Het doet erg verdriet om zo'n sterke vrouw, die best fors was als een klein dun vrouwtje te zien liggen. Ze probeert te slikken, maar het lukt niet. Wanneer ze niet slaapt kijkt ze soms de ruimte in en andere keren kijkt ze je gericht aan, maar praten gaat niet meer.
Ze heeft haar katheter los gerukt waardoor er inwendige bloedingen zijn ontstaan wat weer is gaan ontsteken.
Ze zit ook aan de sondevoeding en die probeert ze ook elke keer los te rukken, maar ze heeft geen kracht genoeg meer. Ze kneep in mijn hand en bleef krampachtig vasthouden.
Nu het meest ongelooflijke
: de doktoren laten haar naar huis gaan, want ze mogen niets doen!!! Ze krijgt daar elke 3 uur externe verzorging and that's it. Ik snap het niet meer.
Eerst zou ze hersendood zijn althans dat zeiden de artsen en zou ze het weekend niet halen.Vandaag waren we bij haar en zeiden de doktoren dat het vasthouden en knijpen in onze hand slechts reflexen waren
...hoe kan het dan dat ze ons volgde met haar ogen, dat haar ogen zich konden open sperren toen van zijn dochter de telefoon afging, etc. Ik weet niet wat ik moet geloven, maar ik weet wat ik gezien heb en zoals ik het interpreteer is dat ze niet weg wil, haar hart , wil en longen zijn te sterk, maar de hersenen willen niet mee.Je ziet haar gewoon verkrampen op het moment als er iemand om haar heen staat met wie ze een nauwe band had of een van haar eigen kinderen.

ongelovelijk.
Maar daar komt ook meer bij kijken dan alleen overplaatsen..

Dat is in ieder geval niet mijn bedoeling...

