Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-11-20 18:47

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 05-11-20 18:47

Nu, terugkijkend kan ik het waarderen als een mooie fase in mijn leven. Toen het me overkwam was ik toch best naief nog, en toen hij het uitmaakte zat ik nog hoog bovenop die geluksgolf met het idee dat we een lang gelukzalig leven samen tegemoet gingen. En ineens was dat allemaal weg en de jongen waar ik zo zo zo gek op was was niet meer gek op mij. Ja, dat was even echt helemaal niet leuk. Maar wel leerzaam. Niet alles duurt voor altijd, daar kan en moet je niet prat op gaan. Mensen die dit altijd al hebben geweten en toegepast kan ik bewonderen, ik heb het op een pijnlijke manier moeten leren.

**Geplaatst**: 05-11-20 18:52

Geplaatst: 05-11-20 18:52

Is ook zo, valt voor niemand in te vullen en iedereen gaat er anders mee om.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:14

Geplaatst: 05-11-20 19:14

Qimm schreef:
Mensen die dit altijd al hebben geweten en toegepast kan ik bewonderen, ik heb het op een pijnlijke manier moeten leren.

Ëén van de manieren waarop we leren is door waarnemen.
Wanneer ik zie dan mijn vriendje zijn vinger brandt aan de kachel hoef ik die niet meer aan te raken om te weten dat deze daarvoor te heet is.

Zo ook relaties. Vóór je puberteit krijg je genoeg mee. Van de oom en tante die uit elkaar gaan. Van de buren verderop in de straat die van ´voordeur´ gewisseld hebben, etc.. Dat begrijp je wellicht op dat moment niet maar het is wel context, wel materiaal voor een ´aha-erlebnis´ als je zelf aan relaties toe bent.
Tenminst ik wel.

Zo ook toen ik voor het eerst samenwoonde. Rondom genoeg vreemd gaan, scheiden (of niet). Idem familie/vrienden/kennissen. Beter over praten samen en van léren.
Kan je nog de toekomst niet voorspellen maar je bent wel beter voorbereid.

Het is met relaties net als het verkeer op de weg: Je wéét dat er onvoorziene dingen op de weg ZÚLLEN zijn; dat is op zich een zekerheid.
Tja en hoe je daar mee omgaat?
- Ik rij op een hoe práchtige bergweg ook, toch elke bocht alsof Manolo in zijn oude C15 van de andere kant op het midden van de weg aan komt boemelen.
- Ik geniet in relaties van elke bocht met maximale overgave alsof het de laatste is.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:21

Geplaatst: 05-11-20 19:21

Huertecilla schreef:
Qimm schreef:
Mensen die dit altijd al hebben geweten en toegepast kan ik bewonderen, ik heb het op een pijnlijke manier moeten leren.

Ëén van de manieren waarop we leren is door waarnemen.
Wanneer ik zie dan mijn vriendje zijn vinger brandt aan de kachel hoef ik die niet meer aan te raken om te weten dat deze daarvoor te heet is.

Zo ook relaties. Vóór je puberteit krijg je genoeg mee. Van de oom en tante die uit elkaar gaan. Van de buren verderop in de straat die van ´voordeur´ gewisseld hebben, etc.. Dat begrijp je wellicht op dat moment niet maar het is wel context, wel materiaal voor een ´aha-erlebnis´ als je zelf aan relaties toe bent.
Tenminst ik wel.
Zo ook toen ik voor het eerst samenwoonde. Rondom genoeg vreemd gaan, scheiden (of niet). Idem familie/vrienden/kennissen. Bter over praten samen en van léren.

Het is met relaties net als het verkeer op de weg: Je wéét dat er onvoorziene dingen op de weg ZÚLLEN zijn; dat is op zich een zekerheid.
Tja en hoe je daar mee omgaat?
- Ik rij op een hoe práchtige bergweg ook, toch elke bocht alsof Manolo in zijn oude C15 van de andere kant op het midden van de weg aan komt boemelen.
- Ik geniet in relaties van elke bocht met maximale overgave alsof het de laatste is.

Interessante aanname, maar nee, in mijn familie en buurt waren er geen scheidingen gedurende mijn jeugd. Niet dat ik niet wist dat dat kon natuurlijk. Maar ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat ik naïef was en zelfs wellicht nog steeds ben hoor.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:25

Geplaatst: 05-11-20 19:25

Ik had daar wel wat aan, heb heel goed afgekeken bij mijn 1e stiefmoeder hoe ik het niet moet doen in een relatie.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:38

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 05-11-20 19:38

Goh, we zijn het deels eens, maar wel vanuit een ander perspectief. Ik ben opgegroeid met twee ouders die heel verschillend zijn, maar komend jaar wel al 50 jaar een harmonieus huwelijk hebben. Door dik en dun, in ziekte en gezondheid, in rijkdom en armoede. Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat mijn vader nooit in zijn leven iemand anders heeft gehad dan mijn moeder. En ook nooit iemand anders nodig heeft gehad. De laatste jaren heeft mijn moeder kanker, gelukkig is ze nu schoon, maar alsnog is het veel. Ze moeten regelmatig naar het ziekenhuis in Duitsland en nu met de corona is het ook lastig, want ze moeten heel voorzichtig zijn. Maar ze maken er wel iets van samen. Toen mijn moeder in Duitsland geopereerd werd, week mijn vader niet van haar zijde. Van 8:00 tot 22:00 zat hij aan haar bed en 's nachts logeerde hij in een B&B bijna naast het ziekenhuis.
En dat is wat ík heb geleerd over relaties. Dat je er door dik en dun voor elkaar kunt zijn en ook na 50 jaar huwelijk nog steeds blij kunt zijn dat je naast elkaar wakker wordt. Soms júíst na die 50 jaar, omdat je ook de angst hebt gekend elkaar kwijt te raken.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:56

Geplaatst: 05-11-20 19:56

Wat mooi Blue_eyes!

Ik denk dat je in een fijne relatie door de tijd wel
meer op elkaar gaat lijken, zo ervaren wij het in ieder geval.

**Geplaatst**: 05-11-20 19:58

Geplaatst: 05-11-20 19:58

Blue_Eyes schreef:
En dat is wat ík heb geleerd over relaties. Dat je er door dik en dun voor elkaar kunt zijn en ook na 50 jaar huwelijk nog steeds blij kunt zijn dat je naast elkaar wakker wordt.

Schrijf ik ergens van niet dan?
Wat ik schrijf is dat je er beter op voorbereid kan zijn dat het anders kan zijn. Dat je er niet op moet blindvaren dat het zo zál zijn.
Mijn ouders zijn nog langer gelukkig bij elkaar geweest tot de dood hen scheidde.
Ik heb ook een zus in wie het vanuit haar karakter niet óp zou komen om te proberen een kachel aan te raken. Wel twee keer gescheiden.
Ik nu 20 jaar in een liefdesrelatie (met haar een zoon van nu 18). Daarvoor 23 jaar gepassioneerde liefde (toen is ze verongelukt; ook dat is realiteit).

**Geplaatst**: 05-11-20 20:00

Geplaatst: 05-11-20 20:00

Op elkaar gaan lijken of elkaars dingen gaan waarderen. Het is inderdaad dat je zeker steeds beter op elkaar ingespeeld kunt raken.

Ik moet echter opnieuw beginnen, maar ik geniet ook deels wel van de vrijheid. Al mis ik het samen zijn dan wel weer. Maar ik heb nu alle tijd voor mijn hobby's.

**Geplaatst**: 05-11-20 20:38

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 05-11-20 20:38

Bij mij kwam de realisatie van echte liefde toen we tussen de oude lijven lagen op een strand in Spanje. Ze waren allemaal oud en verlept, maar vooral het stel naast ons was echt zo lief nog voor elkaar. De man in zijn zwembroek met 'beachtiger' op de achterhand, heerlijk. En elke keer als hij ging zwemmen gaf hij haar een kus. Ze waren al 50 jaar getrouwd bleek toen we ze later spraken en hadden nog veel plezier met elkaar. Toen dacht ik, ja uiteindelijk maakt het ook geen flikker uit hoe je eruit ziet, uiteindelijk moet je na 50 jaar het gewoon fijn hebben met elkaar. Dat was voor mij een goede reminder, omdat ik mijn man niet altijd de knapste vond. Ik voelde me wel tot hem aangetrokken, maar als je aan mij zou vragen wat ik een mooie man vind, uitgaande van zijn uiterlijk, zou ik totaal iets anders aanwijzen :')

**Geplaatst**: 05-11-20 20:39

Geplaatst: 05-11-20 20:39

Ach en weet je gekwetst raken is gewoon 1 van de dingen in het leven waar je ook weer door kunt groeien en uiteindelijk bloeien. Ik zou mezelf niet in willen dekken tegen elk mogelijk relationeel verdriet.
Zo was mijn zwager heel trots op zichzelf dat hij zonder een traan te laten kon spreken op de begravenissen van zijn vader en van zijn eigen vrouw. Nou mag dat wel, maar ik zou dat geloof ik niet eens willen kunnen (hoe erge hekel ik ook heb aan huilen).
Iets wat mooi is, maar tot een einde komt, daar mag je best even kapot van zijn. Dat is geen zwakte, dat is menselijkheid. Er in blijven hangen en niet verder kunnen is uiteindelijk jezelf te kort doen en de gene waarom je verdrietig bent heeft er ook niets aan als je niet verder kunt.

**Geplaatst**: 05-11-20 20:49

Geplaatst: 05-11-20 20:49

Mooi gezegd!

Ik heb mezelf ook niet gevoelloos gemaakt toen ik 7 jaar was gelukkig, :))

ik kan heerlijk janken om een zielige film, vind mijn partner lief. En heb een goed inlevingsvermogen. Mijn partner ook, een groot voordeel denk ik ook in een relatie.

**Geplaatst**: 05-11-20 20:53

Geplaatst: 05-11-20 20:53

Leuk om al die verschillende ervaringen te lezen! Ik heb eigenlijk altijd geluk gehad. Er zijn er wel een paar meer mannen geweest die ik bovengemiddeld gewaardeerd heb, maar ik heb het maar drie keer echt flínk te pakken gehad.

Na een paar kleinere wanhopige basisschoolverliefdheden werd ik rond mijn veertiende voor het eerst echt serieus verliefd. Mijn grootste zorg was dat iemand erachter zou komen. Ik denk niet dat het te missen was. :')

Doordat het me aan lef ontbrak is het nooit tot een afwijzing gekomen en heb ik er best een poosje van mogen genieten (en aan mogen lijden).

Mijn tweede grote verliefdheid is mijn man. Ik wist gelijk dat hij het was, maar hij had in zijn omgeving iets teveel gezien om open te staan voor de liefde. Gelukkig had ik ondertussen het roer omgegooid en bediende me van de 'ik-houd-net-zo-lang-van-je-tot-je-ook-van-mij-houdt-tactiek'. Helemaal vanzelf ging het echter niet. Ooit reageerde hij op een liefdesverklaring van mij met de legendarische woorden 'ik vind jou ook wel aardig'.

Daar plagen we elkaar nog steeds graag mee. Uiteindelijk kreeg ik een relatie met iemand anders. Hem had ik verteld dat mijn hart eigenlijk al vergeven was, maar daar zou hij me wel mee helpen zei hij. Vond ik sympathiek. Het was ook echt een heel leuke jongen, maar we waren het niet voor elkaar. Toen ik het uitmaakte vond hij dat gelukkig net zo prima als ik. Tot mijn verrassing reageerde mijn man opgelucht toen ik het vertelde. Daarna ging het heel snel.

En nu dus een bonusliefde die me ondanks of misschien juist wel dankzij de complexiteit heel dierbaar is. Het heeft veel gevraagd om het vertrouwen te krijgen dat wat er tussen ons bestaat geen bedreiging vormt voor onze gezinnen. Nu dat er is mogen alle gevoelens er gewoon zijn en lukt het ook om er van te genieten zonder er iets mee te doen. Als de hormonenstorm eenmaal is gaan liggen zoals hij onvermijdelijk eens zal doen hoop en denk ik dat er een heel mooie vriendschap overblijft.

**Geplaatst**: 05-11-20 20:54

Geplaatst: 05-11-20 20:54

Ik heb niet echt vergelijkingsmateriaal gehad.
Afgezien van een onbeantwoorde kalverliefde als tiener en een beetje genante ONS heb ik ooit eens als test geprobeert hoe het is om met iemand samen te zijn die wel op mij verliefd was en voor mij meer een goede vriend was. Moge duidelijk zijn dat dit geen succes was 8-)

Ik kan me zomaar voorstellen dat ik een van die mensen ben die ook geen nieuwe relatie meer aan gaat als deze (zeer onverhoopt) ten einde zou zijn. Ik ben enorm op mijn vrijheid gesteld.

Ik heb soms zo medelijden met mensen die zo graag een partner zouden vinden maar gewoon niets passends tegen het lijf lopen. Je hebt natuurlijk ook mensen die in een relatie van geweld of mentale onderdrukking zitten, dat lijkt me verschrikkelijk. Immers is niet iedereen mondig of mentaal daartegen opgewassen.

**Geplaatst**: 05-11-20 21:17

Geplaatst: 05-11-20 21:17

Jis_ schreef:
Mijn eerste verliefdheid was een kort geluk en drama, wat een verdriet toen hij het al weer snel uit maakt, heb de hele nacht gebroken hartjes getekend. Was de lagere school, 2e klas (groep 4).
Toen bedacht ik om er nooit meer zo'n verdriet door te gaan hebben, daar heb ik mezelf aan gehouden.

Gut, dat vind ik zo schattig. En ontzettend sterk van je dat je toen al zo dacht!

Sizzle schreef:
Ik heb soms zo medelijden met mensen die zo graag een partner zouden vinden maar gewoon niets passends tegen het lijf lopen. Je hebt natuurlijk ook mensen die in een relatie van geweld of mentale onderdrukking zitten, dat lijkt me verschrikkelijk. Immers is niet iedereen mondig of mentaal daartegen opgewassen.

Dat herken ik wel, dat je bepaalde mensen zo graag liefde gunt, maar dat het helemaal niet wil lukken of nog erger, dat ze steeds de verkeerde personen treffen. Prachtige mensen, maar vaak met een vlekje of een butsje, waardoor anderen ze niet zien staan of waardoor ze zelf steeds verkeerde keuzes maken. Dan kun je zo mooi zeggen dat relaties altijd meerwaarde moeten hebben enzovoort, maar sommige mensen lukt het gewoon allemaal niet zo goed. Tragisch vind ik dat.

**Geplaatst**: 05-11-20 23:50

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 05-11-20 23:50

Mijn eerste serieuze vriendin was op dat moment bijna 100% hetzelfde als ik in karakter. Dit trok erg aan, maar gelijktijdig vulde we elkaar niet aan dit werkte dus ook niet echt.

En nu 2 keer een relatie gehad met iemand die net in een andere levensfase zat dan ik. Dat stopt dan op een gegeven moment het echte samen zijn. Het werkt dan gewoon niet.

**Geplaatst**: 06-11-20 00:59

Geplaatst: 06-11-20 00:59

Gothico schreef:
En nu 2 keer een relatie gehad met iemand die net in een andere levensfase zat dan ik.

Tsk, ´levensfase´... wéér zoiets wat sterk bepaald wordt door conventies van de samenleving. Ok, ook door leeftijd: met 12 heb je nog geen benul en met 82 gaat alles minder soepel.
Gelukkig nu zóver voorbij ´best use before´ dat niemand meer ´mid life criris´ denkt bij mijn lol O:)

Is helaas wel een ding Gothico. Dames jonger dan ik denken aan geraniums en kleinkinderen terwijl ik salsa/bachata wil dansen, in de kleine uurtjes van de nacht naar huis driften met mijn autootje over de Touge wegen hier, ´thuis´ chillen en een megawip.
....en dan Covid19 -O-

Virtueel dan maar:
De hele* avond zitten rekenen met modellen voor chassis-tuning; afstelbare stabilisatorstangen gekocht.
* Afgewisseld met sexting email/whatsapp met recent lief in een hoogst wonderlijke levensfase: Met 18 in een dominerende relatie gerold, gehuwd, drie kinderen, nu net gescheiden en de kinderen uitgevlogen/uitvliegend. Nu zichzelf aan het herontdekken of ze weer 19 is _O-

Zou tot mijn vijfde grote liefde kunnen ontwikkelen

**Geplaatst**: 06-11-20 08:45

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 06-11-20 08:45

Nu doe je net alsof iedereen die niet een woest leven wil het helemaal verkeerd doet. Er is echter niets mis met mensen die garaniums en kleinkinderen willen. Wat Gothica gevoeld (waarschijnlijk geen garaniums) is gewoon legitiem en eerlijk om dat samen te erkennen.

**Geplaatst**: 06-11-20 09:21

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 06-11-20 09:21

Het is gewoon ook dat ik eigenlijk zover was om zo langzaam samen te gaan wonen. Maar mijn ex zit nog op school voor een mooie studie. De laatste 2 jaar hopelijk. Ze studeert voor in de zorg. Ik gaf haar gelijk om eerst haar studie af te ronden voordat ze uit huis zou gaan. Dus samenwonen zat er zeker nog niet in.

Ik heb alle geduld van de wereld. Maar op een gegeven moment kon ik niet meer verder en zei ook niet met ons samen hierdoor. Ik was gewoon al verder bezig. Ze is ook jonger dan ik, en al haar vrienden ook. Ze heeft inmiddels een nieuwe vriend. Die scheelt met mij 10 jaar.

En we zijn gewoon nog steeds wel goede vrienden. Dat is wel fijn.

**Geplaatst**: 06-11-20 09:27

Geplaatst: 06-11-20 09:27

Sizzle schreef:
Nu doe je net alsof iedereen die niet een woest leven wil het helemaal verkeerd doet. Er is echter niets mis met mensen die garaniums en kleinkinderen willen. Wat Gothica gevoeld (waarschijnlijk geen garaniums) is gewoon legitiem en eerlijk om dat samen te erkennen.

Gothica? Het is Gothico. Ik ben een jongen.

Geen probleem hoor. Eerder grappig. Ik wordt vaker aangesproken met mevrouw van achteraf en aan de telefoon.

**Geplaatst**: 06-11-20 09:39

Re: Echte liefde, bestaat dat nog?

Geplaatst: 06-11-20 09:39

Sorry, dat was gewoon een typo, ik had juist expres geen hij/zij geschreven omdat ik inderdaad niet wist wat voor geslacht je was

**Geplaatst**: 06-11-20 11:15

Geplaatst: 06-11-20 11:15

Gothico schreef:
Het is gewoon ook dat ik eigenlijk zover was om zo langzaam samen te gaan wonen. Maar mijn ex zit nog op school voor een mooie studie. De laatste 2 jaar hopelijk. Ze studeert voor in de zorg. Ik gaf haar gelijk om eerst haar studie af te ronden voordat ze uit huis zou gaan. Dus samenwonen zat er zeker nog niet in.

Ik heb alle geduld van de wereld. Maar op een gegeven moment kon ik niet meer verder en zei ook niet met ons samen hierdoor. Ik was gewoon al verder bezig. Ze is ook jonger dan ik, en al haar vrienden ook. Ze heeft inmiddels een nieuwe vriend. Die scheelt met mij 10 jaar.

En we zijn gewoon nog steeds wel goede vrienden. Dat is wel fijn.

Mooi zoals je er liefdevol over schrijft Gothico. Natuurlijk wil je het beste voor de mensen waarvan je houdt, maar als je iemand waarmee je een toekomst voor je zag gelukkig ziet met iemand anders, terwijl je zelf naar liefde hunkert is het niet gek dat je meer voelt dan alleen hoe fijn het voor die ander is. Je komt op me over als een heel fijn mens.

Huertecilla schreef:
Zou tot mijn vijfde grote liefde kunnen ontwikkelen

Wat een rijkdom. Vraag me wel af hoe je het verdelen van je aandacht ervaart. Ik vind dat eerlijk gezegd met twee al lastig. Heb je nooit het gevoel dat je iemand tekort doet? Denk je dat er een (puur praktische) grens is aan het aantal personen waarmee je een betekenisvolle liefdesrelatie kunt hebben?

**Geplaatst**: 06-11-20 11:29

Geplaatst: 06-11-20 11:29

Present, hoezo is dat raar? Je kan en mag trouwen wanneer je wilt. Het is niet dat mijn man er zoveel meer waarde aan hecht. Ik had alleen altijd gezegd dat ik geen bruiloft wilde. Had dus wel gezegd; als jij ooit wil trouwen, geen probleem. Toen hij het vroeg, reageerde ik alleen niet zo leuk. Tja......Kwam echt heel onverwacht.
Wat ik tegen de trouwvrouw zei en zij ook herhaalde tijdens de ceremonie; Ik had geen zin om te trouwen, maar vind het prima om met mijn man ( deze man ) getrouwd te zijn.

Er was wel een hele kleine teleurstelling bij mn man dat ik niet iets enthousiaster reageerde, maar daar zijn we gewoon eerlijk en open over. Toen hij het eenmaal vroeg en wilde, was hij iets enthousiaster dan ervoor. Zo kan dat veranderen......

Maar behalve een jaar oefenen op; mijn man ipv mijn vriend, is er niks veranderd.

Een echt heel normaal leven hebben wij ook niet. Maar wat is standaard? Er zijn mensen die alleen maar dromen van veel reizen. En anderen willen nog veel uitgaan, met vrienden afspreken en feesten. En dan nog 100 smaken........
Ik moet zelf niet denken aan een rijtjeswoning, 2x pj op vakantie naar een camping en verder elke dag hetzelfde. Maar soms is dat wel ook gewoon hoe het leven is, als je nog een dagelijks ritme hebt door werken. ( voor een baas )

Binnen onze families geen scheidingen dichtbij, maar wel in de nabije omgeving meegemaakt natuurlijk.

Wij hebben ook weleens wat gehad toen we jonger waren en raakte ik wel iets in paniek en was vol van verdriet. Nu zou dat echt anders zijn.
Stel dat we nu zouden scheiden, verwacht ik dat het in goede harmonie gaat en ik veel sterker ben dan vroeger als mens en me wel zou redden. Hoewel heel veel dingen totaal anders zouden zijn.
Als 1 van ons beiden overlijdt, is dat totaal anders. Helaas beseffen we dat heel goed en proberen echt nu wel te leven.

**Geplaatst**: 06-11-20 11:56

Geplaatst: 06-11-20 11:56

superpony schreef:
Present, hoezo is dat raar? Je kan en mag trouwen wanneer je wilt. Het is niet dat mijn man er zoveel meer waarde aan hecht. Ik had alleen altijd gezegd dat ik geen bruiloft wilde. Had dus wel gezegd; als jij ooit wil trouwen, geen probleem. Toen hij het vroeg, reageerde ik alleen niet zo leuk. Tja......Kwam echt heel onverwacht.
Wat ik tegen de trouwvrouw zei en zij ook herhaalde tijdens de ceremonie; Ik had geen zin om te trouwen, maar vind het prima om met mijn man ( deze man ) getrouwd te zijn.

Ik heb niet geschreven dat ik het raar vind (dat vind ik ook niet), alleen dat je het niet zo vaak hoort. Ik kan me jouw gebrek aan enthousiasme over het huwelijk heel goed voorstellen, maar de teleurstelling van je man ook. Dat hij het na al die tijd en ondanks jouw weerzin toch heeft gevraagd laat misschien wel zien dat het voor hem toch belangrijker is dan hij wilde toegeven. Waar je schrijft over wat je tijdens de ceremonie gezegd hebt moest ik eerlijk gezegd even plaatsvervangend slikken.

Wat een normaal leven is weet ik ook niet en wat mij betreft is dat niet het doel. Je bent er in elk geval wel altijd zelf bij. Als het je niet bevalt is dat niet alleen 'hoe het leven is', maar ook aan jezelf om er iets aan te veranderen. Dat kan des te lastiger zijn als je allebei een andere kant op wilt. Trouwen is dan nog maar een 'klein' ding, maar als de één bijvoorbeeld kinderen wil en de ander niet heb je wel iets te overwinnen.

superpony schreef:
Helaas beseffen we dat heel goed en proberen echt nu wel te leven.

Dat is dan toch juist heel goed om te beseffen?

**Geplaatst**: 06-11-20 12:08

Geplaatst: 06-11-20 12:08

Ik vind het heel belangrijk dat je jezelf kan zijn.
Wij kunnen heerlijk een hele dag op het strand liggen en een boekje lezen of thuis zijn zonder je verplicht te voelen om wat te zeggen, het is gewoon goed.
We hebben elkaar laten groeien maar zijn ook samen gegroeid en zou me niet kunnen voorstellen dat een van ons zou willen scheiden maar het is niet zondag we het niet alleen zouden kunnen redden.
Ik kan nog steeds een verliefd gevoel krijgen als ik hem in een mooi pak zie oid en andersom is dat net zo en dat na 43 jaar