Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-11-12 18:14

Geplaatst: 16-11-12 18:14

Joolien schreef:
Als ik het weet hoor je van me
Ik heb er vandaag in therapie weer over gepraat en ik zoals jullie al zeiden, ik moet het echt loslaten, het wordt alleen een zoektocht hoe.
Maar ik merk dat ik niet diegene ben die er steeds over doorgaat, dat is mijn moeder, zij haalt dat in mij naar boven. Zij vraagt steeds ' waarom zit je nou in therapie, hoe is het zover gekomen?' Dan wil ik dat wel uitleggen, mijn vader is bijv heel streng geweest vroeger en dat zegt mijn moeder dan 100 keer, 'want ja papa was zo streng vroeger.' maar zodra ik bij haar in de buurt kom schiet ze in de defensie.
Het gaat er dus om dat ik niet wil dat ze veranderd, maar zij wilt weten waarom ik in therapie zit, hoe ik aan faalangst, bindingsangst en de depressie kom. Dan wil ik dat uitleggen maar dat lukt dus niet...
Dus niet dat jullie denken dat ik haar wil veranderen of excuses wil.

Nu ga ik daar gewoon niet meer op in denk ik. Ik ga grenzen stellen tot waar ik wil gaan.

Als ze het echt niet snapt, dan kun je nog aangeven dat je deze angsten en depressies hebt ontwikkeld, omdat je je leven bezig bent geweest jezelf te vormen naar hoe jij dacht dat anderen je gevormd zouden willen zien. Als ik je verhaal goed lees (correct me if I'm wrong!) ben je druk bezig geweest met het jezelf aanpassen aan de wensen van anderen. Dat kun je een bepaalde tijd volhouden, maar op een gegeven moment lukt dat niet meer (been there done that).

Dan heb je toch je zegje kunnen doen, maar je verzandt niet in een eindeloze discussie (hoewel, reeks monologen, want geen van beiden wil ervan uitgaan dat de ander stiekem toch wel gelijk heeft).

Vergeet niet dat je moeder ook "maar" een product van haar omgeving is...

**Geplaatst**: 16-11-12 18:18

Re: Mijn mama en haar eigen waarheid...

Geplaatst: 16-11-12 18:18

Dat kan ik idd wel zeggen ja, want dat klopt wel

En mijn moeder doet ook haar best, dat weet ik wel hoor en ben ik me heel goed van bewust

**Geplaatst**: 16-11-12 18:24

Geplaatst: 16-11-12 18:24

Joolien schreef:
Bedankt voor je post Rocamor. Het klinkt ook heel makkelijk en logisch maar het is zo moeilijk, het lijkt wel of ik het nog niet helemaal los kan laten.

Is ook niet makkelijk, anders postte ik hem ook niet stiekem als reminder voor mezelf

.

We hebben allemaal onze eigen mechanismen opgebouwd. Gebeurt er dit, dan reageer je zo, gebeurt er dat, dan is de reactie zus. Je hebt waarschijnlijk veel tijd gestoken om die perfecte dochter te worden. Altijd meer, beter, hoger. Tot je niet meer kunt. Dan sla je eerst door naar de andere kant. "Ik heb zolang aan jou "onderworpen", kom jij mij nou maar eens tegemoet". Je wilt dan je waardering halen uit het feit dat je "die ander" hebt aangepast aan jou, net zoals jij jezelf altijd hebt aangepast aan die ander. Maar de ander wil niet aanpassen, dus wordt het een principestrijd, die je alleen kunt winnen als je de strijd (dus niet per definitie je moeder) loslaat.

Je bent nu bezig om een oud mechanisme los te laten. Dat mechanisme heeft je lang "beschermt" dus je zult er nog best een tijd naar grijpen. Totdat je een ander mechanisme hebt aangeleerd. Eentje waarin je wel jezelf kunt zijn, waarin je wel sterk voor jezelf kunt opkomen en je waardering uit jezelf kunt halen, ipv uit wat je moeder vindt (of niet vindt).

**Geplaatst**: 16-11-12 18:46

Geplaatst: 16-11-12 18:46

Rocamor schreef:
Joolien schreef:
Bedankt voor je post Rocamor. Het klinkt ook heel makkelijk en logisch maar het is zo moeilijk, het lijkt wel of ik het nog niet helemaal los kan laten.

Is ook niet makkelijk, anders postte ik hem ook niet stiekem als reminder voor mezelf .

We hebben allemaal onze eigen mechanismen opgebouwd. Gebeurt er dit, dan reageer je zo, gebeurt er dat, dan is de reactie zus. Je hebt waarschijnlijk veel tijd gestoken om die perfecte dochter te worden. Altijd meer, beter, hoger. Tot je niet meer kunt. Dan sla je eerst door naar de andere kant. "Ik heb zolang aan jou "onderworpen", kom jij mij nou maar eens tegemoet". Je wilt dan je waardering halen uit het feit dat je "die ander" hebt aangepast aan jou, net zoals jij jezelf altijd hebt aangepast aan die ander. Maar de ander wil niet aanpassen, dus wordt het een principestrijd, die je alleen kunt winnen als je de strijd (dus niet per definitie je moeder) loslaat.

Je bent nu bezig om een oud mechanisme los te laten. Dat mechanisme heeft je lang "beschermt" dus je zult er nog best een tijd naar grijpen. Totdat je een ander mechanisme hebt aangeleerd. Eentje waarin je wel jezelf kunt zijn, waarin je wel sterk voor jezelf kunt opkomen en je waardering uit jezelf kunt halen, ipv uit wat je moeder vindt (of niet vindt).

Je slaat de spijker op zijn kop

**Geplaatst**: 17-11-12 01:09

Geplaatst: 17-11-12 01:09

Maar kun je je wel inleven in je moeder? De dingen vanuit haar zienswijze zien? Niet banketstaaf bedoeld maar je hebt zelf nog geen kinderen. Kun je je voorstellen hoe je handelt vanuit het perspectief moeder? Dat je wil dat je kind het beste uit zichzelf haalt?

Het valt me namelijk op dat je op die posten die je dat duidelijk proberen te maken eigenlijk niet reageert. Alleen op de posten die jou "gelijk" geven.

Is niet erg, dat is een soortzelfbescherming. Maar lees de posten van bv Cooper eens, die schrijft ook hele rake dingen vind ik persoonlijk.

**Geplaatst**: 17-11-12 12:36

Re: Mijn mama en haar eigen waarheid...

Geplaatst: 17-11-12 12:36

Even snel: net een goed maar 'oppervlakkig' gesprek gehad met m'n moeder. Dat kan dus wel gewoon. Toch wel fijn

**Geplaatst**: 18-11-12 12:19

Geplaatst: 18-11-12 12:19

_Mikey_ schreef:
Inderdaad. Afstand nemen, ook emotioneel. Zo blijf je inderdaad bij jezelf. Het is makkelijk om in zo'n gesprek (zeker met je moeder!!) meegezogen te worden.

Maar mensen maken in de loop van hun leven overlevingsmechanismes, creeren hun eigen waarheid. De manier waarop iemand zijn leven ziet is geschapen door eerdere ervaringen. Dat verander je niet, dat kan je alleen maar accepteren. Ze is volwassen en maakt haar eigen keuzes, vanuit haar persoonlijke realiteit. Ze kiest er ook voor om feedback af te wijzen of er mee aan de gang te gaan.

Door afstand te nemen kan je accepteren. En je kan alleen onvoorwaardelijk houden van als je accepteert. Van afhankelijke kind-moeder relatie naar een relatie tussen gelijkwaardige volwassenen die elkaars fouten zien, accepteren en desondanks liefhebben is het doel. En dat is moeilijk. Jouw ontwikkeling als jong-volwassene (neem ik aan ) zal ook sneller gaan dan haar realisatie dat je geen afhankelijk kind meer bent.

Het is mij gelukt om te zien dat mijn moeder ook maar een mens is. Duurde bij mij een jaar of 10, vanaf mijn 15e. Nu word ik niet meer furieus. En heel, heeeeel langzaam ontdek ik manieren om bij te sturen. Mijn moeder wordt milder met de jaren en ik begin eindelijk genoeg controle over mijn eigen gevoelens te krijgen om dit soort gesprekken (met haar) goed te voeren. Sterke en succes!

Dit wilde ik ook typen toen ik je openingspost las! Goed verwoordt..
Ik heb al enorm lang geen contact met mijn vader door dingen uit het verleden & zijn huidige gedrag. Maar weetje? Het helpt mij enorm om te realiseren dat mijn vader mij, naar zijn beste kunnen, heeft opgevoed. Hij heeft gedaan wat hij kon, hoe hij dacht dat het 't beste zou zijn.
Achteraf gezien was het niet het beste, maar iedereen maakt fouten.. Ik probeer hem nu te zien als een mens. We proberen weer een soort van contact op te bouwen. niet omdat ik hem als vader wil (dat heb ik immers nooit gehad), maar als ik ooit kinderen krijg wil ik dat ze een opa hebben. Daar ben ik nu dus voor aan het werken.

**Geplaatst**: 18-11-12 12:27

Geplaatst: 18-11-12 12:27

Joolien schreef:
Even snel: net een goed maar 'oppervlakkig' gesprek gehad met m'n moeder. Dat kan dus wel gewoon. Toch wel fijn

Zolang je je daar in kan opstellen en het oké vindt, is het toch 'goed'.

Denk dat elk kind wel graag een goede diepe band wil met zijn moeder en/of vader. Helaas kan of lukt dit niet altijd, door wat de ouder zelf heeft meegemaakt en heeft gevormd. O een gegeven moment moet je als kind voor jezelf kiezen...

Dan maar een koetjes en kalfjes band, als je snapt wat ik bedoel.

**Geplaatst**: 18-11-12 12:29

Geplaatst: 18-11-12 12:29

Ook met een moeder op afstand kan je een goede relatie hebben. Streef niet naar een diepgaande meelevenderelatie , als het er niet in zit.....en zorg dat je je eigen leven met je keuzes kan accepteren.
Je jeugd heeft je natuurlijk gevormd , en je kunt zelf vanuit je eigen positie je leven inrichten.
Bezie wat haalbaar is , dat bespaart jezelf veel onnodige teleurstellingen en pijn. Eigen regie!

**Geplaatst**: 20-11-12 12:50

Geplaatst: 20-11-12 12:50

Joolien schreef:
Even snel: net een goed maar 'oppervlakkig' gesprek gehad met m'n moeder. Dat kan dus wel gewoon. Toch wel fijn

Fijn

**Geplaatst**: 20-11-12 13:59

Re: Mijn mama en haar eigen waarheid...

Geplaatst: 20-11-12 13:59

Je kunt je moeder niet veranderen. Je kunt wel de manier waarop je haar ziet en hoe je met haar omgaat veranderen.

Ik vind dat je dat heel goed doet!

Na al die jaren dat je je best hebt gedaan te voldoen aan haar verwachtingen is het tijd om na te gaan wat JIJ ZELF nu eigenlijk wilt. Dat is heel moeilijk omdat je nooit genoeg de ruimte hebt gehad om hier over na te denken. Een goede stap is om je gedachten hier neer te zetten. Dat is een keuze die je zelf hebt gemaakt en waar jij je happy bij voelt. En die dingen moet je blijven doen.

**Geplaatst**: 21-11-12 02:33

Geplaatst: 21-11-12 02:33

Heel herkenbaar jou verhaal. Alleen is mijn moeder het tegenovergestelde van jou moeder, het laatste, vooral het afschuiven op andere personen is heel herkenbaar. Dit is een tekortkoming van haar acceptatie bij haar zelf, en voor de waarheid. Het enigste wat je daar mee kan doen is eerlijk, open en direct zijn en loslaten en afstand nemen. Dit heeft bij mij heel erg geholpen. Mijn moeder leert er niet van helaas, maar dan nog moet je voor jezelf kiezen en je niet laten kleineren met haar gedachte. Mijn pm box staat open voor ondersteuning, ik heb in het zelfde schuitje gezeten als jou en ben daardoor zelf ernstig depressief geweest en er los van alles zelf weer uitgekomen.

**Geplaatst**: 21-11-12 12:00

Geplaatst: 21-11-12 12:00

Abacab schreef:
Je kunt je moeder niet veranderen. Je kunt wel de manier waarop je haar ziet en hoe je met haar omgaat veranderen.

Ik vind dat je dat heel goed doet!

Na al die jaren dat je je best hebt gedaan te voldoen aan haar verwachtingen is het tijd om na te gaan wat JIJ ZELF nu eigenlijk wilt. Dat is heel moeilijk omdat je nooit genoeg de ruimte hebt gehad om hier over na te denken. Een goede stap is om je gedachten hier neer te zetten. Dat is een keuze die je zelf hebt gemaakt en waar jij je happy bij voelt. En die dingen moet je blijven doen.

Je slaat de spijker op zijn kop. Ik heb dus ook het gevoel dat ik nooit na heb hoeven denken over vel zaken, dat deed zij wel voor mij. Maar het gaat nu wel goed zo, ze verwacht nog wel dat ik op de mail ga antwoorden dus dat ga ik maar even doen.
Bedankt voor je hulp Navidad, ik hou het in gedachten