Pfoei, heftig dagje gehad gisteren.
Het doet me goed om al jullie lieve berichtjes te lezen, zit alweer met tranen in m'n ogen.
Bedankt allemaal.
Gistermiddag heb ik hem op zijn werk gebeld om te vragen hoe het ging.
Hij kwam niet meer uit zijn woorden en ik kon horen dat het niet goed ging.
Hij had zijn vriend al ingeschakeld die op de zaak zou komen, dus die heb ik daarna gebeld.
Samen met hem besproken wat ik zou doen.
Ik ben naar de huisarts gegaan, heb gezegd dat het niet meer ging.
Hij heeft me een afspraak gegeven voor de volgende ochtend en het nr van het crisisteam
voor als het echt niet meer zou gaan. Daarna naar zijn werk gereden om hem op te halen.
Hij zag er niet uit, grauw en moe. Naar huis gereden, er was bijna geen woord uit te krijgen.
Hij is gaan slapen op de bank, ik heb hem gezegd dat ik hulp in ging schakelen en hij schudde alleen zijn hoofd.
Mijn vriendin gebeld of ze op ons zoontje wilde passen en via de huisarts een afspraak gemaakt
bij de huisartsenpost om door te kunnen naar het crisiteam, alvast een tas ingepakt.
Hij werd wakker en was er weer helemaal bij.
Gewoon even een powernap nodig.
Hij weigerde om mee te gaan, kreeg het gewoon niet voor elkaar. Hij beloofde wel d volgende dag mee
te gaan naar de huisarts, maar hij wilde zijn verhaal niet nog een keer aan een vreemde kwijt.
(De psycholoog had hem overdag gebeld en dat viel erg tegen, ze gaf het advies om te gaan sporten, jah echt wat hij nu nodig heeft)
Dus wil ook al op zoek naar een andere psycholoog.
Mijn vriendin is de hele avond gebleven, we hebben de hele avond gepraat, dingen afgesproken.
Zoals geen opname, hij wil het laatste stukje regie zelf in handen houden.
Langzaam komt bij mij ook het begrip, het besef dat het misschien ook wel klaar is zo. Heel raar.
Dat het misschien dan niet nu gebeurt, maar dan misschien over een jaar, 2 jaar....
We zijn nu 21 jaar getrouwd en ik ken hem niet anders dan dat hij een knokker is, maar vaak ook het knokken zo moe is.
En ik kom er zelf wel overheen (ooit), door veel te praten groeit mijn begrip en dat zal helpen om het een plek te geven.
Maar vind het voor ons zoontje zo moeilijk, hoe moet ik het in hemelsnaam aan hem uitleggen?
We hebben veel gepraat, nu was ook het moment gekomen over dingen die ik graag wilde weten
maar niet eerder durfde te vragen, bang dat hij er te concreet mee aan de gang zou gaan.
Maar concreet is het al, hij weet ook al hoe hij het wil doen maar dat wil hij niet vertellen.
We hebben gisteren gepraat over zijn uitvaart, dat wordt in ieder geval een besloten gebeuren
want hij wil bepaalde mensen er gewoon niet bij hebben.
De muziek boeit hem niet, maar in ieder geval wel het nummer Bloed, zweet en tranen van Hazes.
Dat dekt de lading volgens hem. Ik moet er straks eens naar luisteren, heb eigenlijk nooit zo op de tekst gelet.
Ook heb ik gevraagd wie ik moet bellen voor de zaak om de boel netjes af te handelen.
Hij heeft beloofd om een lijst te maken voor mij hoe hij alles hebben wil.
Ik heb beloofd om hem niet op te laten nemen.
We gaan straks bij de huisarts kijken of er hulp in dagopvang is, want 1 keer per week een uurtje
zet geen zoden aan de dijk.
Wat heb ik veel gehuild de afgelopen dagen, maar wat ben ik blij dat hij er in ieder geval over wil praten
en niet mooi weer speelt en ineens poef weg is.
Ik ga boven even de boel wakker maken, zoontje naar school en dan samen naar de huisarts.
Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes, doet me erg veel goed.