Even een toelichting;
Ik ben al een tijdje in de leeftijd om moeder te worden (30), ik begeef me in een omgeving waarin de ene na de andere baby wordt uitgepoept. Men heeft daarin ook bepaalde verwachtingen naar mij toe die niet onder stoelen of banken worden gestoken. Heel frustrerend vind ik.
Want, ik voel eigenlijk helemaal niks. Dus ook niet echt de behoefte om aan kinderen te beginnen. Wat ik een lastige vraag of fenomeen vind waar ik op vast blijf lopen; mijn vriend is echt een geboren vader en zou het best graag willen, en de vraag hoe ik nou weet dat ik de juiste keuze maak. Kom ik daar ooit achter? Krijg ik geen spijt?
Ik vind het echt mega lastig. Mijn vriend zei voor de grap 'dan nemen we toch twee honden' en mijn hart maakte echt een sprongetje (we hebben nu één hond). Maar anderzijds, als we er echt serieus een gesprek over hebben, dan geeft hij ook aan dat hij geen antwoord heeft op of onze relatie dan stand houdt of hoe hij het zou vinden om koos kinderloos zijn leven verder te leiden.
Pff. Hopelijk herkent men hier mijn struggle en mag ik mee kletsen.
Om gelijk even aan te haken op Beau van Erven Dorens, ik vond het ook een kwal, tot ik zijn filmpje keek waarin hij probeert het kanaal tussen NL en GB over te zwemmen. Het lijkt me echt een sympathieke vent alleen heeft hij z'n kwallige uiterlijk een beetje tegen
Bij five days inside vond ik hem ook heel empathisch.
Ik hou ieder geval van de nuchterheid in dit topic dus lees ook altijd graag mee.
), ook een duidelijk verhaal, maar hoe ontdekken we of de ja van mijn vriend een harde ja is? Steeds als ik daar vragen over stel zegt hij 'dat weet ik nu niet' en 'ja, dat vind ik lastig om te bedenken'. Dus daarin komen we nog niet echt verder. Mijn vriend is ook wel iemand die het op z'n beloop laat en wel ziet, waar ik wat meer druk voel van leeftijd.
Inmiddels wil hij ook écht niet meer en genieten we enorm van ons vrije leven. 
Mijn vriend laat alles een beetje op z'n beloop en is de rust zelve