Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-25 22:17

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-25 22:17

De zaak met de IGJ is klaar, dat zit vooral op niveau van bestuur en gaat over leren en verbeteren.

Het hoger beroep van de tuchtrechter gaat echt over individueel handelen van de artsen. Daarin heeft de arts vd HAP hoger beroep aangetekend tegen haar maatregel en ik hoger beroep tegen het ongegrond verklaren van de klachten tegen de artsen van de dagpraktijk.

Het lastige is dat ik de tuchtklacht vooral had ingediend als middel om de IGJ in beweging te krijgen, maar het zijn in principe losse processen dus dat loopt nu nog door tot na de uitspraak van het hoger beroep.

**Geplaatst**: 20-08-25 08:02

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 20-08-25 08:02

Ah oké, jeetje wat een gedoe nog. Hoe kijk je tegen deze aan? Wat verwacht je?

**Geplaatst**: 26-08-25 22:11

Geplaatst: 26-08-25 22:11

Ik volg je al vanaf het begin en nog steeds! Ik heb niet veel te zeggen, al vind ik het geweldig knap hoe je er mee omgaat en hoe je je er in vastbijt/gebeten hebt!
Maar ik zag nog iets, hier wordt door een arts nog steeds ontkent dat er fouten zijn gemaakt onder zijn leiding: https://www.nhnieuws.nl/nieuws/351762/a ... -erkenning .
Zo heftig ook en bij mij roept het ook weer het één en ander op...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-25 10:26

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-25 10:26

Wat interessant om deze zaak van de andere kant te lezen Jet. Ik heb de tuchtuitspraak destijds gelezen en die is me erg bij gebleven omdat het de eerste (en enige zover ik kon vinden) was waarin een voorzitter van een calamiteitencommissie voor de tuchtrechter werd gedaagd.
Ik heb deze toen heel bewust opgeslagen als optie als de openheid bij de commissie van de HAP er alsnog niet kwam na uitspraak van de tuchtrechter.

Suzanne F. schreef:
Ah oké, jeetje wat een gedoe nog. Hoe kijk je tegen deze aan? Wat verwacht je?

Wat ik vooral hoop is nog een stukje duidelijkheid vanuit de eigen huisartsenpraktijk wat er na het overlijden nu precies is gebeurt bij hun, waar het daar zo mis heeft kunnen gaan. De rest heb ik losgelaten en de bevestiging gekregen die ik nodig had dankzij het laatste onderzoek.

**Geplaatst**: 27-08-25 11:28

Geplaatst: 27-08-25 11:28

Pittig topic vind ik dit. Bovenstaand artikel over dat meisje is ook ongelofelijk treurig. Het raakt bij mij wel een snaar, over het feit dat er a gezegd/beloofd wordt en b gedaan wordt. Het maakt je zo wantrouwig en welke arts kun je nog op z’n blauwe oogjes vertrouwen. Zowel in kunde als in kennis als in gaat hij/zij echt wel door het gaatje voor je. Vraag je het de ene arts is het antwoord a vraag je het de andere arts is het antwoord b. Idem dito met diagnoses voor hetzelfde probleem. Dat raakt dan weer die laksheid en/of het verantwoordelijkheid nemen en leren voor de toekomst tov geld aangeboden krijgen.

Secricible, hoe geef jij het stukje onmacht een plekje? Als dat een (grote) rol heeft gespeeld/speelt. Zo van… hadden we bij een andere hap geweest dan had jouw Sander misschien nog geleefd. Of hadden we zus en zo gedaan dan misschien.. dan ga je toch wel richting de zelfkastijding want zodra je medische hulp zoekt is dat natuurlijk al wat je kunt doen en daarna ben je afhankelijk. Dat stukje vind ik heel veel onmacht geven. Frustratie. In de toekomst bij dingen een second opinion bedenken omdat wanneer kun je er wel vanuit gaan dat het goed gaat?

Echt een lastig topic. Ik had jullie zo anders gegund. Nee, het had anders gemoeten. Vind dat je er echt heel stoer een weg in probeert te vinden voor jezelf. Hopelijk brengt het in november een volgend stapje naar daar waar jij voor strijdt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-25 11:34

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-25 11:34

Dat heeft voor mij een hele grote rol gespeeld, hoe houd ik vertrouwen in een arts? Vaak lees je op SM berichten "als er iets aan de hand is moet je ECHT aan de bel blijven trekken hoor!" of "Waarom heeft familie niet harder gepusht?"

Dat heb ik ook heel lang gedacht, tot ik er hierbij achter kwam dat ik echt álles gegeven heb die zondagochtend bij de HAP om duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren maar alle deuren dicht bleven. Ik had niks beter kunnen doen maar het was niet genoeg. Je kan nog zo hard willen als patiënt of familie, maar als de dokter nee zegt gebeurt er niks. Die afhankelijkheid van een dokter heeft me heel intens geraakt. Een second opinion is geen oplossing, Sander zag 3 dokters en werd nog niet gezien.

Met mijn nieuwe huisarts heb ik hier hele uitgebreide gesprekken over gehad en een werkoplossing voor kunnen vinden. In de praktijk heeft dit sporen achter gelaten en heb ik nu 2x situaties gehad waarbij ik het idee had dat er foute boel was en ik afgepoeierd was (niet bij de nieuwe eigen huisarts, maar HAP en een andere huisarts bij een vriendin) en daar deal ik mee. Dat roept emoties op waarvoor ik op dit moment geen oplossing zou kunnen hebben.

Daarnaast speelt ook als "troost" mee dat ik grote vraagtekens heb hoe Sander had kunnen dealen met deze diagnose en alles wat er was gebeurt als het wel op tijd gevonden was. Hoe verdrietig ik ook ben voor mezelf, voor mijn kinderen. Er is ook een stuk berusting richting hem dat hij nooit heeft geweten wat hem boven het hoofd hing en dat het goede scenario (een goede diagnose met bijbehorende operatie en natraject) voor hem misschien nog wel veel erger was geweest. Misschien is dat iets goedpraten, troost vinden, maar het helpt wel om er mee te dealen.

**Geplaatst**: 27-08-25 12:35

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 27-08-25 12:35

Wat knap van je TS

**Geplaatst**: 27-08-25 13:00

Geplaatst: 27-08-25 13:00

secricible schreef:
Dat heeft voor mij een hele grote rol gespeeld, hoe houd ik vertrouwen in een arts? Vaak lees je op SM berichten "als er iets aan de hand is moet je ECHT aan de bel blijven trekken hoor!" of "Waarom heeft familie niet harder gepusht?"

Dat heb ik ook heel lang gedacht, tot ik er hierbij achter kwam dat ik echt álles gegeven heb die zondagochtend bij de HAP om duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren maar alle deuren dicht bleven. Ik had niks beter kunnen doen maar het was niet genoeg. Je kan nog zo hard willen als patiënt of familie, maar als de dokter nee zegt gebeurt er niks. Die afhankelijkheid van een dokter heeft me heel intens geraakt. Een second opinion is geen oplossing, Sander zag 3 dokters en werd nog niet gezien.

Met mijn nieuwe huisarts heb ik hier hele uitgebreide gesprekken over gehad en een werkoplossing voor kunnen vinden. In de praktijk heeft dit sporen achter gelaten en heb ik nu 2x situaties gehad waarbij ik het idee had dat er foute boel was en ik afgepoeierd was (niet bij de nieuwe eigen huisarts, maar HAP en een andere huisarts bij een vriendin) en daar deal ik mee. Dat roept emoties op waarvoor ik op dit moment geen oplossing zou kunnen hebben.

Daarnaast speelt ook als "troost" mee dat ik grote vraagtekens heb hoe Sander had kunnen dealen met deze diagnose en alles wat er was gebeurt als het wel op tijd gevonden was. Hoe verdrietig ik ook ben voor mezelf, voor mijn kinderen. Er is ook een stuk berusting richting hem dat hij nooit heeft geweten wat hem boven het hoofd hing en dat het goede scenario (een goede diagnose met bijbehorende operatie en natraject) voor hem misschien nog wel veel erger was geweest. Misschien is dat iets goedpraten, troost vinden, maar het helpt wel om er mee te dealen.

Vooral stille meelezer. Maar dit herken ik heel goed.
Mijn vriend , waar ik op dat moment 10,5 jaar samen mee was, is in januari overleden aan een gebarsten aneurysma in de hersenstam.
Enige waar hij sinds een paar weken mee “rommelde” was een hoge bloeddruk en daar was de behandeling voor gestart en er moesten vervolg onderzoeken komen hoe en wat.
Nu was mijn vriend echt een probleem met de dokter en onderzoeken. Een buisje bloed inleveren of urine onderzoek heeft ie vakkundig “gemist” en dat wist ik natuurlijk niet op dat moment.
Het is hier thuis gebeurd. Ik heb nog een beetje met hem gepraat toen t gebeurde, vervolgens reanimatie opgestart tot alle hulpverleners t overnamen en uiteindelijk in het ziekenhuis na de diagnose, alle machines uitlaten zetten.
Hoewel het gemis en de situatie, voor ons als partner/familie/zijn ouders , afschuwelijk was en absoluut nog is. Is het voor ons de grote troost dat hij dat hele gedokter en onderzoeken niet gehad heeft. Niet geweten heeft van een tikkende tijdbom die niet operabel was. Maar ook dat hij niet meer “wakker” werd. Ze hebben in het ziekenhuis nog even overwogen om te opereren. Maar gezien het tijdstip van t gebeuren thuis, zuurstoftekort en hoever hij op de 2e scan al heen was. Was het geen optie meer. En hoe rot ook. Zijn we ook daar “blij” mee. Want wat als.. hij zou vrijwel niets meer kunnen als t al zou slagen..

Dus ik snap jouw gevoel hier heel goed in.

**Geplaatst**: 27-08-25 13:13

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 27-08-25 13:13

Ik denk dat 'goedpraten' helemaal prima is, het positieve zoeken in een situatie die je liever niet had gehad en bedenken dat het zelfs nog veel vervelender had kunnen zijn.... kan echt flink schelen :(:)