ik zou willen dat ik beter met verdriet om zou kunnen gaan. ik kan er namelijk echt echt niet over praten.
ik barst dan accuut in huilen uit, en daar heb ik een hekel aan, dus ga ik erg veel moeite doen om het te verbergen en/of een poging te doen om niet te huilen en snel een ander onderwerp aan te snijden.
Ik kan/wil sowieso niet huilen in t bijzijn van anderen. (ik wil dan wel huilen ofzo, maar ga het automatisch inhouden).
Als ik dus ergens heel erg mee zit probeer ik het van me af te schrijven door even een vriendinnetje oid te mailen.
Dat is bijvoorbeeld in situaties waarin ik bijv problemen heb met mn vriend, als t even niet lekker gaat oid.
1.5 jaar geleden is een goede vriend van mij om t leven gekomen door zinloos geweld.
iedereen was kapot hiervan, ik ook, maar ik kon het niet aanzien dat mn beste vriendin en andere vrienden zo verdrietig waren,
dus heb ik ze getroost en mn eigen tranen zoveel mogelijk weg geduwd, om sterk te zijn voor hun, om hun te steunen.
Daarna kwamen mn examens (1.5 week later), en heb ik mezelf gedongen om te leren en er niet aan te denken.
Na de examens heb ik me op een zomer vakantie vol feesten en gek doen gestort.
Na de vakantie kwam mn eerste jaar universiteit met introductie weken, nieuwe vakken, nieuwe mensen, nieuwe plekken, nieuwe dingen. Allemaal leuk, als ik er maar niet aan hoefde te denken dat ik die jongen zo miste..
Ik heb alle foto's van hem bewaard (fotoboek) en alle krantenknipsels ook uitgescheurd uit de krant, maar die dingen liggen ver onderin mn kasten.. heb er nooit meer naar gekeken, dat kan ik niet aan.
Wegstoppen en niet meer aan denken dus.
totdat ik een keer heel onverwacht ermee geconfronteerd werd. op t verjaardags feestje van mn vriend kwam een jongen binnen, ik keek op en dacht: Gerd Nan!! (die overleden jongen). ik schrok me echt kapot, op t eerste gezicht leek ie er sprekend op.
Heb me opgesloten op de wc, 5 minuten gehuild, 5 minuten koud water over mn gezicht heen gegooid en weer terug gegaan, de rest van de avond geen woord meer gezegd.
echt, ik zou willen dat ik makkelijker met dat soort dingen om zou gaan. of iig dat ik in t bijzijn van andere zou kunnen huilen.
ik zie t als een soort van teken van zwakte, terwijl dat natuurlijk nergens op slaat. maar t gaat automatisch