Hallo,
Wat fijn dat je mijn verhaal wil aanhoren. Ondanks dat ik er met heel veel mensen IRL over praat, zelfs met een professional, blijf ik zoekende... Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik voel me ongelukkig en radeloos.
Dit speelt zo'n drie jaar nu. Misschien iets langer. Het is dus niet echt kort samen te vatten, maar alvast een paar punten op een rij:
- Ik heb 10 jaar een relatie met mijn eerste vriend en ben zelf 27 jaar.
- Een jaar of 3 geleden zijn er enkele dingen gebeurd waardoor ik steeds meer ben gaan twijfelen over de toekomst van deze relatie.
- Ik ben vrij onzeker, loslaten en doorgaan is tot nu toe geen optie geweest voor mij.
- We hebben samen een koophuis en ik heb 4 huisdieren (inderdaad, we delen deze niet).
Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. De huisdieren hadden voor hem niet gehoeven en hij wil er dan ook geen moeite voor doen/geld aan uitgeven. Als het niet anders kan, laat hij de honden uit en voert hij ze. Vaak vergeet hij ze water te geven en dit vind ik heel erg. Mijn dieren betekenen zo veel voor me.
Drie jaar geleden liep het een poosje stroef. Ik ben zelf vrij onzeker en kan snel jaloers worden. Ik vind nog steeds dat het terecht was toentertijd, hij vindt dat ik het zelf ernaar gemaakt heb. Mijn beste vriendin van die tijd en hij praatten enorm veel. Mijn vriend is GEEN prater, niet met mij, met niemand. Dus dat triggerde me al. Maar goed... praten is niet erg, en ik had er geen problemen mee. Als we samen ergens waren, zaten ze vrij veel aan elkaar. Kietelen, grapjes maken, ze streelde zelfs een keer zijn wang (dit beeld raak ik nooit meer kwijt), innige knuffels bij vertrek. Mij negeren in een gesprek terwijl ik er wel bij sta. Ik gaf aan dat ik het niet zo leuk vond en toen barstte de bom. Volgens hem was ik onmogelijk jaloers en zorgde ik er zelf voor dat hij zo met haar om ging. Ik werd er nog onzekerder van, maar heb het maar zo gelaten...
Tot ik op een dag hoorde dat hij berichtjes ontving via Whatsapp in de browser. Die had hij nog open laten staan. Hij was zelf al bij mijn vriendin en haar vriend, ik zou ook zo komen (nog even douchen na paardrijden). Met de gebeurtenissen van laatste tijd in gedachten kon ik het niet laten om even te gaan kijken. Erg fout... I know. Ik wou dat ik het nooit had gedaan. Ik las dingen die hij haar zei die ik nooit had willen weten.
"Ik hou haar alleen voor het huis"
"Als ik het uitmaak, krijg ik geen vriendin weer"
"Aan 't eind van de dag is ze best leuk"
Mijn hart.. Die ging als een gek tekeer. Ze maakten nog wat grapjes over me en toen zei mijn vriendin in de app tegen hem "Ze vermoordt me als ze dit leest". Mijn handen trilden toen ik mijn mobiel pakte om hem te bellen.
Ik zei: Het spijt me, maar ik heb je berichten gelezen. Je komt nu terug om het uit te leggen.
Hij zei: Prima, ik drink even rustig mijn biertje op en dan kom ik.
... Rustig je biertje opdrinken?! Ongelooflijk. Als ik er nu aan denk word ik weer zo verdrietig.
Eenmaal thuis vertelde hij dat ik het niet had mogen lezen (duh). Heb ik ook veel spijt van. Was beter geweest als ik dat nooit had geweten. Maar het is ook wel weer goed geweest. Hij zei ook dat het een momentopname was en dat hij het niet meende. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven.
We hebben daarna heel veel heftige ruzies gehad. Ruzies waarin hij agressief kan worden, waarin hij manipuleert, intimideert en me uitscheldt. Er zijn heel veel dingen gezegd en gedaan die ik niet kan vergeten.
Kort daarna krijgt hij een depressie. Ik mag niet met hem praten als hij thuis is uit werk, hij gaat direct naar bed zonder te eten. Als ik bij hem kom om te vragen of ik iets kan doen, negeert hij me. Ik word helemaal wanhopig en voel me machteloos. Ik wil hem graag helpen, maar dat mag ik niet.
Drie jaar verder trek ik het niet meer. Zijn depressie is gelukkig weg, ik heb mijn depressieve periode ook gehad. Toch voelt het niet goed. Mijn schouders zitten permanent vast vanwege de stress. Ik huil regelmatig uit wanhoop. Toch kan ik de knoop niet doorhakken... Ik heb hem regelmatig een brief geschreven, de eersten leken niet aan te komen. De laatste waarin ik smeek of hij met iemand kan gaan praten over zijn uitbarstingen en zijn depressie is eindelijk verhoord. Voor het eerst in tien jaar werkt hij aan zichzelf: hij luistert met interesse naar wat ik vertel, kijkt me dan zelfs aan, doet lief (hierdoor voel ik me heel erg schuldig, ook al komt zijn liefde met korte vlagen). Maar ik ben bang dat mijn gevoelens nu gedoofd zijn. En wees eerlijk: kan iemand in essentie veranderen hoe hij is? Dat blijf ik mezelf maar afvragen.
Daarnaast mis ik essentiële dingen bij hem. Hij is bijvoorbeeld totaal geen familieman. Ik wijt het aan een stroeve scheiding van z'n ouders en alle trammelant die erbij kwam kijken.. Maar ook dat gaat helaas niet veranderen ooit, vrees ik.
Gisteren zei hij dat hij zich niet meer geliefd voelt. Volgens hem doe ik er niets aan om hem nog het gevoel te geven dat ik van hem hou. Als hij naar me kijkt, ziet hij lege ogen. Ik kan er niets aan doen.. Ik denk dat het te laat is. Toch vind ik het moeilijk om dit onder ogen te zien. Al zie ik geen toekomst met hem. Waarom is het zo moeilijk? Ik hoor graag advies.. Heb je vragen, stel ze gerust. Ik hoop op steun.
Groetjes
Geplaatst: 05-11-18 21:32 
