woedend op een kind van 6.......schokkend

Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Ayasha
Blogger

Berichten: 59784
Geregistreerd: 24-02-04

Re: woedend op een kind van 6.......schokkend

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:08

Ik vind zeggen dat een dier niet met een kind te vergelijken is hetzelfde als tegen iemand die verdrietig is omdat haar eerste grote liefde het uitgemaakt heeft vertellen dat die niet weet wat liefde is. :)

050206051012

Berichten: 27515
Geregistreerd: 21-04-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:08

polly2 schreef:
Dit betekent niet dat je niet kunt rouwen om het verlies van een dier....maar het verlies van een kind is de overtreffende trap van rouwen....
En dat is volgens mij de essentie van het niet één op één kunnen vergelijken


Ik hou zoveel van mijn zoontje dat het pijn in mijn hele lijf doet en dat ik misselijk word als hij z'n armpjes om m'n nek doet en kusjes in m'n nek geeft (zijn kusjes dan), niet te beschrijven hoe vreselijk veel hij voor me betekent. Ik hou ook vreselijk veel van mijn vriend, maar al heel snel werd hier de 'rangorde' herbepaald, niet alleen van mij uit, ook van mijn vriend uit, maar ik denk dat dat een natuurlijke reactie is, een oergevoel ofzo.
Toen mijn zoontje net was geboren had ik ook echt het gevoel van: 'wow... die hoef ik nooit in te laten slapen'. Daar ga je dan maar vanuit! Je weet niet hoe het loopt in het leven en geen enkele moeder wil zijn kind overleven.

Toen mijn kat vorig jaar overleed had ik echt het idee dat er een stukje van mij dood ging, ik wil er niet eens over nadenken hoe het voelt om een kind te verliezen. Een wezen die jij gemaakt hebt, die in je gegroeid is, die je met je eigen lichaam hebt gemaakt en gevoed. Dan gaat er meer dan een stukje dood van jezelf.

Ragdollcat
Berichten: 14807
Geregistreerd: 03-08-08
Woonplaats: Daar waar ik woon

Re: woedend op een kind van 6.......schokkend

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:13

Ongelooflijk zeg, dat je je nog kon beheersen om dat misbaksel van een kind niet te slaan, ik had me niet kunnen beheersen hoor, ik had dat kind hard geslagen.

Arme hond.

lieniminnie

Berichten: 4536
Geregistreerd: 31-12-05
Woonplaats: Amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:16

Ayasha schreef:
Ik vind zeggen dat een dier niet met een kind te vergelijken is hetzelfde als tegen iemand die verdrietig is omdat haar eerste grote liefde het uitgemaakt heeft vertellen dat die niet weet wat liefde is. :)


helemaal mee eens.
Toen ik hoorde dat mijn hond dood zou gaan aan leukemie, mijn allerliefste hond, de eerste in mijn leven.. mijn beste vriend..
zei mijn vriend, ja sorry, maar sinds de dood van mijn zusje heb ik moeite met verdriet om dieren...

Ik werd op dat moment erg boos kan ik je vertellen..

Onassa

Berichten: 6303
Geregistreerd: 31-03-03
Woonplaats: Aan de rand van het grote enge bos.

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:24

Quellian schreef:
Ik hou zoveel van mijn zoontje dat het pijn in mijn hele lijf doet en dat ik misselijk word als hij z'n armpjes om m'n nek doet en kusjes in m'n nek geeft (zijn kusjes dan), niet te beschrijven hoe vreselijk veel hij voor me betekent. Ik hou ook vreselijk veel van mijn vriend, maar al heel snel werd hier de 'rangorde' herbepaald, niet alleen van mij uit, ook van mijn vriend uit, maar ik denk dat dat een natuurlijke reactie is, een oergevoel ofzo.
Toen mijn zoontje net was geboren had ik ook echt het gevoel van: 'wow... die hoef ik nooit in te laten slapen'. Daar ga je dan maar vanuit! Je weet niet hoe het loopt in het leven en geen enkele moeder wil zijn kind overleven.

Toen mijn kat vorig jaar overleed had ik echt het idee dat er een stukje van mij dood ging, ik wil er niet eens over nadenken hoe het voelt om een kind te verliezen. Een wezen die jij gemaakt hebt, die in je gegroeid is, die je met je eigen lichaam hebt gemaakt en gevoed. Dan gaat er meer dan een stukje dood van jezelf.


En dat is ook weer mijn nadeel als je nooit kinderen hebt kunnen krijgen maar wel boordevol liefde en zorgzaamheid zit...dan komen er dieren...en je weet....die moet je vroeg of laat laten gaan....
Ik heb het nu een ker mee gemaakt met mijn york die 10 was....je kon me opvegen!!!
En nu....nu heb ik in al die jaren daarna 8 dieren.....miujn honden (westies) zijn 14 en 15....zeer respectabele leeftijden.
Voor 2 jaar terug werd de oudste erg ziek....hepatitus en er was maar een zeer geringe kans van slagen op genezing.
Toch heb ik die kleine kans aangegrepen ondanks dat ze "al 13 was en na 2 mega zware weken werd ze wonderbaarlijk genoeg beter!!!
Het kostte me 1300,00....de meesten mensen verklaarde me voor gek want ik ben niet rijk en had dat ook niet op mijn rekeing staan, maar ik heb het gedaan en aou het meteen weer doen.
Had ze het niet gered, dat had ik mezelf noiit het verwijt niet kunnen maken dat ik haar die kans niet gegeven heb.
Nu ligt die dove kwartel naast me op de tuinkussens....
Dus wat wil ik hiermee zeggen....vergeet nooit dat iemand die onvrijwillig kinderloos is ook nog eens het verdriet krijgt zijn/haar dier te verliezen.
En ik kan je verzekeren....dat hakt erin als een moker!
Ik ben alleen zo dom om steeds weer op zielige dieren te stuiten.....en ja...dan neem ik het mee om ze beter te maken.
gelukkig is me dat iedere keer ook nog gelukt, maar inmiddels heb ik straks 8 dieren die ik vaarwel moet zeggen....alleen de gedachten al kan me doen janken!!!

WolinLotte

Berichten: 4305
Geregistreerd: 31-05-07
Woonplaats: Kranenburg, Duitsland

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:30

Jeetje zeg.. wat een K-KIND!! _-:( Die zou je toch...
Dat zo'n kind dan gewoon niet het besef heeft dat zo'n dier gevoel heeft, dat je dit niet doet, bij geen enkel dier!?

Hard aanpakken en flink laten voelen, dat als zoiets nog een keer gebeurt, dat kindje voortaan ook twee losse voortandjes heeft... Moet niet gekker worden!!
Wat een stelletje K-mutsen zijn die twee vrouwen zeg, totaal geen backbone om even dat kind van die hond af te trekken en te zeggen dat dat echt belachelijk is wat ie aan het doen is?!

050206051012

Berichten: 27515
Geregistreerd: 21-04-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:30

Onassa schreef:
Dus wat wil ik hiermee zeggen....vergeet nooit dat iemand die onvrijwillig kinderloos is ook nog eens het verdriet krijgt zijn/haar dier te verliezen.
En ik kan je verzekeren....dat hakt erin als een moker!
Ik ben alleen zo dom om steeds weer op zielige dieren te stuiten.....en ja...dan neem ik het mee om ze beter te maken.
gelukkig is me dat iedere keer ook nog gelukt, maar inmiddels heb ik straks 8 dieren die ik vaarwel moet zeggen....alleen de gedachten al kan me doen janken!!!

Ik ben niet kinderloos, maar ook ik ken het verdriet van het verliezen van dieren. Ook ik ben zo'n knurft om op de kneusjes te vallen, steek veel centen in mijn dieren, want ik ga tot het uiterste.
Maar stel mijn pony is ziek en mijn kind is ziek en er is behandeling mogelijk voor 1, ja... dan is de keuze snel gemaakt (en moet ook wel, anders heb je denk ik de kinderbescherming op de stoep staan). Wel een cru voorbeeld, maar om even aan te geven.
Ligt mijn vriend ziek op bed en staat mijn pony op dat moment ziek, tja... dan zal vriendlief toch even zijn mama moeten bellen :D

Laat hem dit maar niet lezen :D :D

Editje:
Onassa, vorige week heeft mijn moeder haar hond in laten slapen, ik was erbij. De hond was 13,5 jaar (grote hond, kruising Labrador) en ik bedacht me op dat moment: 'deze beslissing moet ik nog 12x nemen'. Daar word ik ook beroerd van, dan ga ik me afvragen wie er als eerste gaat en waarom.
Elke verjaardag van mijn pony is moeilijk, want hij wordt al zo oud... stel je voor dat we de langste tijd samen al gehad hebben.
Pumbaa is officieel een seniorenkat, nou... dit is ook al over de helft.
Mum, we slepen haar elk jaar de winter door en in de zomer is ze als nieuw. Hoe lang gaat ze nog mee? Ze is zo gek op de kleine, ze moet wel 100 worden.
En zo kan ik mezelf ook gek maken... een kind verandert niets aan je gevoelens tegenover je dieren, enkel aan je prioriteiten.

Onassa

Berichten: 6303
Geregistreerd: 31-03-03
Woonplaats: Aan de rand van het grote enge bos.

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 00:58

Quellian, dat heb je heel mooi omschreven....
Tja...soms denk ik echt wel eens....gaf ik maar niet zoveel om dieren, dat zou me een hoop tranen besparen,
Maar ja....het zit er nu eenmaal wel en ben nu eenmaal zo'n watje als het om dieren gaat.
Met schaamte durf ik te bekennen dat ik zelfs in therapie ben om te leren loslaten :o

polly2
Berichten: 4503
Geregistreerd: 21-07-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 07:57

lieniminnie schreef:
Ayasha schreef:
Ik vind zeggen dat een dier niet met een kind te vergelijken is hetzelfde als tegen iemand die verdrietig is omdat haar eerste grote liefde het uitgemaakt heeft vertellen dat die niet weet wat liefde is. :)


helemaal mee eens.
Toen ik hoorde dat mijn hond dood zou gaan aan leukemie, mijn allerliefste hond, de eerste in mijn leven.. mijn beste vriend..
zei mijn vriend, ja sorry, maar sinds de dood van mijn zusje heb ik moeite met verdriet om dieren...

Ik werd op dat moment erg boos kan ik je vertellen..



Dat komt waarschijnlijk omdat je vriend op dat moment nog midden in het rouwproces zit. Misschien nog wel in de fase van boosheid over de dood van zijn zusje. Als dat zo is namelijk, is dat op dat moment zo groot voor je, dat het mogelijk is dat je niet kunt (en wilt) begrijpen op dat moment dat een ander een zelfde soort verdriet heeft om iets dat jou dan minder erg lijkt...
Ik kan me voorstellen dat jij er op dat moment boos over werd....want ook jouw verdriet was op dat moment oprecht groot....mar ik vind het iet zo raar dat het gebeurde...
Als je vriend verder is in het proces en in de volledige acceptatie zit, kan het best zijn dat hij het wel weer in perspectief kan zien.

polly2
Berichten: 4503
Geregistreerd: 21-07-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 08:06

@ Quellian: IK begrijp wat je zegt over het ouder worden van je dieren. Ik heb hier een schaap van 17 jaar (schapen worden meestal hooguit 12) rondlopen, die zich als een hond kan gedragen (ze kan hierkomen, blijf, terug, poot...hahahaha). Gisteren heeft ze een paardenmiddel geïnjecteerd gekregen, omdat de artrose aan haar ene voorpoot erg begint op te spelen. Ik denk ook wel eens aan het moment dat dit leventje eindigt. Het leven van zo'n bijzonder dier voor mij...
Maar ik denk dan ook: het is volbracht.... Liefde voor je dieren is ook loslaten...voor mij.

En ik leef heel erg volgens: Better to have lost your love, then never to have loved at all.....

En hiermee is het voor mij zo dat ik met dieren zaken heel goed in balans kan brengen: een hond van 17,5 jaar in laten slapen...moeilijk op het moment dat de beslissing valt...maar daarna komt er rust over me...ik laat haar gaan...het is volbracht...het is goed zo... En dan heb ik er ook echt geen verdriet van... Ik mis haar wel...maar er is een berusting....het is volbracht....het is realiteit dat als een dier oud is dat het gaat... Ik ben dan alleen nog dankbaar voor het leven dat ze me gegeven heeft...

Alleen bij mijn hond van 11 de een tumor had en verder eigenlijk nog goed mee had gekund...dat was moeilijker. Daar zat een stuk boosheid achter...vanwege de tumor... Maar ja ook daar komt bij mij dan snel het gevoel boven van: het is zoals het is....

En ik moet heel eerlijk zeggen dat de rouw om mijn vader, met wie ik heel erg close was ook zo is verlopen....het is zoals het is....Better to have lost your daddy....then never had a daddy at all....

maikeltje

Berichten: 7260
Geregistreerd: 24-08-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 08:47

Mooi omschreven Polly.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 08:48

Ik begrijp dat ik misschien een beetje ongenuanceerd overkwam met mijn opmerking dat je kinderen en dieren niet kan vergelijken, dus ik zal het nog even uitleggen.

In mijn leven heb ik al heel wat dieren in laten slapen. De meest schokkende daarvan was de kat die we een week hadden, die zich uit een raam had gewurmd en die van een randje onder het raam naar beneden is gevallen (we woonden op drie hoog).

Rib gebroken, klaplong, heeel erg veel pijn en we hebben haar moeten laten inslapen. Ik voel me daar nog steeds immens schuldig om en het verdriet was op dat moment enorm groot.

Ik denk dat ik kan zeggen dat ik altijd de beste keuze voor mijn dieren in combinatie met mezelf heb genomen. Sommigen zullen het daar niet mee eens zijn (ik heb er ook veel herplaatst) maar ik ben er voor mezelf vrij zeker van.

Mijn kinderen... dat is zo ontzettend anders. Onze middelste dochter hebben we vlak na haar geboorte bijna verloren omdat ze ineens uit het niets heel erg ziek werd. De paniek en het verdriet dat me overviel... dat kan je niet eens beschrijven :n Het moment dat ik dacht dat ze op dát moment zou overlijden (rondrennende artsen, baby'tje in een soort epileptische aanval, geroep om medicijnen en zuurstofmaskers) heb ik alleen maar gegild, keihard gehuild en ik kon mijn ogen niet van de situatie afhouden. Ik was met recht hysterisch.

Daarop volgde zo'n 24 uur shock, waarbij ik eigenlijk heel relaxt was onder de situatie. 'Oh, ze moet overgeplaatst worden naar de Neonatologie ICU van het AMC? Okee, als dat het beste is :j '
En ik snapte niet dat de moeders die bij mij op de ziekenhuiskamer lagen zo bezorgd om mij deden :?

Immens verdriet en enorme lol (je moet er toch op de een of andere manier mee omgaan) hebben zich die week afgewisseld. We hebben nagedacht over het afscheid; begraven of cremeren? De eerste ochtend in het AMC het gevoel; 'ze zouden bellen als ze verslechterde, wat als ze het vergeten zijn? Wat als ze nu dood is?' en dan met lood in je schoenen naar de afdeling, met een hart dat door een ijzeren greep heen probeert te kloppen.

Een gesprek met de arts, dat het waarschijnlijk heel ernstig is, dat ze waarschijnlijk een kasplantje zal worden... en dan de gesprekken met mijn partner, dat we dan liever hebben dat ze de apparatuur uitzetten, dat wij liever ons leven lang zoveel pijn hebben, dan dat zij dat heeft.

En als dan onze oudste op bezoek kwam die enorme pijn doordat je zoveel van haar houdt en zo blij is dat zij gelukkig en gezond is.

Het bleek uiteindelijk mee te vallen 'alleen maar' een hersenbeschadiging.

Uiteindelijk ging ze naar huis, met een boel onzekerheid; misschien haar leven lang een rolstoel, misschien kan ze nooit praten, misschien nooit naar een normale school, nooit schrijven.

De eerste maanden dat ze thuis was heb ik heel erg veel de confrontatie opgezocht over haar couveusetijd, om te verwerken. Nog steeds kan ik enorm huilen als ik de foto's terugzie, als ik haar dagboekje teruglees.

Inmiddels is ze bijna 4. Ze loopt, ze praat (veel, af en toe zou ik er een pleistertje op willen plakken :D ). Maar de onzekerheid blijft, want ze tekent nu wel, maar krijgt ze ooit een echt fatsoenlijk handschrift? (Kan ze altijd nog arts worden). Kan ze later wel fietsen? Een brommer? Autorijden? Zwemmen? Tot nu toe lijkt het allemaal mee te vallen, maar échte zekerheid hebben we pas als ze 21 is want dan zijn haar hersenen ongeveer uitgegroeid.

Afijn... een heel verhaal... Mijn punt is... De impact die haar bijna-overlijden en alles daaromheen op ons heeft gehad is niet te beschrijven.

Mijn kinderen gaan niet alleen boven mijn dieren en boven mijn man... ze gaan ook boven mezelf. Ik zou mezelf letterlijk laten doodmartelen als ik daarmee hun leven kan redden.

Edit:
Kleine toevoeging: Na 4 jaar kan ik zeggen dat ik redelijk over de situatie heen ben. Maar overduidelijk is het nog steeds niet compleet verwerkt, anders zou ik er niet zo'n punt van maken :P Ik denk dat ik er nooit compleet overheen zal komen, en ik wil me niet voorstellen hoe erg het zou zijn geweest om haar daadwerkelijk verloren te hebben.

maikeltje

Berichten: 7260
Geregistreerd: 24-08-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 08:51

Ook dat gevoel is herkenbaar :j

Blue_Eyes

Berichten: 20710
Geregistreerd: 17-07-07
Woonplaats: Zuid

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 09:18

lieniminnie schreef:
Ayasha schreef:
Ik vind zeggen dat een dier niet met een kind te vergelijken is hetzelfde als tegen iemand die verdrietig is omdat haar eerste grote liefde het uitgemaakt heeft vertellen dat die niet weet wat liefde is. :)


helemaal mee eens.
Toen ik hoorde dat mijn hond dood zou gaan aan leukemie, mijn allerliefste hond, de eerste in mijn leven.. mijn beste vriend..
zei mijn vriend, ja sorry, maar sinds de dood van mijn zusje heb ik moeite met verdriet om dieren...

Ik werd op dat moment erg boos kan ik je vertellen..

En toch kan ik het me helemaal voorstellen van je vriend. Ik kan me ook voorstellen dat jij boos werd trouwens, want hij hoort je gewoon te steunen, maar zijn moeite kan ik me voorstellen. Ik heb dieren verloren maar ook een kind en geloof me - het verdriet is onvergelijkbaar.

050206051012

Berichten: 27515
Geregistreerd: 21-04-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 10:56

Rock schreef:
Mijn kinderen gaan niet alleen boven mijn dieren en boven mijn man... ze gaan ook boven mezelf. Ik zou mezelf letterlijk laten doodmartelen als ik daarmee hun leven kan redden.

Dat is een mooie, sluit ik me bij aan :)

Polly, dat is het ook! Liefde is ook loslaten.
Maar mijn 4 jarige kat die bij de DA op tafel overleed omdat de 4 eerdere artsen waarbij ik die week ben geweest niet hebben ingegrepen ondanks mijn gehamer, tja... daar denk ik nog steeds met een brok in m'n keel aan terug.

Onassa

Berichten: 6303
Geregistreerd: 31-03-03
Woonplaats: Aan de rand van het grote enge bos.

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 11:23

Rock...dat is ook een heftig verhaal en kan nu jou uitspraak ook wel begrijpen.
Wat moet dat een vreselijke tijd geweest zijn voor jullie.
Gelukkig heeft ze het toch gered en lijkt nu de schade mee te vallen,maar dat je zoiets niet en nooit zult vergeten is duidelijk.
Ik begrijp ook donders goed dat als je kinder hebt, dat het ergste wat je kan overkomen is dat je een eigen kind moet weg brengen....bbrrrr....
Ik hoor het wel eens om me heen...dan lopen me echt de rillingen over de rug ondanks dat ik dan zelf geen kinders heb, maar daar kan ik heel goed inkomen.'

koda

Berichten: 488
Geregistreerd: 09-04-08

Re: woedend op een kind van 6.......schokkend

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 11:37

Iedereen verwerkt zijnof haar verdriet op zijn eigen manier. Of dat nu om een mens gaat of om een dier. Ik vind dat je daar respect voor moet hebben. Je weet immers niet wat voor band mensen met die dieren hadden.

polly2
Berichten: 4503
Geregistreerd: 21-07-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:10

Quellian schreef:
Rock schreef:
Mijn kinderen gaan niet alleen boven mijn dieren en boven mijn man... ze gaan ook boven mezelf. Ik zou mezelf letterlijk laten doodmartelen als ik daarmee hun leven kan redden.

Dat is een mooie, sluit ik me bij aan :)

Polly, dat is het ook! Liefde is ook loslaten.
Maar mijn 4 jarige kat die bij de DA op tafel overleed omdat de 4 eerdere artsen waarbij ik die week ben geweest niet hebben ingegrepen ondanks mijn gehamer, tja... daar denk ik nog steeds met een brok in m'n keel aan terug.


Dat snap ik. Maar daar zit ook een stuk frustratie achter, omdat het anders had kunnen zijn. Misschien...als er wel adequaat ingegrepen was....
Het is het als, als, als....wat je dan dwars zit en waarom je niet kunt accepteren dat het is, zoals het is... Dat begrijp ik heel goed.

@ Rock: wat jij beschrijft over je dochter....dat ken ik vanuit meerdere situaties van dichtbij. En daarom snap ik ook zo goed dat kinderen de overtreffende trap van onvoorwaardelijke liefde zijn. Al heb ik zelf geen kinderen...ik snap het wel. Ik ken ook mensen waarbij het kind wel overleed na ziekte of ongeluk. En hoe pijn dat doet en hoe moeilijk het is daar vrede mee te krijgen.

Ten aanzien van jouw dochterje wil ik je nog iets zeggen. Mijn vader heeft vanaf zijn kindertijd (3 jaar oud) in een rolstoel gezeten, doordat hij polio (kinderverlamming) heeft gehad in een tijd dat inenten daar tegen nog niet bestond.
Ik snap dat jij je regelmatig afvraagt wat je dochtertje wel en niet zal kunnen.... Ik wil je meegeven dat dit zich best kan ontwikkelen tot hele verrassende dingen....
Mijn vader groeide op in een tijd dat gehandicapten op een zijspoor werden gezet. Dat heeft hem niet weerhouden. Hij werd geweigerd op de middelbare school....te lastig zo'n jongen. Een rolstoel had hij toen nog niet...geen geld voor...wel een zelfgebouwd karretje gemaakt door zijn vader en broer van oude fietsonderdelen en een normale stoel (als je de foto's ziet moet je er om lachen...kun jeje nu niks meer bij voorstellen).
Mijn vader heeft thuis zichzelf door boeken te bestuderen van alles zelf aangeleerd en begon een bedrijfje in electronica en was altijd met muziek bezig. Hij ontwierp samen met zijn broer een systeem dat hij inbouwde in een Dafje, dat goedgekeurd werd en haalde zijn rijbewijs en kon autorijden.
Mijn vader gaf muziekles thuis, had zijn bedrijfje, speelde in meerdere bands (gitarist en zanger), begeleide beginnende bandjes als coach, deed vrijwilligerswerk. je had niet eens meer door dat hij niet kon lopen. Er zijn mensen die wel kunnen lopen, die minder uit het leven haalden dan hij...
Wat ik hier mee wil zeggen is dat jouw dochter nu al allerei dingen laat zien, die men eerst niet voor mogelijk had gehouden.
Tegen mijn oma is destijds gezegd door doktoren die toen nog niet meer wisten, dat ze er rekening mee moest houden dat haar zoon nooit de volwassen leeftijd zou bereiken.
Mijn vader is zestig geworden en overleden aan iets dat niets met polio te maken had, daar was hij ook aan overleden als hij wel had kunnen lopen..... Maar men wist toen niet beter....de generatie voor mijn vader ging altijd dood aan polio. Hij was van de eerste generatie waarbij ze het verlammingsproces stil konden zetten....en men wist niet wat dat met mensen deed als ze ouder werden. Dus deden ze een voorspelling over zijn levensverwachting...die achteraf niet klopte....
Daarmee bedoel ik te zeggen....er is zoveel voortschrijdend inzicht in de medische wereld.... En je dochter zal zich wellicht heel anders ontwikkelen dan men toen voor mogelijk hield. Want dat doet ze nu al...dus wellicht komen er nog veel meer positieve verrassingen!

BrankaZ

Berichten: 4462
Geregistreerd: 11-11-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:29

iti schreef:
Kan best afgeleerd worden lijkt me.. iig vind ik het geen normaal gedrag als een kind meermalen een hond schopt, en al helemaal niet van die leeftijd waarop ze heus wel enig besef van goed of slecht hebben. 1 keer schoppen had je nog kunnen toeschrijven aan kinderlijkheid, maar meermalen is gewoon kindervandalisme om het zo maar te noemen.. vind ik tenminste. Persoonlijke mening!

Tja... ik ben gek op dieren. Toen opgroeide hadden we altijd een kat in huis, als 8-jarige begonnen met paardrijden en later kregen we ook meerdere honden.
En toch ben ik als kleuter in mijn voet gebeten omdat ik niet wist hoe een hond te benaderen.
Hond zat op een stoel, ik wilde hem aanraken maar was te bang om dat met de hand te doen. Dus met mijn voet. Kinderen redeneren nu eenmaal anders dan volwassenen.
Als ik nu goed kijk naar mijn voet zie ik 30 jaar later nog een kuiltje zitten.
Verknipt ben ik allerminst, dierenbeul of moordenaar ben ik ook niet geworden. Dus....???

Ragdollcat
Berichten: 14807
Geregistreerd: 03-08-08
Woonplaats: Daar waar ik woon

Re: woedend op een kind van 6.......schokkend

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:41

Gaat het over een rotkind dat een hondje heel erg schopt en dat ie nog maar pas 6 jaar is of gaat het hier over verdriet om een kindje en dier en wat het verschil ertussen is bij het verdriet van verlies ?? ik snap er niets van?

Maar ja ik heb dan ook allereerste post gelezen in dit topic.

Ayasha
Blogger

Berichten: 59784
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:42

Ragdollcat schreef:
Gaat het over een rotkind dat een hondje heel erg schopt en dat ie nog maar pas 6 jaar is of gaat het hier over verdriet om een kindje en dier en wat het verschil ertussen is bij het verdriet van verlies ?? ik snap er niets van?

Maar ja ik heb dan ook allereerste post gelezen in dit topic.

Ben het eerlijk gezegd wel met je eens. :o

polly2
Berichten: 4503
Geregistreerd: 21-07-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:43

Ragdollcat schreef:
Gaat het over een rotkind dat een hondje heel erg schopt en dat ie nog maar pas 6 jaar is of gaat het hier over verdriet om een kindje en dier en wat het verschil ertussen is bij het verdriet van verlies ?? ik snap er niets van?

Maar ja ik heb dan ook allereerste post gelezen in dit topic.



Laten we het zo zeggen: Van het één kwam het ander....

Is toch ook niet zo erg....zo gaat het in dagelijkse gesprekken ook vaak...
Je moet af en toe een beetje flexibel zijn en een zijstapje kunnen doen.... vind ik...

050206051012

Berichten: 27515
Geregistreerd: 21-04-03

Re: woedend op een kind van 6.......schokkend

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:46

Zijn reacties op reacties op reacties geweest hier in het topic, inderdaad zoals Polly zegt; zo gaat het in het dagelijks leven ook.

vanLotje
Berichten: 2012
Geregistreerd: 08-03-10
Woonplaats: De Veluwe

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 12:49

Wow, Rock. Ik snap je uitspraak en je gevoel heel goed. Het lijkt me inderdaad ook niet te vergelijken, omdat ik geen moeder ben ken ik ook de 'moederliefde' voor een kind niet.

Wij kunnen allemaal alleen maar vanuit ons eigen gevoel, en vanuit onze eigen ervaringen redeneren.
Ik ben dol op mijn beesten, maar zal nooit zeggen dat ze als kinderen voor me zijn, want dat zijn ze gewoon niet.

*edit* vwb de eerste zin, voordat er misverstanden onstaan: ik begrijp het niet, want ik ken het niet, maar je snapt wat ik bedoel, denk ik :)

Onassa

Berichten: 6303
Geregistreerd: 31-03-03
Woonplaats: Aan de rand van het grote enge bos.

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-07-10 13:19

Ragdollcat schreef:
Gaat het over een rotkind dat een hondje heel erg schopt en dat ie nog maar pas 6 jaar is of gaat het hier over verdriet om een kindje en dier en wat het verschil ertussen is bij het verdriet van verlies ?? ik snap er niets van?

Maar ja ik heb dan ook allereerste post gelezen in dit topic.


soms loopt dat nu eenmaal zo als een topic wat langer word.
Niet verder aan storen meid...als jij het puur ontopic wilt houden is dat je goed recht.
Maar soms kan het ook best mooi en verhelderent zijn als er eens wat dieper op bepaalde zaken ingegaan word.
en ook dat mag ruimte hebben. ;)