Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-07-22 16:18

Geplaatst: 21-07-22 16:18

Wat ik mij zou kunnen indenken, is dat ik dan niet van mijn man wil scheidden omdat ik perse met een andere man een 2e denk te kunnen krijgen.

Maar dat ik niet bij iemand wil blijven die ik steeds zie als degene die eenzijdig heeft besloten 'onze' droom niet door te laten gaan. Als dat is wat je steeds blijft voelen als je naar je man kijkt...

Dan is bij elkaar blijven ook niet heel best

**Geplaatst**: 21-07-22 16:19

Geplaatst: 21-07-22 16:19

Ben je zelf thuisblijfmoeder TS?
Want dan begrijp ik het ook wat beter denk ik. Als je al, al je ziel en zaligheid in je opgroeiende kind stopt dan zit dat met kinderen willen zijn echt in je natuur waarschijnlijk.

Ik krijg zelf echt nachtmerrie achtige afweer reacties als ik iemand met een klein kind en dan ook nog een baby er bij zie tobben bij de kassa of zo. Misschien heeft je man dat ook? Dat gevoel stop je ook niet even weg. Ik ken een stel dat lang spijt gehad heeft van het 2e kind (want zo leuk voor de eerste) en dat wil je ook echt niet want daar lijdt ook het kind onder.

Zou het in jouw specifieke geval wellicht nog uitmaken als je hem verzekert dat jij de hoofdzorg op je neemt?

**Geplaatst**: 21-07-22 16:22

Geplaatst: 21-07-22 16:22

Het is hier net andersom. We wilden allebei graag 2 a 3 kinderen. Kind 1 is voor mij uiteindelijk heel zwaar geweest en ik wil nu geen tweede meer. Ik ben heel dankbaar dat mijn man zijn liefde voor mij groter was dan zijn wens voor een tweede kind.

Praat eens goed met elkaar en luister dan ook echt, zonder meteen je eigen mening te willen verdedigen.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:24

Geplaatst: 21-07-22 16:24

Van dichtbij heb ik het meegemaakt, zij wilde persé een 2e. Had alles wat haar hartje begeerde, was thuis voor de kleine, mooi huis, lieve man, meerdere keren per jaar op vakantie, auto voor haar extra zodat ze kon gaan en staan waar en wanneer ze wilde, hij paste op zodat zij kon winkelen of met vriendinnen af kont spreken. Zij kon doen wat haar hartje begeerde. Het enige wat tussen hun in stond was haar kinderwens t.o.v. hem hij was meer dan tevreden met wat ze hadden. Haar leeftijd begon mee te tellen en dus koos ze ervoor om alles wat ze hadden opgebouwd over boord te gooien en ging op zoek naar een andere man. Zij dacht al snel de man te hebben gevonden waar ze die 2e mee wilde hebben, echter bleek al vrij snel na de geboorte van die 2e dat het niet die man was zoals hij van haar 1ste. Dat was helaas te laat. Voor hem was het klaar. Nu moet ze hard werken om rond te komen en staat ze er wat de 2e betreft alleen voor.
Ik wil niet zeggen met bovenstaande dat dit TS zal overkomen alleen is het soms wel eens goed om na te denken wat je overboord gooit, of dat het allemaal waard is.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:26

Geplaatst: 21-07-22 16:26

ruitje schreef:
Wat ik mij zou kunnen indenken, is dat ik dan niet van mijn man wil scheidden omdat ik perse met een andere man een 2e denk te kunnen krijgen.

Maar dat ik niet bij iemand wil blijven die ik steeds zie als degene die eenzijdig heeft besloten 'onze' droom niet door te laten gaan. Als dat is wat je steeds blijft voelen als je naar je man kijkt...

Dan is bij elkaar blijven ook niet heel best

Maar was als die droom in werkelijkheid toch anders uitpakte voor één van beide? Dat kan toch altijd gebeuren?

**Geplaatst**: 21-07-22 16:27

Geplaatst: 21-07-22 16:27

Ik heb zelf geen kinderwens dus kan mij niet helemaal inleven in je situatie, maar vraag mij af of je nog andere dingen hebt naast moeder zijn waar je een passie voor hebt.

Misschien kan je daar dan wat meer tijd in steken en vooral waarderen wat je wel hebt!

**Geplaatst**: 21-07-22 16:28

Geplaatst: 21-07-22 16:28

Je kan ook tevreden zijn met wat je heb, een leuke man, thuis is het goed en een gezond makkelijk kind.
Gras is altijd groener aan de andere kant en je moet het samen willen.

Ik ben het wel met je man eens.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:33

Geplaatst: 21-07-22 16:33

Urbanus schreef:
Alja schreef:
Ik zou zeggen; tel je zegeningen, een tweede is echt niet zaligmakend.

Dat kun je niet stellen want dat is jouw beleving. Ik vind mijn tweede echt wel de kers op de taart.

Mijn tweede is ook zeker de kers op de taart, heel toevallig ook z’n geboorte zo aangekondigd

Maar ik wil niet zeggen dat een tweede alles makkelijker maakt omdat je er toch al eentje hebt.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:33

Geplaatst: 21-07-22 16:33

Moeilijke situatie is het zeker.
Ik ben een moeder waarbij juist de vader de kinderen wou, ik wou na de eerste eigenlijk al stoppen.

Maar gynaecoloog wou niet helpen erbij, omdat ik te jong was en de kinderwens vast nog wel zou komen.

Ik wou in relatie therapie ervoor, maar terwijl partner "ja" zei bij zijn psycholoog, zei hij buiten direct "je denkt toch niet dat ik in relatie therapie ga met jou"

Maar goed, ik ben het type die zich liet overhalen voor meer, zonder erachter te staan. Dus 3 kinderen en geen partner meer.

En natuurlijk hou ik van mijn kinderen alleen de situatie waarin we leven had ik ze niet gegund.
Je gunt je kinderen het beste van de wereld maar als het leven je tegen staat is het best lastig, zeker alleen.

Ik hoop voor TS dat partner toch in therapie wil gaan, misschien is het een idee om het probleem niet meer te leggen bij het idee "wel of niet een tweede kind" (misschien denkt hij dat bij het aandragen van de therapie).
Een relatie ondervind altijd wel een druk bij komst van een kind(eren).
Zou voor beide wel fijn zijn als jullie weer in balans kunnen komen, of er nou in de jaren wel of niet een kleine bij komt.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:33

Geplaatst: 21-07-22 16:33

Ach jeetje TS, wat een verdrietige situatie. Kan me voorstellen dat het voor jullie allebei niet makkelijk is nu.

Bij het lezen van je bericht bedacht ik me direct dat weggaan geen garantie is op een tweede kindje. Hoe is het voor je als je bij hem weg bent en uiteindelijk alsnog maar een kindje hebt?

Ik wens jullie veel wijsheid en sterkte toe. Zoek hulp om dingen op een rijtje te zetten, samen of alleen!

**Geplaatst**: 21-07-22 16:38

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 21-07-22 16:38

Jullie hebben beide evenveel recht van spreken in mijn ogen over een tweede.

Het belangrijkste nu: ga praten met elkaar met iemand er bij. Dus relatie therapie oid.
Hij staat niet te springen maar lijkt er ook niet totaal negatief in te staan.

Nu telkens met elkaar in discussie gaat je je relatie kosten. Samen dit aanvliegen met de insteek om te kijken of je tot elkaar kan komen, lijkt mij de meest verstandige keuze.

Is daarna nog steeds het ja voor jou en nee voor hem, en breek je daarvoor je huwelijk open, prima. Maar dan heb je zeker geprobeerd of je verder kan.

Ik vind nu de handdoek in de ring gooien en zonder elkaar verder gaan een veel te grote, rigoureuze beslissing.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:40

Geplaatst: 21-07-22 16:40

Wij hebben ook heel lang moeten praten over een eventuele tweede. Mijn man is enig kind, ik kom uit een gezin met drie kinderen. Het concept ‘broertje of zusje voor onze dochter’ was voor mij dus even vanzelfsprekend als het dat voor mijn man niet vanzelfsprekend was en dat waren we even vergeten helder te bespreken met elkaar.
En uiteindelijk zijn we daar uit gekomen maar daarbij hebben we wel een heleboel argumenten voor en tegen besproken en het heeft de nodige frustraties en tranen gekost voordat we begrepen waar de communicatie mis ging.
Tel daarbij op dat hij een stuk meer moeite had met de overgang van 0 naar 1 kind én sowieso al niet dol is op veranderingen (en de newborn fase met een kind is ook niet mijn favoriete periode) en het was eigenlijk allemaal wel te verklaren waarom hij er zo in stond.

Uiteindelijk is de keuze voor ons gemaakt doordat ik ineens al zwanger bleek te zijn en nu is de tweede voor iedereen een enorme aanvulling maar druk is het wel en de eerste maanden waren mogelijk nog veel chaotischer als bij de eerste. Maar nu ze groter worden is het zoveel makkelijker en leuker en hebben ze ook echt wat aan elkaar qua spelen.

Blijf met elkaar in gesprek, probeer erachter te komen waarom hij niet wil. En sterkte want het zijn geen leuke gesprekken :(:)

**Geplaatst**: 21-07-22 16:44

Geplaatst: 21-07-22 16:44

Wat je ook beslist, ik zou zeker aanraden om samen in therapie te gaan.
Mijn partner en ik zijn ruim een half jaar op therapie geweest bij een relatietherapeut en heeft ons super goed geholpen. Zeker als je voelt dat jullie afstand van elkaar nemen. Dit is zeker niet goed. Ook niet voor je kind.
(zorg er wel voor dat je terecht komt bij een erkend iemand)

**Geplaatst**: 21-07-22 16:48

Geplaatst: 21-07-22 16:48

Ik ken het gevoel van een tweede willen maar had dat niet gedaan als dat ten kostte van mijn huwelijk was gegaan, ik hou teveel van mijn man daarvoor maar ik had het wel moeilijk gevonden.
Onze oudste was een supermakkelijk kind en de jongste bleef de grenzen opzoeken en ik had daar mijn handen aan vol dus je weet het nooit.
Mijn raad is blijf in gesprek maar niet alleen daarover.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:52

Geplaatst: 21-07-22 16:52

Ik vind het altijd bijzonder als partner 1 over partner 2 zegt dat de verandering voor partner 2 helemaal niet zo groot is (geweest). Iedereen beleeft dingen op z'n eigen manier en het is niet aan jou, TS, om de ervaring van je man te bepalen.

In mijn omgeving zie ik alleen maar koppels die het met de tweede pas zwaar kregen. De verdeling van de tijd en aandacht lijkt toch veel moeilijker te zijn.

Ik kan ook moeilijk plaatsen dat je liever zou scheiden dan proberen te berusten in de situatie. Je zet de stabiliteit voor je dochter op het spel, zonder ook maar de garantie op een tweede kind. En je neemt het grote risico dat je je dochter veel minder gaat zien...omdat je een tweede kind wilt. Ik ben bewust kinderloos, dus het zal aan mij liggen dat ik die logica niet kan volgen.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:53

Geplaatst: 21-07-22 16:53

Het klinkt alsof je het heel goed voor elkaar hebt. Betrokken man en vader, goede baan, gezonde lieve dochter…. Tel je zegeningen. Probeer eens te kijken naar wat je wel hebt in plaats van wat je niet hebt. Velen zouden een moord doen voor jouw situatie. Geef niet zomaar alles op voor een (misschien wel hormoongedreven) wens. Vaak is het gras niet groener aan de overkant. Probeer dit echt rustig te overzien en met iemand praten zou geen gek idee zijn. Al is het maar om je gedachten te ordenen en deze even los te kunnen zien van de wirwar aan gevoelens.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-22 16:55

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-22 16:55

Zal even terugkomen op alle reacties, alleen vergeten erbij te zetten op wie ik reageer. Excuus, zo lijkt het een wat onsamenhangend antwoord.

Ik besef me dat er geen garantie is dat ik een nieuwe partner vind waarmee ik misschien wel een 2e kind ga krijgen. Dit staat er voor mij ook nog helemaal los van, daar ben ik nu niet mee bezig. Het gaat mij er nu vooral om dat als ik het accepteer en het blijft bij 1 kind, ik mijn man dat niet kwalijk zal nemen.

Het geluk van mijn dochter weegt voor mij op dit moment het zwaarste. Zij is het belangrijkste in dit probleem. Ik wil haar geen gescheiden ouders aandoen omdat ik zo graag een broertje of zusje voor haar wil. Maar ik wil haar ook niet laten opgroeien met 2 ouders die alleen voor haar bij elkaar blijven en in de basis geen gelukkige relatie (meer) hebben. Ik zeg niet dat dit nu het geval is, maar ik ben wel bang dat dit zou kunnen gebeuren.

Ik weet niet wat mij zo intens drijft in de wens voor een 2e. Waar mijn man zegt dat hij de behoefte niet zo voelt voor een 2e, voel ik die behoefte juist heel sterk. Ik heb nog veel liefde te geven aan nog een kind. Ook als het een minder makkelijk kind blijkt, of een kind met zorgen. We hebben ook de mogelijkheid dat ik minder ga werken mocht dit nodig zijn.
Ik ben zelf opgegroeid met een broer wat ik heel fijn heb ervaren. In mijn omgeving ken ik mensen die als kind alleen zijn opgegroeid, die dit niet fijn hebben ervaren.
Ik weet dat dit niks zegt over wat onze dochter eventueel vindt van enigkind blijven of wel een broer/zus hebben.

Dat het drukker wordt als ze de schoolleeftijden hebben omdat er sport en hobby is voor de kinderen besef ik me ook. Ik haal nu enorm veel plezier uit het feit dat ik mijn dochter blij zie zijn met de dingen die zij doet. Uitstapjes naar de speeltuin, fietsen, het zwembad, etc. Ik zie dat met latere hobby’s en sport niet als een enorm probleem, maar iets waar ik mijn tijd voor over heb.

Mijn man kan zijn sport/hobby’s uitoefenen maar ik ook, dus daar zit ook geen jaloezie vanuit mij naar hem.

2 kinderen is voor mij genoeg, er komt geen discussie over een 3e.

Het is ontzettend lastig om een gesprek met hem te voeren hierover. Ik moet echt alles uit hem trekken. Als ik een vraag stel en ik krijg alleen een ja/nee/weetikniet kan er rustig een stilte van 10 minuten vallen waarin hij echt nog steeds niets zegt. Ik heb daarom relatietherapie genoemd, maar daar krijg ik ook een “weet niet of dat helpt” antwoord op en vervolgens valt het weer stil.

Onze dochter is bijna 2.
We proberen sinds zij er is ook regelmatig tijd voor elkaar vrij te maken, in principe elk kwartaal wel. Dat ze een nachtje uit logeren gaat en wij samen iets leuks gaan doen.

Hem erin luizen met “per ongeluk” zwanger worden zou ik absoluut nooit doen.

Ik ben geen thuisblijf moeder. Ik werk 24 uur, heb een baan waar ik blij van word.

Bedankt tot nu toe voor jullie reacties. Ik zie nu ook beter dat ik er heel emotioneel in sta, hoewel ik dat ook wel een beetje weet omdat ik dit gesprek niet zonder tranen kan voeren.
Relatietherapie wordt vaker genoemd. Ik zou dit ook zeker graag willen. Ik zal dit nogmaals aankaarten bij mijn man, en anders is het inderdaad een optie dat ik eerst alleen in therapie ga.

**Geplaatst**: 21-07-22 16:59

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 21-07-22 16:59

Ik heb het gevoel dat je hem met je emotie compleet omver blaast. En hij niet weet hoe hij daarop moet reageren.

**Geplaatst**: 21-07-22 17:04

Geplaatst: 21-07-22 17:04

Omdat je broer of zus hebt geeft geen garantie dat je dan een leukere jeugd hebt of niet. Een kind wat enigst kind is weet niet beter. Je kunt het ook treffen dat kinderen het niet goed kunnen vinden met elkaar, dat ze vreselijk botsen dus dat zou voor mij geen reden zijn om een 2e te willen zeg maar. Ik zie het meer dan genoeg om me heen, dat het niet lekker klikt tussen kinderen. Op jonge leeftijd niet maar ook zeker op latere leeftijd niet.

Laatst bijgewerkt door meggiemeg op 21-07-22 17:09, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-07-22 17:07

Geplaatst: 21-07-22 17:07

Een kinderwens kan heel sterk zijn en als je partner dan gewoon 'nee' zegt zonder echt gesprek, dat zou mij ook pijn doen. Dat zou ik sowieso aankaarten TS. Want zijn zwijgen is nog weer een ander issue dan de kinderwens zelf. Je kunt hem niet overhalen en dat moet je ook niet willen, maar je mag wel verlangen dat hij openhartig wil praten en moeite doet voor zo'n gesprek. Voor jou is dit heel groot en belangrijk. En als het bij 1 kindje blijft ga jij een rouwproces door, daar heb je zijn steun ook bij nodig.

Neevoor2 schreef:
Ik weet niet wat mij zo intens drijft in de wens voor een 2e.

Die wens is er niet vanwege logische argumenten, het is er gewoon. Daar valt niks aan te 'weten', denk ik. Direct na de geboorte van mijn 1e wist ik zeker dat ik nog een kindje wilde. Na de 2e had ik dat niet. Een 3e zou gerust welkom zijn maar het hoeft niet, het is goed zo. Dat gevoel is echt anders.

**Geplaatst**: 21-07-22 17:08

Geplaatst: 21-07-22 17:08

chanicha schreef:
Ik ken het gevoel van een tweede willen maar had dat niet gedaan als dat ten kostte van mijn huwelijk was gegaan, ik hou teveel van mijn man daarvoor maar ik had het wel moeilijk gevonden.
Onze oudste was een supermakkelijk kind en de jongste bleef de grenzen opzoeken en ik had daar mijn handen aan vol dus je weet het nooit.
Mijn raad is blijf in gesprek maar niet alleen daarover.

Dit vind ik een hele mooie, er is meer dan alleen maar dat nu al zo zwaar beladen onderwerp. Spreek af met elkaar dat je even een pauze neemt van het onderwerp. Ga even terug naar het gewone dagelijkse leven. Probeer dan ondertussen voor jezelf duidelijk te krijgen wat het is die drang, waarom het zo erg is dat je partner dat niet heeft. Pas als je dat duidelijk hebt voor jezelf zal je het ook goed naar een ander over kunnen brengen.

**Geplaatst**: 21-07-22 17:12

Geplaatst: 21-07-22 17:12

Heel andere boeg, het kan natuurlijk ook dat hij diep in zijn hart achteraf stiekum een beetje spijt heeft, ookal vind hij je dochter nog zo fantastisch.

Wat ook nog kan spelen is dat er wellicht ook al een bepaalde twijfel in de relatie is. Pure wilde speculatie hoor, maar met een therapeut krijg je misschien een beter beeld of het echt het 2e kind is, of wat anders.

**Geplaatst**: 21-07-22 17:12

Geplaatst: 21-07-22 17:12

Dat ja/nee/weetikniet en dan stilte is zooooo herkenbaar!

Wij hadden niet het vraagstuk kinderen, maar wel andere zaken waarbij we op die manier probeerden te communiceren.
Ik emotioneel en proberen steeds harder drukkend iets uit hem te persen, en hij steeds verder in zijn schulp omdat hij niet kon dealen met mijn emoties en geweld aan woorden.
Verwijten over en weer, slapeloze nachten, willen we dit wel voor de toekomst en zoveel meer twijfels.

Wij zijn naar een systeem therapeute geweest voor relatie therapie:
https://praktijksolide.nl/relatie-therapie/

En eerlijk, natuurlijk hadden wij onze twijfels, maar we wouden samen verder. En dit heeft echt geholpen! Ik kan beter mij verwoorden zonder verwijtend of emotioneel te worden. En mijn partner luistert actiever en snapt waar soms wel die emotie vandaan komt.
Hij is meer gaan uiten, ik meer gaan luisteren.

**Geplaatst**: 21-07-22 17:28

Geplaatst: 21-07-22 17:28

fokfanaat schreef:
Ik zou het wel heel lastig vinden als mijn partner zo zonder duidelijke redenen/gevolg (het is niet dat dit zijn leven erg gaat veranderen, dat hij dingen moet opgeven) dwars voor mijn grootste wens zou gaan liggen, daarbij denk ik dat een broertje/zusje ook voor een kind een grote aanvulling is.

Dat is TS haar interpretatie. Ik heb eigenlijk het gevoel dat de man van TS wel argumenten en uitleg geeft maar dat TS niet echt bereid is om daar naar te luisteren. Je mag imo iemand niet verplichten om een kind te "nemen" of dat nu nummer 1 of nummer 10 is of eentje er tussen in. Dus als manlief het niet ziet zitten dan ligt de bal simpelweg idd bij TS want man weet al wat zijn standpunt is. TS is degene die moet bepalen of ze kan leven met één kind of wil scheiden.

Waarom zou partner 1 geen reden moeten hebben om een kind bij te willen en moet partner 2 een hoop goede argumenten hebben om dat niet te hebben?

**Geplaatst**: 21-07-22 17:33

Geplaatst: 21-07-22 17:33

Brainless schreef:
fokfanaat schreef:
.. daarbij denk ik dat een broertje/zusje ook voor een kind een grote aanvulling is.

Nou, ik kan je vertellen dat het niet zo werkt hoor.
Je moet nooit een kind nemen omdat je denkt dat dit leuker/beter is voor nr 1.

Mijn zoon is tot de dag van vandaag blij dat hij enig kind is. En ik had vroeger alleen maar bonje met mijn broer, dus het is zeker geen garantie dat dat een aanvulling is.