Geplaatst: 30-09-08 03:06 "Een kind? Hoe kun je dat nou doen? Wil je het op je geweten hebben dat je een kind in koelen bloede tot leven dwingt?" (Schopenhauer)
Ik heb ook heel lang zo gedacht, en zou NOOIT kinderen nemen. Ik heb het mijn ouders ook wel kwalijk genomen dat ze mij zo nodig moesten krijgen omdat zij daar zin in hadden. En nu zat ik ermee... Ik was vooral ook boos dat ze daar niet eens over na hadden gedacht voordat ze besloten een kind te nemen.
Maar het gemene van de natuur is dat kinderen (bijna) altijd worden gemaakt op momenten dat iemand gelukkig is. Op momenten waarop je van het leven houdt, en al die nare momenten even vergeten bent. Heel sneaky.
En ik ben bang dat ik zo gelukkig aan het worden ben dat ik daar misschien ook ooit wel een kind mee lastig wil gaan vallen. Oftewel: mijn klokje laat van zich horen. Gelukkig heb ik geen relatie, anders zou ik toch echt voor een serieus dilemma staan. Maar mocht het ooit zover komen dan hoop ik maar dat mijn kind niet op mij lijkt qua zwartgallige filosofische gedachten. Dus aan mij de taak om een beetje simpele vent uit te zoeken (die dan ook gelijk mijn stal ff kan doen)
. 
).
