Bokt.nl

purny schreef:

Vooral de gedachten dat iemand alleen komt te overlijden vind ik verdrietig.

purny schreef:

Mijn onderbuurvrouw daarin tegen hebben we al een lange tijd niet gezien en de post lijkt zich op te stapelen in de brievenbus.

_Lorette_ schreef:

Mijn oma kreeg daarom een noodknop, maar ze was te eigenwijs om hem te dragen. Toen heeft ze dus uren en uren met een gebroken heup in de keuken gelegen. Nooit enig moment over geklaagd, terwijl het knap ellendig moet zijn geweest. Maar goed, daar was die noodknop dus voor.

Mando schreef:

Bel je dan niet even aan?

Ik zou toch even checken en aanbellen onder het mom van
Ik miste je al en ik zag dat de brievenbus niet geleegd werd en anders kijken of andere buren niet iets weten.

Suliko schreef:

De mensen die zeggen het niet erg te vinden een tijdje dood in huis te liggen, omdat ze dat zelf niet meer merken, vergeten denk ik dat de dagen (of zelfs weken) voor je uiteindelijk sterft echt niet prettig zijn... Je kan ook uitvallen en niet meer in staat zijn zelf hulp in te schakelen of jezelf te helpen door iets anders dat niet direct dodelijk is.

Helaas is dit onderwerp voor mij realiteit geworden en ben ik 'bemoeizuchtige' buren ontzettend dankbaar. Mijn vader leefde erg sociaal geïsoleerd door onder andere langdurige depressies. Tijdens corona werd dat ook erger vanwege zijn slechte longen. Het is makkelijk om te zeggen dat familie voor zo iemand verantwoordelijk is, maar dat ligt erg ingewikkeld en mijn vader hield zelf ook absoluut contact buiten de deur, was onbereikbaar en tussen hem en iedereen zat een hoop geschiedenis. Lang verhaal kort, door hersentumoren (voor hemzelf ook onbekend) kon hij fysiek opeens niets meer. Buren aan de overkant begonnen zich na een tijdje (best lang, hoelang precies heb ik verdrongen en wil ik niet over nadenken) toch wel zorgen te maken dat zijn woonkamerlicht dag en nacht aanstond en hebben alarmdiensten ingeschakeld. Hij leefde nog, in zwaar verwaarloosde en verwarde toestand. Uitgezaaide longkanker in een ver stadium en de behandelmogelijkheden waren kansloos, maar hij heeft gelukkig nog een maand door kunnen brengen in een hospice met goede zorg en het gaf ons als familie de gelegenheid voor afscheid en een stukje verwerking, ondanks dat zijn bewustzijn heel rap weg was.

Hopelijk beseffen mensen zich dat ze een hele belangrijke schakel kunnen zijn voor mensen, zoals mijn vader, die bij hen in de buurt wonen. Natuurlijk ben je niet verantwoordelijk voor zulke mensen, maar wie dat wel zijn, is echt heel ingewikkeld. Ik heb er een heel paper over geschreven voor mijn bachelor Humanistiek destijds en er nog steeds geen goed antwoord op. Iemand zelf? Familie? Instanties? Voor al die antwoorden zijn er redenen te bedenken waarop dat kan falen. Destijds kwam ik op cijfers dat tussen de 6-10% van de Nederlanders (moeilijke groep om goed in kaart te brengen) in sociaal isolement leeft en 30% van de Nederlandse bevolking loopt er verhoogd risico op. Mensen die heel normaal lijken te functioneren, boodschappen doen, naar werk gaan. En toch lopen zij het risico om thuis veel te laat gevonden te worden, nog levend of al dood.
Weten wie er om je heen woont en eens checken als je bepaalde signalementen ziet als opgestapelde post, lichten die blijven branden of gordijnen die dichtblijven terwijl dat eerder niet zo was, kunnen écht het verschil maken.