MarcoBorsato schreef:Ja ik vind dat lastig. Mijn partner en ik vinden dat we onze kinderen naar onze maatstaven een fijn leven kunnen bieden maar dat is geen garantie. En ondanks ziek en zeer en leed ervaren wij het leven wel als heel fijn. Ik ben geen wat als type. Dan zou ik mezelf kunnen verliezen in een negatieve spiraal, wat áls er oorlog komt, of de zon gaat uit of er komt een milieuramp of de gymleraar is een pedofiel of mijn kind krijgt kanker of ik krijg kanker...
Ik vind het fijn te weten dat er mensen als jij zijn die heel rationeel kinderen op de wereld zetten. Ik zie weleens kinderen voorbij komen waar ik plaatsvervangend wel voor zou kunnen janken.
Zelf leef ik nu zo’n 15 jaar inmiddels met depressies en een flinke angststoornis. Nu (weer) met medicatie valt daar goed mee te leven, maar ik gun het echt niemand.
Zo lang als ik weet, van kleins af aan heb ik al allerlei rare dingen, periodes van denken dat ik niet kan slikken bijvoorbeeld of raar ademen, een soort van lichte Gilles de la tournette met alleen geluidjes en een beetje neus op trekken (de periodes waar dat erger wordt zijn fysiek zelfs pijnlijk, maar niet ondraaglijk).
Mijn moeder heeft regelmatig met mij bij de dokter gezeten, niet wetend wat ze met mij aanmoest. En al ben ik nog niet zo heel oud, toen was er nog zo weinig over bekend. Dus ja, er werd nooit echt iets mee gedaan. Al waren mijn ouders wel altijd erg begripvol en behulpzaam. Soms ook met een flinke schop onder mijn reet (figuurlijk) om me naar school en werk te houden.
Dus kan nu niet echt zeggen dat het leven super makkelijk is geweest tot nu toe. En dan heb ik het nog niet eens gehad over geldzorgen en ziektes in de omgeving etc etc.
Ik ben niet gelovig, maar ik heb ergens het vermoeden dat onze wereld de hel is, waar mensen vanuit een ander universum hun straf uit moeten zitten. Degenen die de grootste misdaden hebben gepleegd krijgen het poedersuiker leven en de kruimeldiefjes een wat leuker leven. Misschien vergezocht, maar soms denk ik teveel. Een psycholoog heeft weleens tegen me gegrapt dat dat misschien wel mijn probleem is
Maar ik zou er ook weer niet uit willen stappen, omdat ik wel ontzettend mijn best doe het leuk te maken. Ik heb iets gevonden wat ik leuk vind om te doen en heel hard mijn best gedaan om daar goed in te worden. En nu pluk ik daar ook een vruchten van en dat is supertof.
Ik omring mezelf alleen met mensen die ik leuk vind, voor de rest ben ik liever op mezelf. Ik vind katten superleuk, dus daar heb ik er 4 van.
Ik woon wel samen, maar wel met iemand die wat vrienden betreft precies hetzelfde is; hij heeft er ook zo min mogelijk. En hij laat me vrij in wat ik wil doen. Dus ik ben regelmatig alleen op stap. En hij wil ook geen kinderen, perfect!
Dus ik kan me enigszins wel vinden in dat verhaal, ik begrijp het wel een beetje. Maar voor mij hoeft de mensheid nou ook weer niet uitgeroeid worden.