Bokt.nl

Imago01 schreef:

Ik denk dat jouw vriend zelf ook wel goed beseft dat jullie niet in een normale situatie zitten wat betreft de relatie. Hij zal gerust spijt hebben van die beuk die hij verkocht heeft en misschien weet hij daar niet goed mee om te gaan op dit moment, ook niet met het feit dat jij nu weggaat. Dat je haat ziet, kan absoluut zijn, maar misschien is het wel haat om zichzelf? Ik ga zéker niet je vriend verdedigen hoor. Heeft hij zijn excuses aangeboden voor het slaan eigenlijk en oprecht zijn spijt betuigd?
Of je er met een weekje zelf al uit bent of je wel/niet met hem verder wilt en of je uberhaupt nog wat voor hem voelt, daar heb ik een hard hoofd in. Je zult namelijk ook met jezelf in het reine moeten gaan komen. OP dit moment moet je echt even schijt aan de hele wereld gaan krijgen en kiezen voor jezelf. Het is JOUW leven waarin JIJ gelukkig moet gaan worden namelijk en aangezien je maar 1x leeft...

Okay dat over het weekje weg....

Dan over de nieuwe vriend. Als het een vriend is die jou écht wilt, dan zal hij op je wachten. Mijn advies is om eerst je huidige relatie goed te bekijken. Op het moment dat JIJ eraan toe bent, neem je een belissing en ga je voor de volle 100% voor die beslissing, wát je ook beslist.

Mocht je beslissen om je huidige relatie te beeindigen, zou ik als ik jou was héél rustig aan gaan opbouwen met die nieuwe vriend. Eerst een goede vriendschap en dan zie je wel of je op liefdesgebied ook gevoelens gaat krijgen. Vertel hem dit ook. Wees eerlijk tegen die nieuwe vriend. Zeg dat je het emotioneel niet aankunt om in 2 relaties tegelijk te zitten. Het ene nog niet afgerond en de nieuwe niet behoorlijk opgestart. Als hij echt gek op op jou is en jou wil, dan wacht hij echt wel op je hoor. Zo niet, dan wil hij je ook niet.

Bedenk daarbij wel dat nieuwe vriendjes in het begin altijd leuk zijn. Elke relatie is leuk het eerste jaar. En daarna komen de irritaties en onhebbelijkheden van elkaar. De kunst is om te zien of je met die onhebbelijkheden van elkaar kunt leven.

Opmerking: dat je al 3 jaar in een relatie zit waar je eigenlijk niet gelukkig in bent, vind ik wel een erg lange tijd hoor. Iedereen heeft ups en downs in relaties maar die zouden geen 3 jaar moeten duren.

Sterkte met je beslissing. Wees hard voor jezelf, ook voor anderen en neem de tijd om goed na te denken maar ook om met anderen hierover te praten. Veel praten helpt echt erg goed maar uiteindelijk is de beslissing aan JOU en niet aan deze anderen...Wees sterk en raap even al je kracht bijeen. Er komt echt een periode waarin je kunt gaan uitrusten hiervan.

pandabeertje schreef:

Ik heb het zelfde gehad met mijn ex.
Het enige advies wat ik je kan geven; stop er mee, want het gaat van kwaad tot erger. Het begint met een keer een gefrustreerde tik, maar bij mij ging het daarna tot keel dicht knijpen.
Ik denk nu hoe heb ik die laatste 3 jaar nog zo door kunnen gaan. Na een tijdje heb je gewoon geen eigenwaarde meer.
Ik liep in het laatste jaar te denken, wil ik hier wel echt mee samenwonen, kinderen etc.
Wat wil ik zelf, nou trouwen, huisje boompje beestje en een toegewijde man. Nou, toen was ik er toch wel uit, maar zelfs toen heeft het nog een aantal maanden geduurd voordat het echt uit ging.
Nu heb ik een super lieve vriend, ga in augustus trouwen en ben ook nog zwanger inmiddels.
Ik ben weer helemaal mezelf gelukkig

In ieder geval heel veel strerkte met je beslissing wat je gaat doen.
Denk in ieder geval aan jezelf en wat je zelf echt wil nu en in de toekomst.

Imago01 schreef:

Dat is je reinste onzin en dat moet je gewoon weigeren te geloven. Laat jezelf niet gek maken in je koppie. Je weet zelf wel beter. Je weet wie je bent, waar je voor staat. Durf gek te zijn maar laat je niet gek maken hoor wijffie! Wees helder in je kop, zie weer helder te worden. Raap al je eigenbesef bij elkaar en probeer ze weer op een rijtje te krijgen. Die eigenwaarde heb je wel, je moet het alleen weer even zien terug te vinden. Pas als JIJ jezelf gaat wijsmaken dat je geen klap waard bent, dan ga je het geloven en dan is het einde zoek.

je hebt heel veel te bieden in een relatie en er is nóg iemand die je leuk vindt en zo zijn er nog wel meer mannen die jou leuk vinden om wie je bent, om hoe je eruit ziet en om wat je te bieden hebt in een relatie. Nee hoor, laat je dat niemand wijsmaken.

Imago01 schreef:

Jawel hoor, kun je gerust wel.
Weet je hoe?

Eerst een oplossing voor je huidige probleem gaan zoeken. In de tussentijd jezelf niet gekker laten maken of onzekerder laten maken dan je nu al bent.
Als je die moeilijke beslissing hebt genomen, ga je er voor de volle 100% voor, wát die beslissing ook is en moet je dan eens naar jezelf gaan kijken...binnen no-time bloei je weer helemaal op hoor! Komt vanzelf goed! De kunst is om al je doorzettingsvermogen, al je koppigheid bij elkaar te rapen, je door niemand wat negatiefs aan te laten praten en juist alle positieve dingen wel tot je door te laten dringen. Ook al is dat maar 1 compliment in de 2 weken...zorg dat je je dat compliment herinnert. Of dat nu gaat over hoe je eruit ziet, iets goeds dat je doet, iets dat je voor elkaar krijgt. Zoek het niet in het grote geheel; het zijn de details die het hem doen.

Ik zeg je net al dat je heel veel te bieden hebt. Anderen zeiden al dat ze het knap van je vinden dat je die week weg gaat. Dát is al een compliment he...je moet de complimenten wel zien waar ze zijn...daar groei je door!

Enne...als je het geld hebt, probeer deze week met een goede vriendin van je even wat leuke dingen te gaan doen. niet thuis gaan zitten hoor (of op je logeeradres dan) maar lekker erop uit. Al is het maar een bakje koffie in de stad, even een stukje lopen in het bos, samen een film kijken of úren kleppen over van alles en nog wat..

Het duurt even en lukt niet van vandaag op morgen maar geloof me, wees sterk, hou je gedachten bijeen en dan komt het echt vanzelf. maar ja, je moet er even voor knokken maar iets zegt mij dat jij wel een knokkertje bent dus ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed komt. Alleen jezelf niet zo de put in banketstaaf!

MaaikeMo schreef:

Zo wat een verhaal..
Heel veel sterkte..
Ik maak me wel zorgen over als je bij hem terug gaat, hoe vaak ga je hem zoiets vergeven, je hebt hem al 1 x vergeven toen je hem sloeg....

Misschien dat het een idee is, dat je een soort van lijst gaat opstellen.. wat vind ik leuk aan hem, en wat vind ik niet leuk aan hem.
over hoe je je voelt, wat je verwachtingen zijn van hem, de dingen die hij verwacht van jou, en tot hoeverre dit goed kan komen.
Om het zo een beetje op een rijtje te zetten..

_Patriciaa schreef:

hoe meer je zegd, hoe verstandiger ik het vind dat je de week weg gaat!!

cooper schreef:

Heel herkenbaar jou situatie.
Maar ik merk dat bij jou het gevoel van 'wij waren altijd samen' overheerst. Ik denk niet dat je hem als persoon zou missen, maar wel omdat hij vijf jaar elke dag aan je zijde heeft gestaan.

Ik heb vier jaar een relatie gehad met een jongen. Hij was mijn alles, mijn allerbeste vriend. Mijn enigste vriend. Dag en nacht waren we samen, lief en leed hebben we gedeeld. Tot op'n bepaald moment de liefde over was, maar we beide daar niet mee akkoord gingen. Ondanks dat we wisten dat de gevoelens verdwenen waren, bleven we toch proberen er wat van te maken , gewoon omdat ik dacht dat ik doodging als ik hem kwijt was. Ik heb het dan uiteindelijk toch uitgemaakt, gewoon omdat het niet langer kon op die manier. Beide zagen we enorm af van die situatie, maar we waren ook niet sterk genoeg om er wat aan te veranderen.

Toen ik het uitmaakte wist ik dat hij nog aan mijn zijde zou staan. Ik eiste van hem dat hij mijn beste vriend moest zijn, want ik wilde hem in mijn buurt hebben. Dat moest, want ik had het nooit anders gekend, en hij ook niet. Het idee alleen al dat hij me zou verlaten deed me zo verschrikkelijk veel pijn, en daardoor werd ik daarintegengehouden.

Nu is het ongeveer een jaar uit, en ik geloof dat ik pas sinds drie maanden hem echt aan het loslaten ben. Accepteren dat hij niet meer elke dag aan mijn zijde zal staan, accepteren dat hij niet de vader van mijn kindjes zal worden [ Want gedurende die vier jaar, hadden we enorm veel plannen gemaakt] En dat allemaal viel weg, en geloof me het deed pijn. Maar helemaal niet zoveel pijn als ik verwacht had.

Ik kan wel leven zonder hem. Elke dag opnieuw sta ik op, al drie maanden lang, zonder een enkel contact te hebben met hem. Ja, dat doet pijn, maar het is leefbaar. Overleefbaar. Ook al dacht ik vroeger dat het nooit zou verdwijnen. Nu realiseer ik me dat ik die jongen heel hard nodig heb gehad in mijn leven, maar dat we beide op'n bepaald moment ook alleen moesten verdergaan. We wilden het alleen niet vanwege de pijn die het met zich mee zou brengen, maar hoe dan ook. Daar moet je doorheen.

Ik herken jou twijfel, ik herken jou gevoel.
Ik weet dat het nu voelt alsof je leven ten einde gelopen is. Maar dat is niet zo. het gaat over, de pijn slijt. Uiteindelijk.
Probeer de slechte dingen van hem naar boven te halen. Denk aan de dingen die je als een remming in je groei zag [ Bijvoorbeeld niet alleen op vakantie mogen] en doe dat. Geniet ervan dat je aan niemand verantwoording moet afleggen en dat je kan doen en laten wat je wilt.

Je bent nog jong, je hebt nog zoveel kansen.
Dit is niet het einde van je leven, maar een begin.

Veel sterkte, succes en moed de komende tijd.