Bokt.nl

Citaat:

In het begin van Alberts therapie kreeg hij als opdracht in De Hoogstraat om een boek te lezen over chronische pijn. De titel van het boek is ‘De pijn de baas’ en dat is ook eigenlijk waar het helemaal om draait. Iemand met chronische pijn die terecht komt in zo’n revalidatiekliniek is alle stations vaak al gepasseerd als het gaat om het zoeken van de oorzaak en het wegnemen van de oorzaak van de pijn. Dat lukt gewoon niet.

Maar wat dan? Altijd leven met pijn is een hele zware opgave. Maar chronische pijnpatiënten blijken heel veel overeenkomsten te vertonen, al is de oorzaak van de pijn vaak heel verschillend. Reuma, arthrose, fybromyalgie, neuropathie, bekkeninstabiliteit, het zijn allemaal ziekten die pijn veroorzaken en waar vaak weinig meer aan te doen valt in de zin van genezing. En de patiënten gaan veel overeenkomsten vertonen. Ze moeten door het proces van het accepteren van de pijn, het accepteren van het verliezen van bepaalde capaciteiten, misschien hun werkkring, sport of hobby’s. Ze gaan vaak een andere houding aannemen om de pijn te verlichten, met als gevolg weer pijn in andere lichaamsdelen. Ze verkrampen, gaan steeds minder ondernemen, krijgen als gevolg daarvan weer minder conditie en daar kan je de pijn weer minder goed verdragen. Hoofdpijn hoor je eigenlijk van allemaal, want pijn geeft stress en stress geeft hoofdpijn.

In het boek worden dit soort processen beschreven, maar ook worden mogelijkheden aangeboden om deze cirkels te doorbreken. Om anders met de pijn te leren omgaan, om door ontspanningsoefeningen, houdingsverandering, een ander leefpatroon en nog veel meer, wel nog pijn te hebben, maar de pijn de baas te kunnen. Ik heb het boek ook gelezen, in de eerste weken van Alberts therapie. Gelukkig, want het heeft me heel veel inzicht gegeven in waar ze daar in De Hoogstraat mee bezig zijn en waar ze met Albert naar toe willen.

Albert is gemotiveerd, zeker weten. Hij werkt keihard, heeft af en toe een inzinking, maar is heel erg blij met de mogelijkheden die hem geboden worden. Ik zie hem veranderen. Zijn houding is rechter, hij is meer open, letterlijk en figuurlijk, kan beter met kritiek omgaan en legt de latten voor ons ook al wat minder hoog. En hij heeft het de hele dag maar over zijn salamiworstje. Dat moet ik denk ik toch maar even uitleggen, want sommige mensen kijken hem erg vreemd aan als hij weer over dat ding begint.

Als je naar de winkel gaat, een grote salamiworst koopt en deze bij thuiskomst in een keer binnenpropt, wordt je er naar van. Je wil teveel in een keer behappen, het is even lekker en dan is de worst op en je voelt je nog rot ook. Doe je het anders en snijdt je de salamiworst in plakjes, legt ze op een schaal en neemt gedurende de dag regelmatig een stukje worst, dan is de worst aan het eind van de dag ook op. Maar je hebt er dan de hele dag plezier van, je maag kan het verwerken en je voelt je aan het eind van de dag ook nog lekker.

En zo moet het ook met je hele dag gaan. Niet ’s morgens een paar uur al je werk afwerken, doodmoe worden en de rest van de dag voor Pampus liggen met een rotgevoel. Nee, je klus in stukken verdelen, op tijd even ontspannen en rusten en dan met frisse moed weer wat gaan doen. En dat is even een grote verandering hier thuis hoor! Albert, en met hem veel pijnpatiënten, is van het soort dat zo snel mogelijk maar probeert het werk klaar te hebben voor de pijn té heftig wordt, want daarna lukt het niet meer. De worst wordt naar binnengepropt dus.

Nu verdeelt hij zijn werk, komt op tijd even rustig koffie drinken, gaat voor of na het eten een uurtje liggen, gaat weer wat doen, kijkt aan het eind van de middag lui op de bank naar de Tour en gaat ’s avonds nog ergens mee naar toe. Het afgelopen weekend hebben we een avond vergaderd, een middag visite gehad, zijn we een avond uit eten geweest en is er ook nog een en ander aan klusjes gedaan. En allemaal volgens het plakjes-worst-principe.

Ik werk mee, probeer het schema mee aan te houden en ben dan heel benieuwd hoe Albert zich eronder voelt. Mijn grootste beloning kreeg ik vrijdagavond na de vergadering. Hij had af en toe even gestaan om een andere houding aan te nemen, kwam na afloop thuis en zei ineens tegen me: ‘Mo, ik geloof dat ik de pijn de baas ben!’. Natuurlijk is de pijn nooit weg, maar de pijn voelt niet meer als een continue last, het is beheersbaar, het stoort niet in het doen en laten. We weten dat het werken blijft en dat er best terugvallen zullen zijn, maar we weten nu weer waar we het allemaal voor doen! Nog een paar weken hopen we … en dan verder samen er tegenaan!

trustHim schreef:

vraagje aan degenen met vastgesteld cvs, hoe is dat bij jullie vastgesteld?

Citaat:

Ik ben dan eerlijk gezegd blij dat ik mijn worst al binnen heb, dan kan ik er beter mee handelen dan wanneer ik die dag niks heb kunnen doen.

rebeltje schreef:

Overigens heb ik bij het UWV in de wachtkamer mensen normaal lopend binnen zien komen. Die zodra de arts kwam strompelend verder gingen.