Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
gonniee schreef:He, wat vervelend voor je dat je zo'n trauma hebt meegemaakt. En dat speelt natuurlijk mee in de beslissingen in je verdere leven. Er is geen protocol voor, geen gebruiken die je kunt volgen. Dan blijft er dus alleen jouw eigen beslissing over. Ik hoop dat je die samen met je vriend kunt maken, zodat in ieder geval jullie er hetzelfde in staan. Wellicht heb je daarin ook nog wat aan je broer. Wat je ook besluit, het zal nooit het ideale plaatje zijn. Daar lijkt me teveel voor gebeurd. En dat zal pijn doen. Heel veel sterkte!
Er zijn veel mogelijkheden. Uiteraard wel of niet welkom, maar je zou ook een deel van de dag wel kunnen doen en een deel niet. Bijvoorbeeld de voltrekking wel en het feest waar jij uit je dak wilt gaan, zonder jouw familie. Ik wens jullie vooral een heel liefdevolle dag toe, met mooie herinneringen!
KimD schreef:En wat dacht je van gewoon niet uitnodigen? Het kan zo simpel zijn.
"Sorry, ik wil jullie er niet bij hebben." als ze ernaar vragen. Jullie dag, jullie feestje.
Wij zijn inmiddels al zes jaar verloofd en als we trouwen, trouwen we alcoholvrij. Ik vind het verschrikkelijk hoe achterlijk mensen zich gaan gedragen door alcohol en maar blijven hijsen zonder rem, dat wil ik niet meemaken omdat ik me daaraan stoor. Dus trouwen wij alcoholvrij, hebben gasten daar een probleem mee? Blijven ze maar thuis!
SnuitjeLove schreef:Iemand zei dat ik wellicht wat puberaal overkwam (ik ben 26), maar dat komt misschien door een stukje onverwerkte boosheid over iets wat mijn ouders hebben gedaan tegenover mijn broer vroeger. Alles wat ze tegenover mij hebben gedaan heb ik verwerkt/vergeven maar dit stukje zit nog heel diep.
Mavelle schreef:Je geeft aan dat ze jou niet accepteren, maar eigenlijk accepteer je hen ook niet zoals ze zijn. Ik zou er voor de bruiloft op focussen dat je zelf wat sterker in je schoenen staat en wel jezelf durft te zijn bij je ouders en dan zou ik ze wel uitnodigen. Misschien ben je er nu nog “niet klaar voor” om echt jezelf te zijn bij je ouders maar ooit komt die dag wel en dan denk ik dat je het best jammer zult vinden dat je ze niet hebt uitgenodigd.
ruitje schreef:Mavelle schreef:Je geeft aan dat ze jou niet accepteren, maar eigenlijk accepteer je hen ook niet zoals ze zijn. Ik zou er voor de bruiloft op focussen dat je zelf wat sterker in je schoenen staat en wel jezelf durft te zijn bij je ouders en dan zou ik ze wel uitnodigen. Misschien ben je er nu nog “niet klaar voor” om echt jezelf te zijn bij je ouders maar ooit komt die dag wel en dan denk ik dat je het best jammer zult vinden dat je ze niet hebt uitgenodigd.
Of je kijkt de rest van je leven naar je trouwfoto's en denkt: was ik toen maar sterk genoeg geweest om voor mezelf te kiezen... Who knows
chevax schreef:TS, en als je dit nu eens uitspreekt naar je ouders? Oké, dat is moeilijk en wrs geen leuk gesprek, maar je ouders niet op de hoogte brengen, gaat jouw situatie ook geen goed doen. Eerlijk zijn en zeggen "pa/ma, we willen trouwen. Maar door ons verleden zit ik er nogal mee in m'n maag hoe we dit samen op een leuke manier kunnen doen. Wat vinden jullie er zelf van? Ik wil heel graag een lekker uitbundig feest en eens goed het leven vieren. Ik weet dat jullie niet zo van het feesten zijn, dus toen dacht ik dat het misschien een idee is dat jullie wel bij het huwelijk en het diner zijn, maar dat jullie niet persé bij het feest hoeven te zijn".
Daar zou ik voor kiezen.
Imre schreef:Wat als je het omdraait? Dus organiseren hoe jullie het willen met een uitbundig feest en dan tegen je ouders zeggen dat dat het plan is en je het prima vindt als ze dat deel overslaan omdat het niet hun ding is?