Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-11-10 22:56

Geplaatst: 27-11-10 22:56

Met mijn 15 jaar kan ik je hier geen advies over geven, Maar ik wil je heel erg veel sterkte wensen! :(:)

**Geplaatst**: 27-11-10 23:11

Geplaatst: 27-11-10 23:11

__SavannaH__ schreef:
Vicky_88 schreef:
. Al doe je misschien jezelf daar niet het grootste plezier mee. Maar als kind van gescheiden ouders weet ik wat het voor een kind betekend om gescheiden ouders te hebben en geloof me, dat is alles behalve een pretje.

.

ik denk eerlijk gezegt ook niet dat die kinderen er blijer van worden om op latere leeftijd zo een gezin te vormen. nu zal de gesprekloze omgeving ze "misschien" niet beinvloeden maar als ze ouder worden zal dat ongetwijfeld het geval zijn. en kinderen kunnen net zo gelukkig worden met gescheiden ouders tenminste als deze gewoon vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan

Helaas. Dat vriendschappelijk... gebeurd haast nooit. Je mag als kind in je handen klappen als je ouders uberhaupt nog tegen elkaar praten.

**Geplaatst**: 27-11-10 23:26

Geplaatst: 27-11-10 23:26

kinderen zijn niet gek en voelen feilloos aan of mama gelukkig is
of niet.

ik zal de voors en tegens tegen elkaar afwegen.
een gesprek met hem proberen aan te gaan en hem voor een keuze zetten.
your way or the highway zullen we maar zeggen.

het heeft namelijk weinig zin om voor je kinderen bij je man te blijven.
hoe je het ook went of keert en hoe goed je ook je best zal doen je kinderen
zullen er ten allentijde de dupe van zijn.

als jij ervoor zorgt dat je alles op de rails krijgt en weer stevig in je schoenen zult staan
en lekker in je vel zit zullen je kinderen dit gauw genoeg van je overnemen.
denk er goed over na en volg je hart.
want ongelukkig zijn is voor jou niet goed maar zeker ook niet voor je kinderen.

ik ben zelf ben een kind van gescheiden ouders...en hoe je het ook went of keert het blijft altijd een vervelende situatie. het gaat om 2 verschillende personen met 2 verschillende wensen en ideeen.
mijn moeder is pas weggegaan op het moment dat zij vond dat we oud genoeg waren.
tot op de dag van vandaag worstel ik er nog steeds mee...en heb er nog steeds moeite mee.

**Geplaatst**: 27-11-10 23:28

Geplaatst: 27-11-10 23:28

Scheiding zou voor mij persoonlijk het laatste zijn, na alles geprobeerd te hebben.. Ik zou dan zelf ook zeer zeker relatiegesprekken aangaan bij een therapeut, en zo duidelijk krijgen wat er precies voor nodig is om het weer aan te kunnen met elkaar; weer gelukkig te zijn met elkaar!

Heel veel sterkte in ieder geval, ontzettend rot voor je!

**Geplaatst**: 28-11-10 00:06

Geplaatst: 28-11-10 00:06

Ik zou niet meteen aan een scheiding denken, maar wel aan therapie. Missen is er een tussenweg te vinden. Je moet je afvragen of je nog van hem houdt, nog verliefd op je man bent? Is die liefde je alles waard om voor te vechten.
Een huwelijk is geven en nemen en bij de moeilijke tijden doorvechten. Het is anders als je echt niet meer van elkaar houdt. Werkte hij altijd zoveel uren of nu pas? Dat hij zoveel slaapt snap ik wel met zoveel werkuren is het moeilijk om overeind te blijven. Mannen denken heel anders dan vrouwen waar jij denkt dat hij misschien niet thuis wilt zijn om te helpen. piekert hij zich misschien suf over de financien en is dit zijn manier van zijn gezin verzorgen. Mijn man ik hadden zijn door een heel diep dal gegaan 7 jaar geleden, maar ik ben zo blij dat we hebben gevochten 1000% voor ons huwelijk. En nu zijn we al jaren weer heel gelukkig. Alleenstaande moeder zijn is heel zwaar. Een goede lieve man is ook niet voor het oprapen. Misschien ben ik te romantisch maar ik geloof niet dat in elke man een soulmate zit en mocht je dat unieke wel hebben dan gooi het niet zomaar weg bij deze beproeving. Heel veel sterkte en laat je even weten hoe het verder gaat.

**Geplaatst**: 28-11-10 00:09

Geplaatst: 28-11-10 00:09

Zonnetje81 schreef:
maikeltje schreef:
Ik vraag me af hoe het komt dat hij 70 uur werkt. Heeft ie een eigen bedrijf en zo ja, sinds wanneer? Mijn partner werkt ook zo'n 70 uur, 7 dagen in de week maar die is een bedrijf aan het opstarten. Wanneer hij eens thuis is ligt ie totall loss op de bank en gaat al helemaal de kinderen niet meer in bad doen. Logisch ook. Zijn leven bestaat momenteel uit werken, eten, slapen. Maar hij doet het voor zijn gezin. Het zal echt niet altijd zo blijven maar je moet ergens beginnen.

Wat doe jij als hij thuis is? Maak je hem verwijten dat hij niet genoeg tijd met zijn gezin spendeert? Of laat je hem met rust en krijgt hij de ruimte om zich thuis een beetje te kunnen ontspannen? Dat incident met je zoontje is natuurlijk wel te verklaren, hij is gewoon gaar van het vele werken. En wanneer je moe bent kun je gewoon wat minder hebben. Probeer het eens van zijn kant te zien. Waarschijnlijk probeert hij iets op te bouwen voor zijn gezin maar ik vraag me af of het gewaardeerd wordt...

Jij zegt dat het niet altijd zo zal blijven, pas er maar voor op. Eerst vergeef je het hem omdat hij aan het opstarten is. Dadelijk moet hij nog veel tijd inversteren omdat het nog niet allemaal loopt, dan is hij eraan gewend en/of vindt hij het leuk, op een gegeven moment ben je het beu maar heb je het al zo lang toegstaan dat de weg terug bijna onmogelijk is. Hij vindt dat je ineens moeilijk doet, hij stort zich nog altijd graag in zijn werk....

Daar ben ik allemaal niet zo bang voor. Alle beslissingen die te maken hebben met zijn werk nemen we samen. Alles wordt hier in goed overleg geregeld. Zolang de communicatie tussen partners goed is dan loopt het wel.

Bovendien is het niet zo dat mijn partner helemaal niks met of voor de kinderen doet. Hij is degene die 's morgens het ontbijt verzorgt, de schooltasjes klaarmaakt, ze helpt aankleden en ze klaar maakt voor school. En hij zorgt dat hij in het weekend een paar uur vrij maakt om met de oudste te gaan vissen of met de jongste iets met de pony te doen of net wat ze graag willen doen. Maar als hij van half 9 's ochtends tot half 10 's avonds (of later) gewerkt heeft dan mag ie ook weleens languit op de bank.

Ik vind, en dat zie ik ook in mijn omgeving, dat mensen tegenwoordig best snel uit elkaar gaan omdat het even niet lekker loopt. En vaak heeft dat te maken met de manier waarop je als partners met elkaar communiceert. Want verwijten maken is niet moeilijk, naar elkaar en elkaars motivatie luisteren deste meer. Zeker wanneer er ook kinderen in het spel zijn haal je toch alles uit de kast om ervoor te zorgen dat het werkt tussen elkaar? Misschien ben ik ouderwets, maar iedereen heeft betere en mindere periodes in de relatie. dat is normaal. Maar denk dan aan die kleintjes die je op de wereld hebt gezet en doe er dan alles aan om een scheiding te voorkomen. Een paar goede gesprekken zonder verwijten, desnoods met hulp want niet iedereen kan dat, kan de lucht enorm klaren en kan wederzijds begrip opleveren. Je bent verdorie samen wel verantwoordelijk voor een gezin, er tellen meer mensen mee dan alleen jij en je partner.

Maar misschien denk ik er juist weer zo over omdat mijn ouders 60 jaar bij elkaar zijn gebleven, tot de dood hen gescheiden heeft.

**Geplaatst**: 28-11-10 00:18

Geplaatst: 28-11-10 00:18

Vicky_88 schreef:
Ik vind het echt heel fijn om te lezen dat het ook anders kan. Ik zou er voor tekenen!!! Nogmaals, het is voor mij 15jaar geleden en heb er nog last van, bijna dagelijks!

Helemaal mee eens. Ik heb het idee dat veel mensen echt geen idee hebben hoe moeilijk het is om gescheiden ouders te hebben. Je hele 'basis' wordt uit elkaar gerukt.. Het lijkt wel dat, omdat er tegenwoordig zoveel mensen scheiden, het ineens niet erg meer is.

Hoewel ik ook niet vind dat je dan maar zonder meer bij elkaar moet blijven. Elke situatie is anders. Maar ik kan als kind van gescheiden ouders alleen maar beamen wat Vicky zegt. (let wel: ook al zijn beide ouders nu hertrouwd en is oppervlakkig gezien alles prima)

**Geplaatst**: 28-11-10 00:26

Re: scheiden of niet?

Geplaatst: 28-11-10 00:26

Mijn ouders zijn ook 15 jaar geleden gescheiden, maar ik kan echt niet zeggen dat ik er last van heb. Was geen leuke periode, maar een trauma heb ik er echt niet aan overgehouden. Ouders hebben dan ook nooit nare dingen over elkaar gezegd, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik tussen twee vuren zat. Inmiddels komen ouders wel weer eens bij elkaar over de vloer, op de koffie.

Het zal in elke situatie anders gaan, maar om nou maar meteen aan te nemen dat kinderen van gescheiden ouders ongelukkiger zijn... Voor mij hangt het er helemaal vanaf hoe zo'n scheiding verloopt.

**Geplaatst**: 28-11-10 00:28

Geplaatst: 28-11-10 00:28

Pentax schreef:
Waarom vlucht je man in zijn werk?
Waarom is het voor hem fijner om te werken dan om bij jou te zijn?
Vraag hem eens of hij irritaties heeft of last van spanningen als hij bij jou is.

De reden waarom ik dit zeg is omdat ik in je beginpost heel veel zie; 'hij doet dit, hij doet zus, en dan alsof het nog niet erg genoeg is doet hij dat ene ook nog!'.
Ik lees dan tussen de regels door en denk iemand te herkennen die in deze situatie nog niet heeft ingezien, dat als er 2 vechten, er ook 2 schuld hebben.

Mee eens! Het gedrag van je man levert hem blijkbaar iets op en daarom stopt hij er niet mee. Als jullie er samen achter kunnen komen wat dat nu precies is, kom je bij de kern van het probleem en kun je aan een oplossing gaan werken.

**Geplaatst**: 28-11-10 00:55

Geplaatst: 28-11-10 00:55

Evelijn schreef:
tja.. ik hoop ook dat kinderen van gescheiden ouders net zo gelukkig kunnen zijn echter bewijst onderzoek anders. Het scheiden van de ouders heeft een negatieve invloed op schoolprestaties, psychologisch welzijn etc. bij een goede rustige scheiding is dat wel stuk minder maar daar kan je echt niet vanuit gaan.

Ik weet niet over welke onderzoeken je het hebt, maar ik vind dit soort uitkomsten altijd een beetje dubbel. Op het moment dat je gaat 'meten' wat de invloed van een scheiding is, kun je nooit in dezelfde situatie de invloed 'meten' van hoe het zou zijn als de ouders nog bij elkaar waren. De uitkomst wordt altijd naast een 'normale' gezinssituatie gelegd en dat is krom denk ik.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 was. En om nou te zeggen dat ik stond te juichen, nee niet bepaald. Om te zeggen dat het helemaal geen invloed op me heeft gehad, ook niet. Om te zeggen dat mijn ouders in harmonie met elkaar omgingen, dat past ook niet in het rijtje. En wat Vicky zegt over dat praten over de ander (door beide ouders) herken ik ook. Maar ik ben het echter niet eens met wat zij vervolgens zegt. Ik ben namelijk in bepaalde mate blij dat mijn ouders deze stap hebben genomen. Twee mensen die niet meer op een normale manier met elkaar kunnen samenleven, dat beïnvloedt alles, en niet op de laatste plaats de kinderen. Spanning voelen kinderen, en ze weten ook donders goed wanneer er een toneelstukje wordt opgehouden. Ik denk dat het leven in disharmonie meer 'schade' veroorzaakt dan vaak gedacht wordt. En dat die groter is dan de schade die berokkend wordt wanneer twee ouders uit elkaar gaan.

Ik zou daarom ook niet willen zeggen dat je maar samen moet blijven omdat een scheiding kinderen (emotioneel) schaadt. Ik denk dat het belangrijker is om te kijken wat het probleem nou eigenlijk is (en daarbij sluit ik me aan bij Pentax). Ik denk namelijk dat de kern van het probleem ligt achter de vraag: Waarom vlucht hij in zijn werk? Waarom is hij liever aan het werk dan dat hij tijd doorbrengt met zijn gezin?
Hier moet je achter zien te komen denk ik. Samen. En eventueel inderdaad zoals anderen ook aangeven met hulp van buitenaf in bijvoorbeeld de vorm van een relatietherapeut.
Is dat duidelijk? Dan kun je gaan kijken naar en werken aan een oplossing indien jullie dat beiden willen.

Verandert vervolgens de situatie niet en/of blijft jouw gevoel hetzelfde, dan zou ik proberen om zoveel mogelijk te regelen en klaar te hebben voordat je de scheiding definitief maakt. Je kent je man het beste natuurlijk, dus voor jou is het inschatten of je nadat je aangegeven hebt te willen scheiden de kans krijgt om dit op je gemak te doen (misschien dat hij eventueel wel ergens anders terecht kan?), of dat hij je dan ook het liefst meteen ziet vertrekken. Hou daar rekening mee en zorg dat je alvast dingen geregeld hebt, of klaar hebt staan, zodat de overgang voor jou, maar zeker ook je kinderen, zo 'optimaal' mogelijk (binnen de mogelijkheden natuurlijk) verloopt. En ook dan meteen duidelijke afspraken maken met je man en die noteren en beide ondertekenen (of op een andere manier duidelijk vastleggen).

Dit zijn allemaal maar dingen die ik gewoon bedenk, als persoon zonder relatie, zonder kinderen, etc. Dus geen idee in hoeverre het allemaal realistisch is, maar zoals ik er nu zelf naar kijk zou ik aan deze denken (nu zo snel) denken en ook belangrijk vinden.

Sterkte TS!

**Geplaatst**: 28-11-10 01:13

Geplaatst: 28-11-10 01:13

mijn ouders zijn 8 jaar geleden gescheiden.. en ik was degene die tegen mijn moeder heeft gezegd dat als ze niet gelukkig was ze bij mijn vader weg moest gaan.,
Ze hadden nooit ruzie.. maar de spanning in huis was altijd te snijden en dat was voor ons ook echt niet leuk!

Het contact tussen mijn ouders is nu slecht, maar dat komt door andere redenen.
Als ik jouw verhaal zou lees denk ik ook dat je je keuze al gemaakt hebt. Als je je man mee kan krijgen naar een relatietherapeut zou ik dat zeker doen, wil hij nergens aan meewerken.... Tja dan denk ik dat scheiden inderdaad de beste keuze is.

Wat je kinderen betreft... Gescheiden ouders is niet leuk, verre van dat. Maar..... in een huis leven waar altijd spanning heerst is ook geen gezonde situatie voor een kind. Je kinderen zijn nog jong, ze zullen niet anders weten.

**Geplaatst**: 28-11-10 10:22

Geplaatst: 28-11-10 10:22

Je zult íets moeten doen, want zo doorgaan heeft geen zin. Jij bent er niet gelukkig mee, je kinderen net zo min, want die voelen dat, en je man is óók niet gelukkig, want hij vlucht in z'n werk en ontloopt de confrontatie met jou. Hij wéét dat jij ongelukkig bent, maar weet niet wat hij er aan moet doen, en loopt dus er voor weg.

Relatietherapie lijkt me als eerste zinvol, om te kijken of jullie nog kans hebben.

Een andere optie is eerst zélf actie ondernemen om hem wakker te maken.
Gaat de telefoon van meneer tijdens het eten? Sta op, buig je over manlief heen en zeg dwars door hem heen, in z'n mobieltje, met je aardigste stem: "lieve meneer of mevrouw aan de andere kant, het is etenstijd. Wij zitten dus aan tafel met de kinderen. Kunt u morgen terugbellen? Zolang kan het vast wel wachten." Klik als je de kans krijg de verbinding meteen weg.
Zeg vervolgens tegen manlief: "Het volgende telefoontje krijgt de niet-vriendelijke aanpak. Of het je baas is of niet, of het een miljoenenorder is of niet. Jouw keuze: je zet je telefoon uit, of je accepteert dat ik de volgende die belt de volle laag geef."
Mannen zijn niet subtiel, je zult hem heel duidelijk moeten laten merken dat de maat vol is. En welke idioot bélt er in hemelsnaam onder etenstijd? Dus die mogen net zo goed wel even worden opgevoed, gaat in ene moeite door...

Gaat-ie s avonds TV kijken? Pak de afstandsbediening en zet 'm uit, trek de stekker er uit, draai desnoods de stoppen uit de meterkast. Anything to get his attention. Beter een keer goed ruzie dat het ook duidelijk is dat jij het meent. Gaat-ie huilen? Prima, daarna meteen op papier zetten wat jij wilt. Concreet. Zodra hij ervan afwijkt, hou je het hem onder z'n neus.

**Geplaatst**: 28-11-10 10:48

Geplaatst: 28-11-10 10:48

Ik denk ook dat je hem echt eens wakker moet schudden en dan is het inderdaad maar even flinke ruzie, maar
ik denk dat je man niet weet wat hij met de situatie aanmoet. Hij weet denk ik donders goed dat er iets' niet goed zit, maar laat
het maar zo. Jullie zijn een gezin en horen bij elkaar en hij vind het allemaal wel prima.

Ik moet nu weleens denken aan hoe het met mijn ex en mij ging als het even niet lekker ging of als ik ergens mee zat.
Als ik er dan over begon wat ik maar een zeikert en had ik altijd wel iets om over te klagen en te zeveren.
Het vreet aan je dat je niet normaal kunt praten met elkaar en dat altijd de schuld maar bij jou ligt, want
ik had helemaal niets om over te liggen zeiken. Ik hoefde niet te werken en kon doen wat ik wou, dus wat was er nou
eigenlijk aan de hand.
Je leeft bijna voor hem. Als hij z'n eten maar heeft en z'n brood maar klaar ligt voor het werk en de boodschappen maar zijn
gedaan enzo, dan is er (volgens hem) toch helemaal niets aan de hand?
Mannen hebben een enorm bord voor hun kop ( veel mannen dan) en snappen niet dat een vrouw weleens
ergens mee kan zitten. Zo vreselijk frustrerend.

Daarom ben ik ook super blij dat ik het nu enorm heb getroffen met mijn nieuwe vriend en met hem normaal kan praten.
En weet je, mijn zoontje kan het met mijn vriend veel en veel beter vinden dan met zijn eigen vader.
Hij heeft het nu ook beter dan toen ik met mijn ex nog samen was. Hij krijgt van mijn vriend veel meer liefde
dan van zijn eigen vader. Mijn vriend snapt hoe hij met een kind om moet gaan en dan hij ook weleens getroost moet
worden en niet meteen kwaad moet worden als hij eens huilt.
En dit is misschien heel hard gezegt, maar het is wel zo.
Het zal altijd zijn vader blijven, maar hij zegt dagelijks 'mama, ik ga echt nooit meer naar papa toe'!!!!

**Geplaatst**: 28-11-10 10:54

Geplaatst: 28-11-10 10:54

klara schreef:
tiwi1969 schreef:
Ik heb het allemaal mee gemaakt, koophuis uit, tot twee keer toe...

Uiteindelijk zijn dat allemaal praktische zaken die oplosbaar zijn en die oplossingen komen ook.

Waar het echt om draait is de emotie, of jij gelukkig bent in je relatie en of jullie ervoor willen vechten om de relatie zo te veranderen dat jij weer gelukkig wordt. Het aller belangrijkste is of je kinderen gelukkig zijn, of dat ze meer rust en regelmaat krijgen als ze met jou wonen.

Probeer op deze vragen een antwoord te vinden voor je zelf en als je man je probeert om te praten als je weg wil dan zal hij moeten laten zien dat hij er echt voor wil gaan. Niet alleen maar mooi praten maar doen!

Sterkte!

tja, dat is het hem nou juist.
hij gaat huilen als ik zeg dat ik weg wil en dan gaat het weer even goed.
we hebben al zo vaak op ditzelfde lunt gestaan.
ik weet niet of de kinderen gelukkig zijn.
ik weet wel dat ik gestressd wordt van de situatie en dat merken ze wel natuurlijk.
ook zie ik dat mijn zoon steeds afstandelijker wordt naar mijn man (bijv. bij het douchen zoals hierboven staat)
denk dat het voor de kinderen beter is, maar dat weet je natuurlijk nooit zeker.
ik wil in elk geval niet dat ze zien hoe wij samen leven.
dat is geen voorbeeld zo.

Een woord; Relatie therapeut.
Gewoon regelen, een afspraak maken. Hij/zij kan jullie wensen en verwachtingen naar elkaar verwoorden zonder dat je zelf daar emotioneel van wordt. Die emotie staat je in de weg
Daarnaast kan hij/zij helpen bij het maken van praktische afspraken waarbij het geevalueerd wordt of het wel of niet werkt

Het is ook een lastige periode in het leven met 2 kleine kinderen thuis en een man die zijn baan schijnbaar naar een hoger nivo wil tillen (waar ook jij dadelijk van gaat profiteren financieel)
Het is een kwestie van geven en nemen

**Geplaatst**: 28-11-10 10:57

Re: scheiden of niet?

Geplaatst: 28-11-10 10:57

En ik ben helemaal niet tegen scheiden MAAR het was "in goede en slechte tijden"....

Welkom bij de slechte tijden.... niet leuk maar ook dat hoort erbij....

**Geplaatst**: 28-11-10 11:23

Geplaatst: 28-11-10 11:23

Vicky_88 schreef:
Klinkt misschien heel egoistisch maar ik had liever gehad dat mijn ouders bij elkaar waren gebleven, ookal waren hun dan misschien niet gelukkig... Je wil niet weten wat een scheiding met een kind doet.
Wat betreft de leeftijd, maakt geen drol uit. het blijft een kl*te situatie en later krijgen de kinderen er alsnog last van.
om het weekend de bezoekregeling. Aan beide kanten wordt er aan je getrokken. Papa praat over mama en mama praat over papa. Jij staat er precies tussenin. je wilt het voor beide goed doen... gaat niet!

Alsjeblieft, probeer er alles aan te doen om je huwelijk te redden, probeer er alles aan te doen om als gezinnetje te blijven bestaan!

Enig idee wat een slecht huwelijk van ouders met een kind doet?

**Geplaatst**: 28-11-10 11:25

Geplaatst: 28-11-10 11:25

Graag wil ik toch even reageren. Ik ben coach (en studeer dit jaar af als psycholoog) in de richting arbeidspsychologie.
Wat ik lees over jouw man geeft mij de induk dat hij "gevangen" zit in zijn patroon van willen presteren op zijn werk.
Zo iemand noem je in de psychologie een "Type A - persoonlijkheid".
Ik heb even wat van een andere site geplukt om je informatie te geven:

De type A-persoonlijkheid heeft geen tijd te verliezen
De type A-persoonlijkheid levert voortdurend een race tegen de klok. Hij is altijd gehaast en gestrest. Hij is voortdurend actief en neemt vaak heel wat verantwoordelijkheden op zich die hij trouwens met brio vervult, aangezien hij snel de juiste beslissingen kan nemen. Hij is doordrongen van competitiegeest en gaat graag uitdagingen aan in alle levensdomeinen. En als hij zich niet zelf in allerlei uitdagingen stort, ontmoet hij er automatisch op zijn weg, want zijn kijk op de wereld brengt dat nu eenmaal mee. Of het nu gaat om het onderhandelen over zijn woonkrediet of om het terugbetalen van de 50 eurocent korting waarop hij recht heeft bij aankoop van een pakje koffie: hij pakt de zaken altijd even gedreven aan.
Deze persoonlijkheden krijgen in de eerste plaats veel aandacht van cardiologen, meer nog dan van psychologen. Stress is immers hun krachtigste motor, waardoor ze soms al op jonge leeftijd een hartaanval krijgen. Sinds enige tijd worden er stressbeheersingsprogramma's voor hen uitgewerkt, om hun te leren afstand te nemen van de dingen, te relativeren en hun agressiviteit te temperen. Het is daarbij uiteraard niet de bedoeling hun persoonlijkheid te veranderen, maar hen vooral te beschermen tegen de schadelijke gevolgen van stress voor hun gezondheid.
Verveling staat niet in het woordenboek van dergelijke persoonlijkheidstypes, dat spreekt vanzelf. Ze hebben energie te koop en hollen van de ene activiteit naar de andere. De keerzijde van de medaille is dat de mensen in hun omgeving zich algauw opgejaagd of gebruuskeerd voelen als ze dit jachtige tempo niet aankunnen. Bovendien lopen A-types het risico afgewezen te worden omdat ze zo autoritair zijn en zich vlug kwaad maken, vooral als het naar hun gevoel te traag gaat... Het is dan ook niet altijd evident om samen te werken of te leven met dit soort mensen!

Ik wil hiermee niet zeggen dat alle kenmerken van toepassing zijn op jouw man. Maar wat ik lees over: thuiskomen, direct blijven bellen, de laptop weer pakken en verder werken en daarna ineens in volledige uitputting in slaap vallen...dat is wel heel kenmerkend voor iemand met een type A persoonlijkheid.
Voor werkgevers zijn dit heerlijke medewerkers, ze lopen zch, uit zichzelf het vuur uit de sloffen voor hun baan. Echter....deze types hebben ook veel eerder kans op een burn-out of hartkwalen, of maagzweren.
Punt is ook dat jouw man waarschijnlijk door zijn manier van doen een bepaald verwachtingspatroon heeft gekweekt bij zijn leidinggevende, klanten en collega's. Doordat hij er altijd is, altijd bereikbaar is etc. zullen ze ook altijd een beroep op hem blijven doen na werktijd. Vaak zitten dergelijke mensen ook in banen waar veel mensen dezelfde persoonlijkheid hebben en zo houden ze elkaar in stand.
Besef dat hij dit dus niet doet uit te weinig liefde of belangstelling voor jou. Integendeel...hij heeft waarschijnlijk zo sterk de innerlijke drive om dit te doen, juist vóór jou en je gezin. Omdat hij er van overtuigd is, dat als hij een stapje minder doet, dit desatreuze gevolgen zal hebben voor zijn baan en zijn functioneren. Hij kan dus gewoon niet anders...

Dit alles wil niet zeggen dat hij niet kan leren om anders met zijn persoonlijkheid om te gaan. Dat kan zeker wel. Alleen zal hij eerst moeten beseffen dat hij een probleem heeft. Bij veel mensen met een type-A persoonlijkheid komt dat besef eigenlijk te laat: op het moment dat de relatie stukloopt (en daar snappen ze dan vaak oprecht niks van, want ze deden toch alles voor hun partner), ze een hartinfarct krijgen, een maagzweer of in een burn-out terecht komen. Dat zijn dan de momenten dat de confrontatie met hun gedrag aankomt en dat er na het zoeken van hulp ook iets verandert.
Op dit moment kan het besef bij hem komen, doordat jullie relatie op springen staat. Mijn advies is: zoek hulp. En eigenlijk niet via maatschappelijk werk. Maar ik zou zeggen: ga samen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in arbeidsproblematiek. En die er voor open staat om een aantal sessies met jullie beiden te doen. Zo'n psycholoog kan je man helpen onder ogen te zien hoe hij in elkaar steekt en waarom hij dingen doet, zoals hij doet. En hem helpen om te leren hoe het anders kan.
Hieruit kan bijvoorbeeld een afspraak gemaakt worden als: als je man thuiskomt zet hij eerst zijn telefoon uit (en dit zal hem in het begin heel veel stress opleveren...want eigenlijk moet je het als een verslaafde zien). Jullie eten samen, kinderen naar bed. Samen koffiedrinken (ik noem maar wat hoor) en dan "mag" hij nog een uurtje werken, berichten afluisteren, beantwoorden etc.. en als het uurtje om is, is het schluss...
Dit zal je man heel veel moeite kosten. Hij denkt namelijk echt dat de wereld vergaat als hij niet direct antwoordt, niet direct terugbelt. Door hiermee te oefenen, zal hij leren dat er niks ergs gebeurt...
Ik ken mensen die bijv. na een feestje om 2 uur 's nachts thuiskomen en dan de mail nog checken en beantwoorden, want er MOET wel meteen gereageerd worden... Die denken er dan helemaal niet bij na dat de ander wellicht de mail pas ergens op maandagochtend opent.... maar zitten gewoon vast in de waan van het moment: zij krijgen een mail...dus MOET er direct iets mee... Het is echt dwangmatig geworden.
Kortom: bij jou man moet het besef komen dat hoe hij te werk gaat, dat dat niet de algemene norm is, maar de norm die hij zichzelf oplegt.
Als je eentip wilt hebben voor een goede psycholoog die jou en je man hierbij kan helpen, mag je me een Pb sturen.

Ik heb er ook ervaring mee dat het echt kan veranderen...maar eerst moet het besef bij jou man echt doordringen.

**Geplaatst**: 28-11-10 11:35

Geplaatst: 28-11-10 11:35

De adviezen die ik wilde geven, zijn al genoemd. Ik ben het met de meesten eens dat je man duidelijk vlucht in zijn werk en eerst gekeken moet worden naar het probleem daarachter. Misschien dat je daar achter kunt komen d.m.v. een relatietherapeut. Goed dat je naar de HA bent gegaan! Heel veel sterkte verder!

**Geplaatst**: 28-11-10 11:46

Geplaatst: 28-11-10 11:46

TS, je hebt al heel wat reacties gekregen. Ik hoop dat je er wat mee kunt.

Als ik er even vanuit ga dat jij nog van hem houdt (en 'hem' is echt wat anders dan houden van het idee van een ideaal gezin), dan is hetvolgende misschien een tip.

Je komt nu over als gekwetst en een beetje als slachtoffer. Dat zijn nooit fijne rollen. Probeer daaruit te komen. Wat zou kunnen helpen is om even het hele gezin weg te denken. Kijk naar jezelf en kijk naar je man. Probeer je in te leven en vraag 1 keer een half uur van zijn echte volle aandacht.
Vertel wat jij graag wilt en vertel ook hoe ver je denkt dat jullie daar vanaf zitten.
Vertel hem waarom je op het viel en valt en leg uit dat je denkt dat hij nu vlucht oid, en dat hij niet zichzelf lijkt.
Bedenk eerst of je idd met een ultimatum oid wil omgaan, of wat je van hem wilt. Stel, je wilt weten hoe HIJ dingen voelt en ervaart, en wat hij verwacht van jou en jullie, vraag hem dat dan niet a al minute, maar leg heel rustig uit dat dat wel is wat je nu nodig hebt om te blijven.
Zeg wanneer je dat van hem wilt horen, maak een post-it oid elke dag met over hoeveel dagen hij moet gaan praten tegen jou, over jullie. Op die manier hoef je niet steeds te zeuren dat hij over zoveel dagen echt een antwoord moet hebben.
In de tussentijd ga jij gewoon je gangetje, ongeacht waar hij mee gaat komen. Geen boosheid, geen verwijten, gewoon liefde en begrip en communicatie.

Geen man kiest voor een random gezin. Een man kiest voor een vrouw, om dat mee te hebben. Kijk (en vraag desnoods) ook eens in hoeverre jij nog de vrouw bent waar hij dat gezin mee wilde.

Zelf gefrustreed raken, boos zijn, ongelukkig zijn etc. heeft echt nog nooit iemand positief op weg geholpen. Rust, begip, berusting en communicatie wel.

**Geplaatst**: 28-11-10 12:48

Geplaatst: 28-11-10 12:48

TS, jullie hebben vrij recentelijk nog een kind gekregen dus ik ga ervan uit dat de relatie nog niet zo heel lang slecht is. Wat heeft jullie doen besluiten om samen te kiezen voor kinderen? Kun je dat gevoel terughalen?

Daarnaast denk ik dat het goed is dat jij zelf in therapie gaat, zonder je man, zodat jij weerbaarder en duidelijker wordt en hem van repliek kan dienen als hij weer eens de telefoon opneemt tijdens het eten. Jou man heeft duidelijk een (arbeids)probleem zoals Polly al aangaf. Het is (ook) aan jou om daar op een goede manier mee om te gaan en dat kan hij niet zonder jouw hulp.
Denk niet dat jouw man jou begrijpt als je niet heel duidelijk zegt wat er aan de hand is. Je hebt niet voor niets boeken zoals Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus

Ik denk dat als je nu gaat scheiden en min of meer weg loopt voor de problemen dat je in een volgende relatie dezelfde problemen weer tegenkomt. Ook al blijkt dat na therapie, al dan niet gezamelijk, een scheiding onvermijdelijk is dan heb jij er aan gedaan wat je kon en sta jij sterker in en eventuele volgende relatie en trap je niet meer zo snel in bekende valkuilen.

Natuurlijk moet je man ook inzien dat hij/jij/jullie een probleem hebben en daar aan werken maar dan zul jij het toch eerst goed onder woorden moeten kunnen brengen. Blijkbaar lukt jou dat nu niet zo goed anders had je geen bericht op Bokt hoeven schrijven...

Jaaaa, ik weet dat je man ook verantwoordelijk is voor de problemen (voordat ik half Bokt over me heen krijg!) maar jij zult helaas de oudste en wijste van de twee moeten zijn en actie ondernemen. Dat ben je aan je kinderen verplicht vind ik.
Scheiden kan altijd nog!

Oja, ik ben het helemaal met de laatste regel van Kukkie eens!

**Geplaatst**: 28-11-10 12:54

Re: scheiden of niet?

Geplaatst: 28-11-10 12:54

Ik zie/hoor genoeg om me heen dat mensen die ondanks hun niet zo lekker lopende relatie toch een 2e kind krijgen. (vaak is het het 2e kind)

**Geplaatst**: 28-11-10 18:21

Geplaatst: 28-11-10 18:21

sflj schreef:
Vicky_88 schreef:
Klinkt misschien heel egoistisch maar ik had liever gehad dat mijn ouders bij elkaar waren gebleven, ookal waren hun dan misschien niet gelukkig... Je wil niet weten wat een scheiding met een kind doet.
Wat betreft de leeftijd, maakt geen drol uit. het blijft een kl*te situatie en later krijgen de kinderen er alsnog last van.
om het weekend de bezoekregeling. Aan beide kanten wordt er aan je getrokken. Papa praat over mama en mama praat over papa. Jij staat er precies tussenin. je wilt het voor beide goed doen... gaat niet!

Alsjeblieft, probeer er alles aan te doen om je huwelijk te redden, probeer er alles aan te doen om als gezinnetje te blijven bestaan!

Enig idee wat een slecht huwelijk van ouders met een kind doet?

ja

ik schrijf neer dat IK dat zo heb ervaren.

**Geplaatst**: 28-11-10 18:33

Geplaatst: 28-11-10 18:33

Vjestagirl schreef:
Ik zou beginnen met relatie therapie. Scheiden lijkt me de aller aller laatste oplossing. Je bent toch met een reden op deze man gevallen en ermee getrouwd? Dan zou ik ook alles op alles zetten om bij elkaar te blijven .

En hier ben ik het mee eens.
Relatietherapie kan ontzettend goed helpen om irritaties van beide kanten onder de loep te nemen.
Hier vervolgens aan te werken. Mocht er dan nog geen verbetering zijn dan heb je in ieder geval je best gedaan.

**Geplaatst**: 28-11-10 18:37

Geplaatst: 28-11-10 18:37

Probeer je relatie te redden, maar als dat niet lukt kies dan voor jezelf!
Ik, als kind van gescheiden ouders, heb hier helemaal niets aan over gehouden en zou het later als volwassene vreselijk vinden als mijn moeder ongelukkig is geweest maar is gebleven voor mij.

Ik wil je veel sterkte wensen met het maken van een beslissing

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-11-10 22:33

Geplaatst door de TopicStarter : 28-11-10 22:33

Vicky_88 schreef:
Maximrocky schreef:
Ik heb der wel aardig last van gehad, en soms nog ookal is het alweer 3 jaar geleden en zijn ze beide weer redelijk gelukkig.. Al heb ik wel het geluk dat mijn ouders perfect met elkaar omgaan!

Ts: Succes met je beslissingen.

voor mij is het 15! jaar geleden. Heb er nog moeite mee! elke keer als ik terugdenk...

mijn eigen ouders zin ook gescheiden toen ik 3 was.
heb er geen moeite mee, ook niet gehad.
de ouders van mijn man zijn ook uit elkaar, hij heeft daar ook geen moeite mee.
het kan dus ook goed gaan.
hoewel dat wel voor een groot deel in de handen van beide ouders ligt denk ik.