Bokt.nl

HorseTopShop schreef:

Ik herken bizar veel in jouw verhaal. En ik ben dolgelukkig.

Wij zijn dan wel niet getrouwd. We zijn nu 13 jaar samen en hebben samen een koophuis.
Mijn vriend heeft helemaal niks met paarden. Ik heb helemaal niks met zijn hobby.

Op verjaardagen etc. zit hij ook meer op zijn telefoon dan dat hij meekletst. En ook als ik samen wat wil gaan doen, doet hij dat liever niet. (En gebeurd ook vrijwel niet)
Zo zijn we 2 jaar geleden voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. Een film die ik echt graag wilde zien. Hij vond er geen reet aan, maar is na veel gevraag van mij toch meegegaan.

Als ik over de paarden begin komt hij gelijk met een opmerking. Het boeit hem echt niet en hoort er liever niks over.
"Altijd dat gezeik over die paarden"

En ook ik heb al 1000 keer gevraagd of hij zijn schoenen niet midden in de gang wilt zetten, maar gewoon langs de kant zodat ik er mijn nek niet over breek.

Hij heeft niks met mijn vrienden.
Hij is ook echt niet van het zeggen van lieve dingen. Complimentjes zal ik nooit krijgen, maar ik weet heus wel dat hij trots op me is. Ik weet heus wel dat hij het ook naar zijn zin heeft.

Na een lange week werken (6 dagen) ben ik op zondag vrijwel de hele dag bij de paarden. Hij heeft liever dat ik wat meer thuis ben.



En dan zit ik 's avonds thuis op de bank. Lamellen dicht, lichtjes aan. Ik kijk in het rond en ik denk: Goh, wat hebben wij het toch lekker voor elkaar.
We houden van elkaar, doen ons eigen ding en zijn er toch voor elkaar. Ik kan hem niet veranderen. En dat wil ik ook niet!!! Hij is lief voor me en we houden van elkaar. Dat is het belangrijkste.

Ik ga je niet zeggen wat je moet. Dat is niet aan mij.
Maar kijk naar de dingen die jullie hebben.

Rocamor schreef:

zeg, je zit toch niet met mijn vent op de bank he

Blomme schreef:

HorseTopShop schreef:

Ik herken bizar veel in jouw verhaal. En ik ben dolgelukkig.

Wij zijn dan wel niet getrouwd. We zijn nu 13 jaar samen en hebben samen een koophuis.
Mijn vriend heeft helemaal niks met paarden. Ik heb helemaal niks met zijn hobby.

Op verjaardagen etc. zit hij ook meer op zijn telefoon dan dat hij meekletst. En ook als ik samen wat wil gaan doen, doet hij dat liever niet. (En gebeurd ook vrijwel niet)
Zo zijn we 2 jaar geleden voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. Een film die ik echt graag wilde zien. Hij vond er geen reet aan, maar is na veel gevraag van mij toch meegegaan.

Als ik over de paarden begin komt hij gelijk met een opmerking. Het boeit hem echt niet en hoort er liever niks over.
"Altijd dat gezeik over die paarden"

En ook ik heb al 1000 keer gevraagd of hij zijn schoenen niet midden in de gang wilt zetten, maar gewoon langs de kant zodat ik er mijn nek niet over breek.

Hij heeft niks met mijn vrienden.
Hij is ook echt niet van het zeggen van lieve dingen. Complimentjes zal ik nooit krijgen, maar ik weet heus wel dat hij trots op me is. Ik weet heus wel dat hij het ook naar zijn zin heeft.

Na een lange week werken (6 dagen) ben ik op zondag vrijwel de hele dag bij de paarden. Hij heeft liever dat ik wat meer thuis ben.



En dan zit ik 's avonds thuis op de bank. Lamellen dicht, lichtjes aan. Ik kijk in het rond en ik denk: Goh, wat hebben wij het toch lekker voor elkaar.
We houden van elkaar, doen ons eigen ding en zijn er toch voor elkaar. Ik kan hem niet veranderen. En dat wil ik ook niet!!! Hij is lief voor me en we houden van elkaar. Dat is het belangrijkste.

Ik ga je niet zeggen wat je moet. Dat is niet aan mij.
Maar kijk naar de dingen die jullie hebben.

Als ik het zo hoor hebben wij inderdaad meer dan jullie. Ik sta 100% achter het standpunt dat elk zijn eigen hobbies mag en zelfs moet hebben. Hij vindt mijn paard leuk, iets als een grappige grote hond, en hij komt wel eens kijken als ik train of gewoon om te helpen met voeren, en ik die een broertje dood heb aan tuinieren ben wel heel blij de vruchten uit de tuin klaar te maken. Dus dat is het niet.

Je doet me wel nadenken. Ok, voor mij is een relatie wel meer dan een leuk huisje en het allemaal mooi voor elkaar hebben. Dan kom je toch op dat ietsje wij tegen de rest van de wereld, wij horen samen, en ik vraag me af waarom ik dat niet voel of niet genoeg, terwijl jullie dat ondanks alle verschillen wel hebben. Ben ik dan te veeleisend? Of verromantiseer ik relaties?

Ik heb vandaag veel nagedacht en daarnet ook nog met een vriendin gepraat. Ik wil even een "bloemlezing" van incidenten van het afgelopen zomer neerpennen, die los staan van de sociale contacten, ik weet niet meer wat is normaal en wat niet....

- we hebben thuis een feestje gehad met mijn vrienden van stal. Ik had alles opgeruimd en we hadden als altijd na een feestje een overvolle koelkast met restjes. De dag erop, hij had verlof en ik was gaan werken, krijg ik op het werk een foto via messenger - een zwart vlak dus mislukte foto. Ik bel vrolijk om te vragen wat hij stuurde, ik verwachte een foto van hem met een biertje aan het genieten van het lekkere weer ofzo. Was het een foto van de pot mayonaise die blijkbaar niet zo stabiel in de koelkast stond, eruit gevallen was. Ik kreeg (waar mijn personeel bijzat dus mijn verbaasd gezicht zag) de volle laag hoe ik het hem kon aandoen die pot zo neer te zetten dat hij eruit viel. (ja dat had ik echt zo berekend). En dat hij niet van plan was die op te ruimen, dat moest ik maar zelf doen want hij had teveel werk.
- Ik had beloofd 's avonds een brief op de post te doen (die hij nota bene vergeten was). Was het totaaaaaaal vergeten en merkte het pas op toen ik thuiskwam, en nam me voor het de dag erop voor te gaan werken te doen. Hij vroeg ernaar, ik antwoorde in alle eerlijkheid dat ik het vergeten was. We hebben zo'n slaande ruzie gekregen dat we drie dagen niet hebben gepraat. Ik had het beloofd en had mijn belofte niet nagekomen en wou me daarvoor niet excuseren.
- Ik neem een bad, hij loopt met deuren te slaan. Over met de pret voor mij dus ik kom eruit en vraag wat er aan de hand is... hij had mijn auto op de oprit gezegd en die was wel heel rommelig en daar stoort hij zich aan. Dus maar met deuren slaan. Dat deuren slaan is trouwens bij alles wat hem ergert. Het kan zijn dat een kat naast de bak plast, ik te lui was om de vaat nog in de vaatwas te stoppen s avonds en het uitstel tot 's morgens, soms gebeurt er niks en soms is het slaande ruzie.
- Kwartier later thuis dan aangekondigd. Slaande ruzie.

Eigenlijk is hij heel snel ontvlambaar voor heel banale dingen. Dat is ook één van de zaken die mij doet twijfelen. Ik kan niet zomaar een ruzie "afkussen" en achter me laten, dat vreet aan mij en hoe meer er zijn hoe meer het opstapelt. Misschien zit er meer achter bij mezelf, ik moet er zelf nog over nadenken.

Blomme schreef:

HorseTopShop schreef:

Ik herken bizar veel in jouw verhaal. En ik ben dolgelukkig.

Wij zijn dan wel niet getrouwd. We zijn nu 13 jaar samen en hebben samen een koophuis.
Mijn vriend heeft helemaal niks met paarden. Ik heb helemaal niks met zijn hobby.

Op verjaardagen etc. zit hij ook meer op zijn telefoon dan dat hij meekletst. En ook als ik samen wat wil gaan doen, doet hij dat liever niet. (En gebeurd ook vrijwel niet)
Zo zijn we 2 jaar geleden voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. Een film die ik echt graag wilde zien. Hij vond er geen reet aan, maar is na veel gevraag van mij toch meegegaan.

Als ik over de paarden begin komt hij gelijk met een opmerking. Het boeit hem echt niet en hoort er liever niks over.
"Altijd dat gezeik over die paarden"

En ook ik heb al 1000 keer gevraagd of hij zijn schoenen niet midden in de gang wilt zetten, maar gewoon langs de kant zodat ik er mijn nek niet over breek.

Hij heeft niks met mijn vrienden.
Hij is ook echt niet van het zeggen van lieve dingen. Complimentjes zal ik nooit krijgen, maar ik weet heus wel dat hij trots op me is. Ik weet heus wel dat hij het ook naar zijn zin heeft.

Na een lange week werken (6 dagen) ben ik op zondag vrijwel de hele dag bij de paarden. Hij heeft liever dat ik wat meer thuis ben.



En dan zit ik 's avonds thuis op de bank. Lamellen dicht, lichtjes aan. Ik kijk in het rond en ik denk: Goh, wat hebben wij het toch lekker voor elkaar.
We houden van elkaar, doen ons eigen ding en zijn er toch voor elkaar. Ik kan hem niet veranderen. En dat wil ik ook niet!!! Hij is lief voor me en we houden van elkaar. Dat is het belangrijkste.

Ik ga je niet zeggen wat je moet. Dat is niet aan mij.
Maar kijk naar de dingen die jullie hebben.

Als ik het zo hoor hebben wij inderdaad meer dan jullie. Ik sta 100% achter het standpunt dat elk zijn eigen hobbies mag en zelfs moet hebben. Hij vindt mijn paard leuk, iets als een grappige grote hond, en hij komt wel eens kijken als ik train of gewoon om te helpen met voeren, en ik die een broertje dood heb aan tuinieren ben wel heel blij de vruchten uit de tuin klaar te maken. Dus dat is het niet.

Je doet me wel nadenken. Ok, voor mij is een relatie wel meer dan een leuk huisje en het allemaal mooi voor elkaar hebben. Dan kom je toch op dat ietsje wij tegen de rest van de wereld, wij horen samen, en ik vraag me af waarom ik dat niet voel of niet genoeg, terwijl jullie dat ondanks alle verschillen wel hebben. Ben ik dan te veeleisend? Of verromantiseer ik relaties?

Blomme schreef:

Je doet me wel nadenken. Ok, voor mij is een relatie wel meer dan een leuk huisje en het allemaal mooi voor elkaar hebben. Dan kom je toch op dat ietsje wij tegen de rest van de wereld, wij horen samen, en ik vraag me af waarom ik dat niet voel of niet genoeg, terwijl jullie dat ondanks alle verschillen wel hebben. Ben ik dan te veeleisend? Of verromantiseer ik relaties?

Blomme schreef:

Ik ben de eerste jaren 2x per jaar meegegaan. Het komt er telkens op neer dat je de hele tijd genegeerd wordt want zij spreken geen woord Engels en ik kan wel wat Russisch maar niet voldoende om een volwaardig gesprek te voeren (maar heb wel de moeite genomen de basis te leren). En vaak verwijten te krijgen want ze hebben het zo niet voor het Westen, ik ben de "kapitalist". Het is er heel bekrompen en eng, 17 hoog in een sovjetflatje waar je je amper kunt draaien of keren in een grauwe stad. Eén van de laatste keren kreeg ik mijn stervende grootmoeder aan de lijn toen ik daar was en ik wist niet of we terug op tijd zouden zijn om afscheid te nemen van haar, ik crashte en kreeg de volle laag van mijn schoonouders waarom wij kapitalisten ons bejaarde familieleden dumpen in bejaardentehuizen ipv ze thuis te verzorgen en te laten sterven... om maar even de sfeer te schetsen.
Onderling lopen ze de hele tijd te bekvechten.

HorseTopShop schreef:

Ik herken bizar veel in jouw verhaal. En ik ben dolgelukkig.

Wij zijn dan wel niet getrouwd. We zijn nu 13 jaar samen en hebben samen een koophuis.
Mijn vriend heeft helemaal niks met paarden. Ik heb helemaal niks met zijn hobby.

Op verjaardagen etc. zit hij ook meer op zijn telefoon dan dat hij meekletst. En ook als ik samen wat wil gaan doen, doet hij dat liever niet. (En gebeurd ook vrijwel niet)
Zo zijn we 2 jaar geleden voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. Een film die ik echt graag wilde zien. Hij vond er geen reet aan, maar is na veel gevraag van mij toch meegegaan.

Als ik over de paarden begin komt hij gelijk met een opmerking. Het boeit hem echt niet en hoort er liever niks over.
"Altijd dat gezeik over die paarden"

En ook ik heb al 1000 keer gevraagd of hij zijn schoenen niet midden in de gang wilt zetten, maar gewoon langs de kant zodat ik er mijn nek niet over breek.

Hij heeft niks met mijn vrienden.
Hij is ook echt niet van het zeggen van lieve dingen. Complimentjes zal ik nooit krijgen, maar ik weet heus wel dat hij trots op me is. Ik weet heus wel dat hij het ook naar zijn zin heeft.

Na een lange week werken (6 dagen) ben ik op zondag vrijwel de hele dag bij de paarden. Hij heeft liever dat ik wat meer thuis ben.



En dan zit ik 's avonds thuis op de bank. Lamellen dicht, lichtjes aan. Ik kijk in het rond en ik denk: Goh, wat hebben wij het toch lekker voor elkaar.
We houden van elkaar, doen ons eigen ding en zijn er toch voor elkaar. Ik kan hem niet veranderen. En dat wil ik ook niet!!! Hij is lief voor me en we houden van elkaar. Dat is het belangrijkste.

Ik ga je niet zeggen wat je moet. Dat is niet aan mij.
Maar kijk naar de dingen die jullie hebben.

Dee_Es schreef:

Echt super dat dit voor jullie werkt HorseTopShop en Joanieke maar ik zou niet zo kunnen samenleven en ik krijg het idee dat het ook niet TS haar beeld is van een fijne relatie. Mijn vriend en ik hebben allebei onze eigen hobby's maar we tonen wel interesse in elkaars hobby's en we hebben ook gezamenlijke interesses. Gevolg is dat hij 10lessen paardrijden heeft gevolgd en ik inmiddels zoveel kennis over auto's heb dat ik in theorie mijn eigen garage zou kunnen beginnen.

Ts, ik lees tussen de regels door dat je constant alert moet zijn op je man. Hem entertainen als jullie bij jouw vrienden zijn, niet te laat maken want dat is niet leuk voor hem, niet te laat komen, niks vergeten, alles direct opruimen. Er zijn genoeg mensen waarbij deze dingen nauwelijks moeite en energie zouden kosten maar ik krijg het idee dat jij niet zo in elkaar zit. Dat jij niet iemand bent die altijd stipt op tijd is, die het opruimen wel eens uitstelt tot de volgende ochtend, die even andere prioriteiten heeft als het stofzuigen van de auto. Weegt de positieve energie van jullie relatie op tegen de energie die het kost om je constant aan te passen?

Blomme schreef:

secricible schreef:

Ik heb geen advies voor je, ik denk dat er hele goede dingen hier gezegd zijn.
Maar ik wil je wel meegeven dat ik het knap vind dat je de situatie eerlijk blijft bekijken, hem geen zwarte piet toespeelt en nuchter genoeg bent om te beseffen dat jullie er met z'n tweetjes zijn.
Daar zit ook je valkuil en die is hier benoemd: probeer ook niet te rationeel te zijn, maar in contact te blijven met je eigen gevoel want dat is het allerbelangrijkste

Nee zeker niet. Er zijn veel vrouwen die heel blij zouden zijn met een partner als hem, dat besef ik. Hij heeft zijn irritante trekken maar ik zeker ook. En ik denk dat onze karakters op dat gebied wat botsen, hij wat controlefreak en nu ik nog meer gelezen heb misschien licht autistisch, ordelijk en een werker. Ik ben een rommelkont, chaoot (geordende chaos want alles loopt uiteindelijk wel goed) en als ik moeten kiezen tussen strijken en iets lui/leuks dan moet de kast wel heel erg leeg zijn vooraleer de strijkbout boven komt als het ware. En misschien verwachten we van elkaar teveel dat we zijn als de ander. De vraag is of we elkaar gaan kunnen accepteren of een leefbaar compromis vinden zonder jezelf te verliezen. Want ik plooi me in veel bochten om aan zijn "standaard'" te kunnen voldoen en dat zorgt innerlijk voor veel spanning. Mijn job is razend druk, veel verantwoordelijkheid, veel regelen,... thuis wil ik de teugels kunnen laten vieren (we zijn tenslotte nog op bokt )