. Daar zaten hubbie en ik, ikkes die niet echt een zware kinderwens had (jaa ooooooooit wilde ik wel een kotertje, maar niet nu, want ik heb niet zoveel met andermans blaagjes, nog steeds niet, dus Urielle, je bent niet alleen tussen de Libelle moeders, hier is nog een naar paard meurend exemplaar aan de schoolpoort
) en hubbie die al heel lang en heel graag twee blaagjes zou willen. Afijn, we hadden een week of 6 om te beslissen wat medicatie betreft beginnen ja of nee, en in die weken nog maar eens goed nagedacht. De kans dat ik meteen zwanger zou worden was uberhaupt al klein, er werdt van minimaal een jaar uitgegaan. De medicatie die ik moest gaan slikken eigenlijk was dusdanig giftig voor een ongeboren vruchtje dat ze me daarom op de mogelijkheid wezen. Lichamelijk kon ik het aan om nog heel even te wachten met de medicatie, maar niet te lang. Uiteindelijk bedacht ik me dat ik het de natuur ging laten beslissen. Kwam er een kindje dan was het van harte welkom, kwam het niet dan zou het zo zijn.
De volgende controle was ik zwanger....
En er is uiteraard nérgens een leuker kind dan het mijne te vinden!!! (Alleen als de puberteit echt door gaat zetten, we hebben het nu over 11 jaar geleden dat ie is geboren, dan mag ie wel even een paar jaar in de lease
Geintjeeeeeeee!!! ) 


) en omdat ik bijna niet kan geloven dat het intense gevoel wat ik voor nr 1 heb ook voor nr 2 gaat komen. Nr 1 is zo geweldig, ik kan me bijna niet voorstellen dat nr. 2 al net zo geweldig gaat zijn en toch schijnt het zo te zijn, je liefdesgevoel deelt niet in tweeën maar verdubbelt. Wat magisch! 
geniaal 