Bokt.nl

meggiemeg schreef:

@ Elisa2 afstand nemen van de koude kant is altijd makkelijker als dat het je eigen familie is, voor mijn man was dat best lastig.

@ Suzanne F. ja maar daar kreeg je dan geen antwoord op. Mijn man zei dat het vroeger toen ze jonger waren al zo ging. Altijd afgunst, mijn man had toen een koffer achter op de motor, zijn broertje niet, het was dan een ouwelullen motor daardoor, maar wat was die koffer handig toen er spullen mee moesten.
Dat soort dingen, altijd afkraken maar ondertussen...

@ Matheno mijn man vond dat we hem niet in de kou konden laten staan. Hij kon eigenlijk nergens terecht omdat niemand hem wilde hebben, wij hebben de ruimte en omdat hij overdag aan het werk was en dus eigenlijk alleen de avonden en met regelmaat in het weekend er zou zijn had ik er ook niet zoveel moeite mee, dat heb ik ook puur voor mijn man en gedaan omdat ik van mening ben dat als je kunt helpen je niet je hoofd moet omdraaien. Dat je elkaar dan beter leert kennen en dus naar mijn mening nog mindere kanten ziet en mee krijgt dat is dan wel erg jammer zacht gezegd.

Citaat:

Uiteindelijk zal je hem nooit kunnen veranderen. Jezelf en hoe jij tegen dingen aankijkt, kun je wel veranderen.

Furst schreef:

Uit eigen ervaring heb ik geleerd dat mensen zulke opmerkingen maken omdat er bij hen iets getriggerd word vanbinnen. In jouw situatie, zal de broer vast niet zo hard (willen?) werken voor het geld of de spullen te kopen die hij zou willen. En waarschijnlijk, weet hij dat van zichzelf. Dus het is makkelijker om iemand de schuld te geven en een nare opmerking te maken.


Ik heb ook zulke verhalen, helaas.

Verhaal 1:
In 2023 had ik een gevoel over 1 van mijn paarden. Een slecht gevoel. Ik zei tegen mijn partner dat ik dacht dat het zijn laatste jaar was. Ook sprak ik met iemand die haar 17-jarige had laten inslapen. Ik vond dat best jong, want hij leek nog goed. Ze gaf me haar argumenten en de conclusie was dat als haar paard niet zonder pijn kon rechtstaan, was het klaar. Dat zette mij aan het denken. Wat wilde ik voor hem? Hoe ver wilde ik het laten komen? Wat was eerlijk tegenover hem? Ik ging op onderzoek uit via de groep op Facebook "Denken over Paarden".
Intussentijd werd mijn droomveulen geboren. En die kochten we. Maar, omdat ik al wist dat er wel commentaar zou op komen, hield ik het voor mezelf. Enkel een besloten groep over fjorden, daar deelde ik het. De tijd was natuurlijk naar, want enerzijds denk je er over je paard in te slapen en anderzijds koop je een nieuw paard. Een vriendin was het niet met me eens over het inslapen. Zij vond het oneerlijk en zou nog veel verder gaan dan ik. Ik had eigenlijk al veel geprobeerd in die 7 jaar dat ik hem had. Dat kon zij niet weten want we kenden elkaar nog niet zo heel erg lang.
Toen kwam ze er via een gemeenschappelijke kennis achter dat wij een veulen kochten en kwam ze naar mij toe met de woorden "Sorry, maar deze praktijken gaan te ver. Je wilt gewoon je paard laten inslapen om plaats te maken voor een andere en daar kan ik niet mee akkoord gaan" BAM. Ik was zo geschrokken van die reactie.
Veel later bedacht ik mij, dat ze daarvoor nog had gezegd zelf een nieuw paard te willen. Maar ze had andere prioriteiten in verband met geld. Hieruit heb ik geleerd dat zij en ik gewoon andere prioriteiten hadden. En ik koos voor mijn droom veulen en voor mijn ziek paard. Mijn ziek paard is uiteindelijk dat jaar in november overleden

Verhaal 2:
Begin dit jaar kregen we een ongelofelijk mooie kans om een merrie aan te schaffen voor onze kudde fjordenpaarden. Financieel niet de meest slimme zet, maar er kwam door een omstandigheid een heel mooi bedrag bij ons binnen. Gezien we graag in de toekomst wilden fokken en deze groot genoeg was en al ervaring had, besloten we er voor te gaan. We hebben dit ongeveer een 6-tal maanden voor ons gehouden. Omdat we opnieuw bang waren voor commentaren. Mensen kennen onze situatie maar half of een beetje en hebben dan snel een oordeel klaar. Een week voor we haar ophaalden, vertelden we dit pas aan enkelingen. Vooral aan de mensen waar ik bang voor was. De meeste reageerde wel fijn, op een vriendin na. Die was boos. Omdat we 3 jaar geleden zeiden dat we het niet breed hadden. En we toen een afspraak maakten over de prijs van huur. DRIE. JAAR. GELEDEN. In de 3 jaar was onze situatie ontzettend veranderd en zeker het afgelopen jaar. Was het een slimme zet? Zeker niet. Weer een mondje bij voeren. Konden we het betalen? Zeker wel. Anders hadden we het ook niet gedaan natuurlijk. Soms komt er gewoon zo iets bijzonders op je pad. Het doet mij dan verdriet dat mensen niet gewoon blij kunnen zijn voor een ander. Mijn partner en ik zijn van de mindset "hoe kunnen we het WEL?" in plaats van steeds te denken "Dat gaat niet, het lukt niet, .." en in die negatieve spiraal te zitten.
In dit geval, was het afgunst en jaloezie. Ik ging mij verantwoorden over bepaalde dingen, ook al hoefde dat helemaal niet.
Een paar weken later kwam er een paard op haar pad. Helaas trok de verkoper zich terug, maar ze was wel van plan hem te kopen. In die tijd heb ik haar gesteund, tips gegeven en aangemoedigd om voor haar dromen te gaan. Stiekem vind ik het alsnog jammer dat bovestaande dan gebeurd is. Want waarom gunde ze het ons niet? Waarom was geld, in dit geval 15 euro per maand, zo belangrijk?

komone schreef:

Er zijn een hoop gescheiden mannen die in de problemen komen met huisvesting en hun financiële situatie. En nu heeft deze man een familielid die zorgt voor een dak boven zijn hoofd, eten en gewassen kleren, in plaats van dat hij op straat moet gaan zwerven. Mag er dan een ‘Bedankt voor al jullie goede zorgen’ uit zijn mond komen?
Voor degene die vroeg: Waarom raakt dit je zo? Je moet wel een heel erg geoefende Tibetaanse monnik zijn wil dit je niet raken. Je doet je best voor zo iemand en je krijgt alleen maar nare opmerkingen terug. Ik denk dat TS al heel erg goed bezig is door uiteindelijk toch een duidelijke grens te trekken. Maar je wil het toch graag begrijpen waarom iemand zo doet. En dat is als je zelf niet zo bent niet te doen. Dus tja afstand nemen is dan de enige optie. En toch nog goede dingen blijven doen voor anderen.

IHN schreef:

Grenzen vervagen als je ze zelf niet aangeeft.
Bij je 1e zin las ik al dat het fout zou gaan..Zijn was doen? Bed opmaken? Geen kostgeld betalen? Dat laatste is nog discutabel, maar zijn respect ben je ws al verloren toen je zijn was ging doen. Hij zou meehelpen, doet dat niet. Je laat hem gewoon bij jullie wonen terwijl hij onbeschofte opmerkingen maakt. Krijgt zelfs nog cadeautje onder de boom.

In plaats van jezelf afvragen wat er bij hem speelt kun je jezelf beter afvragen wat er bij jou speelt dat je dat laat gebeuren. Dat is nl wat je kunt veranderen. Zijn gedrag niet.

Het leuke is dat als je besluit grenzen aan te geven, je alleen nog maar mensen toelaat die je met respect behandelen en energie geven ipv nemen, je je zelf deze vraag nooit meer hoeft te stellen.

Ik heb het zelf ook gemerkt. Bijrijders die gratis kwamen hadden 0 respect, kwamen afspralen niet na, bleven ineenz weg. Sinds ik mensen laat betalen, verwacht dat ze hooi geven en daar duidelijk over ben, word ik ineens wel met respect behandeld.

Pas als je jezelf waardeert en respecteert doen anderen dat ook.

En besef dat jij niet verantwoordelijk bent voor anderen. Jullie waren niet verantwoordelijk voor zijn onderdak. Boden hem een plaats. Al na de 1e opmerking had ie bij mij onder een brig kunnen gaan liggen.

meggiemeg schreef:

Elisa2 schreef:

Dat begrijp ik, maar ook familie heeft iemand niet voor het uitkiezen en sommige familieleden kunnen toxisch zijn. Dan is afstand nemen toch gezonder. Uiteindelijk is het toch belangrijk om jezelf op de eerste plaats te zetten.

Jullie klinken gewoon heel lief door hem zo geholpen te hebben en het is naar dat dit stank voor dank oplevert.Het zegt alles over deze persoon..

Het is inderdaad soms beter om afstand te nemen, alleen bij familie is het vaak minder gebruikelijk want ja het is toch je familie, bij vrienden lijkt dat op de een of andere manier wel meer geaccepteerd te worden. Je familie kan je toch niet de rug toe keren? Als een omgang toxisch wordt is dat inderdaad voor jezelf beter!