Wauw wat goed gevonden zeg! Echt een leuk artikel. Ik ben zelf een medicinal chemist, dus dit ligt echt helemaal in mijn straatje.
Interleukines zijn bepaalde stofjes (cytokines) die door immuuncellen van het lichaam worden uitgescheiden. De interleukines uit de familie interleukin-1 zetten een reactie in gang zodra ze binden aan hun bijbehorende receptoren, waarbij het immuunsysteem wordt geactiveerd, bijvoorbeeld om een ontstekingsreactie in gang te zetten. Voor de medische wereld is het dus heel interessant om die receptoren waarop interleukines binden te kunnen blokkeren (met een antagonist), om ervoor te zorgen dat die ontstekingsreactie niet in gang wordt gezet. Denk bijvoorbeeld aan het verhelpen van chronische ontstekingen. Zo wordt ook een verhoogde expressie van Interleukin-1beta in borstkanker geassocieerd met agressieve tumoren.
Om antagonisten (stofjes die een receptor blokkeren) te ontwikkelen proberen onderzoekers vaak de structuur van de oorspronkelijke stof (in dit geval interleukine-1alfa) na te bootsen, maar wel iets aan te passen, zodat het niet de receptor activeert. Omdat interleukines vaak erg grote stoffen zijn (groot voor de scheikundige wereld, denk aan zeker 50 keer zo groot als de structuur in de tatoeage), is het lastig om hier een medicijn van te maken. Daarom hebben onderzoekers dus geprobeerd om kleine stukjes (met een aantal amino zuren) van de interleukine-1 te maken waarbij ze een stukje hebben genomen van het lineaire deel van interleukine. Helaas heeft dat nog niet gewerkt.
Dit artikel probeert een antagonist te maken, waarbij ze ook een stukje van de interleukine-1alfa nemen (een aantal amino zuren). Maar in tegenstelling tot wat hiervoor is genoemd nemen ze geen stukje van het lineaire deel, maar van een deel van de interleukine wat een lus, een zogenaamde loop, vormt. Ze kiezen voor die loop omdat dat deel van de interleukine-1alfa verantwoordelijk is voor de herkenning van de receptor waaraan het moet binden.
Daarnaast wilden ze dus deze peptide (ketting van amino zuren) cyclisch maken door de uiteinden te verbinden. Maar als je de twee uiteinden van dit stukje met amino zuren gewoon met elkaar verbindt met behulp van een koolstof keten (alleen CH2's) is die loop veel te flexibel in vergelijking tot de originele loop in interleukine-1alfa. Daarom hebben ze dus die naftaleen groep geïntroduceerd om te zorgen dat die loop zowel de goede conformatie in de ruimte heeft, als ook wat meer rigide is. De conformatie die de loop dus krijgt, wat wordt beïnvloed door de aanwezigheid van de linker met de spacer (naftaleen) zou dus op de oorspronkelijke loop in de interleukine-1alfa moeten lijken. Het artikel vertelt het hele proces van het ontwikkelen van die loop, waarbij ze het dus vergelijken met de originele loop in interleukine-1alfa.
Naar mijn weet is er uiteindelijk geen medicijn van gemaakt. Gezien het artikel uit 1993 vermoed ik ook niet dat die nu in clinical trials zitten.
Ik hoop dat ik het zo een beetje goed heb uitgelegd voor de mensen die misschien het artikel niet kunnen of willen lezen
