Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-25 21:17

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-25 21:17

De zaak met de IGJ is klaar, dat zit vooral op niveau van bestuur en gaat over leren en verbeteren.

Het hoger beroep van de tuchtrechter gaat echt over individueel handelen van de artsen. Daarin heeft de arts vd HAP hoger beroep aangetekend tegen haar maatregel en ik hoger beroep tegen het ongegrond verklaren van de klachten tegen de artsen van de dagpraktijk.

Het lastige is dat ik de tuchtklacht vooral had ingediend als middel om de IGJ in beweging te krijgen, maar het zijn in principe losse processen dus dat loopt nu nog door tot na de uitspraak van het hoger beroep.

**Geplaatst**: 20-08-25 07:02

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 20-08-25 07:02

Ah oké, jeetje wat een gedoe nog. Hoe kijk je tegen deze aan? Wat verwacht je?

**Geplaatst**: 26-08-25 21:11

Geplaatst: 26-08-25 21:11

Ik volg je al vanaf het begin en nog steeds! Ik heb niet veel te zeggen, al vind ik het geweldig knap hoe je er mee omgaat en hoe je je er in vastbijt/gebeten hebt!
Maar ik zag nog iets, hier wordt door een arts nog steeds ontkent dat er fouten zijn gemaakt onder zijn leiding: https://www.nhnieuws.nl/nieuws/351762/a ... -erkenning .
Zo heftig ook en bij mij roept het ook weer het één en ander op...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-25 09:26

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-25 09:26

Wat interessant om deze zaak van de andere kant te lezen Jet. Ik heb de tuchtuitspraak destijds gelezen en die is me erg bij gebleven omdat het de eerste (en enige zover ik kon vinden) was waarin een voorzitter van een calamiteitencommissie voor de tuchtrechter werd gedaagd.
Ik heb deze toen heel bewust opgeslagen als optie als de openheid bij de commissie van de HAP er alsnog niet kwam na uitspraak van de tuchtrechter.

Suzanne F. schreef:
Ah oké, jeetje wat een gedoe nog. Hoe kijk je tegen deze aan? Wat verwacht je?

Wat ik vooral hoop is nog een stukje duidelijkheid vanuit de eigen huisartsenpraktijk wat er na het overlijden nu precies is gebeurt bij hun, waar het daar zo mis heeft kunnen gaan. De rest heb ik losgelaten en de bevestiging gekregen die ik nodig had dankzij het laatste onderzoek.

**Geplaatst**: 27-08-25 10:28

Geplaatst: 27-08-25 10:28

Pittig topic vind ik dit. Bovenstaand artikel over dat meisje is ook ongelofelijk treurig. Het raakt bij mij wel een snaar, over het feit dat er a gezegd/beloofd wordt en b gedaan wordt. Het maakt je zo wantrouwig en welke arts kun je nog op z’n blauwe oogjes vertrouwen. Zowel in kunde als in kennis als in gaat hij/zij echt wel door het gaatje voor je. Vraag je het de ene arts is het antwoord a vraag je het de andere arts is het antwoord b. Idem dito met diagnoses voor hetzelfde probleem. Dat raakt dan weer die laksheid en/of het verantwoordelijkheid nemen en leren voor de toekomst tov geld aangeboden krijgen.

Secricible, hoe geef jij het stukje onmacht een plekje? Als dat een (grote) rol heeft gespeeld/speelt. Zo van… hadden we bij een andere hap geweest dan had jouw Sander misschien nog geleefd. Of hadden we zus en zo gedaan dan misschien.. dan ga je toch wel richting de zelfkastijding want zodra je medische hulp zoekt is dat natuurlijk al wat je kunt doen en daarna ben je afhankelijk. Dat stukje vind ik heel veel onmacht geven. Frustratie. In de toekomst bij dingen een second opinion bedenken omdat wanneer kun je er wel vanuit gaan dat het goed gaat?

Echt een lastig topic. Ik had jullie zo anders gegund. Nee, het had anders gemoeten. Vind dat je er echt heel stoer een weg in probeert te vinden voor jezelf. Hopelijk brengt het in november een volgend stapje naar daar waar jij voor strijdt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-25 10:34

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-25 10:34

Dat heeft voor mij een hele grote rol gespeeld, hoe houd ik vertrouwen in een arts? Vaak lees je op SM berichten "als er iets aan de hand is moet je ECHT aan de bel blijven trekken hoor!" of "Waarom heeft familie niet harder gepusht?"

Dat heb ik ook heel lang gedacht, tot ik er hierbij achter kwam dat ik echt álles gegeven heb die zondagochtend bij de HAP om duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren maar alle deuren dicht bleven. Ik had niks beter kunnen doen maar het was niet genoeg. Je kan nog zo hard willen als patiënt of familie, maar als de dokter nee zegt gebeurt er niks. Die afhankelijkheid van een dokter heeft me heel intens geraakt. Een second opinion is geen oplossing, Sander zag 3 dokters en werd nog niet gezien.

Met mijn nieuwe huisarts heb ik hier hele uitgebreide gesprekken over gehad en een werkoplossing voor kunnen vinden. In de praktijk heeft dit sporen achter gelaten en heb ik nu 2x situaties gehad waarbij ik het idee had dat er foute boel was en ik afgepoeierd was (niet bij de nieuwe eigen huisarts, maar HAP en een andere huisarts bij een vriendin) en daar deal ik mee. Dat roept emoties op waarvoor ik op dit moment geen oplossing zou kunnen hebben.

Daarnaast speelt ook als "troost" mee dat ik grote vraagtekens heb hoe Sander had kunnen dealen met deze diagnose en alles wat er was gebeurt als het wel op tijd gevonden was. Hoe verdrietig ik ook ben voor mezelf, voor mijn kinderen. Er is ook een stuk berusting richting hem dat hij nooit heeft geweten wat hem boven het hoofd hing en dat het goede scenario (een goede diagnose met bijbehorende operatie en natraject) voor hem misschien nog wel veel erger was geweest. Misschien is dat iets goedpraten, troost vinden, maar het helpt wel om er mee te dealen.

**Geplaatst**: 27-08-25 11:35

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 27-08-25 11:35

Wat knap van je TS

**Geplaatst**: 27-08-25 12:00

Geplaatst: 27-08-25 12:00

secricible schreef:
Dat heeft voor mij een hele grote rol gespeeld, hoe houd ik vertrouwen in een arts? Vaak lees je op SM berichten "als er iets aan de hand is moet je ECHT aan de bel blijven trekken hoor!" of "Waarom heeft familie niet harder gepusht?"

Dat heb ik ook heel lang gedacht, tot ik er hierbij achter kwam dat ik echt álles gegeven heb die zondagochtend bij de HAP om duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren maar alle deuren dicht bleven. Ik had niks beter kunnen doen maar het was niet genoeg. Je kan nog zo hard willen als patiënt of familie, maar als de dokter nee zegt gebeurt er niks. Die afhankelijkheid van een dokter heeft me heel intens geraakt. Een second opinion is geen oplossing, Sander zag 3 dokters en werd nog niet gezien.

Met mijn nieuwe huisarts heb ik hier hele uitgebreide gesprekken over gehad en een werkoplossing voor kunnen vinden. In de praktijk heeft dit sporen achter gelaten en heb ik nu 2x situaties gehad waarbij ik het idee had dat er foute boel was en ik afgepoeierd was (niet bij de nieuwe eigen huisarts, maar HAP en een andere huisarts bij een vriendin) en daar deal ik mee. Dat roept emoties op waarvoor ik op dit moment geen oplossing zou kunnen hebben.

Daarnaast speelt ook als "troost" mee dat ik grote vraagtekens heb hoe Sander had kunnen dealen met deze diagnose en alles wat er was gebeurt als het wel op tijd gevonden was. Hoe verdrietig ik ook ben voor mezelf, voor mijn kinderen. Er is ook een stuk berusting richting hem dat hij nooit heeft geweten wat hem boven het hoofd hing en dat het goede scenario (een goede diagnose met bijbehorende operatie en natraject) voor hem misschien nog wel veel erger was geweest. Misschien is dat iets goedpraten, troost vinden, maar het helpt wel om er mee te dealen.

Vooral stille meelezer. Maar dit herken ik heel goed.
Mijn vriend , waar ik op dat moment 10,5 jaar samen mee was, is in januari overleden aan een gebarsten aneurysma in de hersenstam.
Enige waar hij sinds een paar weken mee “rommelde” was een hoge bloeddruk en daar was de behandeling voor gestart en er moesten vervolg onderzoeken komen hoe en wat.
Nu was mijn vriend echt een probleem met de dokter en onderzoeken. Een buisje bloed inleveren of urine onderzoek heeft ie vakkundig “gemist” en dat wist ik natuurlijk niet op dat moment.
Het is hier thuis gebeurd. Ik heb nog een beetje met hem gepraat toen t gebeurde, vervolgens reanimatie opgestart tot alle hulpverleners t overnamen en uiteindelijk in het ziekenhuis na de diagnose, alle machines uitlaten zetten.
Hoewel het gemis en de situatie, voor ons als partner/familie/zijn ouders , afschuwelijk was en absoluut nog is. Is het voor ons de grote troost dat hij dat hele gedokter en onderzoeken niet gehad heeft. Niet geweten heeft van een tikkende tijdbom die niet operabel was. Maar ook dat hij niet meer “wakker” werd. Ze hebben in het ziekenhuis nog even overwogen om te opereren. Maar gezien het tijdstip van t gebeuren thuis, zuurstoftekort en hoever hij op de 2e scan al heen was. Was het geen optie meer. En hoe rot ook. Zijn we ook daar “blij” mee. Want wat als.. hij zou vrijwel niets meer kunnen als t al zou slagen..

Dus ik snap jouw gevoel hier heel goed in.

**Geplaatst**: 27-08-25 12:13

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 27-08-25 12:13

Ik denk dat 'goedpraten' helemaal prima is, het positieve zoeken in een situatie die je liever niet had gehad en bedenken dat het zelfs nog veel vervelender had kunnen zijn.... kan echt flink schelen :(:)

**Geplaatst**: 22-11-25 10:59

Geplaatst: 22-11-25 10:59

Hoe is het woensdag gegaan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-25 18:22

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-25 18:22

Ik was een paar keer begonnen met een post maar vond hem heel ingewikkeld door alles wat er gezegd is. Ik heb vanaf het begin me voor gehouden het waardig en eerlijk te houden en dat viel niet mee na woensdag zeg maar.

De eerste zitting was tegen de eigen praktijk. Ik vond de voorzitster heel prettig en menselijk dit keer. Waar ik de vorige keer de toon tegen de artsen best denigrerend vond was dat nu anders. Ze opende met de erkenning dat het Sanders verjaardag was en dat ze dat niet eerder gezien hadden en begrepen dat daarmee de dag extra emotioneel was, dus dat was heel fijn. Ik heb het idee dat ik duidelijk heb kunnen zeggen hoe ik het ervaren heb en de rest is afwachten.
Rondom het afwikkelen na overlijden was het allemaal vooral heel juridisch. Wanneer is iets nou een calamiteit en wanneer niet. Volgens hun advocaat moest dan aangetoond zijn dat het overlijden ontstaan was door hun handelen. Het was lastig te volgen voor mij als leek, gelukkig had ik een fijne advocaat. Sowieso voelden we als een fijn team. Ik kon hem op de inhoud wijzen en hij was ontzettend goed in improviseren en schakelen en de juiste toon.
Hierin is ook wel belangrijk: ondertussen weet ik dat de HAP na Sanders overlijden wél een volledige onderzoek heeft gedaan. Maar er is niet, zoals in de eerste uitspraak stond, sprake van een combinatie-onderzoek. De eigen praktijk had zelf onderzoek moeten doen. Wel is hun gevraagd de uitkomsten van de HAP aan mij terug te koppelen, wat vervolgens nooit is gebeurt. De HAP heeft dit zwart op wit gezet voor me wat maakt dat ik heel nieuwsgierig ben naar het oordeel van het CTG hierover.

Na de zitting had ik een kwartier om de adrenaline te laten zakken voor we de tweede zitting in gingen, tegen de arts vd HAP (de klacht die gegrond was verklaard dus.)

De eerste zitting ("mijn" beroep dus) mochten wij openen. Nu mocht zij dat.
We hadden als bewijslast het telefoongesprek ingediend tussen Sander en de triagist van de HAP. Daarin is zo ontzettend duidelijk merkbaar hoe ziek hij was. En het staat zo in contrast met de arts die hem 30min later "niet ziek en niet pijnlijk" beoordeelde omdat hij "in staat was tot een goed gesprek."
Nou daar hadden zij in hun pleitnota een duidelijke reden voor. In hun woorden: "het is bepaald niet uit te sluiten dat deze discrepantie verklaard wordt doordat patient en klaagster de klachten hebben aangedikt".
Ik was totaal met stomheid geslagen. De arts die ik het meest hoog had zitten van de 3 had het lef te stellen dat hij zich 12u voor zijn overlijden aan de telefoon vast had aangesteld toen hij zijn pijn een 11 gaf op een schaal van 0-10.
Ik moet zeggen dat ik daar redelijk ben uitgecheckt, hij kwam me te rauw op mijn dak. Weer was ik blij met mijn advocaat die er adequaat op kon reageren en dat deed hij echt heel goed. De tweede zitting was kort. De arts had verder weinig inhoudelijks in te brengen dus er waren ook weinig vragen van het college. Ik ben de zaal uit gestormd en heb eerst een kwartier gejankt van woede.

Een intense, enerverende dag dus. Ondertussen zijn de emoties wat gezakt gelukkig. De uitslag wordt binnen 2mnd verwacht dus we zullen zien.

**Geplaatst**: 22-11-25 18:42

Geplaatst: 22-11-25 18:42

Zo wat een heftige woorden van die arts TS. Zo verkeerd op zoveel manieren. Kan me voorstellen dat je dat erg geraakt heeft. :(:)

Maar ondanks dat heb je de zitting doorstaan en ben je sterk geweest. Daar mag je trots op zijn.

En nu maar hopen dat de uitslag 'goed' zal zijn...

**Geplaatst**: 22-11-25 18:43

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 22-11-25 18:43

Ik ben er gewoon stil van.
Wat ontzettend asociaal, achterbaks, respectloos, bizar

**Geplaatst**: 22-11-25 18:46

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 22-11-25 18:46

Wat verschrikkelijk dat je dit aan moet horen.
Ik heb enorm respect voor je, dat je zo sterk en waardig die rechtzaak aan kan gaan.

**Geplaatst**: 22-11-25 18:47

Geplaatst: 22-11-25 18:47

fijn dat je het achter de rug hebt. Nu afwachten op het oordeel. Heeft je advocaat een idee welke kant het op zal gaan?

veel sterkte, het zal een heel heftige dag zijn geweest, alles weer opgerakeld. :(:)

**Geplaatst**: 22-11-25 18:48

Geplaatst: 22-11-25 18:48

fleurtjeuh schreef:
Ik ben er gewoon stil van.
Wat ontzettend asociaal, achterbaks, respectloos, bizar

Nou dit dus.
:knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-25 18:57

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-25 18:57

Ik ben echt wel oprecht blij met mijn advocaat die er heel scherp en netjes op heeft gereageerd. Inhoudelijk heeft hij gewoon geweigerd er op in te gaan, hij heeft alleen benoemd hoe respectloos dit was in het licht van de kennis van nu.

Aan het einde heb ik er zelf nog kort op teruggegeven dat we verdorie wel andere wensen hadden voor 2e kerstdag met een jong gezin. En dat áls we iets hadden aangedikt dat alleen maar aantoont hoe bezorgd we waren.

Het is inhoudelijk ook zo'n DOM argument want als hij zich aan heeft gesteld aan de telefoon, hoezo verklaart dat dat hij op de HAP zelf dan ineens niet ziek was? Dan had hij toch júíst daar zich moeten aanstellen?

**Geplaatst**: 22-11-25 19:27

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 22-11-25 19:27

Nou inderdaad, hoe kun je dat als argument neerzetten met de kennis van nu. Respectloos naar jou toe. Ik vind je onwijs dapper en sterk hierin. Ik hoop dat er een uitspraak komt die je rust en gerechtigheid geeft.

... Eigenlijk zou je dat misschien ook al kunnen krijgen als de artsen het erkend zouden hebben...

**Geplaatst**: 22-11-25 22:14

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 22-11-25 22:14

Zoooo dat is lomp! :oo

Ik kan me voorstellen dat je daar even van ontdaan was.

**Geplaatst**: 22-11-25 22:20

Geplaatst: 22-11-25 22:20

Wat een hork...
Als hij het aangedikt had was hij nog wel in leven geweest.

Zoveel respect voor jou.

**Geplaatst**: 23-11-25 01:27

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 23-11-25 01:27

Even een dikke knuffel voor jou!

Ik snap niet dat ze het daarop durven gooien

**Geplaatst**: 23-11-25 08:24

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 23-11-25 08:24

Je hebt dit gelukkig achter de rug en ik hoop dat je een beetje tot rust kan komen.

Een arts die durft te stellen dat de klachten aangedikt kunnen zijn terwijl de betrokken patiënt kort daarop overlijdt. Hoe dan???

Bij mijn tuchtprocedure heb ik wat vergelijkbaars meegemaakt. Ook een opmerking van een zorgverlener die zo grievend was.
De leden van een tuchtcollege zijn ook mens waardoor de nare opmerking als een boemerang bij de zorgverlener terugkwam.
Hij ging van "waarschuwing" naar "berisping".
Vanuit menselijk oogpunt ga ik duimen dat dit voor jou ook gaat gebeuren.

En vergeet niet, je hebt het super gedaan.
Waar veel klagers afhaken ben jij doorgegaan.
Respect! :(:)

**Geplaatst**: 23-11-25 08:45

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 23-11-25 08:45

TS ik heb zoveel respect voor jou. Naast jouw verdriet om het verlies van jouw geliefde Sander, ook nog zo'n traject. Petje af en een dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 23-11-25 11:40

Re: Volgtopic - mijn gang naar de (medisch) tuchtrechter

Geplaatst: 23-11-25 11:40

Jeetje ts wat ontzettend heftig :(:)

Kijk ergens kan ik me voorstellen dat er soms zo gedacht wordt. Er zijn ook gewoon veel mensen die ziek zijn aandikken, luister maar eens naar de gemiddelde ziekmelding naar leidinggevende.
Maar wat zit daar achter, waarom doen mensen dat. Ik denk dat meerendeel dat doet omdat men zich niet gehoord voelt.
Laat staan dat je het niet aandikt omdat het ook gewoon zo is (en jullie helaas het bewijs ervan ervaren)

**Geplaatst**: 23-11-25 13:51

Geplaatst: 23-11-25 13:51

Het is gewoon niet de taak van een arts om ervan uit te gaan dat mensen zich aanstellen of iets aandikken. Pas als alle andere mogelijke verklaringen niet passend zijn, zou zoiets aan de orde mogen komen. En het is aan de arts om éérst al die andere mogelijke verklaringen uit te sluiten/te diagnosticeren. En daarin heeft de arts in dit geval gefaald.