Kuggur schreef:Ik denk dat de consequentie van "zinloos" lijden ernstig zouden zijn voor de christelijke theologie.
Theologie heeft daar niet zoveel last van. Tijdens mijn studie theologie waarbij filosofie een belangrijk onderdeel was, evenals ethiek overigens, kwam het lijden regelmatig ter sprake. Een van de dingen die ik daar geleerd heb is eerlijk te zijn in mijn overwegingen en mijn redenen.
God heeft er een bedoeling mee - geldt dat ook voor een kind met kanker? Een kind dat nooit een kans zal hebben, en schreeuwend van ellende en pijn een week later sterft? Of het meisje wat misbruikt is in haar jeugd, een klootzak van een vent trouwt en wordt doodgeslagen?
Moet lijden zin hebben? En waarom is dat dan? Maakt dat het aanvaardbaar?
Wat doet het met je emotie als lijden zin heeft? Mogen we er dan niet meer heel erg boos en verdrietig over worden? Uiteindelijk is theologie vooral bezig met ontdekken en vragen stellen. Ik heb daar leren accepteren dat het zinloos kan zijn, en dat is een zegen voor je verwerking.
Het woedend mogen worden, schreeuwen tegen God, het mag. Het is geen zonde.
Religie - dat is een ander verhaal. Religie móet namelijk alle antwoorden hebben, anders is het niet geloofwaardig meer. Dat het religies opblaast, wil ik geloven. Eigenlijk vind ik dat geen slecht idee. Ik denk dat mensen leren en groeien door soms een heilig huisje op te blazen.