Bokt.nl

Maethoriel schreef:

Jeetje Cookies, wat een heftig verhaal...

Mijn vriend is ook werkzaam bij de landmacht, overigens al voordat ik hem leerde kennen. Ik ben dus ook niet anders gewend, maar snap jouw punt heel goed

Mijn ervaring is dat je vrij snel leert leven met die afstand en het elkaar minder zien. De eerste weken stond ik iedere zondagavond met tranen in m'n ogen, inmiddels geven we elkaar een dikke kus en knuffel en is het weer vrijdag voordat ik het weet Ik heb momenteel doordeweeks ook een enorm druk en leuk leven; studie, stage, werk en dan gaat de tijd gewoon snel We bellen iedere dag en zitten zo om de dag op msn, ligt eraan, want hij sport daar 's avonds ook en kijkt lekker filmpjes op z'n kamer. Je raakt in ieder geval niet snel uitgekeken en uitgepraat, iedere vrijdagmiddag heb ik weer kriebels als ik weet dat hij ieder moment thuis kan komen

Wel zijn wij nu al bezig met kijken naar de toekomst. Ik ben 21, mijn vriend bijna en ik ben over 1,5 jaar klaar met mijn studie, mijn vriend zijn contract bij de Landmacht loopt over 3 jaar af. Hij zegt nu dat hij dan stopt, omdat hij iets me mij op wil bouwen. Ik heb gezegd dat hij dit werk móet blijven doen als dat echt is wat hij wilt. Ik kan leven met uitzendingen, oefeningen, maar ik heb wel gezegd dat ik dan samen wil wonen in centraal Nederland, zodat hij in ieder geval iedere avond naar huis kan komen Mijn vriend zegt nu dat hij hier niet weg wil, en daarom uiteindelijk kiest voor een baan buiten Defensie. Hij wil niet dat, als er ooit kindjes komen, die op moeten groeien met een weekendpapa, daarvoor vind hij mij (en een evt. gezin later) te belangrijk Wel blijft dat avontuurlijke trekken, want hij denkt erover om dan naar de brandweer te gaan

Ik ben niet anders gewend, dus ik snap dat het moeilijker is om je vriend die stap te zien maken en niet goed te weten hoe het allemaal gaat worden. Toch vind ik het heel goed dat je hem vrij laat om zijn droom waar te laten maken. En dat je daarbij stiekem hoopt, voor jezelf, dat hij niet doorgaat, snap ik ook hoor Hoewel mijn vriend zichzelf niet vrijwillig op zal geven voor een missie, zou hij het niet erg vinden om te gaan als hij moet. En hoewel ik wéét dat dat bij zijn werk hoort en dat het voor hem heel bijzonder zal zijn, die ervaring, duim ik iedere dag weer dat hij niet hoeft in de komende 3 jaar

Het is echt niet altijd makkelijk, dat ga ik zeker niet zeggen, want ik heb afgelopen zaterdag alleen mijn verjaardag moeten vieren met familie terwijl hij voor oefening in Duitsland zat. En niets is zeker bij Defensie, dus je leert heel flexibel zijn. Maar aan de andere kant heeft zijn beroep ook heel veel léuke kanten, want toevallig kon hij zonder problemen morgen en vrijdag vrij nemen en komt hij vandaag alsnog naar me toe om samen mijn verjaardag te vieren En dat soort momentjes leer je enorm koesteren, je leert elkaar door dik en dun kennen en als je de afstand, de onregelmatigheid en de soms geestelijk zware belasting van het werk overwint, dan weet je dat het écht goed zit in je relatie

VivaLaVida schreef:

Ik weet zeker dat ie super blij is met iemand als jij die hem zoveel gunt

kaill87 schreef:

Tja, aan de ene kant is dit geweldig voor je vriend, wat minder voor jou :S
Eerst nog de laatste testjes afwachten, maar geloof me maar je wordt straks wel trots op hem als het allemaal doorgaat.
Tis moeilijk, maar hij zal ook trots op jou zijn als je hem door dik en dun steunt. En die steun kan hij goed gebruiken straks in de opleiding e.d.
Je moet natuurlijk niet vergeten dat het voor die jongens ook best moeilijk is allemaal. Aan de ene kant heel graag bij de marine maar wel de keus moeten maken om je vriendin minder te zien. En dan is het heel fijn voor ze als ze iemand hebben die ze door dik en dun steunt. Ik was in het begin net als jij, als het eenmaal gewend is ben je ontzettend trots op je vent en natuurlijk op jezelf !

Renske_ schreef:

welkom in de wereld van defensie

voor je vriend is het een super kans, en ach het heeft ook zo zn voordelen hoor, een militair als vriend
moet wel zeggen dat ik heeeelemaal in het wereldje zit, mn ex'en mn vroegere scharrels, mn huidige vriend, allemaal militair. Vaak kwam ik er later pas achter dat het wéér om een militair ging haha!

En zelf werk in in de bar&eetzaal op een kazerne, waar ik stom toevallig "vriendjes van vroeger" weer tegenkom, en mn vriend heb leren kennen en veel leuke nieuwe mensen heb leren kennen.
Ik vind het een geweldig wereldje, leuke sfeer en voor de fanatieke jongens meer dan genoeg kansen!
Werk zelf bij een landmacht basis, vriendje is luchtmacht, exvriend is marinier, en dan nog een zooi stapvrienden/ex scharrels enz enz die allemaal bij de landmacht zitten.

En ja het alleen slapen enz is niet altijd ideaal, maar sommige periode's zijn ze veel vrij en is het juist echt super!
Zo komt mn vriend nu 10 dage thuis op t moment dat ik ga werken, en als ik thuiskom gaat hij alweer weg... maar straks is hij weer een goede week vrij(ik niet maar werk dan gewoon iets minder)
Deze zomer zit hij 5 weken in Amerika, vlak bij Las Vegad voor ene opleiding, supergaaf dus! Alleen ja wel 5 eenzame weken voor mij, en grote kans ook nog eens dat we precies in die week de sleutel van ons huisje krijgen, maargoed dat halen we na die 5 weken wel weer in.

De uitzendingen horen er ook bij, en ja dat is als thuisfront erg moeilijk maar dat is wel het geen waar ze voor worden opgeleid en altijd naartoe werken.
En NL is zo voorzichtig met hun militairen dat ze geen onnodig grote risico's nemen, eigenlijk het enige linke zijn de bermbommen in Afghanistan maargoed voor jouw vriend wordt uitgezonden is de Afghanistan missie voorbij, en heb op dit moment bekenden daar zitten en veel anderen die al zijn geweest/nog gaan en stuk voor stuk zijn ze enthousiast al is het soms wel erg zwaar, ook na thuiskomst nog maar dat ligt er ook helemaal aan wat ze er mee hebben gemaakt.

Hoop dat je vriend door de rest ook nog heenkomt!