Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-10-19 09:17

Geplaatst: 27-10-19 09:17

TS, bij mij kwam het ook ineens maar dan met bijna 35.
We hebben alles heel duidelijk doorgesproken, o.a. dat ik echt geen thuisblijf ouder wil zijn want dan ging het feest niet door. Ook was voor ons helder dat als het niet zo gaan dat het dan ook prima was en we dan geen medische stappen zouden zetten of zo.
De impact op je leven is enorm, maar spijt heb ik niet. Wel bewust maar 1 kind aangezien ik het hele circus echt niet nog een keer wil doorlopen.
In jouw geval, gezien de leeftijd, moet je dus ook even goed nadenken of je er achter staat dat je kind dan evtl geen broer of zus krijgt.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:23

Geplaatst: 27-10-19 09:23

Hutcherson schreef:
Moet je dan perse gehoor geven aan eventuele moederdrang/-gevoelens?
Jeetje ik heb soms ook wel zin om een bank te overvallen en forever rijk te zijn maar daar zitten risico's en gevolgen aan.

Ik kan me wel vinden in deze opmerking. Waarom moet je meteen/perse gehoor geven aan een gevoel dat ineens op komt?

**Geplaatst**: 27-10-19 09:25

Geplaatst: 27-10-19 09:25

Ladyson schreef:
Ik ben bewust kindvrij met duidelijke redenen en als ik daarover praat, zijn er veel moeders die opeens de ruimte voelen om ook de andere kant te belichten. Bij moeders onderling zit daar denk ik een flink taboe op. Maar ik weet van meerdere moeders dat als ze het over zouden kunnen doen er niet meer voor gekozen zouden hebben. Daarna volgt uiteraard wel altijd 'maar ik hou heel veel van ze hoor'.

Deze ervaring heb ik dus ook.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:26

Geplaatst: 27-10-19 09:26

Uitzoeken of het een bevlieging of echt een wens is, is toch niet hetzelfde als er gehoor aan geven?

Ts vraagt om ervaringen, veel moeders herkennen zich maar niemand zegt "Doen, moederschap is zaligmakend, best trip I ever took!"

**Geplaatst**: 27-10-19 09:28

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 09:28

Citaat:
Moet je dan perse gehoor geven aan eventuele moederdrang/-gevoelens?
Jeetje ik heb soms ook wel zin om een bank te overvallen en forever rijk te zijn maar daar zitten risico's en gevolgen aan.

Inderdaad.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:32

Geplaatst: 27-10-19 09:32

elnienjo schreef:
Citaat:
Moet je dan perse gehoor geven aan eventuele moederdrang/-gevoelens?
Jeetje ik heb soms ook wel zin om een bank te overvallen en forever rijk te zijn maar daar zitten risico's en gevolgen aan.

Inderdaad.

Je kunt ook de opmerking maken dat het goed is dat ts en haar vriend eerst nog eens goed nadenken over wat ze willen en juist niet de hormonen meteen laten beslissen.
En ben toch wel benieuwd waarom sommige mensen zo hard en verbitterd in het leven staan. Jammer, het kan zo leuk zijn, met en zonder kinderen.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:33

Geplaatst: 27-10-19 09:33

Moet je meteen?

Dat doet ze toch niet?

Niets moet.. wel is het heel natuurlijk om er gehoor aan te geven..

**Geplaatst**: 27-10-19 09:36

Geplaatst: 27-10-19 09:36

Ik denk als je zelf niet die drang voelt of ooit gevoeld hebt je niet weet hoe sterk het kan zijn.
Een kinderwens is een ander kaliber dan rijk willen zijn. Dat wil ik ook wel en ik denk iedereen haast wel.
Maar een kinderwens heeft Idd niet iedereen. Dus ook niet iedereen kan zich in dat gevoel verplaatsen.

En Idd ik zeg ook niet: kinderen altijd doen! Nee ik ken genoeg mensen waarvan ik denk nee het is beter als je er niet aan begint of begonnen was.
Maar als iemand dat gevoel heeft mag iemand dat ook serieus nemen en maar weg moeten stoppen omdat je ooit had gedacht het hoeft voor mij niet.

Reacties als je hoeft er toch geen gehoor aan te geven echt te kort doen aan het gevoel van TS.
Daarnaast vind ik het Idd vooral verbitterd en heel erg van kinderen zijn nooit goed en enige juiste keuze is er nooit aan beginnen.
Voor jullie Idd misschien. Maar TS is niet jullie.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:40

Geplaatst: 27-10-19 09:40

Jij en je partner komen op mij eigenlijk heel vrijblijvend over.
Om het even heel cru te stellen:
Eerst wilden jullie geen kinderen, het was allemaal best en je partner vond het best dat jij het best vond en bij anderen dacht je 'goh, waar je zin in hebt'. En nu ineens wil je een puppy omdat een ander een puppy heeft. 'Goh, zou toch wel leuk zijn misschien'. En je partner? Die vindt het nog steeds allemaal best als jij het best vindt.
Ik zou dus eens serieus na gaan denken over de toekomst en praten. Want op dit moment twijfel je nog tussen een kind of een sulky voor de pony. Besef dat een kind wel meer is dan een eenmalige aankoop.

Ik heb het allemaal wat harder geschreven dan veel mensen nodig zullen vinden, maar dit waren mijn gedachten. Misschien ben je er iets mee, misschien niet. Ik wens je veel wijsheid toe.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:46

Geplaatst: 27-10-19 09:46

Ts heeft sowieso een bedenktijd van een half jaar ivm het stopzetten van de medicatie van haar man.

Bij mij kwam die ommekeer toen ik 35 was, voor die tijd altijd bewust en overtuigd kinderloos geweest.
Wel hebben wij er een einddatum aan geplakt voor als het niet mocht lukken.

Wat ik zelf moeilijk vind aan een gezin is het eeuwige geschipper tussen thuis en werk.

**Geplaatst**: 27-10-19 09:53

Geplaatst: 27-10-19 09:53

Ha TS, herkenbaar verhaal! Hier ook omslag gehad van 'liever allerlei dieren dan 1 kind'. Man wilde ze trouwens altijd wel. Langzaam begon ik te denken 'waarom niet?" En het klinkt misschien raar, maar zonder er verder lang over te dubben stopte ik met de pil. Na een maand was het raak. Toen de baby na een zware bevalling er was en ik herstelde dacht ik: geweldig, graag nog eentje! Tja, en dat ging zo 4x door. Het was hard werken met 4 kids binnen 4 jaar, (en nog een pleegzoon) maar ik heb grotendeels genoten en doe dat nog steeds. Je bent nooit meer zorgeloos, maar het was mij alles waard.
Succes met je keuzes TS, maar bedenk: niet alles in een mensenleven is rationeel.

**Geplaatst**: 27-10-19 10:10

Geplaatst: 27-10-19 10:10

elnienjo schreef:
Jij bent al 38 (tegen dat je zwanger zou zijn en een kind gebaard ben je wellicht al 40!!) en je man heeft geen goede gezondheid. Wat heb je een kind dan te bieden?
Het is wellicht gewoon een laatste stuiptrekking van je hormonen die eind houdbaarheidsdatum naderen dat je opeens zo'n vlaag van verstandsverbijstering krijgt. Zou er niet teveel aandacht aan schenken en vooral met je verstand beslissingen nemen.

Ik kan het hier niet meer mee mee eens zijn! Spijker op zijn kop.
Desalniettemin; eigen beslissing, denk er goed over na.

**Geplaatst**: 27-10-19 10:19

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 10:19

Vlaag van verstandsverbijstering slaat natuurlijk als een banketstaaf op een drumstel..

Zou flink eenzaam worden als iedereen zo dacht

**Geplaatst**: 27-10-19 10:45

Geplaatst: 27-10-19 10:45

Aartje schreef:
Ik herken bepaalde vragen heel sterk. Ik ben alleen wat jonger tot andere conclusies gekomen. Ik heb gekozen voor een andere vorm van ouderschap. Ik ben deelmoeder geworden.

Mijn kindje groeit op bij een bevriend homostel.

[ [url=m/y4M5u1.jpg]Afbeelding[/url] ]

Een vorm van draagmoederschap maar dan wel intenser en betrokkener. Nu is voor mij 3 dagen zorgen per maand precies goed. Er wordt niet gesleept met haar. Ze heeft een fijne stabiele thuisbasis bij haar papa's. Ik heb mijn zelfstandige leven kunnen behouden maar mag toch van het ouderschap genieten. Ik kan op bezoek wanneer ik wil en we gaan ook wel eens gezamelijk een dagje weg. Vorige week hebben we met zn 4tjes een huisje gehuurd op Landal Greenpark waar we even als familie weer van ons gezinnetje hebben genoten. Ze zal van jongs af aan weten hoe het in elkaar zit. Dat zij een mama een papa en nóg een papa heeft. Dat haar papa's een relatie hebben en mama ergens anders woont. Voor háár zal dat normaal zijn straks. Ze leert dat we in een wereld leven waarin je mag zijn wie je bent, dat je mag houden van wie jij wilt en ze zal van ons allemaal voelen hoeveel wij van haar houden op onze eigen manier.

Nu is dit wel weer een heel andere vorm, maar wel een vorm die voor míj persoonlijk klopte. We zijn allemaal gelukkig en onze dochter groeit met veel liefde op omdat ze zó enorm gewenst is, door mij, door haar beide papa's, door al haar opa's en oma's die trots zijn op hun kleinkind.

Nu zeg ik niet dat een ander het ook zo zou moeten doen, maar er zíjn echt meer vormen van ouderschap dan het traditionele plaatje. Co-ouderschap bijvoorbeeld. Je ziet dit ook vaker bij homo en lesbische stellen die dan gezamelijk een gezin willen stichten waarbij ze de zorgen verdelen. Zolang er natuurlijk aan het belang van het kind wordt gedacht kan dit hele mooie vormen aan nemen waarin iedereen gelukkig is. Het hóeft niet zwaar te zijn. Je bént niet verplicht alle lasten op je te nemen. De wereld veranderd. Vrouwen zijn niet allemaal huismoeders tegenwoordig. We willen carrière maken, reizen, sporten, onszelf kunnen en blijven ontwikkelen. Waarom zouden we onszelf volledig aan de kant zetten vanuit een traditioneel oogpunt?

Als het je om duurzaamheid gaat (goed punt en niet onbelangrijk als je het mij vraagt) is adoptie of pleegzorg ook een overweging waard. Daarin kun je onwijs waardevol zijn en vergis je niet, want écht je kunt van een pleegkindje houden alsof ze je eigen vlees en bloed zijn.

Ik wil hiermee aangeven, probeer eens buiten de kaders te denken. Of ga eens te raden bij de stichting meerdangewenst (is gericht op homoseksuele ouderschap, maar barst wel van de info)

Even offtopic, maar wauw! Respect hiervoor! Iedereen blij, en zeker jullie kindje want volgens mij wordt ze heel liefdevol opgevoed.

**Geplaatst**: 27-10-19 13:12

Geplaatst: 27-10-19 13:12

Vraag me af of TS met haar vraag de relevantie ziet met draagmoederschap, deelmoederschap, co-ouderschap of zorgen gedurende een aantal dagen per maand. Ik kan me voorstellen dat ze met haar partner denkt aan het vormen van een 'traditioneel' (wat je daar ook onder mag verstaan) gezin als ik haar tekst zo lees. En waarom aannemen dat in een traditioneel gezin de vrouw zichzelf compleet wegcijfert?

Aartje: Ik heb 'eigen' kinderen en pleegkinderen. Ik houd van beiden veel, maar het is wel degelijk anders, en nee, dat is niet 'als eigen vlees en bloed' hoewel het dicht in de buurt kan komen. Als je dat erkent is dat ook niet erg. Dat beamen onze pleegkinderen ook, die hebben immers zelf ook biologische ouders (gehad).

Maar goed, ik denk nogmaals dat het voor TS niet ontopic is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-19 14:27

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-19 14:27

Gini schreef:
Jij en je partner komen op mij eigenlijk heel vrijblijvend over.
Om het even heel cru te stellen:
Eerst wilden jullie geen kinderen, het was allemaal best en je partner vond het best dat jij het best vond en bij anderen dacht je 'goh, waar je zin in hebt'. En nu ineens wil je een puppy omdat een ander een puppy heeft. 'Goh, zou toch wel leuk zijn misschien'. En je partner? Die vindt het nog steeds allemaal best als jij het best vindt.
Ik zou dus eens serieus na gaan denken over de toekomst en praten. Want op dit moment twijfel je nog tussen een kind of een sulky voor de pony. Besef dat een kind wel meer is dan een eenmalige aankoop.

Ik heb het allemaal wat harder geschreven dan veel mensen nodig zullen vinden, maar dit waren mijn gedachten. Misschien ben je er iets mee, misschien niet. Ik wens je veel wijsheid toe.

Je kunt mijn verhaal letterlijk nemen, of het lezen in de context.
De sulky is een voorbeeld van het plaatje dat wij hebben van onze nabije toekomst en hoe die dan zou veranderen, met alle wensen die wij hebben.

Mijn partner vindt het niet allemaal "maar best", die laat het idee van kinderen nu ook een beetje sudderen. Maar omdat wij best wel hetzelfde in het leven staan, staan onze neuzen vaak dezelfde kant op. Dat is iets anders dan het best vinden.
Ik vind het niet hard geschreven, eerder een beetje simpel.

Voor wat betreft werk, ik denk dat we wel een sociaal vangnet hebben. Verder werk ik nu 24 uur, onregelmatige diensten. Ik denk dat dat wel handig is met een kind. Mijn man kan ook een dag thuis gaan werken. Daar zie ik het probleem niet zo in.

Ik denk ook dat we het bij 1 kind zouden houden, vanwege de gezondheid van mijn man. Veel dingen zouden wel op mij terecht komen denk ik.
De twijfels die ik heb om het wel te doen of ervoor te gaan, is eigenlijk angst denk ik. Angst dat het financieel niet kan (terwijl dit in ons geval denk ik onzin is), maar vooral denk ik of ik nog tijd heb voor mijn pony en de andere dieren.
En gewoon de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensje.

Ik vind een aantal meningen ook erg negatief. Mijn glas is gelukkig altijd halfvol in plaats van half leeg

**Geplaatst**: 27-10-19 14:42

Geplaatst: 27-10-19 14:42

Lastig, maar als de wens er met een paar maanden nog is, waarom niet? Ik zou niet nu al het besluit nemen. De tijd is er echt wel om nog na te denken.
Je kunt eventueel een extra controle vragen (moet je wel zelf betalen). Maar te oud zou ik niet zeggen.
Je moet het alleen niet overhaasten, dan ga je wel spijt krijgen.

**Geplaatst**: 27-10-19 14:52

Geplaatst: 27-10-19 14:52

Die verantwoordelijkheid is wat mij betreft ook het zwaarste dat er is Mona

Het besef dat het geluk, comfort, levensvreugde en de hele toekomst van zo'n mini in jouw handen ligt. Ik vind dat nogal wat. Helemaal als je een baby treft die niet zo'n tevreden wolk van een modelbaby is, maar dat je 24/7 tegen verdriet / leed / niet fijn in het vel zitten aan zit te kijken en extra sterk voelt dat het aan jou is om het beter te maken voor dat ukje...en je niet direct weet hoe je dat voor elkaar kan krijgen omdat alle tips "uit het boekje" niet blijken te werken. En je alles zelf uit moet vinden, een hele zorg!

Dat is wat mij betreft het slopendste dat er is, al helemaal na een zware bevalling en in combinatie met slapeloze nachten voor jezelf. Maar....zo hoeft het niet te gaan. Je kan ook die modelbaby treffen die bijna altijd tevreden is en bij een verdrietje makkelijk te troosten is door het bij je te nemen. Dat is natuurlijk ook wel weer heel mooi, als jij zo'n hummeltje alles kan geven dat het nodig heeft. Ik denk dat dat het grootste geluk is dat je kan vinden.

Maar de keerzijde daarvan is dus dat het ontzettend wreed en slopend kan zijn als dat niet zo gaat :(:)

Het is ook enorm afhankelijk van je eigen veerkracht en behoefte aan slaap enzo.
En de 1 zal de verantwoordelijkheid veel zwaarder voelen drukken, veel meer energie en zorgen er in stoppen dan de ander, want op zich is: "ach het komt vast wel goed, ik wacht gewoon af en ga me niet druk maken" ook niet zo verkeerd...als het niet door je ziel snijdt dat je kindje ergens last van heeft en je gewoon denkt "het gaat vanzelf wel een keer over, over een paar weken groeit het er wel overheen en nu zal het er zelf mee moeten dealen" in plaats van "het is aan mij en aan mij alleen om dit ongemak z.s.m. weg te nemen".

Of bij zaken als een opvang / schoolkeuze, voel je enorm sterk: "de keuze die IK nu maak bepaalt de hele toekomst van mijn kind" en kost het je enorm veel energie om de juiste keuze te maken, of ben je het makkelijke type dat denkt "ach gewoon maar naar het dorpsschooltje...het komt allemaal wel goed"....dat soort dingen scheelt al enorm veel want op 1001 onderwerpen heb je dit soort keuzes

Het is maar net hoe je er zelf in staat, hoe sterk je verantwoordelijkheidsgevoel is, hoe makkelijk je zaken van je af kan laten glijden, hoe veel energie je hebt / hoeveel slaap je nodig hebt, en vooral: wat voor kindje je treft. Het scheelt dat het normaal gesproken ook bij een ramp-scenario, na een paar maanden een heel stuk beter wordt

**Geplaatst**: 27-10-19 15:00

Geplaatst: 27-10-19 15:00

Manman, het zal je maar gebeuren. Het is wat mensen jaren tegen me zeiden: "wacht maar, op een dag denk je daar helemaal anders over." Mij is dat nooit gebeurd en ik ben nu zo oud dat ik niet denk dat dat nog gaat gebeuren. Er is bij mij nooit wat gaan kriebelen. Maar jou overkomt het nu wel. Pfffff, wat lijkt me dat lastig. Heb je altijd een beeld voor ogen gehad van een kinderloos leven, staat dat gevoel ineens helemaal op zn kop! Heftig hoor!

Ik kan je geen wijze raad geven. Behalve dat ik denk dat het geen rationele afweging is. Het is een oergevoel, niet een product van een rationele som van voors en tegens. Mensen hebben het over argumenten van "waarom wel" of "waarom niet". Maar ik denk niet dat dat gevoel zich daardoor laat sturen. Al zijn er altijd wel grenzen die het echt onmogelijk maken.
Ik heb een goede baan, een goede relatie, een fijn huis, een goede gezondheid en toch is er nooit wat gaan kriebelen. Mijn vriendin is alleenstaand, heeft een klein appartement, geen vast contract op het werk en heeft een soort van reuma en toch is zij de allerleukste en meest liefdevolle moeder geworden die ik me kan voorstellen.

Misschien gewoon eens een half jaar kijken hoe je gevoel zich ontwikkelt? En voor de zekerheid je man van de medicatie? Want als jullie wens echt serieus blijkt moet je niet heel lang meer wachten denk ik.

**Geplaatst**: 27-10-19 15:19

Geplaatst: 27-10-19 15:19

Je hebt het een paar keer over de mindere gezondheid van je man. Maar denken jullie dat dit een obstakel kan vormen als je een kind hebt? "Slechts" 1 kind kan ook al pittig zijn als je het juiste karakterkopje krijgt. Als de gezondheid van je man nu bijvoorbeeld zo slecht is dat je moet hopen op een stil braaf gemakkelijk kind dat op 3 maanden doorslaapt omdat hij anders helemaal crasht moet je er misschien toch wat kritischer naar kijken. Indien er we wat meer flexibiliteit mogelijk is kan je al wat verder denken.

**Geplaatst**: 27-10-19 15:22

Geplaatst: 27-10-19 15:22

Mijn kinderwens kwam op toen ik een jaar of 35 was. Heel langzaam stak die de kop op, niet ineens pats boem. Toen was de situatie er niet direct naar en met 38 jaar zijn we gaan proberen die wens in vervulling te laten gaan. Wat niet direct lukte. Maar wat uiteindelijk na veel inspanningen gelukkig wel gelukt is.

Het is echt wel een flinke uitdaging af en toe, maar tegelijker tijd is het het meest waardevolle en pure in mijn leven wat al het andere flink relativeert en binnen proporties plaatst. Ik vind het een unieke, natuurlijke belevenis.

Waarom pas toen? Ik was er eerder niet aan toe, zag het mezelf echt niet doen dat moederschap. Ik heb aan vrouwelijke collega's gevraagd hoe dat nou voelt, een kinderwens. Wordt je daar plotseling mee wakker of hoe moest ik dat zien? Ik had geen idee, ik voelde helemaal niets. Misschien in combinatie met nog niet de vader van mijn kind tegengekomen? Of dat de tijd toen pas echt begon te dringen? Wie weet. Ik heb een gelukkige, langdurige relatie gehad onder de juiste (materiële) omstandigheden tussen mijn 18de en 30ste, maar nee. Toen wilde ik gewoon geen kinderen. Het was zelfs een van de redenen waarom de relatie uiteindelijk mislukte. Hij wilde wel en kreeg er korte tijd later 2 met een andere vrouw.

Ik heb echter nooit vol overtuiging beweert dat ik never nooit kinderen zou willen. Zeg nooit nooit, dat geldt voor alles (binnen het redelijke natuurlijk). Ik zie best wat vrouwen die zich fel afzetten tegen kinderen krijgen en alles wat ermee te maken heeft. Dat heb ik nooit begrepen. Wacht het gewoon af. Als je ouder wordt, merk je dat je gevoelens en overtuigingen kunnen veranderen. Blijf bij jezelf.

Ik zou niets overhaasten, ts. Neem even de tijd om te ervaren wat je voelt en hoe je omstandigheden zijn. Als je kinderwens diep en oprecht blijkt te zijn en je omstandigheden voldoen voor jou, dan is het prachtig om je eraan over te geven. Een ongekend waardevolle ervaring die echt nergens mee te vergelijken is. Maar wel een voor mensen die van uitdagingen houden. Dat ook.

Wat je ook beslist en wat je ook gegeven mag zijn in de toekomst, succes en geluk

**Geplaatst**: 27-10-19 15:42

Geplaatst: 27-10-19 15:42

Ts, naast het feit dat je al bijna 39 bent eer dat je misschien zwanger bent, ben je dus ook bijna 40 voordat het kind geboren is. Dat brengt serieuze gezondheidsrisico's met zich mee. Daarnaast is de gezondheid van je man niet zo. Wat gebeurd er met zijn gezondheid zodra het kind er is? De vermoeidheid stress die het met zich meebrengt? Wat als je er vroegtijdig alleen voor komt te staan?

Daarnaast ben jij straks bijna 70 als je kind 30 is. Je wilt het bij een kind houden. Wat als jij en je man al vroeg wat minder vitaal worden? Heeft je kind dan familie waar die op terug kan vallen? Ik wordt dertig en mijn moeder 67 dit jaar. Met de nodige gezondheidsproblemen. Gelukkig heb ik ook nog een zus die vlakbij haar woont.

Jouw moedergevoelens mogen niet egoistisch zijn. Zadel niet een mogelijk kind met allerlei dingen op vanuit jouw eigen egoisme.

**Geplaatst**: 27-10-19 15:45

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 15:45

Ik vind het wel heel ver gaan om te zeggen dat je egoïstisch bent als je na je 38e nog aan kinderen begint.

Als je moeder jonger is, is dat helaas nog geen garantie dat ze er tot ruim na je 30ste nog zal zijn.

Dat vind ik dus geen geldig argument.

Ts denk er samen goed over na en volg je hart. Jullie hart, niet de meningen van bokkers of andere mensen.

**Geplaatst**: 27-10-19 15:49

Geplaatst: 27-10-19 15:49

Saul schreef:
Ik vind het wel heel ver gaan om te zeggen dat je egoïstisch bent als je na je 38e nog aan kinderen begint.

Als je moeder jonger is, is dat helaas nog geen garantie dat ze er tot ruim na je 30ste nog zal zijn.

Dat vind ik dus geen geldig argument.

Ts denk er samen goed over na en volg je hart. Jullie hart, niet de meningen van bokkers of andere mensen.

Dat zeg ik helemaal niet. Bij TS speelt meer mee dan de leeftijd. En je hart volgen vind ik het domste advies wat er is. Je hebt het hier over een mensenleven, niet over een voorwerp.

**Geplaatst**: 27-10-19 15:55

Geplaatst: 27-10-19 15:55

Saul schreef:
Ik vind het wel heel ver gaan om te zeggen dat je egoïstisch bent als je na je 38e nog aan kinderen begint.

Als je moeder jonger is, is dat helaas nog geen garantie dat ze er tot ruim na je 30ste nog zal zijn.

Dat vind ik dus geen geldig argument.

Ts denk er samen goed over na en volg je hart. Jullie hart, niet de meningen van bokkers of andere mensen.

Hier sluit ik me volledig bij aan.
Ik was 35 toen ik voor het eerst moeder werd, en 38 voor de 2e keer.
Het ging niet vanzelf. Ik sta er ook alleen voor. Het is het mooiste wat me is overkomen en de kinderen houden me jong.
Of ik op mijn 20e was begonnen of op mijn 40e,dat gaat niemand iets aan.