Gunst, en dan staat er ineens een berichtje in wat je direct raakt, niet over paarden maar over mensen. Het dierbaarste bezit, ouders.
Mijn oprechte deelneming.
Misschien spreekt het me ook aan omdat ik een paar dagen geleden zelf ook heb gewaakt bij mijn ouder vader, 5 dagen en nachten. Het mooiste wat je misschien kan meemaken en erg intiem. Maar desalniettemin, de pijn die je hebt als een ouder wegvalt is onbeschrijflijk.
Ineens ben je geen kind meer van iemand, je bent volwassen met je eigen herineringen, die je niet meer kan navragen.
Veel sterkte en wijsheid in de komende tijd, alle feestdagen, moederdag, je verjaardag de eerste keer zoen ze pijn. Ik zag ze als herinneringen en op de verjaadag van mijn moeder kocht in een prachtig boeket van haar lievelingsboemen. Zo dacht ik de eerste verjaardagen een paar dagen langer aan haar, met al haar onhandigheden en haar mooie dingen.
Volg je hart, zei mijn moeder altijd, het diirde lang voor ik begreep wat ze bedoelde...
Liefs,
PT