Bokt.nl

C_arola schreef:

Ik ben het deels met je eens.
Alleen de zin; maar je kan er tegenwoordig wat tegen doen, waarom dan niet? Vind ik zelf nogal moeilijk.
Er zijn ook meiden en vrouwen die besluiten geen voorbehoedsmiddelen te gebruiken en met elke keer dat ze zwanger worden meteen naar de abortuskliniek rennen, en dat vind ik te ver gaan.
Als je dan geen kinderen wilt, probeer er dan ook voor te zorgen dat je geen kinderen krijgt.

_Marinke_ schreef:

Ik heb niet alles doorgelezen, jullie gaan ook zo snel
Maar ik ben nu net 17 (28 aug.).. in de zomer was ik bang dat ik zwanger was. Ik heb toen heel erg af zitten vragen, wat als ik het wel ben? Laat ik het weghalen ja/nee?
M'n vriend is iig vóór abortus, die is nu net 19 en wil echt helemaal geen kind. Daarbij durf ik niet te zeggen of wij volgend jaar nog een relatie hebben. Ik heb dus vooral gedacht van, stel ik krijg het kind en ik sta er dan 'alleen' voor. M'n vriend is er niet, ik kan niet op zijn steun rekenen. Ja hij is dan de vader, máár ze mening gezien ben ik bang dat ie dan zal zeggen: "Doei".. (je hoort het namelijk zo vaak )

Iig zal ik naar de 2e gaan van het MBO als het goed is, en ik heb nog een hele lange weg te gaan. Wil architect worden dus zit tot m'n 30e nog wel in de boeken.. Het zal moeilijk worden om het kind een goed leven te geven, je bent immers student!!
Ik kwam er niet goed uit, ik neigte wel naar houden.... maar vond het zo moeilijk.. Toen in die periode ging ik soms ook fantaseren over een kindje, het lijkt mij nog steeds geweldig om moeder te worden en heb altijd gezegd later wil ik kinderen Maar dat is later, en als het plotseling zo dichtbij komt word het moeilijk.. Gelukkig heb ik geen beslissing hoeven te nemen nog

Maar toen ik 14/15 was had ik het er geregeld met m'n ouders over, seksuele voorlichting etc. Af en toe vroeg ik dan ook; Stel ik zou nu een kind krijgen, of wanneer ik 16/17 ben, hoe zouden jullie dan reageren? En ze hebben altijd gezegd dat ze eerst boos zouden worden, en het ook absoluut niet leuk zouden vinden. Dat zou hun eerste reactie zijn.. geschokken en daarbij ook 'boos'.

Maar daarna, zullen ze me tog altijd steunen! Ze zullen me helpen bij de opvoeding en alles En dat hebben ze altijd gezegd, en ben er dan ook 100% zeker van

_Marinke_ schreef:

Ik moet zeggen, heb een keer een dayafterpil moeten gebruiken. Echter weten m'n ouders dit niet, maar vind dit echt geen moord ofzo. K zie het ook niet als abortus, meer als 'maatregel'. Zelfde als wanneer je de condoom gebruikt en later weggooit. Daar zit tog ook dat zaad in? Dat 'vermoordt' je dan tog eigenlijk ook?

Welke steun ik van m'n ouders verwacht? Geestelijke steun, hulp in opvoeding (dat ik altijd bij hen terecht kan met vragen), oppas wanneer ik naar school/werk moet bv. Maar geen oppas voor elke zaterdagavond omdat ik wil stappen bv. Dan zeggen ze ook, dat zijn de gevolgen van een kind. Natuurlijk kun je wel een keertje wat leuks gaan doen. Doen volwassen ouders tog ook? Verder zullen ze mij zeker financieel ook proberen te steunen! Echter zouden ze me geen goudmijntje kunnen geven, maar ze doen toch echt wel hun best (Ze doen er nu ook alles aan om het mij en mijn broertje aangenaam te maken, en dat wij kunnen studeren en dat waardeer ik enorm! Daarom weet ik ook dat ze mij financieel helpen voor zover ze kunnen We hebben het niet slecht, maar zijn ook niet stinkend rijk )

Ik zou het kind zeker geen eigen huisje kunnen bieden op het moment, hoe graag ik ook wil. Wil op het moment graag op mezelf, maar weet heel goed dat dit moet wachten tot ik het financieel kan opbrengen. En ik vind tog dat je het kind ten eerst een fijn huis moet kunnen geven! En geen kamertje bij opa & oma

_Marinke_ schreef:

wonderworst_ schreef:

IK vind dat niet !!
heb jij wel eens een korste van een wondje gekrabbelt ??
dat zijn ook cellen !!,,,

en tegen andere die vinden dat een vader niets met zijn kind te maken mag hebben omdat hij eigenlijk niet nu al een kind wil !!
zonder hem had je helemaal geen kind,, van spelen met je zelf op je kamer krijg je geen kinderen
het aandeel van een vader vind ik even groot als dat van een moeder !!

Dat klopt, daarom kwam ik er ook niet uit
M'n vriend wil nu echt geen kind, later wel, nu niet.
STel ik zou nu zwanger raken, (en was echt v/d zomer bang dat dit het geval zou zijn), dan weet ik nog steeds niet goed wat ik moet. Ik zou het graag een goed leven willen bieden, ik zou de steun van m'n ouders krijgen. Maar in eerste instantie niet van m'n vriend..

Maar wanneer ik zou kiezen om het te houden, zou ik wel zo iets hebben van de vader mag het altijd zien! Hij heeft immers ook recht op het kind, wie weet beslist ie nu wel dat ie het niet aankan maar blijkt het in de toekomst heel anders en is het juist een goede vader.
Vind het 'wreed' voor zowel het kind als de vader om te zeggen dat ze elkaar niet mogen zien of niks met mekaar te maken mogen hebben. Jij kan wel niks meer met de vader te maken willen hebben, of hij met jou.. maar het kind is van zowel de moeder als van de vader tog wel van jou eigen vlees en bloed. Waar je vaak eerder voor kiest dan je vriend/vriendin

_Marinke_ schreef:

C_arola schreef:

Op wiens naam zou je de kind dan zetten (achternaam), alimentatie enz?
Gewoon nieuwsgierig, geen aanval.
De vader zou van mij de kind wel mogen zien maar alles gaat in overleg.
Het is niet zo dat als paps ineens een kind wil en weet dat hij er ergens een heeft lopen bwv hij meteen bij me in gaat wonen en alles goed is.
Daar word eerst goed over gepraat zodat zijn verantwoordelijkheid naar het kind ook duidelijk word.

Dat zou ik in overleg met m'n vriend doen
Wil het geen alimentatie betalen. Prima, hij heeft er immers ook niet voor gekozen om het kind te houden.

Achternaam vind ik een hele lastige Vind mezelf een erg mooie achternaam hebben die ik graag wil houden, daar dacht ik als kleind kind al aan. Dat wanneer ik zou trouwen, of ik dan de achternaam van m'n man over zou nemen ja/nee. En ben der nog niet over uit Zou het iig erg moeilijk vinden! Maar ook dat in overleg met m'n vriend Het zal lastig worden.

Het kan zijn dat ie zegt, zet maar op jou achternaam ik wil het kind niet. Prima doe ik dat.
Zegt hij ik wil het op mijn achternaam hebben, ook goed maar dan draagt ie wel de verantwoordelijkheden ook en loopt er niet voor weg. Of ziet het kind af en toe leuk en aardig, en ervaart alleen de leuke dingen Dan moet ie het ook samen met mij voor willen zorgen, ook in de moeilijke momenten!

Ik zou alles in overleg met m'n vriend doen, en hij zou het kind altijd mogen zien. Zoals ik al zei, hij roept nu wel keihard dat ie nog geen kinderen wil. Maar hij heeft wel een kinderwens En wie weet wordt ie wanneer het kindje geboren is wel een onwijs goeie vader die door het vuur gaat voor z'n kind!

Maar het kan ook zijn dat ie er voor weg rent, niks meer mee te maken wil hebben. Dan eis ik ook geen alimentatie van hem, maar komt het wel op mijn achternaam en beslis ik over het kind. Hij wil het immers toch niet? Dan ervaart die daar ook de gevolgen van En dat is z'n eigen keus! Wil die het kind ineens na x aantal jaar zien, prima maar idd in mijn overleg. Hij heeft immers nog wel altijd recht op het kind. En zelfs dan zou ik hem nog de kans willen geven om alsnog een goede vader te worden Maar zou het niet pikken dat ie dan alleen de leuke dingen ervan ervaart of het eens in de zoveel tijd ziet en hij er van alles over wil beslissen.

Het kan zijn dat ie gewoon echt niet voor het kind kan zorgen, dat kan, maar daarom heeft ie nog wel rechten om het kind te zien. En dat vind ik goed.

*Want ik probeer er nu iig wel zoveel mogelijk aan te doen om niet zwanger te raken *

Twiggy2008 schreef:

Opisop_shop: Als ik 60 ben is zij 26 jaar.
Jij doet net alsof je op je 60e hoogbejaard bent en niet meer in het leven staat ofzo. Nou, dan ken ik nog een hoop moderne, leuke en sterke vrouwen, hoor, die die leeftijd nu hebben. Die zijn allemaal nog helemaal mobiel en aardig 'modern'.
Ik hoop op mijn 60e ook zo te zijn, al klinkt het voor mij nog wel erg ver weg.

Ik heb zelf jonge ouders, waar ik helaas weinig mee deel door omstandigheden. Heb zat vrienden die (veel) oudere ouders hebben, waar ze wel een hele goede band mee hebben. Nogmaals, leeftijd zegt niet alles. Als jij dat wel zo ziet, vind ik dat erg kortzichtig, eerlijk gezegd.
En wil je jong moeder worden, ga je gang, als je die kans krijgt. Maar je hebt in het leven met meer te maken dan alleen de 'ideale' leeftijd, dat heb ik wel ervaren.
Zeker wat aan kinderen beginnen betreft.
En dan heb ik het nog niet eens over de juiste partner vinden waarmee je dit wilt delen of de stabiele thuissituatie (financieel, een huis e.d.). Nee, er zijn nog meer dingen die er in je leven kunnen gebeuren, waardoor je besluit om op 'oudere' leeftijd moeder te worden. Voor mij was dit DE ideale tijd in mijn leven. Jammer dat mensen als jij dat veroordelen, maar goed, wij zijn als gezin dolgelukkig nu. Garanties over later heb je nooit. Ook niet als je heel jong aan kinderen begint.
Neem dat maar van me aan.

Mijn dochter heeft trouwens allevier de grootouders nog. Tussen de 59 en 69 jaar.

KiWiKo schreef:

BinkyMonster schreef:

En verder vind ik een kindje eigenlijk het lopende bewijs van verbondenheid. Als je gelukkig bent en een kindje hebt, weet iedereen dat je serieus van elkaar houdt.

dat is in de echte wereld wel anders

BraveSpots schreef:

BinkyMonster schreef:

Ik ben zelf 15 jaar, mijn vriendje wordt 1 januari 16. Als ik zwanger zou worden, zou ik heel erg twijfelen wat ik met het kindje zou doen. Ik hou écht van mijn vriendje en we zijn meer dan een half jaar bij elkaar en ik kan blind op hem vertrouwen. Ik zou hem nooit kwijt willen en dat weet hij, want de gevoelens zijn ook andersom. Daarom is het voor mij moeilijk om te beslissen of ik het wil houden of niet. Verder ga ik eigenlijk nooit uit, niet naar disco's, niet naar de bioskoop, ik ga nooit zomaar het huis uit. Dus wat dat betreft zou ik het kindje kúnnen houden.

En verder vind ik een kindje eigenlijk het lopende bewijs van verbondenheid. Als je gelukkig bent en een kindje hebt, weet iedereen dat je serieus van elkaar houdt.

Ik vind jouw post het voorbeeld van iemand die niet echt weet hoe het in elkaar zit. Een kindje kunnen houden gaat verder dan nooit stappen en niet veel uit huis gaan .

En over je laatste zin, ik wou dat het zo was, dan zouden alle kinderen ouders hebben die gelukkig waren. Helaas is de realiteit wel anders als je kijkt naar de hoeveelheid vechtscheidingen tegenwoordig...
(en je kan ook serieus van elkaar houden zonder kinderen te hebben hoor ).

Rock schreef:

Dat is precies wat KiWiKo bedoelt BM. Het hebben van een kindje is geen garantie om van elkaar te houden. En het hoeft ook niet per sé een verzegeling te zijn.

Ik zag het bij mijn eerste overigens ook zo hoor! We waren samen gaan wonen en hadden in eerste instantie zoiets van "Oh we zijn zo gelukkig met elkaar en nu gaan we een heleboel kindjes maken!!"

Uiteindelijk kwamen we op het idee dat het toch niet zo heel handig was, en toen bleek ik al zwanger te zijn.

Onze relatie heeft de laatste jaren een hoop te verduren gehad. En misschien dat als we geen kinderen hadden gehad en niet getrouwd waren we het al veel eerder hadden opgegeven.

We hebben altijd gezegd niet bij elkaar te blijven voor de kinderen, en dat zullen we ook niet doen, maar het is wel een extra factor waardoor je je relatie nog een extra kans geeft.

Gelukkig gaat het nu weer betrekkelijk goed samen maar punt is dus... Kinderen zijn absoluut geen teken van een goed huwelijk.

Hoeveel mensen er wel niet zijn waartussen het slecht gaat, en die dan proberen zwanger te worden om de boel te lijmen.......

Zoolgangster schreef:

Ben je echt zo bang om zwanger te worden, heb dan geen seks.

vikki schreef:

Dat weet ik hoor tivoli, dat "gewoon" moest ook zeker niet letterlijk worden genomen en dat "hele" eigenlijk ook niet... maar sterilisaties zijn natuurlijk wel mogelijk .

raketje_ schreef:

Maar Twiggy2008,

Mijn kindje heeft ook nog allebij ze overgrootoma/opa.
Probleem is dat ik terug wonend ben bij me ouders,en mijn kindje
niet mijn ouders als oma en opa ziet.Meer iemand van leuk, is mama van mijn mama.Hij ziet zijn opa en oma die eigelijk zijn grootouders zijn...

opisop_shop schreef:

Ik bedoelde nit het hele stuk over jou, Twiggy, sorry als dat zo overkwam.
Ik vroeg me alleen af hoe oud je dochter was omdat jij zei dat je oud moeder was geworden.
Maar als jij straks 60bent en zij 26 dan vind ik dat niet zo heel oud hoor, dat is net een paar jaar ouder dan mijn moeder

Ik bedoelde meer ouders die echt heel oud zijn, daarmee bedoel ik bv dochter 25 moeder 65 ofzo.

En nee het is niet kortzichtig, ik weet dat leeftijd niet alles zegt, dat zeg ik ook erbij; niet iedereen wordt op dezelfde manier oud en garanties heb je nooit. Maar ik neem aan dat wanneer je de verhouding hebt die ik hier noem, dus 25 - 65 dat dochter/zoonlief geen grootouders meer heeft, en dat je als ouderszijnde ook lang niet alles met je kinderen kunt doen lichamelijk gezien dan wanneer je 10jaar jonger zou zijn geweest.
Maar goed, alles ligt aan de omstandigheden, ik kom uit een zeer sportief gezin en zie dat mijn vader nu sinds 3 jaar ook achteruit gaat lichamelijk gezien en klachten krijgt. Als hij 10jaar ouder was geweest had ik al die sportieve dingen dus niet met hem kunnen doen en dat vind ik een erg trieste gedachte.

Om ouder te worden bestaat inderdaad geen ideale leeftijd, het moment moet er gewoon zijn lijkt me.
Dus je financiele situatie, je relatie en dan moet het ook nog eens lukken.
Maar voor mij zit die leeftijd objectief gezien tussen de 24 en 30 in, als je situatie er dus naar is.
Dan "heb je als je ouder bent ook nog weer wat aan je leven" (let op de haakjes!) want dan kun je als de kinderen de deur uit zijn ook nog reizen ofzo als je dat graag wilt doen, voordat je dat lichamelijk niet meer zou kunnen.
Net als dat tienermoeder mij niet wenselijk lijkt, je wilt toch zelf eerst ook wat van het leven zien en jongzijn voordat je die verantwoordelijkheid gaat nemen?

Maar goed, lastig topic omdat het allemaal meningen zijn

_Tivoli_ schreef:

vikki schreef:

Dat weet ik hoor tivoli, dat "gewoon" moest ook zeker niet letterlijk worden genomen en dat "hele" eigenlijk ook niet... maar sterilisaties zijn natuurlijk wel mogelijk .

Snap ik hoor
Maar ik wilde even laten weten dat het wel iets is waar wij over gedacht hebben.
(zowel bij mij als bij mijn partner)
Helaas worden wij hier niet mee geholpen,dus volgende week ga ik voor een spiraaltje,die hopelijk meer zekerheid geeft.
Hoe zeer ik ook in het lot geloof,als ik nu zwanger zou worden,zou ik het weg moeten laten halen.
Mijn lichaam kan het niet meer,en het is een wonder dat ik een gezonde dochter op de wereld heb kunnen zetten.
Er is ons verzekerd dat een tweede kindje voor de 22e week dood zal gaan.
Sorry,maar dan heb ik liever een curretage dan een doodgeboorte...

Rock schreef:

_Tivoli_ schreef:

Snap ik hoor
Maar ik wilde even laten weten dat het wel iets is waar wij over gedacht hebben.
(zowel bij mij als bij mijn partner)
Helaas worden wij hier niet mee geholpen,dus volgende week ga ik voor een spiraaltje,die hopelijk meer zekerheid geeft.
Hoe zeer ik ook in het lot geloof,als ik nu zwanger zou worden,zou ik het weg moeten laten halen.
Mijn lichaam kan het niet meer,en het is een wonder dat ik een gezonde dochter op de wereld heb kunnen zetten.
Er is ons verzekerd dat een tweede kindje voor de 22e week dood zal gaan.
Sorry,maar dan heb ik liever een curretage dan een doodgeboorte...

Dat kan ik me heel goed voorstellen Is het dezelfde gyn die je heeft verteld dat je kindje zal overlijden, en die zegt 'wat als je gaat scheiden?' want dat zou ik heel erg vreemd vinden mag ik vragen hoe het komt dat een zwangerschap bij jou nog zo'n risico zal zijn?