Morrie schreef:bij mij was het niets dus. Ik was ineens uit alle systemen, heb geen email adressen meer van mijn oud-collega's, want die zaten in de werkmail, geen telefoonnummers, want de synchronisatie was ook uit mijn telefoon. Het was op 1 oktober over en uit.
Normaal kwamen oud-collega's nog wel een keertje koffie drinken op het werk en bijpraten, maar dat kan nu ook niet natuurlijk. Bizar, mensen die ik al ruim 30 jaar ken zijn ineens "verdwenen".
Ja dat is echt k#t.
Ik kom ook uit het onderwijs.
Niet met pensioen, maar in het jaar voor Corona zelf redelijk serieus ziek geworden (gaat wel vooruit) en inmiddels voorlopig volledig afgekeurd.
Dan gebeurt een beetje hetzelfde.
Van dagelijks héél veel mensen om je heen naar 0.
Dat gebeurt bij iedereen die ziek wordt wel, maar vaak zie je dan toch dat mensen elkaar nog opzoeken, visite, etcetera.
Of in ieder geval regelmatig telefoontjes of dat soort dingen.
Maar dit is het jaar dat alle onderwijsmensen ineens álles 100% anders moesten gaan doen, en veel héél erg op hun tenen lopen. Zelf 1 van de meest relaxte collega's die ik ken zit tegen een burnout aan.
Kortom, weinig aandacht voor mij.
Ik begrijp het prima overigens, maar jammer is het wel.
En waarschijnlijk gaat mijn uiteindelijke afscheid dus ook erg 'stil' gebeuren.
Volledig arbeidsongeschikt betekent vrijwel automatisch ook beëindiging contract (in mijn geval ook) dus zijn we na 8 jaar 'ineens' (voor mijn gevoel dan toch) geen collega's meer.
Best pijnlijk, en corona maakt dat dus echt nog pittiger.
Nu ben ik nog jong zat, zijn er leuke toekomstplannen in de vorm van een opleiding die super bij mij past en waarmee ik uiteindelijk waarschijnlijk met mijn beperkingen tóch echt nog heel leuk op de arbeidsmarkt terecht kan komen (in de verre toekomst, jaar of 2 heb ik echt nog wel nodig denk ik)
Dus ik zit mijn tijd uit, probeer waar mogelijk coronasafe leuke dingen te blijven doen.
(Is met vrienden 1op1 buiten wandelen bijvoorbeeld, of gewoon heel bokt volspammen met lange berichten
)
En ik heb dus nog wel het gevoel dat het allemaal wel weer in orde komt.
Geduld heb ik ook wel, 2 jaar overzien vind ik niet heel lastig.
Maar als je dus ineens je hele werkkring kwijt raakt, in zo'n vaak voorkomende pensioendip raakt, én op dit moment echt even niet meer ziet of en hoe de plannen die je had ooit nog haalbaar zullen zijn, dan zal elkaar dat behoorlijk versterken.
En dat is k#t.
Ik hoop @Morrie dat je uiteindelijk, als je veilig en wel geënt bent én corona wat op zijn beloop is, weer wat toekomstplannen en -dromen kunt en durft te gaan maken.