Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Joolien schreef:Heel herkenbaar, helaas...
Het gaat niet om die vakantie, of om dat Sinterklaasfeest, maar het feit dat je je door je ouders niet gehoord voelt, je krijgt niet dezelfde zorg die andere kinderen wel krijgen. En dat is heel pijnlijk,
Ashen schreef:Joolien schreef:Heel herkenbaar, helaas...
Het gaat niet om die vakantie, of om dat Sinterklaasfeest, maar het feit dat je je door je ouders niet gehoord voelt, je krijgt niet dezelfde zorg die andere kinderen wel krijgen. En dat is heel pijnlijk,
Ik denk dat dit het inderdaad helemaal goed verwoordt.En inderdaad toch maar eens wat moed verzamelen en het gesprek aangaan al vind ik dat echt heel erg lastig gezien er niet echt gepraat wordt over zulke dingen. Mijn vader erkent ook wel dat hij het in het verleden anders had moeten aanpakken maar het vreemde is dat hij dat in het heden soms nog lijkt te vergeten.
KoudbloedKim schreef:Er is ook niks fout of goed in deze, het gaat om het gevoel en of dat in onze ogen nou terecht of onterecht is, neemt niet weg dat het voor TS wel zo voelt.
Daarom ook verstandig om even met ouders om de tafel te gaan zitten.
Veulen84 schreef:Grappig hoe mensen tegen dat op vakantie gaan aankijken. Ik ben 31 en mijn ouders vragen me nog elk jaar mee. Mijn broer incl. vrouw en kind ook. Mijn tantes en ooms doen het zelfde met hun kinderen en kleinkinder. Ik zou diep gekwetst zijn als ze dat niet zouden doen. Net als familie uitjes. Automatisch gaan we er allemaal vanuit dat er ook een kaartje voor ons is. Sinterklaas, kerst, oud-en-nieuw, pasen... Niemand is uitgezonderd.
Af en toe komt er een neefje of nichtje tijdelijk inwonen bij mijn ouders... Vaak zat dat er ineens een sms is op zo'n dag "Kan iemand me even van het station halen" en dan dan komt neefkind/nichtkind aanwaaien.
Heeft niks met hecht zijn te maken trouwens, we zien elkaar verder maar zelden. En de deur is ook echt niet de hele week open. Maar dat is gewoon iets wat we allemaal willen. Niemand moet zich vergeten voelen op zo'n dag (of vakantie). Waar er tafel is voor 3 is er ook tafel voor 6 of 8. (Of zoals mijn moeder graag zegt "fijn, dan kan ik mijn verhalen tenminste tegen nog meer mensen afsteken")
Maar soms is het wel iets wat je moet doen ts. Gewoon de telefoon pakken en zeggen "ik kom er aan, moet ik wat mee nemen?" Je plekje een beetje opeisen en daar je sociaal en open gedragen naar iedereen. We geven elkaar hier ook met iedere verjaardag kaartjes voor bv theater, pretpark, dierentuin. Zo neem je zelf het initiatief om samen te zijn op een ontspannen manier. Heb je niks te vertellen is het daar okee, want je bent toch al leuk met elkaar bezig. (En geloof me, ik heb mijn familie vaak zat niks te vertellen)