Bokt.nl

Sofy schreef:

Nu vraag ik me eigenlijk wel af of jullie dan ook allemaal vinden dat de straffen van de overheid dus onnodig zijn en beter vervangen zouden kunnen worden door uitleg waarom iets niet mag en afleiding?

Quellian schreef:

Driftbuien, tja... daar doen wij eigenlijk niet aan. Een tijdje terug ging hij heel relax bij de C1000 voor de ingang liggen, hij wilde iets hebben (geen idee meer wat), nou... ik heb de tijd hoor! Ik blijf er heel chill naast staan, ga gezellig even met iemand staan kletsen, hij krijgt zijn negatieve aandacht niet en dan is de lol er snel af.

Sofy schreef:

Ik las bij ukkiepuk dat eten op de grond gooien gelijk staat aan het eten wegnemen daarna. Dat zou het bij mij ook zijn denk ik, maar dat zou ik dan wel als straf zien. Er zit dus ook nog een bepaalde mate van verwarring in wat we wel en niet straf noemen.

Sofy schreef:

Quellian schreef:

Driftbuien, tja... daar doen wij eigenlijk niet aan. Een tijdje terug ging hij heel relax bij de C1000 voor de ingang liggen, hij wilde iets hebben (geen idee meer wat), nou... ik heb de tijd hoor! Ik blijf er heel chill naast staan, ga gezellig even met iemand staan kletsen, hij krijgt zijn negatieve aandacht niet en dan is de lol er snel af.

Dit klinkt al weer anders dan hoe anderen daar (wellicht?) mee om zouden gaan hier? Ik had eerder verwacht dat je eerst tegen hem zou zeggen: 'het is niet de bedoeling dat je hier op de grond gaat liggen, de grond is vies en dan wordt jij ook vies, en mama wil graag boodschappen gaan doen, anders kun je straks niet meer zo lang spelen'. Als hij dan blijft liggen (wat eigenlijk niet gebeurt, want intrinsieke motivatie om mee te willen werken) dan neem je hem op schoot, zeg je 'ik begrijp heel goed dat je boos bent dat je niet krijgt wat je wilt, maar je kunt dit nu even niet krijgen, want van te veel zoetigheid wordt je dik' oid, en dan wachten tot het over is.
In dat geval krijgt je kind de aandacht dus wel. Negeren is in die zin denk ik ook een vorm van straf: het is iig geen natuurlijke consequentie van op de grond gaan liggen. Hoe kijken jullie daar dan tegen aan?

Chubby schreef:

Grenzen liggen voor elke ouder anders. Bij ons is eten niet (meer) om mee te spelen. Dus gaat het bord aan de kant. Een andere ouder zal het prima vinden als haar kind met eten speelt en die laat het dus gebeuren. Dat heeft niet zoveel met straffen te maken als wel met waar grenzen liggen.

Quellian schreef:

Oh, maar hij was niet boos hoor We liepen alleen lángs de supermarkt, hij wilde iets en ik zei 'nee, hebben we thuis'. Hij ging daar heel rustig liggen (ook echt op z'n gemak een lekkere houding aannemen), nou prima hoor, ik ga niet staan gillen, krijsen, sjorren, ernaast liggen, alsnog dát halen wat hij wilde, ik wacht gewoon tot hij in de gaten heeft dat hij toch zijn doel niet bereikt. Hij stond vrij vlug weer op en liep mee naar de auto, niets aan de hand.

Sofy schreef:

Chubby schreef:

Grenzen liggen voor elke ouder anders. Bij ons is eten niet (meer) om mee te spelen. Dus gaat het bord aan de kant. Een andere ouder zal het prima vinden als haar kind met eten speelt en die laat het dus gebeuren. Dat heeft niet zoveel met straffen te maken als wel met waar grenzen liggen.

Maar waarom is eten weghalen hier dan geen straf? Het is toch een onnatuurlijke consequentie van het gedrag opgelegd door de ouder? Dat het samenhangt met je grens klopt, maar dat doet een grens altijd lijkt me. Je gaat immers niet straffen wanneer er niet over een grens gegaan wordt .

Sofy schreef:

Quellian schreef:

Driftbuien, tja... daar doen wij eigenlijk niet aan. Een tijdje terug ging hij heel relax bij de C1000 voor de ingang liggen, hij wilde iets hebben (geen idee meer wat), nou... ik heb de tijd hoor! Ik blijf er heel chill naast staan, ga gezellig even met iemand staan kletsen, hij krijgt zijn negatieve aandacht niet en dan is de lol er snel af.

Dit klinkt al weer anders dan hoe anderen daar (wellicht?) mee om zouden gaan hier? Ik had eerder verwacht dat je eerst tegen hem zou zeggen: 'het is niet de bedoeling dat je hier op de grond gaat liggen, de grond is vies en dan wordt jij ook vies, en mama wil graag boodschappen gaan doen, anders kun je straks niet meer zo lang spelen'. Als hij dan blijft liggen (wat eigenlijk niet gebeurt, want intrinsieke motivatie om mee te willen werken) dan neem je hem op schoot, zeg je 'ik begrijp heel goed dat je boos bent dat je niet krijgt wat je wilt, maar je kunt dit nu even niet krijgen, want van te veel zoetigheid wordt je dik' oid, en dan wachten tot het over is.
In dat geval krijgt je kind de aandacht dus wel. Negeren is in die zin denk ik ook een vorm van straf: het is iig geen natuurlijke consequentie van op de grond gaan liggen. Hoe kijken jullie daar dan tegen aan?

Sofy schreef:

Ik blijf boos en ben vervolgens nog twee uur lang boos, en snauw m'n ouders bij iedere zin af. Dan komt er een punt waarop mijn ouders gezegd hebben: 'Als je nu niet ophoudt met chagrijnen, ga je maar even op je kamer zitten om af te koelen'.

Sofy schreef:

Ik weet wel een voorbeeld over wel of niet emoties toestaan.

Ik was 15 en wilde graag naar een feestje. Dus gevraagd aan m'n ouders. Zij zeggen nee, want je bent nog niet oud genoeg om rond 1 uur 's nachts alleen naar huis te fietsen en wij kunnen je niet ophalen/er kan niemand meefietsen. Ik boos en verontwaardigd: al mijn vriendinnen mogen wel en 15 is al lang oud genoeg! Mijn ouders houden voet bij stuk, zeggen 'ik snap dat je boos bent, maar we hebben ons besluit gemaakt'. Ik blijf boos en ben vervolgens nog twee uur lang boos, en snauw m'n ouders bij iedere zin af. Dan komt er een punt waarop mijn ouders gezegd hebben: 'Als je nu niet ophoudt met chagrijnen, ga je maar even op je kamer zitten om af te koelen'. Ik hield niet op, dus naar m'n kamer. Dat was bij ons een straf. Zodra ik afgekoeld was mocht ik zelf weer naar beneden komen en was het klaar, hoefde dan ook geen woord meer aan vuil gemaakt te worden (hoewel ik meestal zelf wel even m'n excuses kwam aanbieden).

Dit is dus wel met straf, hoe zou je dit zonder straf dan oplossen? Een 15-jarige afleiden is zo gemakkelijk nog niet .

Shadow0 schreef:

Dakotah schreef:

Om een voorbeeld te noemen, zaten ze in de winkel echt constant alles uit de schappen te trekken en had ik een aantal keren gewaarschuwd, was het daarna echt wel even een tik over de vingers.

Heb je dan niet het gevoel dat je daarvoor al enkele kansen hebt gemist? (Bv het geven van een minder hardhandige correctie direct na de eerste waarschuwing?)

Sofy schreef:

Okee, zit wat in.
En hoe leer je dan je kind binnen een beetje normale tijd het eten op te eten? Of ga je er van uit dat ze dat vanzelf wel weer leren op een gegeven moment? Of krijgen ze het eten alleen terug zo lang je zelf nog aan tafel zit? (dus tijdens etenstijd en daarna niet meer, dan maar honger)?

Chubby schreef:

Als mijn kind een driftbui krijgt, wat normáál is op deze leeftijd hoor (!), dan blijf ik bij hem in de buurt en heel open benaderbaar, maar laat hem zelf het initiatief nemen tot fysiek contact. Hij is inderdaad een kind wat nog verder flipt als je hem dan aanraakt. Maar dat wéét je als ouder, daar speel je op in, je ként je kind en elk kind is anders.

Een kind wat overspoeld wordt door emoties (een kind ís helemaal die emotie, wordt overmand en daar kan geen ouder wat aan veranderen) fysiek geheel afzonderen vind ik echt not done, daar leert het helemaal niets van, hooguit dat emoties niet goed zijn en dat je die niet mag tonen, zelfs niet daar en bij wie je je helemaal veilig zou moeten kunnen voelen.

Je zou aan mij geen goede hebben gehad Petraaken, in die bus. Dat je het in je hoofd haalt om je zodanig te moeien met andermans kinderen. Zeker dat je het kind "bruusk in zijn stoel zette", waar haal je het vandaan om andermans kind met een vinger aan te raken.

ukkiepuk schreef:

horseyfries schreef:

Misschien zou je op volwassen leeftijd juist ook wel behoefte hebben gehad aan iemand die je vasthoudt ipv alleen zijn, als ze dat toen al bij je hadden gedaan, dat weet je niet denk ik. Ik heb me er echt in verdiept in hoe ik het zou aanpakken en daarbij vooral ook wetenschappelijke onderzoeken doorgespit en daarom ervoor gekozen het zo te doen als ik het doe.

Ik vind dit nu typisch een opmerking die getuigd van het denken dat opvoeding een menselijk karakter kan veranderen. In de psychologie is heel duidelijk onderkent dat er mensen zijn die het beste tot rust komen als ze alleen zijn, en mensen die floreren in drukte. Zo ben je of zo ben je niet, dat heeft niets te maken met het wel of niet vasthouden. Ik denk dat ik mijn moeder een blauw oog had geslagen als ze me zo had vastgehouden.
In het programma van Nanny Jo komen dat soort momenten ook regelmatig voorbij van krijsende kinderen die kostte wat kost door hun moeder in de houdgreep worden gehouden. Daar krijg ik kromme tenen van, en het ziet er niet uit alsof het kind er blij van wordt. Ik ben blij dat zij dat afraadt, want dat is ook mijn gedachte.

anneliesdj schreef:

Pff het topic loopt wel heel hard, ben ergens geindigd bij pagina 6 ofzo.

De mensen die maar eindeloos praten met hun kinderen, die verliezen dus ook nooit hun geduld en staan dus bv ook in openbare gelegenheden eindeloos met de kinderen te praten, ook als daar het moment niet voor is? En door dat eindeloze praten kom je vaak te laat, of juist nooit omdat je standaard 1,5 uur langer neemt?
En jullie praatten altijd al zo tegen ze, ook toen ze een jaar oud waren en van de hele wereld nog niets begrepen? Wat zeg je dan?

En als ik het zo doorlees, moet ik wel tot de conclusie komen dat zulke kinderen behoorlijk aan de ouders zullen plakken (of juist andersom), want je moet altijd binnen bereik zijn om met ze te kunnen praten. Jullie kinderen blijven dus niet spelen bij vriendjes, gaan niet naar een peuterspeelzaal, gaan niet uit logeren? Zo wel, hoe heb je dat dan daar geregeld?