Tijdens mijn laatste zwangerschap voelde het niet goed, maar dat durfde ik niet uit te spreken. De echo's leken goed, dus het zou wel aan mij liggen. Toen ik tussen de 16 en 18 weken werd ik ziek (ernstige pre-eclampsie, bleek later) en belandde ik uiteindelijk in het Erasmus op de IC. Daar vanwege mijn gezondheid gekozen om de zwangerschap af te breken, wel met vermoedens van triploïdie (3 van elk chromosoom ipv 2, komt in ons geval waarschijnlijk door twee zaadcellen die één eicel bevruchtten, ja dat kan toch wel

) bij het kindje. Dit bleek later dan ook het geval te zijn en dit gaat vaak gepaard met een rare placenta dat mij ziek maakte. Die placenta zag er op de echo dan ook vreemd uit (allemaal gaatjes erin), maar het kindje zag er perfect uit. Deze situatie is zeer zeldzaam, want triploïdie komt al niet vaak voor, de kans is 1 op 20.000 heb ik begrepen. En als het dan zo is, dan wordt het in bijna alle gevallen een vroege miskraam. Maar mijn lichaam besloot de zwangerschap door te zetten, met helaas slechte gevolgen voor mij. Inmiddels ben ik helemaal hersteld trouwens!
Op alle echo's was het heel duidelijk een meisje, maar dat klopte niet voor mijn gevoel. Ik was overtuigd dat het een jongen zou zijn. Maar ook na de geboorte leek het een meisje te zijn. We wilden graag een naam bedenken voor ons lieve kindje en hoewel we al heel lang een mooie meisjesnaam hadden bedacht, voelde dat niet goed. Toen kwam meteen de naam Aimée in mijn hoofd, afgeleid van het Franse aimer, oftwel houden van. Mijn man vond het ook meteen een mooie naam. En alsof ik het wist, want ons kindje bleek toch genetisch een jongen te zijn, zijn genitaliën weken af vanwege de triploïdie. Dus toen konden we heel makkelijk de twee 'e' eraf halen en heet hij dus Aimé. Dat had met onze andere meisjesnaam absoluut niet gekund, dus dan hadden we een totaal nieuwe naam moeten bedenken.
Al met al best wel een bizarre situatie geweest.