Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-12-11 15:14

Geplaatst: 29-12-11 15:14

Hoe erg is het wat ze doet? Je hebt het over liegen en over narcistisch zijn. Wat heeft ze gedaan dat ze 'slecht' is in jouw ogen en moet veranderen? Wat ik lees is een lieve moeder, die (zoals bijna alle moeders!!) trots is en daarmee soms te hoge verwachtingen schept. Mijn moeder is soms ook zo trots en vertelt zo trots, maar dat is mama-gedrag. En misschien soms wat naief gedrag, maar niet slecht! Ik vind wat je doet erg drastisch en kwetsend. Je moeder heeft volgens mij goed voor je gezorgd. Is datgene wat je vervelend aan haar vind, dit gedrag en de consequenties ervan echt waard??
Je kunt wel vragen of ze je wat ruimte wil geven, omdat je in de knoop zit met jezelf en jouw gedachten over haar, maar het is niet eerlijk om het probleem bij haar neer te leggen. Zij hoeft niet te veranderen, hoogstens iets minder ventileren wat ze denkt. Jij moet veranderen in hoeveel waarde je hecht aan de hoge dunk/de verwachtingen die ze van je heeft. Je moet een wat dikkere huid krijgen, je verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk.
En ik weet heel goed hoe lastig dit soms kan zijn. Jouw onzekerheid is niet haar fout, en eerlijkheid van je ouders over sommige dingen in het verleden heb je echt niet nodig om gelukkig te worden, dat is schuld afschuiven. Ik wil daarmee niet zeggen dat zij niet eerlijk hoeven te zijn of dat het niet fijn zou zijn als ze eerlijk met je praten, maar je moet het niet als een voorwaarde zien voor jouw geluk! Je maakt het jezelf dan zoveel moeilijker en je verschuilt je in een slachtoffer rol, iets waar je nooit of te nimmer gelukkig van gaat worden.

Laatst bijgewerkt door Imitador op 29-12-11 15:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-12-11 15:14

Geplaatst: 29-12-11 15:14

Maar jij bent niet verantwoordelijk voor je vader (en andere familieleden), dit moet hij/zij zelf oplossen met je moeder.

**Geplaatst**: 29-12-11 15:17

Geplaatst: 29-12-11 15:17

randie schreef:
Waarschijnlijk voor haar moeder omdat haar moeder in haar ogen een probleem heeft. Echter heeft moeder dit waarschijnlijk niet in de gaten en leeft een harstikke fijn leven....?

Mijn moeder houdt voor zichzelf ook de schijn op een heel lekker leven te hebben, maar dat is echt niet zo. (Ze heeft 15 jaar lang een schijnhuwelijk gehad met mijn pa, het is een wonder (zegt mijn pa) dat ze het zo lang heeft volgehouden, maar dat komt dus omdat ze weer de schijn ophoudt.)

Heb ik het hier over slecht? Mijn moeder is altijd heel goed voor me geweest, te goed. Ze was teveel in mijn leven, altijd waren we samen, mijn vader zegt dat ze alles met me samen wilde doen omdat ze het leuk vond maar eigenlijk dat deed om me te beinvloeden. En ik ben niet onzeker, helemaal niet zelfs.

@ brainless, dat willen we samen oplossen, en niet door een front te vormen, dat werkt natuurlijk niet, maar wij helpen elkaar.

**Geplaatst**: 29-12-11 15:20

Geplaatst: 29-12-11 15:20

Wat het beste is voor jou en het meest effecief is niet om je moeder te veranderen, niet proberen ze minder puschiger te maken (leuk woord

) dat zal je niet lukken tenzij ze zelf wíl veranderen en het inziet wat ze volgens jou fout doet.

Probeer voor jezelf er op een juiste manier mee om te leren gaan. Dit gaat je ook helpen in andere situaties. Misschien is de manier voor jou om je moeder aan te horen en dit proberen zoveel mogelijk naast je neer te leggen, misschien is er een andere betere manier die werkt voor jou, daar kan de psych je beter mee helpen.

Zoek het 'binnen' jezelf niet in je omgeving.

**Geplaatst**: 29-12-11 15:22

Geplaatst: 29-12-11 15:22

Ik krijg uit je reacties niet het idee dat je openstaat voor feedback. Je moeder zit fout, en zij moet veranderen, zodat jij jezelf kan hervinden.

Je zegt dat je in therapie bent. Wat zegt je therapeut. Richt die zich ook op de fouten van je moeder of kijkt deze naar hoe jij verder komt?

**Geplaatst**: 29-12-11 15:22

Geplaatst: 29-12-11 15:22

Joolien schreef:
Dat is wel aan mij, ik wil graag normaal met haar omgaan maar dat kan ik nu niet, en ze moet stoppen met liegen, oneerlijk zijn en andere waarheden over mij hebben, want dat klopt gewoon niet. Zo kan ik geen normale moeder-dochter relatie met haar hebben.
Moet ik dan maar mijn ogen dichtdoen en doen alsof er niks aan de hand is? Moet ik dan maar mee gaan in haar leven van schijn? Dat wil ik niet en dat moet ik niet willen. En nee ik kan dat niet doen zonder haar hierbij te betrekken, misschien is het niet aan mij om hierover te beslissen (juk ik krijg een dejavu op dit moment) maar zo kan het niet langer, iedereen wordt hiermee beinvloed, niet alleen ik. De hele familie gaat hier ook mee gemoeid.

Zo te lezen kan het betekenen dat je voorlopig afstand van haar neemt omdat je dingen van haar verwacht die zij je niet kan bieden. Het kan zijn dat wat jij wilt nu niet kan en misschien wel nooit zo kan en dat dat onderdeel/een invulling wordt van je nieuwe leven... Niet ideaal maar dat kan het gevolg zijn van het wijzigen van jouw leven en wat jij vindt dat daarin in thuishoort en waar JIJ mee kunt leven. Nee zeker niet makkelijk maar misschien wel nodig en realistisch.
Ben het verder helemaal eens met stuk van jeannepauli

**Geplaatst**: 29-12-11 15:26

Geplaatst: 29-12-11 15:26

Joolien ik hoop dat je mijn eerdere post nog eens wil teruglezen en er over wilt nadenken. Wat ik nadien aan reacties van jou lees is dat je aan een stuk bezig bent om de verantwoordelijkheid bij haar te leggen. Zij moet veranderen, dan wordt alles beter.
Maar zo werkt het niet.
Om te beginnen zou het wellicht goed zijn om je eens af te vragen waarom je moeder is zoals ze is. Wat heeft er in haar leven gespeeld dat ze doet zoals ze doet? Misschien is zij ook wel diep gekwetst of teleurgesteld en probeert ze dat met man en macht te verbergen door in haar eigen wereld te zijn, en jouw kritiek niet te willen horen. Ze leeft in een schijnwereld, haar wereld is perfect in haar ogen zeg je. Is het aan jou om dat te veranderen? Mensen zoeken altijd hun eigen afweermechanismes om met het leven om te kunnen gaan. Hoeveel mensen ontkennen de narigheid niet, hoeveel steken de kop in het zand?
Wat doe je zelf Joolien? Je komt toch ook, zoals je zegt, sterk en energiek over? Ook jij hebt je afweermechanismes om te overleven.

Ik vind wat je doet erg onverstandig. De enige manier waarop jij zult kunnen groeien, je minder moe te voelen en minder depressief, verdrietig te zijn is je energie in jezelf te stoppen en niet met je vader als 'medestander' je moeder de schuld te geven van alles wat mis gaat in jouw leven. Geloof me, zoek het in jezelf, wees meer begripvol naar je moeder toe. Ieder mens probeert er het beste van te maken: door aanvallen bereik je niks ook al zeg je nu dat je 'rustig' gepraat hebt... weet jij hoe diep jouw "rustige" woorden haar getroffen hebben?

Dat je voor jezelf besloten hebt dat het nodig is dat er iets in jouw leven verandert... prima. Een mens moet zijn grenzen opzoeken, groeien. Dat betekent soms afscheid nemen. Soms afstand nemen. Soms betekent dat ook praten met elkaar. Maar praten met elkaar is luisteren naar elkaar, horen wat de ander beweegt. Het is uitdrukkelijk niet "ik zal jou vertellen wat je fout doet, wat jij moet veranderen want als jij niet verandert lukt het mij ook niet"..

Je moeder is zoals ze is. Net als jij. Respecteer haar, accepteer haar. Ga niet frutten over wat zij moet doen.
Als jij kunt denken: goed, het is nu eenmaal zo, laat ik nu naar mezelf kijken en zien waar ik mijn kracht kan vinden, waar ik gelukkig of ongelukkig ben en in hoeverre kan ik dat ZELF beïnvloeden, in MIJZELF. Wie weet geeft het je wat meer lucht en als je daardoor ook wat positiever naar de wereld om je heen kunt kijken, ben je al sterker. En wie weet verandert en groeit je moeder wel met je mee. Geef het een kans!

**Geplaatst**: 29-12-11 15:29

Geplaatst: 29-12-11 15:29

Als de relatie met je moeder je nu teveel stress oplevert zou ik nadenken of die wintersport het wel waard is. Want volgens mij als ik het goed lees kan jij lastig "aan jezelf werken" in het bijzijn van je moeder.
Opgroeien is ook loskomen van en zo te horen ben je daar net mee bezig... en echt loskomen betekend ook dat je anderen (zoals je moeder) niet probeert te veranderen (of iets aan hun verstand wil brengen).

**Geplaatst**: 29-12-11 15:33

Geplaatst: 29-12-11 15:33

Nogmaals, ik heb zelf te maken gehad met een heel vergelijkbare situatie. Maar onthoud wel dat je moeder een volwassene is die haar eigen keuzes mag maken en haar leven in mag richten zoals zij dat wil.

Als zij de schijn op wilde houden in dat huwelijk, dan had niemand toch het recht haar te vertellen dat dat niet mág? Zij kiest voor een schijnleven, en die keuze mag ze maken. Dat jij dat moeilijk vindt om te zien ligt bij jou, niet bij haar.

Ik geef je volkomen gelijk dat je zou willen dat ze zich anders opstelt naar JOU, maar je kan niet verwachten dat ze zich in het algemeen anders gaat opstellen.

Als je moeder niet in staat is een realistisch beeld van jou te hebben en jou daarmee confronteert, kan je twee dingen doen. Verwachten dat zij haar beeld bijstelt, óf simpelweg zeggen "Mam, wat je nu zegt klopt niet, dat heb ik je eerder uitgelegd, ik heb geen zin om die discussie weer aan te gaan maar wil je hier nu over ophouden?"

Ik heb ook meerdere gesprekken met mijn moeder gehad over een bepaald onderwerp waarbij haar manier van reageren mij héél erg kwetste. Maar ik begrijp waarom ze zo reageert, en kan niet anders dan het accepteren. Zij probeert te letten op wat ze zegt, maar aan alles merk ik dat haar gevoel niet is veranderd. En dat kan ik ook niet verwachten. IK heb daar een probleem mee, dus IK moet het te leren accepteren. Of ervoor kiezen niet met mijn moeder over dat onderwerp te praten.

**Geplaatst**: 29-12-11 15:37

Geplaatst: 29-12-11 15:37

Waardevolle woorden van jou in dit topic, Jannepauli.
Voor Joolien denk ik en vast ook voor anderen. Voor mij in ieder geval.

**Geplaatst**: 29-12-11 15:44

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 15:44

Ik vraag me af of je wel zo eerlijk tegen jezelf bent? Je zegt dat je niet onzeker bent, maar ik merk daar toch wat anders bij.
Laat eerst je masker eens varen, pas dan kan je echt aan jezelf werken + anderen zien en accepteren zoals ze zijn

**Geplaatst**: 29-12-11 15:44

Geplaatst: 29-12-11 15:44

http://daughtersofnarcissisticmothers.com/

Kijk eens of je met deze site verder komt Jolien... En lees ook vooral de stukken over omgaan met je moeder, of ze nou wel of niet narcistisch is, ik denk dat je er heel veel aan kan hebben.

Acceptatie van de ander is de eerste stap als je met iemand verder wilt. Dat jij nu dingen van haar eist, is net zo onredelijk, als de druk die je zelf altijd voelde als kind. Je kunt haar niet 'terugpakken'. Je hebt ook helemaal niet het recht om haar te veranderen. Bovendien kan ze waarschijnlijk niet eens veranderen.

Wat je wél kunt doen, is duidelijk zijn en je grenzen aangeven. Verwacht niet dat ze dat zonder slag of stoot zal accepteren, als ze nooit eerder heeft ervaren dat jij grenzen hebt.
Je moeder is gewend aan een bepaalde manier van met je omgaan en aangezien jij nooit eerder hebt aangegeven dat je het daar niet mee eens bent zal ze echt wel schrikken, of zich verzetten, als je nu gaat aangeven dat je bepaalde zaken niet meer wilt.

Ik lees in je posts een stukje losmaken van je moeder, en dat is waarschijnlijk gezond. Maar wat niet gezond is, is om vanuit je huidige toestand van depressie? heel fel uit te halen.
Ook je ouders hebben, zoals Jannepauli al schreef, gevoelens en vast ook in veel dingen hun best gedaan.

Als jij op een volwassen manier je grenzen aangeeft, is het overigens aan je moeder om daarmee te leren leven. Als ze dat niet kan, is een poosje meer afstand nemen waarschijnlijk de beste manier. Deuren dichtgooien is dat niet, je kan een relatie ook voorgoed kapot maken en ik neem aan dat dat je bedoeling niet is?

**Geplaatst**: 29-12-11 16:13

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 16:13

Wat kunnen een aantal bokkers goed verwoorden wat ik wil zeggen, maar ik krijg het niet goed op papier.

Ik kan mij goed vinden in wat Jannepauli zegt. Ik denk dat het voor jou belangrijk is om aan jezelf te werken en daarbij minder de invloed van je ouders te betrekken. Wie vertelt jouw, dat je ouders zo'n belangrijke 'rol' moeten spelen in het hervinden van jezelf. Waarom moet je hele verleden, ik noem het maar even 'beerput' opengetrokken worden?
Ik snap best dat je moeder geschrokken is en gekwetst, als je dit zomaar te horen krijgt is dat niet niks.

Wat betreft de skivakantie, ben je dan ook samen in hetzelfde appartement? Dan zou ik toch even grondig bij mezelf te raden gaan, of dit wel verstandig is om te doen...

Ik wil je als laatste veel succes en wijsheid wensen en ik hoop dat je jezelf snel hervindt.

**Geplaatst**: 29-12-11 17:56

Geplaatst: 29-12-11 17:56

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt alleen is het niet aan jou om te bepalen hoe je moeder met je omgaat.
Als haar manier van omgaan met jou niet goed is voor jou is dat iets waar jij iets aan moet doen.
Zij zal (waarschijnlijk) altijd zo blijven dat is wie ze is en het is niet eerlijk om van haar te verwachten nu ineens anders met jou om te gaan.
Het enige wat je dan kan doen is afstand nemen en houden.
Het is misschien niet zoals een moeder dochter relatie zou moeten zijn in jou ogen maar je kan niet altijd je zin krijgen.
Als dat in houdt dat je niet meer alles kwijt kan bij haar en niet meer dagelijks kan bellen enz. is dat vervelend maar je moet nu aan jezelf denken.

Ik ken ook iemand die niet kan leven met haar moeder zoals ze is, dat ziet ze nu ze volwassen is in, moeder zal niet veranderen dus ziet ze haar moeder nu als haar vreemde tante.
Het is heel naar maar als je elke keer dat je contact hebt met je moeder doodongelukkig wordt heb je jezelf er alleen maar mee.

**Geplaatst**: 31-12-11 18:11

Geplaatst: 31-12-11 18:11

Hoi Joolien,

Wat naar voor je dat je moeder aan het eind van de avond ineens ontplofte ipv dat ze meteen aangaf het heel moeilijk te vinden. Ik denk dat het voor jouw moeder misschien net zo moeilijk is om de waarheid aan te kijken als dat het voor jou is om die onwaarheden te horen.

Ze zal het dus op eigen houtje moeten willen veranderen. Ik denk dat pushen, aangeven wat er zo vervelend is etc. haar alleen maar op de kast zal jagen. Neem wat je moeder zegt met een korreltje zout, als je een onwaarheid hoort kun je stoppen met het gesprek (als het je anders teveel wordt) of het negeren. (Kan jij je niet in grote mate irriteren, en voor haar is het ook meteen duidelijk dat je aan dat gedeelte niet meedoet)

Concentreer je vooral op jezelf, geef aan wat je nu nodig hebt, maar blijf rekening houden met dat niet iedereen meedoet zoals je wilt en dat dat hun recht is. En begeef je gewoon wat meer onder de mensen die je wel geven wat je nu nodig hebt

Volgens mij ben je goed bezig Joolien, hoop dat de vermoeidheid ook al een beetje opknapt?

**Geplaatst**: 31-12-11 18:15

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 31-12-11 18:15

Bedankt voor je berichtje

Ik hou me vooral bezig met mezelf, dat komt goed. De vermoeidheid is nog altijd erg op de oppervlakte, net zoals vandaag, hoop dat ik het vanavond ee nbeetje volhoud.

Gister kreeg ik een mailtje van mijn moeder, dat het haar speet en dat ze het eerst niet helemaal begreep. Maar het gesprek met mijn vader heeft haar toch tot inkeer gebracht en ze snapt nu dat ze me moet steunen.

Waar ik in het begin inging tegen het advies om mijn m,oeder niet te willen veranderen zie ik nu in dat dat idd niet mijn insteek moet zijn. Ik moet haar niet willen veranderen, en dat zal ook niet lukken, zo is ze en dat moeten we accepteren. Bedankt voor het advies wat ik eerst hard in de wind sloeg.
Ik zal met mijn moeder om moeten gaan, ook al ben ik het soms niet eens met haar keuze. Veranderen kan ik niet, ik kan niet meer dan rekening met haar houden.

Ik ben blij dat ze het mailtje heeft gestuurd, valt een hoop spanning van mijn schouders. Vanavond ga ik haar bellen met oud en nieuw, zoals ik al jaren doe

**Geplaatst**: 31-12-11 18:21

Geplaatst: 31-12-11 18:21

Nou das al heel fijn, gaan jullie in ieder geval wat beter het nieuwe jaar in!

Van mij ook alvast een vrolijk en gezellig nieuwjaar gewenst!

**Geplaatst**: 31-12-11 18:39

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 31-12-11 18:39

Fijn meis! Je bent goed op weg.

**Geplaatst**: 01-01-12 12:01

Geplaatst: 01-01-12 12:01

Wat ik je nog even mee wilde geven, het gedrag van de vriend van je moeder klinkt mij ontzettend in de oren als Asperger (of een andere vorm van autisme). Slecht mee kunnen in groepen, het niet goed kunnen tegen onverwachte veranderingen (ineens langskomen bij het strandhuisje). Vluchten is daarbij heel normaal. Ik wil niet zeggen dat hij dat dus heeft, dat weet ik natuurlijk niet, maar het zou zomaar kunnen.

En als dat zo is, dan hoop ik dat je inziet dat hij daar nietzo heel veel aan kan doen en dat het gaat proberen om het iets minder als "raar" te gaan bestempelen. Het is al moeilijk genoeg om je met zoiets dergelijks op een goede manier te handhaven en als mensen e gedrag dan ook nog eens kwalijk gaan nemen, of hen als raar/buitenbeentje te gaan bestempelen, dan word het er ook niet beter op.

Nogmaals, ik zeg niet dat hij dat perse heeft, maar ik hoop je alleen maar mee te geven dat er andere redenen achter kunnen zitten dan "onwil" en dat je misschien gaat proberen hem in een ander daglicht te zien.

**Geplaatst**: 01-01-12 12:12

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 01-01-12 12:12

Bedankt shiloh, zo heb ik het nog nooit bekeken.

**Geplaatst**: 01-01-12 13:42

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 01-01-12 13:42

Top Joolien, het zal vast een moeilijke weg voor je worden en zijn, maar het zal het waard blijken te zijn.

**Geplaatst**: 01-01-12 19:48

Geplaatst: 01-01-12 19:48

Heftig zeg, vooral omdat je deze reactie niet zag aankomen.
Misschien als je het even laat rusten dat ze wel bijdraait. Sommige mensen kunnen niet goed tegen, wat in hun ogen, kritiek is.
Wel goed dat je voor jezelf bent opgekomen, het is belangrijk om dit ook zeker te blijven doen ookal stuit je soms op onbegrip of nare reacties.
Sterkte ermee, groetjes

**Geplaatst**: 01-01-12 19:49

Geplaatst: 01-01-12 19:49

Shiloh schreef:
Wat ik je nog even mee wilde geven, het gedrag van de vriend van je moeder klinkt mij ontzettend in de oren als Asperger (of een andere vorm van autisme). Slecht mee kunnen in groepen, het niet goed kunnen tegen onverwachte veranderingen (ineens langskomen bij het strandhuisje). Vluchten is daarbij heel normaal. Ik wil niet zeggen dat hij dat dus heeft, dat weet ik natuurlijk niet, maar het zou zomaar kunnen.

En als dat zo is, dan hoop ik dat je inziet dat hij daar nietzo heel veel aan kan doen en dat het gaat proberen om het iets minder als "raar" te gaan bestempelen. Het is al moeilijk genoeg om je met zoiets dergelijks op een goede manier te handhaven en als mensen e gedrag dan ook nog eens kwalijk gaan nemen, of hen als raar/buitenbeentje te gaan bestempelen, dan word het er ook niet beter op.

Nogmaals, ik zeg niet dat hij dat perse heeft, maar ik hoop je alleen maar mee te geven dat er andere redenen achter kunnen zitten dan "onwil" en dat je misschien gaat proberen hem in een ander daglicht te zien.

Kan inderdaad heel goed het geval zijn, maar het kan ook een persoonlijkheidsstoornis zijn bijvoorbeeld, het zou eigenlijk heel veel kunnen zijn, in principe. maar het kan ook gewoon het karakter van iemand zijn, dat het bijv. gewoon een einzelganger is en dat altijd al geweest is en zal blijven..

**Geplaatst**: 01-01-12 20:13

Geplaatst: 01-01-12 20:13

Fijn dat ze in ieder geval haar reactie heeft gegeven, in onzekerheid zitten is voor iedereen vervelend.

Ik herken heel veel in je verhaal, ik heb eenzelfde soort 'probleem' met iemand in mijn omgeving (totaal andere relatie btw). Ik ben het afgelopen jaar ontzettend hard met mezelf aan de slag gegaan, waardoor ik inzie welke relaties onderdeel zijn geworden van de 'verziekende' omgeving die ik voor mezelf gecreëerd had. Ik zat een paar weken geleden op een soort zelfde punt als ik nu bij jou lees. Ik was er van overtuigd dat het mijn taak was om de ander het licht te laten zien, of aan te passen zodat ik verder kon met mijn groeiproces.

Ik ben keihard op mijn bek gegaan. Mijn coach heeft me hele goede adviezen gegeven, maar ik heb het conflict opgezocht. Het gevolg was dat degene tegenover me zich totaal niet meer herkende in de manier waarop ik onze relatie beschreef en er nu een afstand is ontstaan, die heel veel kapot maakt. Op een gegeven moment werd uitgesproken dat 'één van ons dan maar zou moeten vertrekken' (het gaat in mijn geval niet om family). Wij hebben er voor gekozen afstand te nemen, ik weet niet hoe het straks zal gaan. De ander van zijn padje, ik van mijn padje, niemand heeft hier wat aan gehad.

Achteraf weet ik hoe ik er in had moeten staan. Die ander heeft zich altijd met de beste intenties voor me ingezet. Ik weet dat diegene het niet altijd met me eens is, en dat heel lang heeft geslikt. Ik had moeten vragen om de ruimte om mijn eigen fouten te maken. in plaats van de ander te beschuldigen. Dat is alles, ik weet dat we er dan uitgekomen waren.

**Geplaatst**: 02-01-12 23:18

Geplaatst: 02-01-12 23:18

eowyn04 schreef:
Als ik je de verhalen over mijn vader ga vertellen, zit ik morgen nog te typen.
Ik wilde ook dat hij zou gaan veranderen, dat hij mij zou accepteren, trots zou zijn op zijn dochter. Maar nee, ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Ik heb het opgegven. Ben door gegaan met mijn leventje. Ik ben wie ik ben.
En contact met mijn vader heb ik niet meer en dat wil ik ook niet meer, want ik heb duizende liters tranen aan hem verspild en dat wil ik niet meer.
Tuurlijk het is en blijft mijn vader, maar het is niet anders. Ik wil geen pijn meer, ik wil verder met mijn leven en dat is een leuk leven.

Wat herkenbaar...
en inderdaad, je kunt iemand niet veranderen, hoe graag je dat ook zou willen.
Je verspilt nutteloze energie, steek die goede energie in jezelf, ...