Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-07-09 23:14

Geplaatst: 18-07-09 23:14

het ergste vind ik voor de trein conducteur.
deze moet zijn leven met deze beelden blijven leven.
best als mensen bewust voor kiezen, maar gooi je niet voor de trein of ander voertuigen.
laat de andere er buiten, reden laast was op tv dan conducteur hier door niet meer aan het werk kon, omdat hij elke keer deze beelden voor zich te zien kreeg.
zo erg had hij aan gegrepen.
deze mensen dragen het leed waar ze zelf niks aan kunnen doen met zich mee.

dus loop je met zelfmoord gedachten. hang je zelf in een boom laat je eigen verdrinken of kies voor tabletten maar laat andere er buiten.

voor de nabestaande vind ik het ook erg, bij deze gecondoleerd, helaas hulp voor zelf dooding is nog niet goed uit gevonden, vroeg of laat doen ze het toch, helaas meestal als ze spelen dat ze goed in hun vel zitten.

**Geplaatst**: 18-07-09 23:23

Geplaatst: 18-07-09 23:23

loes-freke schreef:
dus loop je met zelfmoord gedachten. hang je zelf in een boom laat je eigen verdrinken of kies voor tabletten maar laat andere er buiten.

Als je zover bent denk je daar niet meer aan, dan maakt het je allemaal niks meer uit. Teminste zo
dacht ik toen..

**Geplaatst**: 18-07-09 23:28

Re: zelfdoding

Geplaatst: 18-07-09 23:28

Dat is inderdaad zo...je bent zo van de wereld...je beseft je echt niet wat er allemaal om je heen gebeurd en wat je eigenlijk gaat doen...

Ik ben een paar keer keihard in mijn auto op de snelweg gaan rijden, en hoopte dat ik tegen de vangrail zou knallen of dat ik van het viaduct zou af rijden.
Ik durfde zelf niet expliciet op de vangrail af te sturen, dat lef had ik dan weer niet, maar elke keer dat ik in mijn auto zat dan hoopte ik toch zo dat ik een ontiegelijk auto-ongeluk zou krijgen. Ik hoopte toch zo dat ik de bocht uit zou vliegen of tegen een boom aan zou knallen.

Vreselijk was dat...om je zo te voelen. Dat je gewoon wenst dat je tegen de vangrail aan wordt geslingerd of dat je van het viaduct af rijdt...logisch nadenken doe je dan niet meer.

Mensen die hier geen ervaring mee hebben, die weten gewoon niet hoe het voelt. En dat kan ik begrijpen. Ik begrijp dat ze het veroordelen. Want ik begreep het voordat ik ziek werd ook niet.

Nu wel. Helaas.

**Geplaatst**: 18-07-09 23:31

Geplaatst: 18-07-09 23:31

Zo herkenbaar wat je schrijft laetitia.

Veel sterkte TS, altijd vreselijk zulke dingen!

**Geplaatst**: 18-07-09 23:32

Geplaatst: 18-07-09 23:32

loes-freke schreef:
het ergste vind ik voor de trein conducteur.
deze moet zijn leven met deze beelden blijven leven.
best als mensen bewust voor kiezen, maar gooi je niet voor de trein of ander voertuigen.
laat de andere er buiten, reden laast was op tv dan conducteur hier door niet meer aan het werk kon, omdat hij elke keer deze beelden voor zich te zien kreeg.
zo erg had hij aan gegrepen.
deze mensen dragen het leed waar ze zelf niks aan kunnen doen met zich mee.

dus loop je met zelfmoord gedachten. hang je zelf in een boom laat je eigen verdrinken of kies voor tabletten maar laat andere er buiten.
voor de nabestaande vind ik het ook erg, bij deze gecondoleerd, helaas hulp voor zelf dooding is nog niet goed uit gevonden, vroeg of laat doen ze het toch, helaas meestal als ze spelen dat ze goed in hun vel zitten.

Lekker voor de mensen die je vinden dan!
Meisje van school uit dezelfde stad heeft zich thuis opgehangen. Haar moeder heeft haar gevonden. Dat moet toch een nachtmerrie zijn?!

De 'juiste' manier van zelfmoord plegen voor omstanders bestaat nou eenmaal niet. Alleen euthanasie komt wat meer in de buurt. Maar dat is weer een ander verhaal.

**Geplaatst**: 19-07-09 01:32

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 01:32

Op het moment dat je zover bent dat je oprecht uit het leven wilt stappen ben je niet meer in staat om na te denken over de gevolgen van de methode. Ik heb ooit serieus geprobeerd mijn auto tegen een brugpijler te parkeren met 120 km/u (helaas kwam ik er vreemd genoeg vrijwel zonder letsel vanaf en was alleen mijn karretje total-loss), heb letterlijk op het punt gestaan mezelf voor de trein te gooien en ben op het laatste moment tegen gehouden door omstanders die zich letterlijk bovenop me gooiden zodat ik niet meer weg kon en meerdere malen overdoses pillen genomen die voor de meesten dodelijk zijn (en weer helaas kwam ik er met een maagspoeling en veel norit weer vanaf). Kortom ik ken het gevoel van wanhoop en leegte maar al te goed, kamp er nog steeds regelmatig mee! Is het te genezen? In mijn geval waarschijnlijk niet, hooguit is het leven iets minder ondraaglijk te maken met behulp van medicijnen. Therapie werkt voor mij niet want ik kan l*llen als brugman maar geen woord echt zeggen, en ken de trucjes van alle therapeuten ook wel. Mischien ben ik gewoon nog niet de juiste tegen gekomen, dat kan, maar na letterlijk jaren tobben ben ik de illusie een beetje kwijt geraakt dat ik een match vind op dat gebied.

In elk geval kan je niet oordelen over zelfmoord omdat de meesten gelukkig nooit serieus daarover nagedacht hebben. En hoe je het ook oplost, het is nooit fijn voor de nabestaanden. En hoe je het ook doet, er is altijd iemand die je zal vinden. Dat is per definitie traumatisch!

**Geplaatst**: 19-07-09 02:00

Geplaatst: 19-07-09 02:00

mm nee dat is nooit leuk.. ik heb nu 1 iemand gehad die van het dak gesprongen is om moment dat ik nog geen halve km verdop uit aant gaan was met mn toen nog vriend...dat was zo naar... hij heeft nog een dag geleeft in het ziekenhuis ofja die avond nog (wij hoorde het om half 3 in de avond/nacht) in de morgen kregen wij telefoon dat de stekker eruit getrokken was omdat de kans dat hij het haalde echt bizar klein was....

De woensdag voor carnaval is een hele grote steun (opgewekte vrolijke spontane zorgzame vrouw) van een flat gesprongen... we hebben dr afscheidsbrief gelezen waarin stond (ze had zich laten opnemen) dat ze wou leven leven leven (ze schreef gedichten enzo dus man wat stond het er mooi verwoord allemaal) ze was er zeker van dat het meer dan een depressie was die onverdraagbare pijn..en we moesten allen weten dat als ze daadwerkelijk er niet meer zou zijn het niet haar keus was maar van die tik in dr hoofd...pff ik kwam thuis van stal en toen hoorde ik het heb alleen zitten huilen....er zal nooit meer een carnaval hetzelfde zijn.. wetende haar niet meer tegen te komen is hetzelfde als naar het circus gaan en geen trukjes of clowns zien!!! en ze heeft nooit geweten wat voor steun ze vanaf mn 4de levensjaar geweest is ...mn eerste schooljuf. ik weet nog goed dat ik dr opeens met uitgaan tegen kwam...altijd met me bezig en zo vroeg ze dan ook gelijk hoe het met me ging gaf me haar nummer, voor als ik ooit eens moest praten met iemand dat ik dr kon bellen..in mn zatte kop heb ik haar naam verkeerd geschreven er stond dus niet Bernie maar benie...ik denk wie is benie? ik ken geen benie? dus heb nooit gebelt nog gesmst..toen de dag dat ze gevonden was viel het me in..nja 2 jaar het was bernie!!!!pff ga stoppen

anders trek ik t niet meer

iig is zelfdoding van mensen nooit leuk, sterkte ermee!!

Laatst bijgewerkt door AlexandraM op 19-07-09 02:12, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-07-09 02:02

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 02:02

Idd, zelfdoding is iets heel triests.
In de eerste plaats voor diegene zelf. Er is veel lijden aan vooraf gegaan. En in de tweede plaats natuurlijk voor de betrokkenen.

**Geplaatst**: 19-07-09 02:09

Geplaatst: 19-07-09 02:09

ja ik zal eerlijk zeggen dat ik blij ben en sterk genoeg ben en/of het lef ook echt niet heb aan zelfdoding te doen..want iedereen buiten 2 mensen zien me altijd als de vrolijke spontane ik..maar ik heb zoveel waar ik dagelijks zwaar depri van word of kan worden... maar ik probeer en ik wil! tevens zou ik het mn ma echt nooit aan kunnen doen, de gedachte allleen al nee... dat zou de werking hebben dat zij ook ging gewoonweg omdat ze zonder mij niemand meer heeft die er altijd is!!! ik zou het iig nooit kunnen..zoals ik zeg deels sterk genoeg deels het lef niet... het schijnt iets te zijn wat (ja voor sommige zweverig) mijn sterrebeeld heel goed in is... las ik toevallig laatst

niks laten merken... liever er aan onderuit gaan dan iemand anders ermee lastig te vallen...na een zware winter periode (noem ik ff dingen in je leven) er weer de lente van maken.. doorgaan alsof er niks gebeurt is...verwerk de dingen gewoon anders. ik neem niet alles als waarheid maar herken soms de dingen wel! ik heb ook nog geen goede therapeut/psych. gevonden en heb de hoop ook opgegeven al is het bij mij een ander probleem niet de gewone dingen

dan zijn dr soms dingen die me storen aan mn ma maar ik kan het gewoon niet negatief over haar te praten buiten als ik boos ben en owee als iemand iets over dr terug zegt dat mag niet

mn mama is mn heiligdom haha

ze is ook heel cool hoor buiten de kleine dingen, mjaa is dat niet altijd zo als men samen woond en ik nu ook MIJN idee van hoe de dingen gaan/moeten ontwikkel

nja normaals sterkte en mick jij ook!!!!!!!!!!!!!

**Geplaatst**: 19-07-09 02:38

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 02:38

Heel veel sterkte voor degenen die deze jongen gekend hebben.

Voor hem moest er geen uitweg meer zijn, al is dat moeilijk te begrijpen!
Probeer je vast te houden aan de persoon zoals je hem kende, en niet te persoon die je (gelukkig) niet hebt gekend!!

**Geplaatst**: 19-07-09 03:13

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 03:13

Voor mij heeft het wel echt geholpen een paard aan te schaffen. Was een ongelooflijke impulsaankoop (kwam op een kwade dag thuis bij vriendlief met de mededeling dat ik een paard had gekocht... Hij is wekenlang giflink op me geweest). Mijn paard is voor mij de beste therapie die ik ooit heb gehad! Sinds ik haar heb heb ik geen serieuze dingen meer uitgehaald, dus zelfs mijn vriend die niets met paarden heeft ziet het nut van de aanschaf wel in. Voordat ik haar had liep ik in en uit bij de PAAZ, sinds ik madam heb ben ik daar niet meer geweest. Dat is voor mijn vriend ook alle kosten die het hebben van een paard met zich meebrengt wel waard, ondanks dat het een flinke aanslag op ons budget is en hij ook er een hoop voor moet laten.

Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met het verlies! Het is en blijft moeilijk om mee om te gaan.

**Geplaatst**: 19-07-09 09:54

Geplaatst: 19-07-09 09:54

Ik werk in de regio Haaglanden en daar worden wij door de politie -we zitten ook in het politiebureau- ingelicht over wat er allemaal gebeurd, van woninginbraak tot ernstige zaken.

Ik zit in een speciaal team dat familie, nabestaanden en getuigen van zelfdoding, moord en doodslag opvangt en begeleid.

Maar in veel regio's staat Slachtofferhulp verderder weg van de politie en worden mensen nog wel eens "vergeten".

Iedereen die te maken krijgt met een strafbaar feit of betrokken in bij een verkeersongeval -buiten drank of roekeloos rijden- heeft recht op Slachtofferhulp.

**Geplaatst**: 19-07-09 13:42

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 13:42

Heel naar wat er gebeurd is, Maar zoals ook al gezegd .
Kies voor een andere plek is vele makkelijker gezegd dan gedaan.
Mensen die echt zelfmoord plegen zijn al zover dat ze daar niet meer over na kunnen denken.
Ook ik heb het van familie meegemaakt wat tot nu toe nog goed is afgelopen maar waar de kans zeer groot is dat die een volgende keer niet zo zal aflopen.
Het is heel naar ook voor de omstanders. En veel mensen die zover zijn zullen met goede hulp die optijd komt tot inkeer kunnen komen maar dit geld helaas niet voor iedereen.
een goede manier voor zelfdoding bestaat nu eenmaal niet.
Maar ook voor dat persoon is er erg veel lijden aan vooraf gegaan wat wij meestal niet kunnen indenken of bedenken.
Natuurlijk is het heel vervelend ook voor omstanders. Maar ik kan er bij beide partijen erg goed inkomen.

**Geplaatst**: 19-07-09 15:15

Re: zelfdoding

Geplaatst: 19-07-09 15:15

Sterkte Paardjuh!
Ik had het zien staan in de krant. Vreselijk.
Ook heel naar dat er getuigen bij waren.
Hopelijk heeft de jongen iets achter gelaten voor de nabestaanden, zodat zij het beter kunnen verwerken. En misschien een beetje begrip hebben. Tis ontzettend zonde, maar 20 jaar.

**Geplaatst**: 19-07-09 15:33

Geplaatst: 19-07-09 15:33

mick75 schreef:
Voor mij heeft het wel echt geholpen een paard aan te schaffen. Was een ongelooflijke impulsaankoop (kwam op een kwade dag thuis bij vriendlief met de mededeling dat ik een paard had gekocht... Hij is wekenlang giflink op me geweest). Mijn paard is voor mij de beste therapie die ik ooit heb gehad! Sinds ik haar heb heb ik geen serieuze dingen meer uitgehaald, dus zelfs mijn vriend die niets met paarden heeft ziet het nut van de aanschaf wel in. Voordat ik haar had liep ik in en uit bij de PAAZ, sinds ik madam heb ben ik daar niet meer geweest. Dat is voor mijn vriend ook alle kosten die het hebben van een paard met zich meebrengt wel waard, ondanks dat het een flinke aanslag op ons budget is en hij ook er een hoop voor moet laten.

Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met het verlies! Het is en blijft moeilijk om mee om te gaan.

Heel goed om te lezen dat je paard jou op de been houdt!! Vreselijk om te lezen dat je echt een paar keer de daad bij het woord gevoegd hebt en zo ver heen was dat je echt tot actie over ging.

Ben je nu dankbaar dat het niet is gelukt of had je gewilt dat het wel was gelukt? Mag ook per PB..