Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-09-11 20:23

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 20:23

Heel veel sterkte Charica. Niet alleen voor jou maar ook voor jouw familie. Het is iets waar je allemaal in wordt meegesleept. Ik wens jullie een zo fijn mogelijke tijd toe.

**Geplaatst**: 25-09-11 20:34

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 20:34

Meid wat ben jij ongelovelijk sterk!! Hou vol, je moeder zal trots op je zijn!

**Geplaatst**: 25-09-11 20:43

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 20:43

Ik brand een kaarsje voor jullie.

**Geplaatst**: 25-09-11 20:47

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 20:47

Ook ik denk (al een paar dagen) aan jullie *aai*

**Geplaatst**: 25-09-11 20:59

Geplaatst: 25-09-11 20:59

Vanuit 'hier', twee armen om je heen voor een hele dikke knuffel Charica,liefs Linda

**Geplaatst**: 25-09-11 21:15

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 21:15

Wat een vreselijke tijd maken jullie door als gezin, dit gun je niemand!!
Heel veel sterkte met wat er nog komen gaat en de tijd erna!!!

**Geplaatst**: 25-09-11 21:23

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 25-09-11 21:23

wow wat een heftig verhaal. vind het zo sneu voor jullie. Vind het wel heel knap dat je er over blijft praten. En vind het ook ontzettend lief dat jullie allemaal waken over jullie dierbare moeder/ vrouw ontzettend sterk.

**Geplaatst**: 26-09-11 19:06

Geplaatst: 26-09-11 19:06

TS, hier denken we nog steeds aan je..

**Geplaatst**: 26-09-11 19:08

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 26-09-11 19:08

Lees al een tijdje mee, wilde je toch ook even heel veel sterkte wensen meid!
Vind jou ontzettend dapper zeg!!

**Geplaatst**: 26-09-11 19:25

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 26-09-11 19:25

Hoe gaat het met je moeder?

**Geplaatst**: 26-09-11 22:20

Geplaatst: 26-09-11 22:20

iejoor62 schreef:
Ook ik lees iedere dag even mee en wil je ook weer even zeggen hoeveel bewondering ik heb voor de manier waarop je ermee omgaat...het is nogal wat, verdriet, angst, onrust maar ook zoveel liefde.
Sterkte meis

Ik zou net hetzelfde kunnen typen..

**Geplaatst**: 26-09-11 23:13

Geplaatst: 26-09-11 23:13

Puccina schreef:
iejoor62 schreef:
Ook ik lees iedere dag even mee en wil je ook weer even zeggen hoeveel bewondering ik heb voor de manier waarop je ermee omgaat...het is nogal wat, verdriet, angst, onrust maar ook zoveel liefde.
Sterkte meis

Ik zou net hetzelfde kunnen typen..

Same here.. Nogmaals wens ik je alle sterkte toe!!

**Geplaatst**: 26-09-11 23:26

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 26-09-11 23:26

Wat afschuwelijk om te horen. Maar wat een fantastische band heb jij met je moeder. Dat is iets wat altijd deel van je zal uitmaken. Ook al is ze er straks niet meer. Heel veel sterkte meid, in deze moeilijke tijd.

**Geplaatst**: 27-09-11 07:04

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 07:04

Ook vanaf hier een hele dikke knuffel voor jullie allemaal

**Geplaatst**: 27-09-11 07:50

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 07:50

Ik vrees met grote vrezen.... Meisje, je doet het dapper, ik blijf het herhalen.
Nog een dikke knuffel van mij :(:)

**Geplaatst**: 27-09-11 08:57

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 08:57

Poeh.....wat zal ik je typen.
Wat zal dit zwaar voor jullie zijn. Ik leef met jullie mee.
Je wilt je moeder nog niet verliezen.......
Heel veel sterkte komende tijd.
Zoals ik het lees mag je moeder trots op haar gezin zijn!
Sterkte.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-09-11 09:26

Geplaatst door de TopicStarter : 27-09-11 09:26

Gisteren ben ik weer bij de maatschappelijk werker geweest. Heb mijn best gedaan om zoveel mogelijk te vertellen wat mij dwars zat. Voor sommige dingen heeft ze haar excuses aan geboden.
Maar op een gegeven moment begrepen we elkaar weeeeeer niet. Ik heb daarna maar gezegd dat ik geen begeleiding hoef op dit moment. Ik voel me nu zeker genoeg in de keuzes die ik maak, dat die goed zijn. En dan heb ik niet zo´n vrouw nodig die me gaat vertellen hoe ik alles moet gaan aanpakken. Heb wel aangegeven dat ik na de tijd eventueel wel hulp nodig heb, maar niet van haar... haha. Ze zou zelf ook even met de huisarts bellen. En dat doe ik ook nog wel.

Met mijn moeder gaat het nog hetzelfde. Sinds 3 dagen is ze lichtelijk comateus? We gaan er maar van uit dat ze ons hoort. Dus ik praat nog steeds met haar. Het duurt niet lang meer. Maar ze heeft een heel sterk hart...

Gisteren ook nog ruzie gehad met mijn zus. En ik snap niet waarom. Ik voel me lang niet zo sterk als de laatste dagen door die conflict. Wil ze me breken ofzo? Ik ben onder omstandigheden redelijk rustig. Vooral door de ademhaling van mijn moeder word ik rustig. Alsof ik met haar mee-slaap. Mijn zus en vader vreten zich op van binnen. En heb het gevoel dat ze dat op mij af reageren soms...

Laatst bijgewerkt door Charica op 27-09-11 09:30, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-09-11 09:29

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 09:29

Je doet het super.

En dat je ruzie krijgt... dat is niet gek. Je staat allebei onder hoogspanning. :(:)

Sterkte weer. Ik hoop dat je mams in ieder geval geen of weinig pijn heeft op het moment...

**Geplaatst**: 27-09-11 09:39

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 09:39

Wat goed dat je zo open bent geweest richting die maatschappelijk werkster. Je doet het hartstikke goed!

Vervelend dat jullie ruzie gehad hebben, is het nu wel weer een beetje rustig tussen jullie? Kunnen jullie er niet rustig nog eens over praten. Zoals Rock al zei is het natuurlijk niet zo vreemd dat jullie ruzie krijgen, maar het zou wel fijn zijn als de lucht weer helemaal geklaard is. Samen sta je toch veel sterker!

Heel veel sterkte, we denken aan jullie!

**Geplaatst**: 27-09-11 11:50

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 11:50

Wat fijn om weer een update van je te lezen, heel knap van je, dat je tegen de MW in bent gegaan. Een dappere zet om dat nu al direct tegen haar te zeggen.
Ik hoop dat je moeder idd geen pijn heeft en dat jullie vredig afscheid van haar kunnen nemen.
Laat je zus maar eens goed boos worden, zij heeft ook frustraties en die moeten er toch uit. Anders neem haar eens mee naar buiten en laat haar eens flink schreeuwen, krijsen en voor mij part een boom een schop verkopen. Iedereen gaat toch anders met zijn/haar gevoelens om.
Het komt wel weer goed, meisje....

**Geplaatst**: 27-09-11 11:53

Geplaatst: 27-09-11 11:53

Ieder gaat er met zijn eigen manier en emoties mee om, lijkt me dan ook best de reden van jullie ruzie...trek er alsjeblieft niet te zwaar aan hoe moeilijk dat ook is...uiteindelijk hebben jullie elkaar nodig en gaat het vast weer goedkomen.
Goed van je dat je hebt geprobeerd het uit te leggen aan de maatschappelijk werkster en super dat je hebt aangegeven hierna hulp nodig te hebben (en niet van haar).
En ook al voel je je minder sterk...wat we hier met zijn allen lezen hoe je het aanpakt is echt zo hartverwarmend en ik wens je wederom heel veel sterkte en kracht toe.
Liefs van mij voor jou

**Geplaatst**: 27-09-11 12:04

Geplaatst: 27-09-11 12:04

Heel veel sterkte gewenst meid... Wat een vreselijk verhaal. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik begrijp wat jij nu moet doormaken, want hoezeer ik het ook probeer: ik kan en wil me niet voorstellen wat het is om mijn moeder te verliezen! Ik bewonder jullie moed en doorzettingsvermogen, en ik weet heel zeker dat je moeder fier is op jou; ookal kan ze dat op dit moment misschien niet helemaal verwoorden.

Het is heel logisch dat de situatie spanningen meebrengt in jullie gezin. Jullie doen allemaal erg je best, slapen waarschijnlijk nauwelijks om dan nog maar te zwijgen over hoe het mentaal is! Ik denk dat het belangrijk is dat jullie elkaar in de gaten houden, en begrip voor elkaar tonen. Iedereen verwerkt zulke zaken op een andere manier.

Tenslotte wil ik nog zeggen dat je je echt niet hoeft te schamen als het niet klikt met de maatschappelijk werker, en dat mag je haar ook gerust zeggen. Ik ben zelf ook MW en dat is bijna het eerste wat we meekrijgen in onze opleiding: het kan niet met iedereen klikken, en je moet er respect voor hebben als je cliënt dit aangeeft. Dat is voor beide partijen het gemakkelijkste. Misschien kan je alsnog op zoek naar iemand anders als je daar behoefte aan hebt. Ik weet niet hoe het daar is, maar is er bijvoorbeeld geen sociale dienst verbonden aan de hospice?

Ik hoop dat ik het allemaal een beetje duidelijk verwoord heb. Ookal ken ik je niet, ik denk aan je en wil je alle kracht wensen die je nodig hebt nu. Je mag me altijd een PB sturen als je nood hebt aan een luisterend oor :(:)

**Geplaatst**: 27-09-11 12:43

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 27-09-11 12:43

Het rek begint een beetje uit het gezin te raken, met zoveel stress, spanning en emotie is dat ook niet zo gek natuurlijk... en ja, je reageert het altijd af op de mensen die het dichts bij je staan, maar vat het maar niet persoonlijk op. Ieder doet het nu op z'n eigen manier; jij hebt een uitlaatklep oa. hier. Hopelijk hebben je vader en zus ook een uitlaatklep dat ze niet alles blijven opkroppen.

Erg knap dat je de maatschappelijk werkster hebt aangesproken!

Sterkte, toch wel 'fijn' om te horen dat je moeder wel rustig is... 'geniet' van de tijd dat je tegen haar kunt praten... ook al praat zij niet meer terug, ze voelt wel dat jullie er zijn.

**Geplaatst**: 27-09-11 14:08

Geplaatst: 27-09-11 14:08

Charica schreef:
Gisteren ben ik weer bij de maatschappelijk werker geweest. Heb mijn best gedaan om zoveel mogelijk te vertellen wat mij dwars zat. Voor sommige dingen heeft ze haar excuses aan geboden.
Maar op een gegeven moment begrepen we elkaar weeeeeer niet. Ik heb daarna maar gezegd dat ik geen begeleiding hoef op dit moment. Ik voel me nu zeker genoeg in de keuzes die ik maak, dat die goed zijn. En dan heb ik niet zo´n vrouw nodig die me gaat vertellen hoe ik alles moet gaan aanpakken. Heb wel aangegeven dat ik na de tijd eventueel wel hulp nodig heb, maar niet van haar... haha. Ze zou zelf ook even met de huisarts bellen. En dat doe ik ook nog wel.

Met mijn moeder gaat het nog hetzelfde. Sinds 3 dagen is ze lichtelijk comateus? We gaan er maar van uit dat ze ons hoort. Dus ik praat nog steeds met haar. Het duurt niet lang meer. Maar ze heeft een heel sterk hart...

Gisteren ook nog ruzie gehad met mijn zus. En ik snap niet waarom. Ik voel me lang niet zo sterk als de laatste dagen door die conflict. Wil ze me breken ofzo? Ik ben onder omstandigheden redelijk rustig. Vooral door de ademhaling van mijn moeder word ik rustig. Alsof ik met haar mee-slaap. Mijn zus en vader vreten zich op van binnen. En heb het gevoel dat ze dat op mij af reageren soms...

Je moet wel op jezelf passen, je komt ( nu ) sterk over, maar dat ben je niet, zeker van binnen niet, maar naar de buiten wereld wel, en dat zal tot de nodige botsingen en onbegrip leiden.

Als je moeder er niet meer is, zul je in een grote leegte terrecht komen......
Vervolgt door vele vragen.
Meis heb je moeder lief.....

Knuffel

**Geplaatst**: 27-09-11 16:04

Geplaatst: 27-09-11 16:04

Heb net al jouw berichten gelezen, Wat erg..
Hier zijn geen woorden voor, wilde alleen wel graag reageren!
En jou heel erg veel sterkte wensen!! :(:)

Je bent een sterke meid!