Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-11-22 11:23

Geplaatst: 01-11-22 11:23

Een vriendin van me had altijd al een handje van de aandacht op haarzelf willen hebben en wat minder aandacht aan de ander willen schenken. Het was voor mij altijd nog op een acceptabel niveau.

Totdat ze kwam vragen hoe het met mij ging tijdens de pandemie. Ik gaf aan dat mijn beste vriend net is overleden en vraag hoe het met haar gaat. Reactie: wel oké, maar de regering maakt ons wel bang hoor. Kijk dit is mijn nieuwe hond.

Ik dacht misschien heeft ze mijn reactie niet helemaal meegekregen dus ik zei 'wat een schatje. Ja het nieuws volg ik niet zo, want dat maakt me alleen maar verdrietiger en ik heb het druk met dingen regelen voor het overlijden van *naam* beste vriend.' (Ik was daar overigens niet zo druk mee, maar wilde zien of ze er nog op ging reageren)

Hint hint enzo, maar blijkbaar was het gewoon niet zo boeiend wat ik zei. Laatste gesprek wat ik met haar heb gevoerd. Stik erin. :evaw:

**Geplaatst**: 01-11-22 11:25

Geplaatst: 01-11-22 11:25

Verhuist van Flevoland naar Gelderland. Nog geen 30 km verder.
Al mijn vrienden kwijt geraakt, op 1tje na.

Na 3 jaar doet dit nog steeds best pijn. Vooral omdat ik vrij moeilijk vrienden maak.
Geen verklaring, behalve dat ik nu ver weg zou wonen en weinig tijd hebben. Tja, ik werk nu eenmaal als hun vrij zijn en andersom. Maar mijn uren zijn niet veranderd, dus waarom het opeens een probleem is.

**Geplaatst**: 01-11-22 14:24

Geplaatst: 01-11-22 14:24

Rhys schreef:
Ik heb een keer twee weken lang 2x per dag de katten van een 'vriendin' verzorgd, die zelf op vakantie ging. Tot ze vertrok wekte ze de indruk dat ik 1 van de 3 mensen was die de dagen onderling zouden verdelen. Uiteindelijk haakte de rest allemaal af en kon ik het alleen opknappen.

Dus elke dag braaf 2x heen en weer om die beesten te verzorgen.
Toen ze terug was gingen we uit eten omdat ze mij wilde bedanken. Bleek bij het afrekenen dat ze geen geld had. Dus kon ik niet alleen m'n eigen, maar ook haar eten betalen...

Daar ben ik echt wel gigantisch op afgeknapt. Ik zeg niet snel nee als iemand me een gunst vraagt, maar van dit soort ervaringen word je wel voorzichtiger.

Denk dan maar dat je het voor die dieren hebt gedaan. Die zullen ook wel moeten afzien met zo'n baasje.

**Geplaatst**: 01-11-22 14:39

Geplaatst: 01-11-22 14:39

Ik vertelde een vriendin over het naderende overlijden van een andere vriendin. Ze reageerde heel blij en enthousiast want zij kende iemand die duurzame doodskisten maakte.

How can I make this about me.

Ik heb het etentje afgemaakt en haar geghost.

**Geplaatst**: 01-11-22 14:47

Geplaatst: 01-11-22 14:47

Urbanus schreef:
Ik vertelde een vriendin over het naderende overlijden van een andere vriendin. Ze reageerde heel blij en enthousiast want zij kende iemand die duurzame doodskisten maakte.

How can I make this about me.

Ik heb het etentje afgemaakt en haar geghost.

**Geplaatst**: 01-11-22 14:56

Geplaatst: 01-11-22 14:56

Urbanus schreef:
Ik vertelde een vriendin over het naderende overlijden van een andere vriendin. Ze reageerde heel blij en enthousiast want zij kende iemand die duurzame doodskisten maakte.

How can I make this about me.

Ik heb het etentje afgemaakt en haar geghost.

Tja,de een zijn dood is de ander zijn brood!

**Geplaatst**: 01-11-22 15:01

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 01-11-22 15:01

What the fiets

**Geplaatst**: 01-11-22 15:21

Geplaatst: 01-11-22 15:21

Urbanus schreef:
Ik vertelde een vriendin over het naderende overlijden van een andere vriendin. Ze reageerde heel blij en enthousiast want zij kende iemand die duurzame doodskisten maakte.

Nooooo.... wel heel triest

**Geplaatst**: 01-11-22 15:54

Geplaatst: 01-11-22 15:54

Het was echt schaamteloos _O-

ik kan er nu wel om lachen maar toen...

Ik had haar die avond op een etentje getrakteerd omdat ze jarig was, nam ze haar vriend ook mee dus ik had nog dubbel getrakteerd ook. _O-

Ik vond het later niet de moeite meer om uit te leggen waarom ze me gekwetst had. Heb haar alleen nog maar genegeerd.

**Geplaatst**: 01-11-22 16:11

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 01-11-22 16:11

Wtf…

**Geplaatst**: 01-11-22 16:15

Geplaatst: 01-11-22 16:15

Ik had een vriendin die jaloers leek te zijn op alles wat ik had en deed en kleineerde mij graag.
Ze pakte altijd mijn vriendinnen af, pikte mijn vriendjes in, stal mijn kleding, speelgoed en later make-up en geld. Ze maakte mij wijs dat mijn vriendinnen mij eigenlijk niet mochten, ik lelijk was en dom en dat ook mijn ouders liever haar als kind hadden gehad.
Best toxic.

**Geplaatst**: 01-11-22 16:25

Geplaatst: 01-11-22 16:25

Zonnebloem92 schreef:
Ik had een vriendin die jaloers leek te zijn op alles wat ik had en deed en kleineerde mij graag.
Ze pakte altijd mijn vriendinnen af, pikte mijn vriendjes in, stal mijn kleding, speelgoed en later make-up en geld. Ze maakte mij wijs dat mijn vriendinnen mij eigenlijk niet mochten, ik lelijk was en dom en dat ook mijn ouders liever haar als kind hadden gehad.
Zeer toxic.

Fixed it for ya

**Geplaatst**: 01-11-22 16:27

Geplaatst: 01-11-22 16:27

Ik had een vriendin waar ik echt dik mee was. Ze heeft een half jaar bij mij gewoond wegens haar thuissituatie. Allemaal prima. Ze zat destijds niet lekker in haar vel en het hielp haar. Na een half jaar ging ze toch maar ook op kamers, maar waren we eigenlijk bijna iedere dag samen voor de gezelligheid. Tot ik haar voorstelde aan iemand uit mijn vriendengroep en ze gingen daten. Ook goed, leuk! En toen was ik eens niet meer goed genoeg. Zag haar nooit meer.. Eens in de maand maximaal als ze eens met hem mee ging naar een feestje van gezamenlijke vrienden, maar dan negeerde ze mij. Ik snapte er niks van en het was onwijs ongemakkelijk voor iedereen.

Op een zo’n feestje heb ik haar uiteindelijk apart genomen en gevraagd wat er toch is. Dat het negeren gewoon niet begreep en ik niet snapte wat ik fout had gedaan.

Kwam ie hoor. Haar tante had gezegd dat ik een slechte invloed op haar had en mijn aura kwaadaardig was

Eh ok..? Dus omdat ik je door een klote periode heb geholpen ben ik evil? Dat is de laatste keer geweest dat ik haar heb gesproken, ze zegt niet eens meer gedag als ik haar tegen kom.

De rest van de gemeenschappelijke vrienden weten ook niet wat er is dus het is een groot raadsel :Y)

Ik heb het inmiddels opgegeven. Als dit is hoe ze zich wil opstellen dan ga ik er ook geen aandacht meer aan besteden en maak gewoon plezier, ook als ze erbij is. Ze kijkt maar

(ze staart dan ook echt constant naar me met zo’n

blik)

Zulke mensen hoef ik niet in mijn leven

**Geplaatst**: 01-11-22 18:30

Geplaatst: 01-11-22 18:30

Een andere vriendin dan in mijn eerdere post:
We waren behoorlijk close, konden goed met elkaar discussiëren, gezellige borrelavonden, bbq's, uit eten, kerst samen doorbrengen wegens geen familie in de buurt enzo.
Kortom gewoon leuk contact.

Ik was pleeggezin voor haar kattenopvang, nam vooral katten op die niet lekker lagen in de opvang wegens botsende karakters, te timide, beetje extra één op één aandacht nodig etc en buiten dierenartskosten hoefde ze niets te vergoeden (normaal krijg je ook voer, kattenbakkorrels, parasietenbestrijding etc vergoed).
En toen kreeg ik mijn eerste echt eigen hond, was daar erg onzeker over en zij zou me wel helpen.
Dat helpen bleek alleen te betekenen dat ik alles precies moest doen zoals zij het zei en dat ze mijn hond aan het mishandelen was.
Zodanig dat hij elke keer hoestend terug kwam (beschadigd keeltje) en zich compleet klemzoop vd stress, zich op mij afreageerde en dan 1-2 dagen later ineens weer normaal dronk, netjes luisterde en het hoesten zo goed als weg was.
Wanneer ik ernaar vroeg werd er gereageerd dat ik een zieke hond gekocht had (kennelhoest, nierziekte) en dat ik wist dat ik een onhandelbare hond had overgenomen.
Ik ermee naar de dierenarts, bleek hij kerngezond te zijn.
Inmiddels had ik de laatste opvangkat teruggebracht omdat hij mijn hele huis onderpieste en ik geen toestemming kreeg om hem naar de dierenarts te brengen, mijn eigen katten gingen eroverheen zeiken dus dan maar terug, was ze al niet zo blij mee want datzelfde gebeurde dus ook bij haar en zij had 20+ katten die eroverheen gingen zeiken, maar het lag allemaal aan mij want bij haar deed 'ie dat niet hoor terwijl ik hetzelfde bij haar zag gebeuren.

Toen ik uiteindelijk doorhad wat er nou gebeurde met mijn hond en aangaf dat hij niet meer naar haar zou gaan voor logeren, heropvoeding etc werd ze pissig.
Ze heeft net zo lang verbaal op me staan intrappen tot ik jankend op de bank zat, troostte me en zogauw ik weer een beetje bekomen was begon ze opnieuw verbaal op me in te trappen:
- Ik zou mijn hond binnen een jaar herplaatsen want ik kon hem niet aan
- Hij zou compleet verpest worden door mij en door de hondenschool
- Als ik hem niet zou herplaatsen dan wel euthanaseren wegens vals en onhandelbaar
- Het zou helemaal goedkomen als ik hem intern bij haar bracht en al haar aanwijzingen tot op de millimeter opvolgde.
Dat dat volledig tegen mijn doen, laten en gevoel inging qua omgaan met mijn hond boeide niet, een middenweg was ook absoluut niet mogelijk, haar way of de highway.
- Alles waar ik tegenaan liep met hem lag aan mij en ik was niet te helpen
- Er moest met grof geweld manieren in die hond getrapt worden, anders zou het compleet uit de hand gaan lopen.
Let wel, het ging om een jonge (net een jaar, überpuber herplaatser) Shih Tzu van toen nog geen 6 kg.

Ik heb mijn poot stijf gehouden, mijn hond opgepakt en mee naar huis genomen.
Eenmaal thuis heb ik mijn moeder huilend opgebeld omdat ik die vriendin was gaan geloven dat ik helemaal verkeerd bezig was.
Later heb ik haar een bericht gestuurd dat ik even wat ruimte nodig had om de boel voor mezelf op een rijtje te krijgen en dat ik iig in die periode even geen werkzaamheden voor haar opvang zou verrichten (hield oa de website en facebookpagina&groep bij voor haar).
Wat daarop volgde was een bak stront waar de gemiddelde mesthoop op een manege niets bij is, een herhaling van de eerder genoemde punten en een blokkade op whatsapp en ontvrienden op facebook. :')

En weet je, met zo'n vriendin heb je geen vijanden nodig.
Hoewel ik haar de eerste periode soms best gemist heb, vooral de gezellige avonden zegmaar, miste ik het gaslighten etc absoluut niet.

**Geplaatst**: 01-11-22 19:53

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 01-11-22 19:53

Toen ik tijdens het stappen flink ziek werd doordat de alcohol verkeerd viel mij niet veilig naar huis brengen.

Als het goed is, is er niks gebeurd onderweg. Maar zeker weet ik het niet.
Ze wist dat ik echt flink ziek was en het was het eerste biertje aan de begin vd avond.

Zelfde "vriendin"
Sinds ik verhuist Was kwam steeds de vraag. Wanneer ben je op het eiland, en wanneer kom je langs?
Naja sorry maar t is flink druk als ik op t eiland kom. Familie bezoeken etc.
Ze ging/gaat vaker met haar vriend richting Dortmund.
Ze komt op nog geen 5 minuten rijden bij mijn huis langs..
Maar even hier een pitstop maken is niet mogelijk....

**Geplaatst**: 02-11-22 11:28

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 02-11-22 11:28

Ik was in het verleden nogal goed gelovig. Zo had ik een "vriend" die mij wel even een baantje bij een luchtvaartmaatschappij kon geven.
Ik heb het echt weken geloofd en ik sla mezelf nog voor mijn kop dat ik er in getrapt ben.
Heel af en toe zie ik hem nog wel eens lopen en wil eigenlijk verhaal halen waarom hij dit deed, wat zijn intentie was. Maar ik laat het maar gaan.

En iets minder erg. Oude vriendin van mij zat in het traject om een kindje te krijgen. Iedere keer kreeg ik appjes over hoe het ging en hoe de zwangerschap verliep. Nadat ze was bevallen heb ik echter weinig nog gehoord van haar.
Zelfs niet toen ik geopereerd was kon er geen appje vanaf hoe het was gegaan. Behalve toen haar kind 1 werd, kreeg ik een uitnodiging voor het feestje. Ben natuurlijk niet gegaan.

**Geplaatst**: 02-11-22 23:57

Geplaatst: 02-11-22 23:57

Een jaar of 6 geleden ben ik van stal verhuisd, en heb daar een vriendschap opgebouwd met een stalgenoot, die echt heel close was. Ze bleef regelmatig eten bij mij en mijn vriend, wij pasten op haar honden, we zetten elkaars paarden binnen/buiten, toen het uit ging met haar vriend zat ze elk weekend bij ons, wij namen haar en de honden mee naar Sunparks, .. Gewoon echt een heel hechte vriendschap. Elkaar de hele dag doodmailen vanop kantoor, we wisten zowat alles van elkaar. Ik kende haar ouders ook van op stal.

Na daar al een hele tijd met mijn paard gestald te staan, bouwen we met andere stalgenoot ook een hechte band op. Diens weigenoot verhuisde, waardoor de meiden hun paarden samen kwamen te staan en zij daardoor ook meer met elkaar optrokken. Ook met mij hoor, wij hadden het daar echt heel chill op stal. Elk weekend de bbq aan, of een frietje of pizza gaan halen en dan gezellig urenlang daar blijven zitten. Gouden tijden, echt waar.

Ik ben toen een opleiding gaan volgen, voor hetzelfde beroep als de tweede vriendin. Puur toeval, had niets met haar te maken. Toen ik een stage moest zien te regelen, ben ik voor hetzelfde bedrijf als zij gaan werken, maar ook dat was puur toeval - ik had meerdere bedrijven aangeschreven en zij waren de eersten die "ja" zeiden, en dat was goed genoeg voor mij. Ik werkte in een andere regio, dus we zagen elkaar nooit op het werk. Dat wilde ik eigenlijk ook niet, ik geloof in privé en werk gescheiden houden.
Toen mijn stage ten einde liep, kwam vriendin 2 op haar kantoor in de problemen. Ze had 2 collega's - de ene pestte de ander weg, en degene die overbleef stond op het punt om haar aan zwangerschapsverlof te beginnen. Probleem voor mijn vriendin, want zij zou 2 weken later op reis vertrekken maar het kantoor mocht niet onbemand achterblijven. Ik wist dat mijn contract op mijn stage-plek niet verlengd zou worden, de klik was er daar niet tussen mij en de collega's, dus dacht "hmm, ik ruik een kans!" En ja hoor - ik heb me gemeld bij haar regio-verantwoordelijke, en kreeg de baan zodra ik mijn diploma behaalde.

We hebben een week kunnen samenwerken voor zij op vakantie vertrok. Ik heb toen alle zeilen moeten bijzetten, want tijdens mijn stage ben ik vooral in de archiefkast gestopt :')

Wetende dat ik mensen hun loon moest uitbetalen e.d., was dat wel eng haha. Anyway, ik heb haar 2 weken vakantie overleefd (ik heb echt huilmomentjes gehad hahaha), en was heel blij dat ze terug was. Opnieuw: gouden tijd. Lekker roddelen op het werk, samen lunchen, daarna zagen we elkaar ook nog dagelijks bij de paarden. We brachten zo'n 60u per week samen door. Onze band werd vrij hecht, maar ondertussen leer ik haar ook beter kennen, en kom ik een aantal dingen te weten over haar (die ze me zelf vertelde) waarbij ik me toch niet 100% voelde, wat maakte dat ik haar niet helemaal vertrouwde, niet zoals bij vriendin 1 zegmaar. Vriendin 2 heb ik eigenlijk nooit mee naar huis genomen, nu ik er over nadenk. Ik heb ook nooit met haar afgesproken buiten het werk of de stal om, zoals met vriendin 1.

Vriendin 2 krijgt een kans op promotie. Wel in een ander kantoor. Wikken en wegen, en ze neemt de beslissing de kans aan te grijpen. En gelijk had ze hoor!
Daardoor val ik zonder kantoor-verantwoordelijk, dus krijg daardoor een nieuwe. Het mens kwam de deur door, en ik dacht "nope - dit gaat niet werken". Het is een gevoel dat ik maar héél zelden heb, en helaas had ik het toen meteen. Het was wederzijds :')

Ik heb het er met met mijn vriendin over gehad, ze vond het echt super k*t voor me. Ik zou +40u per week op het mens haar gezicht moeten kijken, elke ochtend en namiddag met haar moeten vergaderen/overleggen, samen lunchen, ... Bleh. Ik keek er tegenop.
Mijn vriendin is dus druk bezig met haar dossiers en klanten te overhandigen aan de nieuwe verantwoordelijke. Begint met 2 dagen per week naar het nieuwe kantoor te rijden. En meteen, binnen de 2 weken, loopt de boel spaak.
1x per week kwam de regio-manager bij ons lunchen, wij hadden echt een heerlijk ruim en gezellig kantoor, veel eetgelegenheden in de buurt, veel parkeerruimte. Een graag geziene werklocatie.
Tijdens het overleg tussen de manager en mijn nieuwe verantwoordelijke, hoor ik de verantwoordelijke roddelen over mijn vriendin, en echt gewoon liegen. Er stond een dossierkast als afscheiding tussen mijn bureau en de vergadertafel, dusja, ik kon het moeilijk niet horen.

Mijn vriendin voélde dat echt heel goed aan. En vroeg mij ernaar...
Ik stond echt in tweestrijd. Vertel ik de waarheid, en ben ik een goede vriendin?
Of lieg ik, verzwijg ik, en kies ik voor mijn amper-van-de-grond-gekomen-carriere?

Ik koos voor de vriendschap. Dom, dom, dom. Echt f*cking dom.
Paar dagen later staat er op zaterdag een seminarie gepland, met op vrijdag eerst nog een personeelsfeest + overnachting. Mijnibellen haha, daar doe ik niet aan mee, ik had al verhalen genoeg gehoord. Ik zou dus sowieso pas zaterdag gaan, en had tegen de collega's gezegd "ik beman het schip, dan kunnen jullie lekker vroeg vertrekken en de file vermijden". Gevolg: een bomvol kantoor, er liepen daar collega's rond van andere kantoren die ik nog nooit gezien had. En uitgerekend op die dag ontploft de boel in mijn gezicht.
Vriendin confronteerde de verantwoordelijke met wat ik haar verteld had. Ik had haar uiteraard gevraagd om haar mond te houden, want ja, ik snap de risico's natuurlijk ook wel.
De verantwoordelijke had maar 2 sec. nodig om te beseffen wie er gepraat had. Ik was de enige aanwezige tijdens haar gesprek met de manager. Ik wordt dus op het matje geroepen, aan die tafel achter de dossierkast, met een bomvol kantoor.

God, wat ik allemaal naar mijn hoofd gegooid gekregen heb.. En die onnozele vriendin van me zat mee aan die tafel, naar het tafelblad te staren. Ik heb me uiteindelijk afgesloten voor het getier van de manager en verantwoordelijke, en ben naar mijn "vriendin" beginnen staren. Ze had het lef niet om ook maar 1x op te kijken. Verantwoordelijke ontkende natuurlijk kei hard wat ik gezegd had. Zij werkte daar al jaar en dag, ik hoop en al 2 of 3 maanden.

Ik ben terug aan mijn bureau gaan zitten, helemaal in shock. Je voelt dan iedereen naar je kijken. Verantwoordelijke en "vriendin" zaten gezellig elkaars haar te krullen en samen te zuipen. Ik heb de hele troep naar hun feestje laten vertrekken.

Maandag-dinsdag-woensdag zou ik sowieso alleen werken, en ik ben braaf komen opdagen. "Vriendin" wilde graag afspreken op stal, ik ben uiteindelijk met haar gaan praten en er kwam geen zinnig woord uit. Donderdag kwamen de twee het kantoor binnen alsof ze beste vriendinnetjes waren. Toen ze aan het ochtendoverleg wilden beginnen, heb ik hen gezegd dat ze zich de moeite konden besparen en ik in de namiddag, wanneer de regio-manager kwam lunchen, mijn ontslag zou indienen en ze in hun rotkarakters mochten stikken.

Ik wilde de week nog netjes afmaken, maar de regio-manager heeft me eruit gegooid. Joee.

De vriendschap was uiteraard volledig van de baan. En daarmee ook de gezellige avonden op stal, ik ging echt niet meer aan 1 tafel zitten met dat mens hoor.
Ik heb vriendin 1 altijd uit die strijd gehouden - het was niet haar strijd. Zij had geen issue met vriendin 2. Zij was gewoon nog met ons beiden bevriend, en daar had ik geen probleem. Ik vond het doodzonde, de rotstreek van vriendin 2 had echt een hoge prijs.

Helaas kostte het me uiteindelijk ook vriendin 1. Ik weet nog steeds niet waarom.
Plots hoorde ik haar nog amper. Zag haar enkel nog op stal. Ik heb een tijdje gevraagd wat er scheelde, of ik iets verkeerds had gedaan, of iets niet had gedaan wat ik wel had moeten doen. Gevraagd of ik iets verkeerd had gezegd. Nope, er was niks aan het handje. Ze is heel snel uit mijn privéleven verdwenen, en ik heb daar echt verdriet van gehad. Ze was zowat mijn beste vriendin, en ik wist niet eens wat er nou misgelopen was. Ik had bij mijn weten echt niets verkeerd gedaan.

Bleek dat ze hetzelfde bij een eerdere stalgenoot had geflikt. Beste vriendinnetjes - tot ik op die stal kwam opdagen. Blijkbaar heeft vriendin 1 haar toenmalige beste vriendin als een baksteen laten vallen om met mij op te trekken, in plaats van als een normaal mens 2 vriendschappen te onderhouden.

Het heeft een tijdje pijn gedaan, dat geef ik eerlijk toe. Ik snap het nog steeds niet.
Maar na pakweg een maand had ik zoiets van "rot dan maar lekker op, ik heb niets verkeerd gedaan en verdien dit niet, iemand met zo'n karakter hoef ik niet in mijn leven". Zij zijn met hun tweetjes van stal verhuisd, en dort daarop zijn ik en mijn vriend ook verhuisd, en heb ik ook mijn paard meegenomen.

Ik heb hen beide op FB en insta "ontvriend". Raar woord haha. Nummer 2 vind het nodig om af en toe een foto op mijn insta te liken, whatever. Nummer 1 zocht x aantal maanden na het hele gedoe contact met mijn broer, en liet hem weten dat ze met me wilde praten. Dikke doei haha, rot lekker op.

Maar eerlijk - het deed pijn. Ik ervaarde het toen als het verlies van een goede vriendin. Dat bleek ze niet te zijn, maar het heeft even tijd gekost om dat te beseffen

**Geplaatst**: 03-11-22 00:25

Geplaatst: 03-11-22 00:25

hagelslag schreef:
Toen ik tijdens het stappen flink ziek werd doordat de alcohol verkeerd viel mij niet veilig naar huis brengen.

Als het goed is, is er niks gebeurd onderweg. Maar zeker weet ik het niet.
Ze wist dat ik echt flink ziek was en het was het eerste biertje aan de begin vd avond.

Zelfde "vriendin"
Sinds ik verhuist Was kwam steeds de vraag. Wanneer ben je op het eiland, en wanneer kom je langs?
Naja sorry maar t is flink druk als ik op t eiland kom. Familie bezoeken etc.
Ze ging/gaat vaker met haar vriend richting Dortmund.
Ze komt op nog geen 5 minuten rijden bij mijn huis langs..
Maar even hier een pitstop maken is niet mogelijk....

Dat laatste is zo herkenbaar. :')

Of het “wanneer zien we je weer?” “Ik ben dan en dan (over drie maanden) in Nederland.” “O, ja, nee, dan kan ik niet.” Of eerst zeggen dat ze wel kunnen, maar dan toch op het laatste moment afzeggen. Dan niet hoor, maar dan ook niet zeuren als ik niet meer zo hard ga puzzelen om alle bezoekjes ingepland te krijgen en andere mensen prioriteit zijn.

“Het is ook zo ver naar Engeland.” Ongeveer net zo ver als van Engeland naar Nederland, maar hé. :')

**Geplaatst**: 03-11-22 08:09

Geplaatst: 03-11-22 08:09

Ik weet ook nog wel een leuke :')

Vroeger een heel leuk vriendinnetje gehad (basisschool en deels middelbare school), samen paardrijden, samen verzorgpony's gehad we deden alles samen.

Uiteindelijk door een simpele ruzie (Joost mag weten waarover) contact verbroken. Ze was toen ik ouder was ook niet echt mijn type mens zegmaar, er zat geen inhoud in... Kon nergens met haar over praten, maargoed.

Daarna begon het leuke

Ik kreeg foto's doorgestuurd van mijn huis met 'kots' smileys en weet ik het allemaal. Ging zelfs zo ver dat ze een vriendin van haar opstookte mij te appen en zei dat ik zelfmoord moest plegen en wat dan ook. Puur alleen maar kwetsende appjes en sms'jes :')

, maar daar heb je mij niet mee, ik verlaag mij nooit zo erg naar een laag niveau als dat.

Ik ben goed in dingen negeren en dat deed ik dus hiermee ook. Maf wijf. Af en toe kom ik haar nog tegen, maar ze is bang voor mij denk

Ze zegt niks en gaat heel snel uit m'n weg. Denk omdat dat komt dat ik niet op m'n mondje gevallen ben en ze best weet wat ze heeft gedaan... Dit is ruim 10 jaar terug denk ik... Iets met jaloezie denk ik, ik had buiten haar namelijk wel een leuk vriendinnen groepje en zij niet dacht ik.

**Geplaatst**: 03-11-22 12:11

Geplaatst: 03-11-22 12:11

Mkango schreef:
hagelslag schreef:
Toen ik tijdens het stappen flink ziek werd doordat de alcohol verkeerd viel mij niet veilig naar huis brengen.

Als het goed is, is er niks gebeurd onderweg. Maar zeker weet ik het niet.
Ze wist dat ik echt flink ziek was en het was het eerste biertje aan de begin vd avond.

Zelfde "vriendin"
Sinds ik verhuist Was kwam steeds de vraag. Wanneer ben je op het eiland, en wanneer kom je langs?
Naja sorry maar t is flink druk als ik op t eiland kom. Familie bezoeken etc.
Ze ging/gaat vaker met haar vriend richting Dortmund.
Ze komt op nog geen 5 minuten rijden bij mijn huis langs..
Maar even hier een pitstop maken is niet mogelijk....
Dat laatste is zo herkenbaar. Of het “wanneer zien we je weer?” “Ik ben dan en dan (over drie maanden) in Nederland.” “O, ja, nee, dan kan ik niet.” Of eerst zeggen dat ze wel kunnen, maar dan toch op het laatste moment afzeggen. Dan niet hoor, maar dan ook niet zeuren als ik niet meer zo hard ga puzzelen om alle bezoekjes ingepland te krijgen en andere mensen prioriteit zijn.

“Het is ook zo ver naar Engeland.” Ongeveer net zo ver als van Engeland naar Nederland, maar hé.

Bij mij gebeurde dat juist andersom. Vriendin was naar Engeland verhuisd. Ik ben daar zelfs nog langs geweest met een andere vriendin. Maar als zij naar Nederland kwam, liet ze niets weten, ook niet als we ernaar vroegen. Gezien de foto's die ze op facebook plaatste, wisten we wel dat ze vrij regelmatig overkwam. Tja, dan niet :')

**Geplaatst**: 03-11-22 12:31

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 03-11-22 12:31

Mijn beste (en enigste) vriendin van vroeger liet na 25 jaar de vriendschap verwateren. Ik heb zo vaak geprobeerd af te spreken, zovaak mailtjes gestuurd om bij te kletsen maar dan kreeg je een antwoord van 1 zinnetje. Ik voelde me toen echt in de steek gelaten en snapte niet waarom zij geen reacties meer gaf. Dat ik op een gegeven moment heb besloten het contact te verbreken. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan en nog steeds. Heb haar toen ook een brief gestuurd met dat ik altijd open stond voor nieuw contact maar dat het dan wel vanuit haar ook moest komen.

2 jaar geleden wordt ik ineens gebeld door haar tante dat ze overleden was (hartstilstand oid). Op de begrafenis bleek dat vriendin de laatste 10 jaar van haar korte leven zich helemaal had terug getrokken en als een kluizenaar heeft geleefd. Ook met haar familie (en ze had al weinig familie) had ze bijna geen contact meer. Dat vind ik echt zo intens sneu.
Voel me er nog steeds klote over dat ik toen het contact heb verbroken maar ik weet ook wel dat het haar eigen keus is geweest. Maar hoe eenzaam ben je dan?

**Geplaatst**: 03-11-22 12:48

Geplaatst: 03-11-22 12:48

pjer schreef:
Mijn beste (en enigste) vriendin van vroeger liet na 25 jaar de vriendschap verwateren. Ik heb zo vaak geprobeerd af te spreken, zovaak mailtjes gestuurd om bij te kletsen maar dan kreeg je een antwoord van 1 zinnetje. Ik voelde me toen echt in de steek gelaten en snapte niet waarom zij geen reacties meer gaf. Dat ik op een gegeven moment heb besloten het contact te verbreken. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan en nog steeds. Heb haar toen ook een brief gestuurd met dat ik altijd open stond voor nieuw contact maar dat het dan wel vanuit haar ook moest komen.

2 jaar geleden wordt ik ineens gebeld door haar tante dat ze overleden was (hartstilstand oid). Op de begrafenis bleek dat vriendin de laatste 10 jaar van haar korte leven zich helemaal had terug getrokken en als een kluizenaar heeft geleefd. Ook met haar familie (en ze had al weinig familie) had ze bijna geen contact meer. Dat vind ik echt zo intens sneu.
Voel me er nog steeds klote over dat ik toen het contact heb verbroken maar ik weet ook wel dat het haar eigen keus is geweest. Maar hoe eenzaam ben je dan?

Goh jeetje, dat is heftig.. Maar wat je zegt, het was wel haar eigen keus. Hopelijk heb je het een plekje kunnen geven :(:)

**Geplaatst**: 03-11-22 16:48

Re: Wat is het ergste wat je vriend(en) hebben gedaan?

Geplaatst: 03-11-22 16:48

Niet zo erg als een hoop andere verhalen hier, maar toch ook wel een rare actie:
Op de middelbare school had ik een groepje vriendinnen, we waren al een paar jaar een groepje.
De vader van één van die meiden had zakelijk kaartjes voor een pretpark cadeau gekregen, dus had zij bedacht ons uit te nodigen om met die vriendinnengroep naar dat pretpark te gaan.
Maar we mochten haar daar wel 75% van de normale entreekosten voor betalen, want dat was toch nog steeds veel goedkoper dan als we normale prijs hadden moeten betalen?

Destijds wel gedaan want ik wilde niet als enige niet mee en een gezellige dag missen, maar die vriendschap heeft daarna ook niet lang meer standgehouden

**Geplaatst**: 03-11-22 19:06

Geplaatst: 03-11-22 19:06

pjer schreef:
2 jaar geleden wordt ik ineens gebeld door haar tante dat ze overleden was (hartstilstand oid). Op de begrafenis bleek dat vriendin de laatste 10 jaar van haar korte leven zich helemaal had terug getrokken en als een kluizenaar heeft geleefd. Ook met haar familie (en ze had al weinig familie) had ze bijna geen contact meer. Dat vind ik echt zo intens sneu.
Voel me er nog steeds klote over dat ik toen het contact heb verbroken maar ik weet ook wel dat het haar eigen keus is geweest. Maar hoe eenzaam ben je dan?

Eigen keus is waarschijnlijk veel gezegd. Ik zit in een vergelijkbare situatie en geloof me, ik heb er niet voor gekozen om mezelf te isoleren. Het gebeurt gewoon. Dan zit je in je eigen wereldje en elk contact met de buitenwereld kan daar een inbreuk op zijn. Alsof je op de wc zit en de meteropnemer belt aan. Dat klinkt heel ondankbaar, en zo voel je je ook. Dus neem je je voor om die ander later nog eens goed te mailen, zoals het hoort - maar het komt er niet van en je krijgt alleen maar meer stress van het idee alleen al.

Of het met jouw vriendin zo was, weet ik niet. Maar bij mij en diverse andere Asperger-contacten ging het wel heel duidelijk zo.

**Geplaatst**: 03-11-22 19:43

Geplaatst: 03-11-22 19:43

95Ellen schreef:
Niet zo erg als een hoop andere verhalen hier, maar toch ook wel een rare actie:
Op de middelbare school had ik een groepje vriendinnen, we waren al een paar jaar een groepje.
De vader van één van die meiden had zakelijk kaartjes voor een pretpark cadeau gekregen, dus had zij bedacht ons uit te nodigen om met die vriendinnengroep naar dat pretpark te gaan.
Maar we mochten haar daar wel 75% van de normale entreekosten voor betalen, want dat was toch nog steeds veel goedkoper dan als we normale prijs hadden moeten betalen?
Destijds wel gedaan want ik wilde niet als enige niet mee en een gezellige dag missen, maar die vriendschap heeft daarna ook niet lang meer standgehouden

Oooh wat gierig!