Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Yonker schreef:Dat wil en kan ik niet, maar ga mijn best doen niet meer “hopeloos” te doen. Zal t wel merken, mijn emoties gaan iig alle kanten op nog.... niet zo gek ook denk ik
Callisto04 schreef:Attitude, is het egoïsme dat mensen zich dan enkel op zichzelf doen richten? Is het dan niet iets dat niet bewust, niet handelbaar is, dat het een soort overlevingsmodus is? Je hebt gelijk dat het dan beter is niet te gaan reageren of soort van invulling te geven, maar zoals je zegt is het wel een soort van machteloosheid die dan optreedt. Veel vragen, geen antwoorden of antwoorden die op niks (lijken te) slagen. Ik herken het heel sterk, uit voorbije relaties, vriendinnen en familie. Altijd ook gaat het gepaard met behoorlijk hevige fysieke klachten, die komen en gaan. Als klacht a verdwijnt duurt het niet lang of een soortgelijke klacht b duikt op. Soms lijkt het, op basis van de info die ze zelf geven, dat hetgeen eigenlijk aan de basis ligt niet aan bod mag komen, maar wel heel veel klachten/problemen/issues die makkelijker bespreekbaar of te uiten zijn. Maar na meer dan 20 jaar proberen weet ik nog steeds niet hoe er mee om te gaan. Begrip voor wat geuit wordt lost niks op, er blijven nieuwe dingen komen die alles "moeilijk" maken. Luisteren, praten, ... niks lijkt te helpen, lijkt dat de focus steeds naast de eigenlijke oorzaak van het "moeilijk" ligt en daardoor steeds weer nieuwe issues doet ontstaan. Loslaten is een oplossing, maar met sommige mensen kan dat niet.
Attitude schreef:Callisto04 schreef:Attitude, is het egoïsme dat mensen zich dan enkel op zichzelf doen richten? Is het dan niet iets dat niet bewust, niet handelbaar is, dat het een soort overlevingsmodus is? Je hebt gelijk dat het dan beter is niet te gaan reageren of soort van invulling te geven, maar zoals je zegt is het wel een soort van machteloosheid die dan optreedt. Veel vragen, geen antwoorden of antwoorden die op niks (lijken te) slagen. Ik herken het heel sterk, uit voorbije relaties, vriendinnen en familie. Altijd ook gaat het gepaard met behoorlijk hevige fysieke klachten, die komen en gaan. Als klacht a verdwijnt duurt het niet lang of een soortgelijke klacht b duikt op. Soms lijkt het, op basis van de info die ze zelf geven, dat hetgeen eigenlijk aan de basis ligt niet aan bod mag komen, maar wel heel veel klachten/problemen/issues die makkelijker bespreekbaar of te uiten zijn. Maar na meer dan 20 jaar proberen weet ik nog steeds niet hoe er mee om te gaan. Begrip voor wat geuit wordt lost niks op, er blijven nieuwe dingen komen die alles "moeilijk" maken. Luisteren, praten, ... niks lijkt te helpen, lijkt dat de focus steeds naast de eigenlijke oorzaak van het "moeilijk" ligt en daardoor steeds weer nieuwe issues doet ontstaan. Loslaten is een oplossing, maar met sommige mensen kan dat niet.
Ik snap je niet helemaal denk ik
Bedoel je in depressie ?
Omgaan met iemand die een depressie heeft is heel zwaar
En als dat aan de hand is bij Yonker haar ex dan is dat heel moeilijk te begrijpen voor je als (ex) partner
Mannen zijn over het algemeen egoïstischer dan vrouwen . Vrouwen doen veel vaker meer moeite om aardig gevonden te worden / het iemand naar de zin te maken etc en kiezen minder vaak voor zichzelf .
Vrouwen kunnen ook vaker de gevolgen inschatten of houden daar meer rekening mee. Mannen zijn impulsiever
Let wel: bovenstaand is natuurlijk heel generaliserend