Hahaha, geweldige verhalen
Als kind had ik een groot talent: scheel kijken. Iedereen was er laaiend enthousiast over, ik gaf er zelfs cursussen over op de speelplaats. Het jammere was dat ik zelf niet wist hoe ik eruit zag met mijn ogen naar elkaar toe gedraaid.
De enige manier om dat te weten te komen, was een foto. Omdat foto's in die tijd (ik spreek over de 1993-1994) nog analoog genomen werden, dacht men altijd 6 keer na alvorens op dat knopje te duwen... Nog nooit had ik iemand kunnen overtuigen.
Maar, tijdens 1 van die cursussen, kwamen enkele klasgenoten en ik op het geniale idee om samen scheel te kijken op de klasfoto. Geweldig plan, iedereen had flink geoefend en was er helemaal klaar voor. Tot op het moment dat de betreffende foto genomen werd, zo bleek... Of hoe ik er in al mijn enthousiasme ingeluisd werd. Dat moet zowat mijn eerste grote levensles geweest zijn
En het ergste is dat mijn moeder uiteindelijk weigerde om die foto te kopen, dus ik heb er zelf maar heel kort van mogen genieten. Mijn klasgenoten daarentegen...
(Het talent heb ik door de jaren heen nog verder ontwikkeld trouwens. Zo kan ik mijn ogen onafhankelijk van elkaar bewegen.)