tassie schreef:ik vind het zo moeilijk te begrijpen dat het mijn schuld is dat het over is, ik wou hem niet verstikken, maar onbewust deed ik het toch... en het ging zo goed, tot ik hem vandaag dus zag fietsen.. net weer enorm zitten huilen, zo erg dat ik er bijna van moest overgeven.. dan besef ik weer hoe erg ik hem mis....
Ho ho, het is niet JOUW schuld!!! Begrijp heel goed dat een relatie altijd van twee kanten komt, het kan niet alleen van jou of alleen van hem komen. Jij hebt je van tevoren nooit beseft dat je hem verstikte, omdat hij er niets van zei. Misschien had er aan gewerkt kunnen worden als hij het gewoon op tijd had aangekaart, maar dat heeft hij niet gedaan. Het is dus absoluut niet alleen jouw schuld, voor zover je al van schuld kan spreken.
Dit is gewoon het ***ste aan relaties, op het moment dat het uit gaat komt dit 9 van de 10 keer voor een van de twee volkomen onverwacht, of in ieder geval ongewenst. Hij is al klaar met zijn gevoel, heeft een voor hem geldige reden en kan door met zijn leven. Intussen blijf jij over met een besluit waar je totaal niet achter staat, met gevoelens die je niet kan uiten en verdriet dat je niet kwijt kan. Dat is gewoon ontzettend rot en oneerlijk, maar helaas is het niet anders. Maar hoe diep je nu ook door het stof gaat, je komt er écht sterker uit, en al wil je het nu nog helemaal niet horen: op een dag komt er weer iemand in je leven, en dan heb je geleerd om allebei je eigen ding te blijven doen, ruimte te geven, zelfstandig te blijven en toch samen, en hopelijk is het iemand die op het moment dat er iets niet lekker zit wel aangeeft wat er precies mag veranderen of waar jullie rekening mee moeten houden. En misschien kijk je dan zelfs terug op deze periode als een leermoment (zo kijk ik in ieder geval wel terug op die periodes van mij
). Ik heb ook vriendjes gehad die het éérst uit maakten, om dan pas aan te geven wat er niet lekker zat, en daarna wilden ze het wel weer proberen. Om helemaal gek van te worden!! Je zit dan in zo'n idiote emotionele achtbaan, je gaat van de grootste euforie naar het grootste verdriet, dat hou je gewoon niet vol.
Het is nu gewoon een kwestie van een hele tijd afleiding zoeken in de juiste dingen. Ga lekker shoppen als je bankrekening het toestaat, koop onbenullige dingetjes (ik ging altijd onderbroeken kopen
werkt goed!
), doe leuke dingen met vrienden en vriendinnen en dan slijt het vanzelf. Het is niet meer dan normaal dat je hem vreselijk mist, en van het ene moment haat je hem om hem vervolgens ieder ogenblik weer terug te willen nemen, maar probeer sterk te zijn en hou jezelf in ere: niemand is het waard om voor door het stof te kruipen en jezelf te verliezen, ook hij niet!!