capopjekop schreef:Ik ben als kind katholiek opgevoed. Bidden bij het eten en we gingen regelmatig naar de kerk. Ik weet niet op welk punt dat is opgehouden eigenlijk. Tegenwoordig is m'n hele familie eigenlijk niet meer gelovig en komen we alleen nog in de kerk voor een begrafenis.
Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof erin dat je goed moet zijn voor mens en dier en ik geloof in karma. Maar ik geloof niet in godsdienst. En dan idd omdat door de hele geschiedenis heen zo veel leed is aangedaan uit naam van een god. Mensen hebben zich verrijkt aan het geloof. Betaal geld en je komt in de hemel.
Ik zie nog te vaak dat mensen buiten gesloten worden omdat ze bijvoorbeeld transgender of homoseksueel zijn. Of op andere gronden. Ik kan niet snappen hoe je dat kunt rijmen met een god die er voor iedereen zou moeten zijn. Of hypocriet gedrag. Mensen die naar buiten de vrome gelovige spelen terwijl er achter de voordeur dingen gebeuren die niet bij dat beeld passen. Wie houdt je dan voor de gek?
Ik vind het overigens wel mooi dat mensen kracht en gemeenschapszin uit een geloof kunnen halen.
Ik pik deze eruit omdat ik dit ook vreselijk vind. Mijn beste vriend heeft jaren therapie moeten volgen om zijn homoseksualiteit te accepteren, na een vreselijke jeugd in een streng gelovige gemeenschap waar het enorm werd afgekeurd. Triest hoor.
En ik pik deze reactie eruit omdat ik ook een mooi tegenvoorbeeld heb: het kan heus anders
Als een kerk maar wil. Ik ben gelovig opgevoed maar doe er al ruim 15 jaar niks mee. Ik geloof uberhaupt niet. Maar de kerk waar ik mee opgroeide plaatste deze week in het lokale suffertje nog een advertentie dat ze roze zaterdag (dat is daar binnenkort) omarmen. En dat je bij die kerk kan zijn wie je wilt en mag houden van wie je wilt. Mijn broer is homoseksueel en ik heb vroeger nooit iemand bij die kerk op een negatieve reactie kunnen betrappen. Dus dit kán ook.... helaas is het niet de standaard.Mijn oma was zwaar gelovig. Maar ik ken niemand die zo open en warm was als zij. Zij zei altijd "dat we allemaal broers en zussen van elkaar zijn, want we zijn allemaal kinderen van God". Dus wie je ook bent, waar je van houdt, hoe je ook leeft: we moeten voor elkaar zorgen want we zijn familie van elkaar, zei ze dan. Die gedachte vind ik wel mooi. De vraag is of je voor zo'n overtuiging een kerk of geloof nodig hebt - vast niet. Maar mijn oma haalde dit wel uit haar geloof en ik heb dat wel altijd bewonderd.
De protestantse kerk waar ik mee opgroeide, sprak zich openlijk uit tégen de Nashville verklaring.
De protestantse kerk van mijn beste vriend elders in het land, ondertekende en steunde dat juist.
Zoveel kerken, zoveel mensen, zoveel interpretaties van geloof, zoveel verschillende ervaringen...
. Ik ben christelijk opgevoed, maar niet op een dwingende manier om het zo maar te zeggen en we gingen ook niet altijd naar de kerk (mijn moeder geloofde, maar mijn vader niet). Ik was altijd al wel geïnteresseerd in het geloof en wilde bijvoorbeeld naar kinderkamp van de kerk. Via een vriendin van de basisschool kreeg ik een christelijk dagboekje en ik vond het erg leuk om daar zelf mee bezig te zijn, toen ging ik ook zelf meer bidden en kreeg ik meer een relatie met God. Ik heb van kinds af aan last van psychische klachten en regelmatig was ik dusdanig angstig of overprikkeld dat niets me rustig kon krijgen, het hielp (en helpt nog steeds) me dan enorm om me op God te richten. Voor mij is het geloof een enorme rijkdom, ik zou niet weten wat ik er zonder zou moeten.
). Doordat ik zelf ook uit die bron van liefde kan putten zorgt het ervoor dat ik niet aan dingen onderdoor ga of over mijn grenzen heen ga. Dat is voor mij een heel betekenisvol aspect van mijn geloof.
) hele fijne man die altijd respectvol het gesprek aan ging. Die man accepteerde iedereen en zag het goede in de mens. Dus ik besef me zeker dat het niet zwart wit is 

Nu helaas nog niet volmaakt, ooit wel. Dat is natuurlijk absoluut geen excuus voor de afschuwelijke dingen die gebeuren in de kerk, daar is namelijk geen excuus voor. Ik hoop echt dat we ook in de kerken steeds meer bezig zijn met zaken rondom misbruik bijvoorbeeld. Want ja, ook dat gebeurt bij de mensen die netjes 2x vooraan in de kerk zitten op zondag. Maar om God hier de schuld van te geven, nee. Dat vind ik niet (en dat vind ik, iedereen mag daar zelf over denken). Daar zitten onze eigen keuzes wat niet goed te praten is helaas.