M_D_H schreef:Oke, ik heb nog wel een biecht.
Zo'n 14 jaar geleden heb ik een x aantal foute beslissingen gemaakt waarvoor ik mij nu eigenlijk nog steeds diep schaam.
Ik hoop dat jullie mij niet te hard veroordelen, want echt, ik schaam mij nog steeds enorm hiervoor maar...
Ik was geobsedeerd door mijn ex, of misschien wel meer geobsedeerd door de vragen die ik had waar ik geen antwoord op kreeg, ik kon onze relatiebreuk heel slecht verwerken en ik heb hem daardoor misschien wel een soort van gestalkt...
Meerdere keren per dag smsen, heel vaak anoniem bellen, ophangen net op het moment dat hij ophing, of gewoon aan de lijn blijven en niks zeggen, de hele dag zijn hyves in de gaten houden.
Er zit natuurlijk wel een verhaal aanvast.
Ik had een behoorlijke serieuze relatie met deze gast, wij spraken over samenwonen, trouwen, ik heb nooit een kinderwens gehad maar met hem wilde ik wel kinderen, wij zagen het helemaal voor ons.
In de zomer vakantie ging ik nog een keer op vakantie met mijn ouders, hij zou niet mee gaan, kon geen vrij krijgen (en mijn ouders hadden een hekel aan hem, ik denk dat ze iets zagen wat ik niet zag).
een in eens viel het mij op dat als ik hem belde of smste en hij was niet bereikbaar of reageerde niet, mijn beste vriendin ook nooit bereikbaar was of reageerde. In Nederland viel mij dit niet zo erg op, omdat ik daar ook een druk leven had, maar nu begon ik iets te vermoeden...
Nou ja, lang verhaal kort, hij ging vreemd met mijn beste vriendin.
Na een enorme ruzie met hem en haar, gaf hij aan voor mij te kiezen en ik was zo verliefd, zo enorm verliefd, dat ik ook nog zo dom was om hem een tweede kans te geven...
En mijn beste vriendin zei tegen mij: Succes met hem te houden, hij komt uiteindelijk toch bij mij terug.
Ze had gelijk, hij ging al snel weer vrolijk van twee walletjes eten en al snel bleek dat zij zwanger was.
Hij besloot met haar verder te gaan want ja, het kind had een vader nodig, maar zelfs tijdens haar zwangerschap bleef hij ergens ook naar mij terug komen (ik heb daar niks meer mee gedaan, uiteindelijk werd ik verstandig)
Maar, in de periode dat hij het net met mij uitmaakte voor haar, omdat zij zwanger was, tot aan het moment dat hij, tijdens haar zwangerschap, aangaf een fout te hebben gemaakt en mij zo miste... In die periode was ik behoorlijk van het padje af.
Ik probeerde te begrijpen wat er mis was met mij, waarom de twee mensen die je het meeste vertrouwd, je vriend en je beste vriendin, je zo konden bedriegen.
Waarom hij aan mij niet genoeg had, wat ik verkeerd gedaan had.
En omdat niemand mij antwoorden kon geven op die vraag, bleef ik hem eigenlijk lastig vallen in de hoop dat hij mij ooit antwoord zou geven op mijn vragen.
Ik schaam mij nog altijd diep, zeker als ik programma's zie die over stalken gaan.
Wat eerlijk en goed van je dat je het inziet!
hopelijk gaat alles nu weer beter met je