Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-01-12 19:21

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 29-01-12 19:21

Mooie dingen komen hier voor bij!

**Geplaatst**: 09-02-12 21:38

Geplaatst: 09-02-12 21:38

Om het niet te laten dood lopen nog eentje er bij

Mijn vriend opende de onderste lade van de kledingkast van zijn vrouw en haalde er een klein en mooi verpakt pakketje uit. “Dit is geen ondergoed” zei hij,”dit is lingerie”. Hij pakte het pakketje uit en hield een prachtige slip in de handen, het was gemaakt van echte zijde en afgezet met prachtige kant. Het prijskaartje met een enorm bedrag zat er nog aan. Ze heeft dit gekocht toen we tien jaar geleden een uitstapje maakten, maar ze heeft het nooit gedragen. Ze zei altijd dat ze het bewaarde voor een speciale gelegenheid, nou ik denk dat dit dan de speciale gelegenheid is.

Hij nam de slip en deed het in de doos met kleding voor de uitvaartverzorger, zijn handen streken over het zachte materiaal en daarna sloeg hij boos de lade dicht. “Bewaar alstublieft nooit wat voor een speciale gelegenheid” zei hij ineens, “iedere dag die je leeft is een speciale gelegenheid”. Deze woorden bleven me door het hoofd spelen in de trieste dagen daarna bij het voorbereiden van de begrafenis van zijn vrouw die zo plotselinge overleden was. Ik moest ineens denken aan alle dingen die ze niet gedaan had en alle dingen die ze wel gedaan had zonder zich te realiseren hoe speciaal die dingen eigenlijk waren.

Die woorden hebben mijn leven veranderd, sinds die dag lees ik meer en stof ik iets minder af, zit ik in de tuin te genieten van de vogels zonder dat ik op het onkruid let en besteed ik meer tijd aan mijn kinderen, familie en vrienden en minder tijd aan vergaderen en werk. Het leven is geen reeks ervaringen zijn die je moet ondergaan maar van ervaringen die je moet koesteren. Ik gebruik het mooie servies voor iedere speciale gelegenheid zoals een mooi rapport van mijn kinderen, de gootsteen die ontstopt is of de eerst bloesem in de lente. Ik draag mijn mooiste jas als ik naar de markt ga en doe mijn “dure” luchtje ook op als ik niet naar een feestje ga. Het winkelpersoneel heeft ook een neus, net als die mensen op het feestje. “Dat wil ik nog eens doen” of “later zal ik ” en “eens ga ik” zijn zinnen die uit mijn woordenboek zijn geschrapt. Als het waard is om gezien of gehoord te worden of mee te maken dan wil ik het nu ervaren.

Ik weet niet wat de vrouw van mijn vriend gedaan zou hebben als ze geweten had dat ze er morgen niet meer zou zijn. Ik denk dat ze nog even gepraat zou hebben met haar familie en vrienden. Dat ze nog even gebeld zou hebben met wat oude kennissen om oude misverstanden uit de wereld te helpen. Ik denk dat ze die avond haar favoriete eten had gegeten samen met alle mensen die ze lief had. Ik zal het nooit weten maar ik weet wel voor mijzelf dat ik boos zou zijn om al die kleine dingen die ik niet gedaan zou hebben. Boos worden op mijzelf omdat ik die ene brief niet geschreven had ondanks dat ik me het voorgenomen had. Boos omdat ik de mensen die ik lief heb niet vaak genoeg verteld had hoe veel ik van ze hou.

Ik probeer niets meer uit te stellen of te bewaren voor een speciale gelegenheid en dagelijks te genieten van alle kleine dingen die mij, en de mensen die ik lief heb, gelukkig maken. Elke dag wanneer ik mijn ogen open vertel ik mijzelf dat dit een speciale dag is, want als je goed nadenkt is elke dag die je leeft een bijzondere dag, elk uur elke minuut is een speciaal geschenk.

**Geplaatst**: 09-02-12 21:44

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 09-02-12 21:44

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"

Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet!", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik... Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."

Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.".

Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."

"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.

Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar.....maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? ,ik ben de Hoop."

Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.
Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.
Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.
Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet.

Een waterdrager moet elke dag voor zijn meester naar de rivier om water te halen.
Aan weerszijden van zijn lichaam hing een kruik aan een houten juk.
De ene kruik was zo goed als nieuw, puntgaaf en zonder lek, de andere kruik was oud en gebarsten en hij verloor permanent water.
Bij thuiskomst blijkt de helft van deze kruik soms al leeg te zijn en dat deed de oude kruik veel verdriet.
Op een dag kan hij het niet meer voor zich houden en zegt tegen de waterdrager, meester ik schaam me zo.
Maar waarom dan toch, vraagt de waterdrager.
Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert dagelijks de volle inhoud water af, terwijl ik onderweg steeds water verlies. O, maar dat wist ik immers al lang, antwoordt de waterdrager. En toch heb ik je al die tijd graag willen gebruiken.
Zijn die mooie bloemen langs de weg je dan niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant.
Enige tijd geleden heb ik daar zaad uitgestrooid, jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken voor mijn heer.
Een tijdje komt er geen antwoord van de gebarsten kruik, zo heeft hij het nog nooit bekeken. Hij heeft die bloemen wel zien groeien, maar dat zijn meester hem bewust in dienst heeft gehouden en dat hij hem ondanks alle gebreken toch kan gebruiken, dat was nog nooit bij hem opgekomen.

Hier staan er nog meer

http://www.heinpragt.com/wijsheden/verhalen.php

**Geplaatst**: 17-02-12 11:11

Geplaatst: 17-02-12 11:11

Hier volgt een voorbeeld van een verhaal van Hodja, een Turkse godsdienstonderwijzer en lesgever in de Koran.
Op een dag gingen Hodja en zijn zoon op reis. Hodja gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel.
Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden:
"Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt."
Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken. Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden.
Zo liepen ze voort, Hodja op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden:
"Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen."
Na dit verwijt draaide de Hodja zich naar zijn zoon en zei:
"Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden."
Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden:
"Kijk, dat arme beest! Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!"
Daarop zei Hodja tot zijn zoon:
"Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken."
Zo liepen ze verder achter hun ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde:
"Zie wat voor dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten."
Hodja draaide zich om naar zijn zoon en zei:
"Je hebt het gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op en aanmerkingen zullen altijd je deel zijn. Leer daarom je eigen mening te volgen."

**Geplaatst**: 17-02-12 11:14

Geplaatst: 17-02-12 11:14

Citaat:
Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.
Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.
Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.
Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet.

DIe vind ik zo sterk! Ik moet hem bewaren, dan lijst ik hem in als ons nieuwe huis klaar is. Dan mag ie van mij dienen op de wc, om mensen er blijvend aan te herinneren dat het zo werkt.

**Geplaatst**: 17-02-12 15:04

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 17-02-12 15:04

Erg mooie verhalen komen hier voorbij zeg...

**Geplaatst**: 18-02-12 13:36

Geplaatst: 18-02-12 13:36

Saaams schreef:
Deze vind ik wel wat hebben.

Een man en zijn zoon lopen in het bos, plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt roept hij: "Ahhhh". Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen die "Ahhhh" roept. Vol nieuwsgierigheid roept hij: "Wie ben jij?", maar het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: "Wie ben jij?". Hij wordt kwaad en hij roept: "Je bent een lafaard!", waarop de stem antwoordt: "Je bent een lafaard!". Daarop kijkt de jongen naar zijn vader en vraagt: "Papa, wat gebeurt hier?".

De man antwoordt: "Zoon, let op!" en hij roept vervolgens:"Ik bewonder jou!". De stem antwoordt: "Ik bewonder jou!". De vader roept: "Jij bent prachtig!" en de stem antwoordt: "Jij bent prachtig!". De jongen is verbaasd, maar begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is.

Daarop legt de vader uit: "De mensen noemen dit ECHO, maar in feite is dit het LEVEN!
Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnen brengt. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wilt, geef dan meer liefde! Wil je meer vriendelijkheid, geef dan meer vriendelijkheid! Als je begrip en respect wenst, geef dan begrip en respect. Wil je dat mensen geduldig en respectvol met je omgaan, geef hen dan geduld en respect! Deze natuurwet gaat op voor elk aspect van ons leven.".

Het leven geeft je altijd terug wat jij erin brengt, het is geen toeval, maar een spiegel van jouw eigen handelingen.

Deze is Zo waar en zo prachtig!!

**Geplaatst**: 18-02-12 15:10

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 18-02-12 15:10

Mooie verhalen.......... En oh zo waar allemaal!

**Geplaatst**: 18-02-12 22:48

Geplaatst: 18-02-12 22:48

Er was eens een koning, machtig en groot,
die had slechts één vijand, en dat was de Dood.
Waarom moest de Dood toch zijn leven bederven?
Waarom was hij zo bang, zo bang om te sterven?
De koning ontbood toen al zijn geleerden,
die te paard en per koets aan het hof arriveerden.
"Morgen, geleerden", zei de koning beleefd,
"Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft".

De jongste geleerde, een ijdele snaak,
riep: "Vraagt U maar Sire, vraagt U maar raak!
Wilt U soms weten hoeveel sterren er zijn?
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn?
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken?
Of hoe.." maar toen werd hij abrupt onderbroken.
"Welnee", zei de koning een tikje afwezig,
"waarom gaan we dood? Kijk dát houdt mij bezig".
Niet een der geleerden had zo'n vraag verwacht.
"Al sla je me dood" zei de jongste heel zacht.

De oudste geleerde nam toen het woord
en zei: "Sire, sommige mensen worden vermoord,
anderen komen per ongeluk om,
maar de meesten sterven van ouderdom".
De koning zei kribbig: "Ja dat wist ik al lang!
Maar wat ís de Dood? Waarom ben ik zo bang?"
De knapste geleerde zei toen: "Mag ik soms even?
Misschien moet U, Sire, met de Dood leren leven".
De koning sprong op, z'n woede was groot,
en hij schreeuwde: "Ik eis een antwoord, wat is de Dood?!"

Toen sprak een geleerde met veel fantasie:
"Zal ik eens vertellen Sire, hoe ik dat nu zie?
De Dood komt je halen, de Dood raakt je aan,
dus de Dood moet in levende lijve bestaan.
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf.
Leve het leven, weg met het graf!"
"Ach de Dood" zei de knapste "is niet te verslaan,
want als je hem beetpakt, dan ga je eraan".

Toen kreeg de koning een schitterend plan.
Hij zei: "Ik ken een stokoude, doodzieke man.
Hij heeft, schat ik, nog maar een uurtje te gaan,
dus de Dood komt hem halen, de Dood komt eraan.
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
en de deur wordt uitnodigend open gezet.
Is de Dood eenmaal binnen, op weg naar zijn prooi,
dan sluiten we snel de deur van de kooi".

Aldus werd besloten, men ging aan de slag.
En de Dood werd gevangen nog diezelfde dag.
Somber en treurig zat hij achter het glas,
alsof hij een levend museumstuk was.
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest.
Jaren en jaren vierde men feest.

Maar op den duur ging het feesten vervelen,
en ging men gevaarlijke spelletjes spelen.
Men sprong van torens, in diepe ravijnen,
men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen.
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn
en voerde wat oorlog, gewoon voor de gein.

En niemand ging dood, geen mens ging verloren.
Maar er werden wel steeds meer baby's geboren.
Het werd almaar drukker, men kreeg het benauwd,
Er werden zelfs mensen de zee in gedouwd.
En 100 jaar later was de lol ervan af
en ging men weer verlangen naar de rust van het graf.
De koning dacht: "Goed, ik ben niet meer bang,
maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang".
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
en zei: "Wat een ellende, waar moet dat heen?"

De knapste geleerde, inmiddels zo'n drie eeuwen oud,
zei: "Bevrijd toch de Dood, want zo gaat het fout".
Maar de jongste geleerde zei: "Ja, wie laat hem los?
Wie de deur opendoet, is als eerste de klos".
De koning stond op en zei theatraal:
"Laat mij het maar doen, gegroet allemaal!
Mijn angst voor de Dood is nu wel genezen,
ik heb, geloof ik, meer van het eeuwige leven te vrezen".
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot,
en stierf in de armen van de gretige Dood.
"Leve de Dood!", riep het volk dolgelukkig.
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig.

**Geplaatst**: 18-02-12 23:02

Geplaatst: 18-02-12 23:02

Boven op de berg ontsprong de rivier. Als een kind, spelend en spetterend, sprong hij van steen tot steen. Zijn moeder, de berg, voedde hem met helder water, en hij groeide en werd een wilde jongen.

Als een waaghals stortte hij zich bruisend en schuimend langs de steile rotswand naar beneden en stroomde voort tussen bergkloven, in stroomversnelling na stroomversnelling.
In het dal kwam hij tot rust en verbreedde zich. Hij stroomde langs bossen en dorpen, liefkoosde de steden aan zijn oevers en droeg schepen op zijn rug.

Na een lange tocht kwam hij bij de woestijn. Daar kon hij niet verder. Wat hij ook probeerde, het water liep weg in het zand en een doortocht was er niet. De rivier werd bang en probeerde terug te gaan om een andere bedding te zoeken, maar ook dat lukte hem niet.

Toen fluisterde een stem, die van de woestijn zelf was: 'De enige die mij kan oversteken is de wind. Geef je over aan de wind.'

'Ik wil stromen,' zei de rivier.'Je kunt niet stromen; al je water zal verdwijnen in het zand. Hoogstens een modderpoel zal er van je overblijven.' 'Hoe kan ik me overgeven aan de wind?

Alles wat ik met me heb meegevoerd zal ik verliezen. Ik zal mezelf verliezen.' Je kunt alleen verliezen wat niet echt bij je hoort,' zei het zand, 'Laat je dragen in de armen van de wind.' Toen verzette de rivier zich niet meer en zijn water verdampte. De wind wiegde hem in zijn armen en droeg hem over de woestijn. Aan de andere kant van de woestijn kwam hij bij een hoge berg en hij regende neer in grote druppels en werd weer een rivier, die sprong van steen tot steen en alles begon opnieuw.

'Ik wist het wel,' fluisterde het zand. En daarom wordt er gezegd: het staat in het zand geschreven.

**Geplaatst**: 19-02-12 08:38

Geplaatst: 19-02-12 08:38

@ista: ballade van de dood, van klein orkest! Blijft super mooi!

**Geplaatst**: 20-02-12 11:49

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 20-02-12 11:49

Ik vind deze er ook wel een beetje bij horen:

De Washington Post organiseerde vorig jaar, dat Joshua Bell incognito speelde in een metro station in Washington DC. Dit was een onderdeel van een sociaal experiment dat ging over waarneming, smaak en prioriteiten bij mensen. Alles werd opgenomen door middel van een verborgen camera en microfoon.
De vraagstellingen in dit experiment waren, als mensen in een alledaagse omgeving zijn op een ongewoon tijdstip, nemen zij dan schoonheid waar? Stoppen ze om hun waardering te uiten? Herkennen ze talent in een onverwachte context?

In ongeveer 43 minuten speelde Joshua Bell, een van de beste musici ter wereld, onder andere stukken van Bach voor viool solo. Hij speelde op een Stradivarius van 3.5 miljoen dollar. Er was berekend, dat in die 43 minuten, 1000 mensen door dit station zouden lopen. De meesten van hen waren in dit spitsuur op weg naar hun werk. Slechts 6 mensen stopten en bleven even staan. De enige, die de meeste aandacht aan Joshua Bell besteedde, was een driejarige jongen. Zijn moeder sleepte hem gehaast mee, maar de jongen stopte om naar de violist te kijken. Uiteindelijk duwde de moeder hem hardhandig en het kind liep door terwijl hij aldoor omkeek. Dit herhaalde zich bij verscheidene andere kinderen. Zonder uitzondering dwongen alle ouders hen om door te lopen.

Joshua Bell werd door slechts één persoon herkend en zij arriveerde pas tegen het einde van het experiment. Zij wist niet veel van klassieke muziek, maar ze was drie weken eerder een van de toeschouwers geweest tijdens Bell's gratis concert in de Library of Congress.

Ongeveer 20 mensen gaven Joshua Bell geld, maar liepen verder in hun gewone tempo door. Uiteindelijk haalde hij $32,17 op.
Toen hij ophield met spelen en het weer stil werd, merkte niemand dat op. Niemand applaudiseerde. Ook was er geen enkele waardering.

Eén van de mogelijke conclusies uit dit experiment zou kunnen zijn:
Als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar een van de beste musici ter wereld, die de beste muziek speelt, die ooit gecomponeerd is, hoe veel andere zaken gaan dan aan ons voorbij?

**Geplaatst**: 20-02-12 13:33

Geplaatst: 20-02-12 13:33

rommulus schreef:
Verhaal van het Verdriet en Hoop

Deze vind ik toch wel zoooo mooi :+:

**Geplaatst**: 20-02-12 16:24

Geplaatst: 20-02-12 16:24

Dreamy schreef:
Eén van de mogelijke conclusies uit dit experiment zou kunnen zijn:
Als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar een van de beste musici ter wereld, die de beste muziek speelt, die ooit gecomponeerd is, hoe veel andere zaken gaan dan aan ons voorbij?

Dit experiment is heel erg subjectief. Persoonlijk hou ik niet van klassieke muziek, dus voor mij is dit niet de beste muziek die ooit gecomponeerd is. Daarnaast zullen er veel mensen gewoon onderweg geweest zijn naar hun werk, waardoor zij simpelweg weinig tijd hadden om te luisteren. De conclusie is daarom niet erg valide!

**Geplaatst**: 21-02-12 11:41

Re: 'Moraalverhalen'

Geplaatst: 21-02-12 11:41

daar gaat het nou juist om ista... We zijn zo druk onderweg naar ons werk dat we niet horen dat daar een beroemde musicus speelt. Ik ben het met je eens als je niet van klassieke muziek houd, maar juist het feit dat we weinig tijd hebben om te luisteren dan dit gewoon aan ons voorbij gaat...
Vind het een prachtig experiment en iets om bij stil te staan...

**Geplaatst**: 22-02-12 08:43

Geplaatst: 22-02-12 08:43

secricible schreef:
daar gaat het nou juist om ista... We zijn zo druk onderweg naar ons werk dat we niet horen dat daar een beroemde musicus speelt. Ik ben het met je eens als je niet van klassieke muziek houd, maar juist het feit dat we weinig tijd hebben om te luisteren dan dit gewoon aan ons voorbij gaat...
Vind het een prachtig experiment en iets om bij stil te staan...

Idd