Bokt.nl

Diertjec schreef:

Ik heb naar mijn idee ook niks verkeerds gezegd, misschien dat het anders gelezen wordt.

Onderwerp is alleen veranderd idd, gaat niet eens meer over Kelseyclover

WildThing schreef:

Nou zin om allemaal samen te gaan janken?

ik heb de mijne de zaterdagavond aan de telefoon gehad, geen smsje van sterkte ivm de begrafenis of niks... enkel ik hoop dat het wat ging en toen een belletje waarin ik hem ijskoud heb gezegd dat ik absoluut niet gediend ben met zen gedrag maar dat hij alleen dit zelf kan oplossen ...

krijg ik terug: ik ben zo moe dat ik zelfs niet meer doorheb wat er rond me gebeurd, en dat ik er niet eens was om je te steunen .; zo zou ik normaal nooit zijn...

maar als ik dan vraag wat ga je eraan doen dan weet hij het niet..

ondertussen heb ik hem al drie weken niet meer gezien ..
terwijl hij net diegene was die altijd riep , ik zal er altijd voor je zijn, dag en nacht....

WildThing schreef:

Hoe kan k aan hem hangen als ik hem al drie weken niet meer heb gezien?

volgende week ga ik een week op vakantie ...
weg van hem , miss dat dat goed doet.. hij is ook diegene die me blijft sturen.. en ja ik moet maar stoppen met antw.. ik weet het...


en ik krijg niet eens de kans voor een gesprek .. want hij wil me toch niet zien ...

dumpen via sms vind ik ook zo gemeen....

xxxdonja schreef:

Even snel het topic doorgelezen en denk dat het oplucht als ik hier ook even wat plaats.

Sinds december was ik met een hele leuke jongen. Het was echt fantastisch, ik kon bij hem meteen mezelf zijn, terwijl dat normaal erg lang duurt bij mij. We konden lachen en uren praten. Van december tot en met april ging het echt perfect.
Hij had voor mij een relatie van vier jaar, wat al een halfjaar over was toen ik hem ontmoette. Hij had af en toe nog contact met haar en ik ben de moeilijkste niet, dus ik vond het prima.
In mei begon het minder te gaan, kort gezegd, hij deed banketstaaf en kortaf, had lompe acties, hij negeerde me en we gedroegen ons niet meer verliefd, zoals hoe het in het begin was. We hadden telkens gezeur. Hij had opeens elke dag contact met zijn ex en ik was (ben ) heel erg jaloers op haar. Ik dacht dat hij mij niet meer leuk vond. Dit heb ik twee keer aangekaart. Hij zou het contact met zijn ex, ondanks dat het vriendschappelijk was, afkappen en dat hij mij niet meer leuk vond was onzin. Het enige waar hij tegen aan liep, was dat ik na de zomer 300 km verderop ga studeren. Dit wist hij overigens al toen hij met mij begon.

Bijna twee weken geleden heeft hij het uitgemaakt. Hij heeft een huis gekocht en hij denkt dat het niet te combineren valt, ik 300 km verderop, zijn ouders, vrienden en werk. Ook zei hij dat hij het ook merkte dat ik nog wel op een roze wolk zat en hij niet. Dit zat hem dus al een poosje dwars. Bij het afscheid gaf hij me een knuffel en hij kon me maar niet loslaten en ik had hem nog nooit zien huilen.
Ik had er zelf ook aan gedacht om het uit te maken, maar kon het niet. Ik denk dat ik dit wel had gedaan als het nu nog niet over zou zijn, gewoon uit eigen bestwil. We hadden allebei niet gedacht dat het na zo'n korte tijd al over zou zijn.

Sinds het uit is hebben we nog elke dag contact via WhatsApp. Hij begint telkens met praten, praat ook veel vrolijker en is opeens weer geïnteresseerd in wat ik aan het doen ben enzovoort. Dat voelt ontzettend fijn, maar is natuurlijk niet echt goed voor het verwerken. Door het contact is de klap ook later gekomen, ik voel mij pas de laatste twee dagen erg down. Hij zegt dat hij niet opgelucht is, het super jammer vindt, maar dat hij nog wel inziet dat het toch niet gaat werken.

Ik baal ontzettend en denk dat het nog wel een poos duurt voordat ik hier overheen ben...

Sorry voor het warrige verhaal.

xxxdonja schreef:

Even snel het topic doorgelezen en denk dat het oplucht als ik hier ook even wat plaats.

Sinds december was ik met een hele leuke jongen. Het was echt fantastisch, ik kon bij hem meteen mezelf zijn, terwijl dat normaal erg lang duurt bij mij. We konden lachen en uren praten. Van december tot en met april ging het echt perfect.
Hij had voor mij een relatie van vier jaar, wat al een halfjaar over was toen ik hem ontmoette. Hij had af en toe nog contact met haar en ik ben de moeilijkste niet, dus ik vond het prima.
In mei begon het minder te gaan, kort gezegd, hij deed banketstaaf en kortaf, had lompe acties, hij negeerde me en we gedroegen ons niet meer verliefd, zoals hoe het in het begin was. We hadden telkens gezeur. Hij had opeens elke dag contact met zijn ex en ik was (ben ) heel erg jaloers op haar. Ik dacht dat hij mij niet meer leuk vond. Dit heb ik twee keer aangekaart. Hij zou het contact met zijn ex, ondanks dat het vriendschappelijk was, afkappen en dat hij mij niet meer leuk vond was onzin. Het enige waar hij tegen aan liep, was dat ik na de zomer 300 km verderop ga studeren. Dit wist hij overigens al toen hij met mij begon.

Bijna twee weken geleden heeft hij het uitgemaakt. Hij heeft een huis gekocht en hij denkt dat het niet te combineren valt, ik 300 km verderop, zijn ouders, vrienden en werk. Ook zei hij dat hij het ook merkte dat ik nog wel op een roze wolk zat en hij niet. Dit zat hem dus al een poosje dwars. Bij het afscheid gaf hij me een knuffel en hij kon me maar niet loslaten en ik had hem nog nooit zien huilen.
Ik had er zelf ook aan gedacht om het uit te maken, maar kon het niet. Ik denk dat ik dit wel had gedaan als het nu nog niet over zou zijn, gewoon uit eigen bestwil. We hadden allebei niet gedacht dat het na zo'n korte tijd al over zou zijn.

Sinds het uit is hebben we nog elke dag contact via WhatsApp. Hij begint telkens met praten, praat ook veel vrolijker en is opeens weer geïnteresseerd in wat ik aan het doen ben enzovoort. Dat voelt ontzettend fijn, maar is natuurlijk niet echt goed voor het verwerken. Door het contact is de klap ook later gekomen, ik voel mij pas de laatste twee dagen erg down. Hij zegt dat hij niet opgelucht is, het super jammer vindt, maar dat hij nog wel inziet dat het toch niet gaat werken.

Ik baal ontzettend en denk dat het nog wel een poos duurt voordat ik hier overheen ben...

Sorry voor het warrige verhaal.

WildThing schreef:

Hoe kan k aan hem hangen als ik hem al drie weken niet meer heb gezien?

volgende week ga ik een week op vakantie ...
weg van hem , miss dat dat goed doet.. hij is ook diegene die me blijft sturen.. en ja ik moet maar stoppen met antw.. ik weet het...


en ik krijg niet eens de kans voor een gesprek .. want hij wil me toch niet zien ...

dumpen via sms vind ik ook zo gemeen....

xxxdonja schreef:

Even snel het topic doorgelezen en denk dat het oplucht als ik hier ook even wat plaats.

Sinds december was ik met een hele leuke jongen. Het was echt fantastisch, ik kon bij hem meteen mezelf zijn, terwijl dat normaal erg lang duurt bij mij. We konden lachen en uren praten. Van december tot en met april ging het echt perfect.
Hij had voor mij een relatie van vier jaar, wat al een halfjaar over was toen ik hem ontmoette. Hij had af en toe nog contact met haar en ik ben de moeilijkste niet, dus ik vond het prima.
In mei begon het minder te gaan, kort gezegd, hij deed banketstaaf en kortaf, had lompe acties, hij negeerde me en we gedroegen ons niet meer verliefd, zoals hoe het in het begin was. We hadden telkens gezeur. Hij had opeens elke dag contact met zijn ex en ik was (ben ) heel erg jaloers op haar. Ik dacht dat hij mij niet meer leuk vond. Dit heb ik twee keer aangekaart. Hij zou het contact met zijn ex, ondanks dat het vriendschappelijk was, afkappen en dat hij mij niet meer leuk vond was onzin. Het enige waar hij tegen aan liep, was dat ik na de zomer 300 km verderop ga studeren. Dit wist hij overigens al toen hij met mij begon.

Bijna twee weken geleden heeft hij het uitgemaakt. Hij heeft een huis gekocht en hij denkt dat het niet te combineren valt, ik 300 km verderop, zijn ouders, vrienden en werk. Ook zei hij dat hij het ook merkte dat ik nog wel op een roze wolk zat en hij niet. Dit zat hem dus al een poosje dwars. Bij het afscheid gaf hij me een knuffel en hij kon me maar niet loslaten en ik had hem nog nooit zien huilen.
Ik had er zelf ook aan gedacht om het uit te maken, maar kon het niet. Ik denk dat ik dit wel had gedaan als het nu nog niet over zou zijn, gewoon uit eigen bestwil. We hadden allebei niet gedacht dat het na zo'n korte tijd al over zou zijn.

Sinds het uit is hebben we nog elke dag contact via WhatsApp. Hij begint telkens met praten, praat ook veel vrolijker en is opeens weer geïnteresseerd in wat ik aan het doen ben enzovoort. Dat voelt ontzettend fijn, maar is natuurlijk niet echt goed voor het verwerken. Door het contact is de klap ook later gekomen, ik voel mij pas de laatste twee dagen erg down. Hij zegt dat hij niet opgelucht is, het super jammer vindt, maar dat hij nog wel inziet dat het toch niet gaat werken.

Ik baal ontzettend en denk dat het nog wel een poos duurt voordat ik hier overheen ben...

Sorry voor het warrige verhaal.