Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-04-09 15:03

Re: Mensen zonder fijne familie en vrienden?

Geplaatst: 13-04-09 15:03

Oke. Dan zou ik wel gaan:p En volgens mij heb jij ook al bedacht dat je gaat?

**Geplaatst**: 13-04-09 15:21

Re: Mensen zonder fijne familie en vrienden?

Geplaatst: 13-04-09 15:21

haha nee, wij gaan echt niet. Tenzij oma zich er persoonlijk mee bemoeien (en ik hoef dus niet via via te horen van: och arme oma, die zit er zo mee

).
En dan levert het maar wat mot op, maar 1 voordeel: als ik ga trouwen verwacht ik de tokkies niet eens

**Geplaatst**: 13-04-09 15:47

Geplaatst: 13-04-09 15:47

Zoezi schreef:
Ik had zojuist een discussie met iemand. Kwam er eigenlijk op neer dat er zeker mensen bestaan zonder familie waar ze goed mee kunnen opschieten en zonder vrienden leven. Zou dat aan die mensen zelf liggen? Ikzelf heb ook maar een matig contact met mijn familie, maar ik kan de afstand de schuld geven (en mijn paard, die ik liever aandacht geef dan hun). En schoonfamilie krijg je er bij. Ze zijn niet echt van mijn leeftijd omdat mn schatje een verwend nakomerttje is .Daarnaast is echte vriendschap creeeren in een andere omgeving ook bijna niet te doen (ondervind ik zelf) maar om nu te zeggen dat dat aan mij ligt. Vaak is het een beetje 1-richtings verkeer. Hebben meer mensen hier last van en hoe erg is dat? Hoeveel hinder ondervind je er van?
Ik niks, ik heb kennissen genoeg. Een paar echte goede vrienden, weliswaar op afstand, maar toch. Fijne collega's die met me moeten lachen en een baas die héél blij met me is. En natuurlijk een al bijna 8-jarig goed huwelijk en een schattig dochtertje. Voor meer zou ik wel tijd hebben, maar je kan niks dwingen he?

Als ik het zo lees klinkt het alsof je een fijn leventje hebt hoor. Je hebt een leuk paardje, een leuke man, een fijne baas en een leuke dochter. Heb je meer behoefte aan vriendschap of vind je het fijn zo?

Niet iedereen heeft dezelfde behoefte aan vrienden, de ene heeft een enorme vriendengroep en kan niet zonder en de ander kan prima tijd in zijn ééntje doorbrengen. Als de balans tussen behoefte aan vriendschap en vriendschap maar goed is, dan is het best hoor. Ik geloof niet in een bepaalde standaard wat dat betreft.

Ik geloof er wel in dat het aan jezelf ligt of je ergens vriendschap maakt of niet. Stel je je er niet voor open, dan gebeurt het ook niet. Dat hoeft helemaal niet negatief te zijn, als je in een bepaalde omgeving geen behoefte hebt aan meer contact is dat ook niet erg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-09 17:18

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-09 17:18

Net terug van een bezoekje aan een klasgenootje van Natasha. Even zitten praten over andere mama's. Ben ik even blij dat ik niet bij anderen op hun nek zit en niet altijd aanwezig ben op het schoolplein! Tussen de mama's is er nu al haat en nijd, en dat bij kindjes die net een jaar naar school gaan. Er vormen zich nu al groepjes tussen de mama's. EN die mag die niet, en die mag die niet........pffff.
Nee hoor

ik hoef niet perse nieuwe vrienden. Gewoon leuk contact. Geen verplichtingen. Heb ik ook gelijk gezegd. Ik stuur geen kaartjes met kerst en vergeet altijd te bellen, hahaha.

**Geplaatst**: 13-04-09 17:34

Re: Mensen zonder fijne familie en vrienden?

Geplaatst: 13-04-09 17:34

Als het goed is voelt vriendschap ook niet als verplichting

Maar je moet natuurlijk niet vergeten dat je ook in bepaalde mate moeite moet doen/moet geven wat vriendschap betreft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-09 19:39

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-09 19:39

Ik zou alles doen voor vrienden of kennissen al is het midden in de nacht!
Zo heeft mijn beste vriend Jeroen me heel vaak ´s nachts huilend aan de telefoon gehad. Een aantal jaren erna kon ik hem helpen door een luisterend oor te zijn. Het schept een hele hechte band. Jeroen is al 10 jaar mijn alles. Soms heb ik er zelfs meer voor over dan voor mijn eigen man.

**Geplaatst**: 14-04-09 10:48

Geplaatst: 14-04-09 10:48

ik heb alleen contact met de familie van mijn moeders kant.
mijn vader is een zware borderliner en heeft daardoor veel leugens de wereld ingeholpen in de familie,oa over mijn gezin.
ik heb geen zin om me constant te moeten verdedigen,dus dat vertik ik ook en heb daardoor "zijn" kant vd familie laten gaan. dit dus om de lieve vrede te bewaren.
en weetje,.het bevalt me best zo!
familie kies je niet,.die krijg je,.of je het nou leuk vind of niet.

geef mij inplaats daarvan maar een leuke groep lieve vrienden om me heen,die bewust hebben gekozen voor vriendschap.
en daarmee zit het bij mij meer dan snor:-)
wat de famili betreft van moeders kant,.. die zijn toppie,..

**Geplaatst**: 14-04-09 10:57

Geplaatst: 14-04-09 10:57

Mijn vriend heeft geen echte vrienden en qua familie enkel zijn moeder en jongste broer die hij misschien 5x per jaar ziet. En het ligt een beetje aan hem maar zeker niet volledig. Hij is 1 van de meest vriendelijke mannen die ik ooit gekend heb en 1 van de meest behulpzame ook!

Hij gaat werken, komt thuis om zijn kleren te wisselen, gaat naar de paarden, haalt me van mijn werk en gaat mee naar huis. In het weekend gaat hij op zaterdag ook werken en op zondag zit hij ook heel de dag bij mij. Hij zegt het al 4 jaar dat hij liever bij mij is dan bij mensen die hem toch alleen laten vallen, hij heeft heel slechte ervaringen met 'vrienden' en zijn familie uit zijn jeugdperiode. Zijn moeder en zijn jongste broer spreekt hij niet veel, daar heeft hij ook geen nood aan volgens hem. Hij is wel een gesloten boek en stelt zich dus ook niet open voor vriendschappen, maar zolang hij daarmee kan leven vind ik dat prima. Ik zit in het weekend ook liever met hem op een terrasje dan met een stel vrienden die hun energie allemaal tesamen mijn richting ingooien, maar soms mis ik het ook wel.

Hij heeft het niet nodig zegt hij. Ik heb wel vrienden, maar dat beperkt zich tot op de weide en het werk. Maar ik denk persoonlijk dat dit een fase is. Hij is redelijk veel van werk veranderd ook de laatste 4 jaar en hij zit dus nog altijd niet 100% in zijn vel en dat heeft er wel veel mee te maken denk ik.

Ik kan eerlijk gezegd niet zonder vrienden of familie. Ik heb het echt eens nodig om eens te praten met mensen buiten mijn vriend. Dus voor mij is het raar om te weten dat er wél mensen zijn die zonder familie of vrienden kunnen. Mijn vriend beweerd van wel maar ik hoop heilig dat dit een fase is

Het zou eens leuk zijn om gelijke vrienden te hebben en zo heel af en toe dus wel eens wat te gaan doen in groep.

**Geplaatst**: 14-04-09 11:12

Geplaatst: 14-04-09 11:12

Ik heb een fijne familie (ben heel close met mijn moeder en zus) maar weinig echte vrienden. Ik heb wel veel kennissen, maar het grappige is dat veel mensen wat ik een kennis noem, een vriend zouden noemen.

Jaren heb ik er echt problemen mee gehad dat ik maar weinig vrienden heb (nooit echt gehad ook) maar uiteindelijk heb ik er vrede mee. Ik ben iemand die prima alleen kan zijn, sterker nog: ik wil niet altijd mensen om me heen. Daar word ik doodmoe van. Ik ken veel leuke mensen: van vroeger, van mijn studie, via de paarden en via bokt, bijvoorbeeld.
Maar het schijnt op de een of andere manier erg moeilijk te zijn om meer dan oppervlakkig contact met mij te krijgen. Tsja, dat is nu eenmaal zo.

Mijn vriend heeft nog steeds een grote vriendengroep van vroeger. Daar doet hij ook regelmatig dingen mee. Ik laat hem lekker gaan en doe dan mijn eigen dingen. Hij heeft daar duidelijk wel behoefte aan, veel vrienden. Ook al zijn het dan vrienden die ik eerder kennissen zou noemen.
Zijn verhouding met zijn familie is trouwens ook prima, maar wel heel anders dan mijn verhouding met mijn familie.

Mijn zus heeft ook altijd veel vrienden. Ze maakt heel makkelijk contact met iedereen en iedereen wil ook altijd met haar afspreken enzo. Ik geef toe dat ik daar best weleens jaloers op ben geweest, vooral als mijn schoolvriendinnetjes de voorkeur gaven aan mijn zusje (we schelen niet zoveel in leeftijd, ze zat altijd 1 klas lager dan ik). Maar je wordt ouder en ondertussen wil mijn zusje meer zijn zoals ik: in staat zijn om je eigen gang te gaan en je weinig aan trekken van wat anderen van je willen en verwachten. Ze is ondertussen heel vaak teleurgesteld in 'vrienden' die het bijvoorbeeld lieten afweten als mijn zus hen eens nodig had. Ook leggen al die leuke dingen wel een enorme druk op haar beperkte tijd.

Ik denk dat het moeten hebben van vrienden een bepaald beeld is, wat lang niet bij iedereen past. Maar voordat je daar de discussie over aan kunt gaan, is het misschien eerst verstandig om te bepalen wat vrienden nu eigenlijk zijn? Wat verwacht je van 'een vriend'?

Ik heb in ieder geval niet veel vrienden nodig om gelukkig te kunnen zijn.