beantsje schreef:Mijn zus heeft een bijna-dood ervaring gehad, en is sindsdien een ander mens geworden. Alsof ze meer wist dan wij...ik kan het ook niet uitleggen hoe dat was, maar ze was na die tijd veel berustender; niet gelaten, maar had echt vrede met alles (ze had kanker). Toen ze een jaar later overleed, was ik erbij en het was goed.
Zelf heb ik geen bijna-doodervaring gehad maar heb de dood wel in ogen gezien.
Ik heb een keer een ongeluk met mijn paard gehad waarbij we in een vorstperiode in een sloot beland zijn en waar ik zonder hulp niet uit kon komen. De kans dat iemand daar langs zou komen, was bijzonder klein en ik raakte al snel onderkoeld dus ik dacht echt dat ik dood zou gaan. Ik was toen nog wel bij bewustzijn enzo, het was gewoon een verstandelijk besef. En het was eigenlijk heel vredig, of de tijd stilstond en ik had het gevoel dat het allemaal goed was.
Nadat ik alsnog gered was, heb ik best wel last van het ongeluk gehad maar dan van de paniek en hulpeloosheid die ik voelde toen mijn paard op hol sloeg; niet van de minuten dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Dat was eigenlijk heel mooi.
Ik ben gelovig en ik geloof ook in een leven na de dood. Daarom denk ik dat een vroege dood nooit zinloos is omdat een leven nooit zinloos is, hoe kort ook en een (vroege) dood is niet het einde. Ik geniet heel bewust en met volle teugen van het leven maar als ik morgen doodga, is het goed.
Stiekem hoop ik weleens dat ik eerder doodga dan mijn partner. Want ik ben veel banger voor alleen achterblijven...
Wow, dat klinkt ook heel heftig!
Ik krijg er gewoon helemaal kippevel van...