Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-08-18 14:35

Geplaatst: 22-08-18 14:35

Ik reageer nu voor het eerst, wat een respect heb ik voor je geduld en moeite!

Even over de laatste paar posts.

Heb jij nu niet (zonder dat je het weet) juist de touwtjes in handen om hem in te dammen?

Dit is even wat psychologie (heb je zelf trouwens een therapeut of coach?) kan waardevol zijn!
Afijn, Google even op de 'roos van Leary' zijn gedrag is nu erg tegen en afwisselend boven of onder. Hij is opstandig, boos, teleurgesteld etc.

Jij bent bijna altijd mee, je werkt keihard om de situatie goed te houden. Soms geef je tegengas. Maar samen in tegen zitten =ruzie en jij verhuist dan weer naar de mee 'stand'.

Die roos van leary zegt heel veel over gedrag en je rol. En het mooie is dat als jij je rol verandert, dat iemand anders geneigd zal zijn om zijn rol te veranderen.

Lees dan even de post over de oom in de rolstoel en dat ze hem heeft terug geparkeerd en gedag heeft gezegd. De rollen draaiden, ze was sterk in haar nieuwe rol en hij moest wel naar een andere rol om weer op stap te kunnen.

Iets soortgelijks kan jij ook, dat is emotioneel even lastig. Maar als jij eens zorgt dat hij b.v. Niet aangekleed wordt door je als hij molt. Of dat je niet kookt.
Jij loopt. Namelijk prima de deur uit voor een frietje om de hoek. Hij zal dan geen eten hebben.
De daad bij het woord voegen maakt hem afhankelijk en hij zal waarschijnlijk mee willen werken als hij dat beseft.

Jij zal een flinke boze man hebben, schelden, tieren, alles. En dan moet jij volhouden in je rol. Neem afstand van de emoties. Zie het als een kind dat op de grond van de supermarkt ligt te janken vanwege een lolly.

Ga niet mee in de rolverdeling die hij afdwingt met emoties. Maar pak een nieuwe rol. En je zal leren dat jij degene bent die kan leiden (ipv lijden).

Vind je zoiets lastig is een coach of therapeut echt een goede tip. Zij kunnen jou weer sterk maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 14:46

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 14:46

Goof schreef:
leestmee schreef:

Dat laatste geloof ik persoonlijk niet, hij is ook in staat om na te denken over hulp en de zorgboerderij en daar een mening over te hebben.

TS, stel dat dit een gezonde, normale relatie zou zijn met een gelijkwaardige partner.
Hoe zou je de communicatie dan zien? hoe zou je jullie relatie ten opzichte van elkaar zien? Hoe zou je je (willen) laten behandelen? als ieder ander wil ik ook graag respect en liefde. Beiden krijg ik nu idd niet. Communicatie is dieptriest een ander woord heb ik er niet voor

Wat haal jij hier nog uit? Schuldgevoel als je weg gaat? Een huis en woonruimte? Geld? Gemak? Angst om weg te gaan? Het feit dat je hier (hoe waardeloos ook) toch nog een partner hebt? dat je toch nog een sociaal contact hebt?schuldgevoel en angst dat de goede vrienden die ik nu nog heb zich van mij af keren en dan ben ik echt alleen. Een woonruimte zou ik wel weer aan kunnen komen en qua geld zou ik een uitkering aan moeten vragen dus dat is het probleem niet.

Als je alle mogelijkheden had, even zonder de beperkingen die er nu zijn, hoe zou je je leven dan (willen) zien en inrichten vanaf morgen?paard terug. Lekker single door het leven en even geen gezeik aan mijn harses. Opleiding gaan volgen om baankansen te vergroten rijbewijs halen.

Ik heb mijn antwoorden er dikgedrukt bijgezet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 14:49

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 14:49

Kelly_ann schreef:
Ik reageer nu voor het eerst, wat een respect heb ik voor je geduld en moeite!

Even over de laatste paar posts.

Heb jij nu niet (zonder dat je het weet) juist de touwtjes in handen om hem in te dammen?

Dit is even wat psychologie (heb je zelf trouwens een therapeut of coach?) kan waardevol zijn!
Afijn, Google even op de 'roos van Leary' zijn gedrag is nu erg tegen en afwisselend boven of onder. Hij is opstandig, boos, teleurgesteld etc.

Jij bent bijna altijd mee, je werkt keihard om de situatie goed te houden. Soms geef je tegengas. Maar samen in tegen zitten =ruzie en jij verhuist dan weer naar de mee 'stand'.

Die roos van leary zegt heel veel over gedrag en je rol. En het mooie is dat als jij je rol verandert, dat iemand anders geneigd zal zijn om zijn rol te veranderen.

Lees dan even de post over de oom in de rolstoel en dat ze hem heeft terug geparkeerd en gedag heeft gezegd. De rollen draaiden, ze was sterk in haar nieuwe rol en hij moest wel naar een andere rol om weer op stap te kunnen.

Iets soortgelijks kan jij ook, dat is emotioneel even lastig. Maar als jij eens zorgt dat hij b.v. Niet aangekleed wordt door je als hij molt. Of dat je niet kookt.
Jij loopt. Namelijk prima de deur uit voor een frietje om de hoek. Hij zal dan geen eten hebben.
De daad bij het woord voegen maakt hem afhankelijk en hij zal waarschijnlijk mee willen werken als hij dat beseft.

Jij zal een flinke boze man hebben, schelden, tieren, alles. En dan moet jij volhouden in je rol. Neem afstand van de emoties. Zie het als een kind dat op de grond van de supermarkt ligt te janken vanwege een lolly.

Ga niet mee in de rolverdeling die hij afdwingt met emoties. Maar pak een nieuwe rol. En je zal leren dat jij degene bent die kan leiden (ipv lijden).

Vind je zoiets lastig is een coach of therapeut echt een goede tip. Zij kunnen jou weer sterk maken.

Dat is idd mijn hele punt. Ik probeer het. Het lukt niet want hij = boos en dan komt bij mij angst boven en durf ik niet meer want wil ook niet dat het escaleert.

**Geplaatst**: 22-08-18 14:56

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 14:56

Zijn jouw vrienden dan goede vrienden TS? Als ze zich van je af zouden keren omdat je deze situatie niet meer volhoudt? Als het goede vrienden zijn dan zouden ze je er allang van hebben doordrongen dat je ervoor moet zorgen dat je hulp krijgt, ook al wil die vent van je dit niet.

**Geplaatst**: 22-08-18 14:57

Geplaatst: 22-08-18 14:57

leestmee schreef:
Dat is idd mijn hele punt. Ik probeer het. Het lukt niet want hij = boos en dan komt bij mij angst boven en durf ik niet meer want wil ook niet dat het escaleert.

Niemand wil escalaties in huis, dus dat begrijp ik.
Aan de andere kant; nou en?? Hij is fysiek nergens toe in staat toch? Dan is de escalatie enkel verbaal. Kan ook pijnlijk en verdrietig zijn, maar hé, loop weg, trek de deur dicht en schijt aan hem.
Na 10 minuten vraag je of hij excuses aan kan bieden en normaal gedrag kan vertonen. Ja? Mooi, dan ben jij er weer voor hem. Nee? Prima, omdraaien, weglopen en de deur nogmaals dichttrekken.
Leg hem kort en bondig uit dat jij uit vrije wil bij hem bent en behandeld wenst te worden als normaal persoon. Daarbij wens je ook waardering voor je jarenlange inzet waarbij je jezelf al die tijd opzij hebt geschoven.

Kijk eens wat een mooie wensen en toekomstbeelden je hebt TS! Wanneer ga je daaraan werken? Als hij overleden is? Wat als dat nog 5 jaar duurt? Heb je een limiet voor jezelf?

**Geplaatst**: 22-08-18 15:01

Geplaatst: 22-08-18 15:01

@Leestmee: misschien is het helemaal niet gek om te kijken naar therapie of ondersteuning voor jezelf.
Ook lees ik dat je een rijbewijs zou willen halen: dat is misschien iets dat je misschien nu op de donderdagen eens kunt bekijken? Niets hoeft maar het kan zelfvertrouwen en onafhankelijkheid geven en bovendien heb je dan echt iets waardoor je op donderdag ook niet beschikbaar bent.

**Geplaatst**: 22-08-18 15:06

Geplaatst: 22-08-18 15:06

leestmee schreef:
Goof schreef:
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe jullie het oplossen als er heibel is? Krijg je excuses aangeboden? Praat je het uit? Accepteer je het gewoon en krijgt hij gewoon weer wat hij wil en wordt hij op zijn wenken bedient?
Ga hem terug trainen; hij trapt heibel? Prima, lekker doen, maar jij doet weer iets voor hem als hij zich normaal gedraagt.

Ik probeer na een ruzie,het uit te praten maar dat lukt eigenlijk nooit. Het woordje sorry krijg ik ook nooit. Vaak weet hij het zo te draaien dat ik degene ben die verkeerd gereageerd heeft.
Als ik zo eens terugkijk is t af en toe een regelrechte mindfuck.
Maar ik weet dus ook niet zeker of hij het bewust doet of dat zijn eigen hersenpan al zo kapot is dat dat gebeurd.

Fijn hoor zo’n narcistische relatie.

Ik vind dat je de verkeerde waarde inbrengt ts.
Jij zegt: je kunt iemand toch niet laten vallen? Natuurlijk ga je door het vuur voor een geliefde, maar ook daar zijn grenzen aan. En al die bak ellende van je, nou ik weet niet hoor.. maar hoever wil jij nou gaan.

Ik heb het al eens eerder lang geleden ingebracht : ik zou als ik jou was voor jezelf professionele hulp inschakelen. Is het niet vanwege deze situatie dan is het wel om te voorkomen dat je na zijn overlijden nog zo’n bak ellende aan je nek gaat binden. Want gezond, nee dat is dit niet.

Niet door vreemden willen wassen? Ik denk dat jij het al zwaar genoeg hebt met deze kerel als er wel 2 x daags thuiszorg komt. Geen thuiszorg = Is in de ochtend geen kleren aan maar de hele dag in je onderbroek. Punt. Begin met kleine stapjes als je de deur niet durft dicht te slaan.

**Geplaatst**: 22-08-18 15:08

Geplaatst: 22-08-18 15:08

Goof schreef:
leestmee schreef:
Dat is idd mijn hele punt. Ik probeer het. Het lukt niet want hij = boos en dan komt bij mij angst boven en durf ik niet meer want wil ook niet dat het escaleert.

Niemand wil escalaties in huis, dus dat begrijp ik.
Aan de andere kant; nou en?? Hij is fysiek nergens toe in staat toch? Dan is de escalatie enkel verbaal. Kan ook pijnlijk en verdrietig zijn, maar hé, loop weg, trek de deur dicht en schijt aan hem.
Na 10 minuten vraag je of hij excuses aan kan bieden en normaal gedrag kan vertonen. Ja? Mooi, dan ben jij er weer voor hem. Nee? Prima, omdraaien, weglopen en de deur nogmaals dichttrekken.
Leg hem kort en bondig uit dat jij uit vrije wil bij hem bent en behandeld wenst te worden als normaal persoon. Daarbij wens je ook waardering voor je jarenlange inzet waarbij je jezelf al die tijd opzij hebt geschoven.

Kijk eens wat een mooie wensen en toekomstbeelden je hebt TS! Wanneer ga je daaraan werken? Als hij overleden is? Wat als dat nog 5 jaar duurt? Heb je een limiet voor jezelf?

Helemaal mee eens. Het kan enkel escaleren als je er ook bent en het aanhoort. Ik zou zeggen. Probeer het gewoon eens een week uit. Weiger elke discussie te voeren. Elke keer als hij niet respectvol is, iets weg wimpelt, boos wordt, scheld, schreeuwt. Trek je jas aan. Loopt de deur uit, en blijf minimaal 2 uur weg. Kom je thuis en nog steeds heibel? Geen woorden, niks zeggen, omdraaien en weer weg lopen. Net zo lang, tot hij normaal kan doen.

Hij behandeld je maar normaal, of hij zoekt het maar uit. Wie niet horen wil, die moet maar voelen.

Verder lijkt me een coach/psycholoog die je hierin kan begeleiden extreem waardevol.

**Geplaatst**: 22-08-18 15:09

Geplaatst: 22-08-18 15:09

Zeker nu ik je reactie lees over je angst. Echt wijffie zoek hulp voor jezelf. Dat is echt al zo vaak geadviseerd, wat houd je tegen om aan jezelf te werken? Waarom wil je geen fijner leven voor jezelf? Vind je je dat niet waard? En is tot je nek in de drek een soort bevestiging voor jezelf dat je “nodig” bent?

Enne... relativeren... ik geloof dat dit een zeer zwakke broze man is? Waar ben je bang voor?

**Geplaatst**: 22-08-18 15:12

Geplaatst: 22-08-18 15:12

TS: je hoeft maar één ding te doen als hij boos wordt: je omdraaien en weglopen.
Na een uur kom je eens terug. Gaat hij dan dubbel zo hard tekeer: omdraaien en weglopen.

Het is net als bij een paard of hond trainen: actie = reactie.

Kwartje valt vanzelf hoor.

En hij gaat echt niet dood van een keer niet aankleden, geen eten/drinken, en zélfs niet van in z'n broek pissen (je kan desnoods nog een emmer naast 'm zetten om te voorkomen dat je zelf kunt dweilen) mocht-ie ook niet zelfstandig naar de WC kunnen.

**Geplaatst**: 22-08-18 15:12

Geplaatst: 22-08-18 15:12

Op 1 oktober 2015 gaf je aan dat je tweewekelijks bij de psycholoog komt, heeft hij/zij je niet kunnen helpen?

**Geplaatst**: 22-08-18 15:13

Geplaatst: 22-08-18 15:13

Oh, ik ben spuit 11 lees ik. Eens met Goof en Shiloh dus

**Geplaatst**: 22-08-18 15:14

Geplaatst: 22-08-18 15:14

Kinke schreef:
Zijn jouw vrienden dan goede vrienden TS? Als ze zich van je af zouden keren omdat je deze situatie niet meer volhoudt? Als het goede vrienden zijn dan zouden ze je er allang van hebben doordrongen dat je ervoor moet zorgen dat je hulp krijgt, ook al wil die vent van je dit niet.

Ook hier helemaal mee eens.

Waarom denk je dat je hen zal verliezen? Waar is hun hulp dan? Of is het een gevalletje, beste stuurlui staan aan wal?

Vrienden die niet zien dat jij hier aan onderdoor gaat. Die niet zien dat je op breken staat. Die jou veroordelen omdat je voor jezelf zou kiezen?

Het doet pijn, maar dat zijn geen vrienden.

Ik heb ooit eens de keuze gemaakt geen gezeik meer te pikken. Je respecteert me, of tabee. Conclusie? Ik heb 95% van mijn "vrienden" de rug toe gekeerd. Ik was een tijdje heel erg eenzaam, had in feite niemand meer om dagelijks mee op te trekken. HEEL erg eenzaam, maar dat was van korte duur. Het moment dat ik besloot dat ik beter verdiende, is het moment dat ik ten eerste VEEL gelukkiger was. En ten tweede wel ECHTE vrienden begon te krijgen. Want dat verdiende ik. En dan komt het vanzelf. ECHT!

**Geplaatst**: 22-08-18 15:20

Geplaatst: 22-08-18 15:20

Ibbel schreef:
TS: je hoeft maar één ding te doen als hij boos wordt: je omdraaien en weglopen.
Na een uur kom je eens terug. Gaat hij dan dubbel zo hard tekeer: omdraaien en weglopen.

Het is net als bij een paard of hond trainen: actie = reactie.

Kwartje valt vanzelf hoor.

En hij gaat echt niet dood van een keer niet aankleden, geen eten/drinken, en zélfs niet van in z'n broek pissen (je kan desnoods nog een emmer naast 'm zetten om te voorkomen dat je zelf kunt dweilen) mocht-ie ook niet zelfstandig naar de WC kunnen.

Mee eens, maar!

Emotioneel is dit heel zwaar. Zeker als je al lang midden in een heel ander patroon is.
Je hebt volgens mij heel veel aan iemand die je daarin opvangt en aanmoedigt. Iemand als de vrouw van Maarten van der Weijden.... Die zegt: zwem door!

Je partner zal dat niet zeggen, die zegt alleen maar: blijf hier watertrappelen

**Geplaatst**: 22-08-18 15:31

Geplaatst: 22-08-18 15:31

En ts, wanneer je eens een dagje weg wil, kan zo een vriendin van me bellen. Is een lief mens, niet zo’n felle als ik maar dan niet op de dag dat hij op de opvang is. Last hem gerust merken dat de wereld niet alleen om hem draait.

**Geplaatst**: 22-08-18 17:04

Geplaatst: 22-08-18 17:04

Ik begrijp dat het lastig is om de vriend in zijn sop gaar te laten koken als je niet echt een plek hebt om naartoe te gaan. Moet TS dan op straat gaan zwerven tot het weer tijd is om naar huis te gaan? Ze kan geen auto rijden dus ze kan ook niet zomaar ergens naartoe. Het handigste is een buurvrouw waar ze even terecht kan, maar dit moet ook op de gekste tijdtippen kunnen en misschien wel eens een hele nacht of weekend, en dat kun je eigenlijk van niemand vragen. Het is heel lastig als je geen goed netwerk hebt.

Eigenlijk zou TS een caravan op het terrein moeten hebben (ik neem even aan dat het en wat groter erf is aangezien het paard aan huis stond). Haar vriend kan daar in zijn toestand niet naartoe komen neem ik aan. Dan kan ze daar even rustig gaan zitten en eventueel zelfs slapen. Dat zou toch te regelen moeten zijn.

**Geplaatst**: 22-08-18 17:48

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 17:48

Hoi TS, ik heb een groot deel van je topic gelezen en vind het knap dat je nog blijft, maar snap het ook.
Toch gaan de alarmbellen bij mij af want in feite wordt je door je vriend mishandeld, misbruikt en verwaarloosd. Als jou verhaal voor een minderjarig kind zou gelden is het de jeugdbescherming/kinderbescherming die tot een uit huis plaatsing zou over gaan.
Dit is heel bot om zo te stellen maar mishandelde vrouwen gaan nooit uit zichzelf weg bij de man die ze mishandeld en ik denk dat dat ook de reden is dat jij hem niet los kan laten.

Hij heeft zichzelf volledig afhankelijk gemaakt van jou en dat weet hij mooi te verpakken. Het is erin geslopen en in het begin heb je dit niet doorgehad tot nu. Nu heeft hij jou volledig in zijn greep.
Natuurlijk is hij ziek maar hij zal ook een deel van het ziek zijn aanzetten en hij kan zelf meewerken aan het verbeteren van zijn situatie maar dat doet hij niet.

Het is goed om je te bedenken waarom je zo bang bent als er heibel is. Het is namelijk geen "normale" reactie. Het is aangeleerd gedrag om er bang voor te zijn. Ik denk dat je er baat bij gaat hebben bij begeleiding van een psycholoog om dit te verwerken en jezelf weer terug te vinden. Wat gaat er straks gebeuren als hij er niet meer is. Dan heb jij je leven (paard, studie, werk) volledig stop gezet voor hem, ga je dat dan weer op kunnen pakken?

**Geplaatst**: 22-08-18 18:08

Geplaatst: 22-08-18 18:08

LindyH schreef:
Moet TS dan op straat gaan zwerven tot het weer tijd is om naar huis te gaan?

Ik denk dat het fijner kan zijn om ook wat concretere plannen te hebben, maar waarom niet? Een rondje wandelen kan wonderen doen om jezelf weer tot rust te krijgen. (Muziekje erbij...)

**Geplaatst**: 22-08-18 19:37

Geplaatst: 22-08-18 19:37

Dat wel ja, maar als ze dan na twee uur wandelen thuis komt en vriendlief is nog niet bijgedraaid kan ze weer twee uur gaan wandelen, en daarna misschien nog wel een keer. Dat is dan echt niet leuk meer. En TS moet niet toegeven omdat het buiten regent ofzo. Dan is het hele effect weg.
Ze moet makkelijk ergens naartoe kunnen waar het fijn is, zodat ze zich niet laat verleiden om voor deze keer toch maar weer toe te geven.

**Geplaatst**: 22-08-18 19:41

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 19:41

Dat is denken in onmogelijkheden. Dan weet je in elk geval redelijk zeker dat er niets verandert.

**Geplaatst**: 22-08-18 20:44

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 20:44

TS hoeft toch niet weg te lopen... Ik meen indertijd gelezen te hebben dat die man de trap niet meer op geraakt zonder stoellift: liftje blokkeren of de stekker eruit ;-)

... En ze heeft een hele verdieping voor zich alleen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-18 21:30

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-18 21:30

maximuss schreef:
TS hoeft toch niet weg te lopen... Ik meen indertijd gelezen te hebben dat die man de trap niet meer op geraakt zonder stoellift: liftje blokkeren of de stekker eruit ... En ze heeft een hele verdieping voor zich alleen...

Wij wonen in een omgebouwde boerderij. In het appartement boven. Dus traplift is nodig om van binnen naar buiten en andersom te komen.
Woonkamer slaapkamer keuken toilet en badkamer en 2 extra kamers alles is boven.

Met dit weer vind ik het op zich geen probleem om buiten te zijn dus dat zou ik dan wel kunnen doen. Ook goed voor mijn conditie.

Helaas niemand op loopafstand wonen maar ik heb een fiets die kan ik dan ook wel pakken. Ik ga in ieder geval kijken hoe ik dit precies in kan vullen.

Bigone ik onthou je post even.

Later reageer ik ff op de rest van de berichten.

**Geplaatst**: 22-08-18 21:50

Geplaatst: 22-08-18 21:50

Misschien is er wel een bokker in de buurt waar je terecht kan en die je zelfs een beetje kan steunen als je even je hart moet luchten?

Welke regio/ provincie/ hoek van het land zit je?

**Geplaatst**: 22-08-18 21:55

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 21:55

@ts: dan heb ik niks gezegd ;-)

...

**Geplaatst**: 22-08-18 22:02

Re: palliatieve fase ziekte vriend en wat dan.

Geplaatst: 22-08-18 22:02

In veel gemeenten indiceren ze nooit meer positief omtrent een traplift.
Het wordt dan standaard een verhuisindicatie. Wellicht dat ze bij iemand in de laatste levensfase andere regelingen kunnen treffen met leveranciers maar dat is afhankelijk per gemeente. Als hij in mijn gemeente zou wonen, had hij dikke pech gehad.