xxappiexx schreef:Ik ken het maar dan van de andere kant. Ik ben cassiere bij de AH, ik zal altijd goedemorgen/middag zeggen en doen wat me geleerd is. Maar je wilt niet weten hoe sommige klanten zich kunnen gedragen, onbeschoft gewoon (en tegenwoordig zijn er dat steeds meer lijkt wel).
En dan van mij verwachten dat ik heel aardig en klantvriendelijk blijf. Dat doe ik ook wel, maar thuis na het werk heb ik altijd een gigantisch humeur daardoor. Nee, ik ben blij als ik straks klaar ben met studeren en gewoon aan het werk kan. Ben ik tenminste van dat vreselijke minderwaardige baantje af.
Amen.
Ik werk nu sinds december fulltime (nog maar 2 weken
) omdat ik gestopt ben met school (studie beviel niet) en september begin ik weer.
Hoeveel mensen wel niet onbeschoft tegen je zijn... 'Bonnetje erbij?' Nou halen ze de neus of alsof ik stront onder hun neus houd.
Geen hallo/doeg zeggen, helemaal niets zeggen. Bellen, hele gesprekken voeren dat je er niet tussenkomt, buitenlands gaan praten vind ik ook niet echt done. Mensen die denken dat je dom bent terwijl je waarschijnlijk een hoger opleidingsniveau hebt dan de gemiddelde klant. Van die 'leuke' bijna beledigende grapjes en als je dan niet meelacht de buurman aantikken 'ha ze snapt 'm niet.' Ja. Uh.
Al die gillende kinderen aan je kassa. (Die ik dan ook corrigeer (past goed bij m'n komende opleiding
) met; jullie staan naast elkaar moeten jullie zo schreeuwen dan gaan jullie maar buiten staan). Bedelende kinderen, rotzooi makende mensen. Dat is ook zoiets.. dat doe je thuis toch ook niet. Dat puddinkje wil ik niet meer dus duw ik het maar tussen de pudding. Echt niet dat ik het dan kan nalaten om te zeggen; 'Geef maar hier, want tussen de boekjes hoort dat ook niet hè, meneer'.
Ik heb echter ook hele lieve klanten, met kindertjes of oudere mensen en gewoon vaste klanten. Maar zoals appie zei, af en toe kom ik toch met een humeur thuis