
Maar om terug te komen op het verhaal + vraag van LWDaisy. Het ligt aan de situatie.
Ik heb een zus die ik mijn hele leven ken en mee opgegroeid ben, dat is echt mij zus. Met mijn broer uit de tweede leg ben ik niet opgegroeid, dus ik zie hem gewoon niet als een broer, maar als kind van mijn vader en zijn vrouw. Terwijl mijn buurmeisje voor mij wél een zus in, want ken haar mijn hele leven, zijn samen opgegroeit enz.
Dat zou ik ook met een kind hebben. Natuurlijk heb je voor een eigen kind meer over dan voor het kind van een ander. Maar wanneer is een kind eigen? Stel dat ik een kind adopteerd zou hebben en dat opvoed en later nog een biologisch eigen kind heb, dan is het gevoelsmatig gewoon jouw eigen kind. Beiden zijn een onderdeel van je gezin. Het gaat niet om de bloedband, maar om de werkelijke band.
Als er later stiefkinderen bij komen, dan kan ik mij wel voorstellen dat je er minder mee hebt. Niet zelf opgevoed en er zijn nog andere ouders bij betrokken, dus niet een onderdeel van het kerngezin. Aan de ene kant wil je dat het gelijk is, maar ik vind het niet raar dat je jouw eigen kinderen wilt bevoordelen.