Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-01-18 09:17

Geplaatst: 23-01-18 09:17

P,

Wat ik heb gemist geef ik de mijne
Ik doe wat jij hebt gelaten

Ben een gelukkig mens

JD

**Geplaatst**: 24-03-18 20:03

Geplaatst: 24-03-18 20:03

Wat een manier.

Slaapkamer.
Ik heb de dekens nog niet verwisselt en ik draaide vanmorgen het kussen niet om, want beide bezitten je geur nog. Je zweet en geur liggen nog steeds tussen de zachte katoenen lakens en de donzen veren in mijn kussens. Wanneer ik naar bed ga wikkel ik de dekens om m’n lichaam en grijp het kussen stevig vast, ik adem diep in door mijn neus. Je geur infiltreert mijn lichaam binnen en gaat pulserend door mijn aderen als een soort van giftig xenon, telkens wanneer ik inadem. Ik doe mijn ogen dicht en zak langzaam weg in een soort roes, me je lichaam dichtbij het mijne voorstellend terwijl ik steeds dieper wegzink in je prachtige ogen en betoverende lach.

Wat een manier om in slaap te vallen.

Badkamer.
Daar op het plankje in mijn badkamer, staat nog steeds je flesje bodylotion op precies dezelfde plek waar jij het achterliet. Het staat daar tussen mijn eigen spullen. Dus telkens wanneer ik een douche neem en het warme water mijn lichaam raakt, beeld ik me in dat het eigenlijk jouw handen zijn, zacht bewegend over mijn schouders en langs m’n nek. Dan pak ik de shampoo die ik altijd gebruikte als wij elkaar weer zouden zien, want de geur doet me aan jou denken.

Wat een manier voor een hoge waterrekening.

Tuin.
Mijn hangmat schommelt zachtjes in de ochtendwind. Ik staar ernaar en wandel langzaam terug mijn herinneringen in. Daar lagen we samen in de nacht de sterren te tellen. Je hoofd lag op mijn borst en onze vingers verstrengeld in elkaar. Er viel niets te horen, op het geluid van jouw ademhaling na. Je zette met je voet af tegen een boom en de hangmat begon weer te schommelen. We lagen daar in het moment, samen.

Wat een manier om verkouden te worden.

Keuken.
De oven heeft nog steeds de geur van de broodjes die je bakte. Ik herinner me de geur nog van verse jus d’orange en gebakken omelet toen ik op een ochtend wakker werd. Langzaam liep ik de krakende trap af en daar stond jij in de keuken. Je zag er zo sexy en lief uit, zoals altijd eigenlijk, terwijl je in jouw onderbroek en mijn shirt het ontbijt stond te maken. Ik ging achter je staan en sloeg mijn armen om je middel, om je vervolgens een kus in je nek te geven. Je draaide je om en vergat het ontbijt.

Wat een manier om het ontbijt aan te laten branden.

Wasgoed.
Ik kijk de kamer rond en zie onze kleren overal liggen. Grappig dat je topje daar aan mijn deurhendel hangt, hoe is dat daar eigenlijk terecht gekomen? In tegenstelling tot eerdere nachten is de kamer nu stil. De wasmachine in de kamer ernaast lijkt ook in slaap te zijn gevallen. Wachtend op jouw kleding, dat voor de helft al op de machine ligt, met ook daar jouw geur. Ik denk dat mijn wasmachine net zo van de sterke geur houdt, komt denk ik van al het geklungel van afgelopen nacht.

Wat een manier om vies te worden.

Hal.
De hal doorkijken geeft me nog steeds een somber gevoel. Het was daar waar we ons laatste vaarwel hadden, de laatste blik in elkaars ogen en de laatste zoen die we deelden. Het lijkt wel alsof de voordeur de grens tussen ons is. Jij ging naar buiten en ik bleef binnen in een lege hal, wensend dat we onze affectie in een andere kamer al hadden uitgesproken. Eigenlijk is het best wel zonde om ze te laten vervliegen, denk je niet?

Wat een manier om mijn huis te laten zien.

**Geplaatst**: 04-04-18 19:39

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-04-18 19:39

Er zijn van die dagen, dan kan ik niet stoppen met aan je denken. Je mooie lieve lach, je stralende ogen, de manier waarop je keek als iets je niet beviel. De dagen zijn soms zwaar, soms heel zwaar. En dan denk je.. ik wou dat er één keer een bezoekuur was in de hemel. Zodat ik je nog even kon vasthouden, je nog even een vluchtige kus op je wang kon drukken. Die zachte wang die af en toe zo lekker prikte. Nog even je parfum ruiken, nog even zeggen dat ik zo verschrikkelijk van je hou.

Elke dag kijk ik naar de mooie sterren en dan denk ik ja daar ben je. Je kijkt altijd op me neer, zorgt er altijd voor dat ik op mijn pootjes terecht kon, en daar dank ik je voor op mijn blote knieën.

Elk liedje doet me denken aan jou, op welke manier dan ook. Je gekke trekjes, de manier waarop je me altijd wilde voorzien van al het eten op de wereld. De kleine dingen, die doen het hem. Als ik iets van jou heb geleerd is dat het!

Godsamme, het is gewoon alweer 12 jaar geleden dit jaar. 12 jaar geleden dat wij samen een ijsje aten met opa en dat er een einde aan werd gebreid waar niemand op had gehoopt. Samen waren we nog even naar de Hertenkamp gegaan, diertjes kijken. Alsof we wisten, nu of nooit. Lieve oma wat mis jou, echt waar, nog elke dag.

30-08-2006 ♥

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-18 09:41

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-18 09:41

Soms ben je het allemaal even kwijt en heb je even tijd nodig voor jezelf. Je wordt gedwongen om egoïstisch te zijn, want er is even geen ruimte voor iets of iemand anders. Je weet niet meer wat je echt wilt, wat goed is voor jezelf en wat je grenzen zijn. Het voelt op zo'n momenten niet fijn om ergens anders te zijn dan in je eigen veilige omgeving, maar tegelijkertijd wil je juist even weg van alles. Je wilt niemand om je heen, maar tegelijkertijd voel je je dan ook zo alleen. Hoe kun je dit ooit goed uitleggen als je het zelf al niet begrijpt? En daarom speelde ik de afgelopen tijd maar op safe, want ik weet het ook even niet.
Dus sorry als ik je even niet heb gesproken & sorry als ik je even niet heb gezien. Sorry dat ik egoïstisch ben geweest & sorry dat ik ook even niet anders kan zijn dan dat. Ik ben even op zoek naar mijzelf & kom hopelijk gauw weer terug.

**Geplaatst**: 06-07-18 19:24

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 06-07-18 19:24

It's so hard not talking to you -O-

**Geplaatst**: 10-07-18 21:22

Geplaatst: 10-07-18 21:22

I’m sorry that after everything I did for you, all the times I defended you when no one else did, all the times I went over my limits to help you, all the time I spent, Some usefull, a lot not so much, after almost losing my husband for you. It still wasn’t enough. I’m sorry that you apparantly feel betrayed enough that you use my horse against me. I’m sorry that you feel like you can’t tell me the real issue and that you feel like you have to handle it this way. I’m sorry that I can’t be enough... thank you for the beautiful memories, all the things I learned from you. Thank you for the laughter and the trust, for helping me believe in myself again. I’m sorry that it has to be this way. I wish I could understand, I hope that by some miracle we will be able to talk it out and find a way to keep working together. And I’m sorry that I am who I am, I will never forget nor forgive that you took it out on my horse. That you used her. Because you know that’s the only way to get to me. I will never trust you fully ever again. We will never go back to the dream-team we were. I rarely cry when people do what I learned to expect throughout my life, but today I cried... you made me cry, you managed what no one managed since a verry long time... you hurt me...

It is as the song says:
‘The one thing that I love and hate the most is that people always change but the memories don’t ‘
(Uit een Rap van Conor Maynard)

**Geplaatst**: 20-07-18 14:44

Geplaatst: 20-07-18 14:44

Mick,

Ik wil je nog zoveel zeggen. Ik wil boos op je zijn, je haten, je verrot schelden om wat jij mij hebt aangedaan. Zo breekbaar was ik toen je daar ineens was op Paiq. Ik had net de beslissing gemaakt om mijn paard in te laten slapen en was helemaal niet bezig met daten. Toch was er iets wat mij aanspraak aan je en we hadden steeds meer contact en 2 weken later volgde onze eerste date. Het was meteen fijn met je.. Ook al had ik enorm twijfels. Jij 6 jaar jonger en allebei onregelmatig werken. Niet gekwetst willen worden.

Ik kreeg foto's van mijn inmiddels overleden paard gestuurd en je zag dat ik het er moeilijk mee had. Je pakte me vast en gaf me een knuffel.. ik voelde me fijn en al snel volgde onze eerste zoen.

We waren veel samen. Ik ben altijd eerlijk naar je geweest hoe ik mij voelde. Hoe voorzichtig ik was, hoe moeilijk ik het vond om iets met je op te bouwen na alles wat ik met mn ex heb meegemaakt. Maar je wist me te overtuigen dat het goed zat tussen ons. We hadden het vaak over een toekomst samen en steeds meer kon ik alle twijfels in mn hoofd los laten.. We hebben het notabene over samenwonen gehad..

Zoveel appjes en zoveel woorden. Woorden die betekenloos zijn voor jou. Woorden waar ik waarde aan hechten. We hadden het zo vaak over eerlijkheid en oprecht gehad. Maar jij speelde blijkbaar een groot toneelspel.. Met eem goed masker op , want ik wist niet dat je zon toneelspeler was.

Er kwam een moment dat we elkaar minder begonnen te zien. Allebei onregelmatig werken was niet evem praktisch. Maar we zouden dit overleven en er zouden betere momenten komen liet je me geloven...

3 uur slaap na een nachtdienst en ik ging naar je toe. Ik had je gemist 4n wilde vooral lekker tegen je aan hangen op de bank en even niks. Jij liet me geloven dat je blij was dat ik tegen weinig slaap kon.. maar in werkelijkheid was dat een grote leugen. Bij binnenkomst deed je al raar en niet veel later zei je dat je er klaar mee was.

Ik wilde van alles zeggen.. je verrot schelden.. van alles. Maar ipv daarvan ben ik weggelopen. En dat was de laatste keer dat ik je zag.. ik heb je nummer meteen verwijderd en je van mn FB afgegooid. Ik was boos verdrietig en enorm gekwetst. Juist waar ik zo bang voor was en niet wilde daten gebeuree toch..

Zoals je zelf ook door mijn verhalen wist, de paardenwereld is klein. Ik kwam al snel achter dingen waardoor mijn hart echt brak. Je bent niet eerlijk geweest over bepaalde zaken. En dat neem ik je zo kwalijk. We hebben het zo vaak erover gehad. Zo vaak kwetsbare momenten. Momenten waarop je eerlijk kon zijn, waar er ruimte was voor verhalen en gevoelens. Maar nee jij duikt liever meteen op de volgende. Wat je nu ook wederom hebt gedaan. Vrouwen zijn voor jou net nieuwe kleren kopen. Je haalt gewoon een nieuwe ergens vandaan en je begint gewoon opnieuw.

Je stapt er gewoon overheen wat je een ander aan doet. Het maakt jou niet uit, het boeit je niet en ik.. ik blijf gebroken achter. Alsof er een slechte speelfilm van 2.5 jaar ellende in afspeelt en waarin jij de doodsteek hebt gegeven in hoe ik mij voel. Waar jij bewust voor hebt gekozen om zo met mij om te gaan en mooie praat te hebben. En daar waar ik altijd eerlijk en oprecht ben geweest... En waar ik het mezelf kwalijk neem dat ik in jouw mooie praatjes ben gaan geloven...

Ik zeg het niet snel en ik ben normaal niet haatdragend, maar ik haat je echt om hoe je met mij om bent gegaan, terwijl je beter zou moeten weten en ik hoop dat er een dag komt dat jij de persoon bent waar een meisje dit bij flikt en je dan beseft hoe fout en oneerlijk je zelf in het leven staat Mick...

Laatst bijgewerkt door Olympia op 20-07-18 14:49, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-07-18 14:47

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 20-07-18 14:47

Ik mis je, kleintje. Ooit word je van mij en dan laat ik je nooit meer gaan.

**Geplaatst**: 20-07-18 15:08

Geplaatst: 20-07-18 15:08

Met de voeten in het zand, genieten van de zon
het had perfect geweest als het samen kon
je bruine krullen, je gulle lach
leven was mooi, maar je leefde bij de dag
hoe had ik kunnen missen, dat je leven ondragelijk was
mij altijd helpen, maar zelf nooit echt in de juiste pas
de zee nam je mee, de zee gaf je rust
daar was je op je mooist, daar aan de kust
een hele dikke strandzoen
en ik denk vaak terug aan jou, aan toen

**Geplaatst**: 24-07-18 18:02

Geplaatst: 24-07-18 18:02

Joolien schreef:
Met de voeten in het zand, genieten van de zon
het had perfect geweest als het samen kon
je bruine krullen, je gulle lach
leven was mooi, maar je leefde bij de dag
hoe had ik kunnen missen, dat je leven ondragelijk was
mij altijd helpen, maar zelf nooit echt in de juiste pas
de zee nam je mee, de zee gaf je rust
daar was je op je mooist, daar aan de kust
een hele dikke strandzoen
en ik denk vaak terug aan jou, aan toen

$_/-\o_$ Echt prachtig verwoord.

**Geplaatst**: 07-10-18 20:52

Geplaatst: 07-10-18 20:52

Ik blaas even een leven in dit topic..

Het is nacht en buiten is het stil, ik heb het koud en alles lijkt zo kil.
Door mijn raam zie ik de sterren aan de hemel staan, waarom doen wij elkaar dit aan.
Nu weet ik pas wat er met een gebroken hart wordt bedoelt, nooit eerder heb ik zoveel mijn gevoeld.
Slapeloze uren, hoelang gaat dit nog duren.
Slapeloze nachten, dat had ik toch kunnen verwachten.
Als ik kijk naar de maan, lijkt het net of ik jouw naam daarin geschreven zie staan.
Ik sluit Mn ogen en probeer het aan te raken, misschien dat dat mij nog vrolijk kan maken.
Maar ik stoot tegen het raam, en weg is je naam.
Alles wat ik wil, is weer dicht bij jou zijn, maar ik zou wacht op jou met deze ondraaglijke pijn.
Buiten is het nog altijd even stil, zou je willen bellen maar ik ril.
Nog nooit eerder voelde ik mij zo alleen, komen wij hier samen doorheen?
Mijn wens is dat je op een dag al je liefde weer met me zou willen delen, pas dan zou mijn gebroken hart weer kunnen helen.
Ik schrijf jou naam op het condens van de ruiten, terwijl de vogels hun ochtendlied alweer beginnen te fluiten.
Ondertussen heb ik nog steeds geen oog dicht gedaan, maar hopelijk zal het morgen weer iets beter gaan.

**Geplaatst**: 08-10-18 09:30

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-10-18 09:30

PrinceAmos: prachtig verwoord!

Waarom kon jij niet eerlijk zijn?
Waarom heb jij gekozen om het uit te maken?
Waarom leek dit de beste oplossing?
Waarom doet het zo'n zeer?
Waarom snap ik jou keuze niet?

Waarom? Dat is het enige dat ik wil weten.

**Geplaatst**: 13-10-18 00:11

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-10-18 00:11

Ik mis je zo...

Een maand en 1 dag geleden.
Die vreselijke avond dat ik je in het land vond...
Bovenbeen gebroken. Er was geen keus...

Ik heb je 12 jaar bij mij mogen hebben.
We hebben zoveel mee gemaakt.
We konden al heel lang niet meer rijden, 10 dagen voor ik afscheid moest nemen hebben we gelukkig nog gewandeld in het bos.
Je was vol levenslust, ik kon je bijna niet bijhouden.

Sommige dagen gaat het redelijk.
Andere dagen niet.
Mensen begrijpen niet wat je voor mij betekent.
En dat ik nog steeds verdriet heb...

Mn allerliefste merrie, ik ga je nooit vergeten...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-18 05:06

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-18 05:06

Myrthe3 schreef:
Ik mis je zo...

Een maand en 1 dag geleden.
Die vreselijke avond dat ik je in het land vond...
Bovenbeen gebroken. Er was geen keus...

Ik heb je 12 jaar bij mij mogen hebben.
We hebben zoveel mee gemaakt.
We konden al heel lang niet meer rijden, 10 dagen voor ik afscheid moest nemen hebben we gelukkig nog gewandeld in het bos.
Je was vol levenslust, ik kon je bijna niet bijhouden.

Sommige dagen gaat het redelijk.
Andere dagen niet.
Mensen begrijpen niet wat je voor mij betekent.
En dat ik nog steeds verdriet heb...

Mn allerliefste merrie, ik ga je nooit vergeten...

Hele dikke knuffel :(:)

**Geplaatst**: 13-10-18 10:29

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-10-18 10:29

Dankjewel Dreamy...
Voel me soms zo onbegrepen, maakt het niet makkelijker

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-18 10:55

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-18 10:55

Myrthe3 schreef:
Dankjewel Dreamy...
Voel me soms zo onbegrepen, maakt het niet makkelijker

Je mag altijd PBen :(:)

**Geplaatst**: 18-10-18 13:32

Geplaatst: 18-10-18 13:32

Lief,

Daar is ie dan, jouw droom die eindelijk uitkomt ! Wat ben ik blij lief, blij dat je dit met mij deelt, jou grote droom en mijn rotsvaste geloof in jou. Je was altijd al stoer, sloeg jezelf overal doorheen en bleef steeds onder alle omstandigheden stralen. Damn, toen maar nu helemaal! Het ging niet altijd makkelijk lief, hulp accepteren blijft nog wel een dingetje voor je. Toch kon je niet anders dan slagen, het is gelukt en hoe. Je appte me laatst dat je iedere dag de zon voelde stralen, nu kan dit met zo’n zomer natuurlijk ook niet anders, maar ik begrijp je, lief.

Weet je nog, hoe eigenwijs je vroeger was wat betreft wie je ooit zou worden, koppig met een mooi hoofd dat ben je. Accepteren was het doel, het verleden heden en vooral jezelf, lief. Steeds beter ging je naar jezelf luisteren, lekker alleen thuis met een boek en kop thee. Sporten was nog zo’n dingetje, weet je nog? Je doet het tegenwoordig vaker dan ik, practice what you preach, dat blijft ons motto.
Het begon als een kleine droom, die je op een zondagmorgen zachtjes in m’n oor fluisterde om vervolgens vlug met je hoofd onder de kussens te duiken. Ik was direct enthousiast, dit was iets nieuws, voor jou en voor heel veel mensen. Je nam direct de halve zolder in beslag en verdween voor ruim een week. Eten mocht ik brengen, soms een pot thee en ’s avonds samen een sigaret en glas wijn, ons geniet momentje. Wat genoot ik van die dagen lief, van iedere minuut. Je werd een heel ander persoon, iemand waar ik spontaan nog meer van ging houden.

Die mooie woorden staan nog steeds op je lijf, weet je nog lief, dat je hoopte dat die tatoeages genoeg zouden zijn? Daden waren ons doel en lief, we moesten en zouden er beide in geloven, samen die droom waarmaken. Vechten werd inderdaad een onderdeel, het kwam niet vaak voor, al konden we soms behoorlijk botsen. Om daarna beide schoorvoetend toe te geven dat we fouten zaten, maar de ander net wat meer, zo ging het toch? Het verlangen bleef en kijk waar je het je vandaag de dag brengt, fantastisch lief! De droom kwam vanuit je hart en toen je daarnaar durfde te luisteren ging het je vervolgens zo natuurlijk af, trots was ik en dat ben ik nog steeds.

“Dat heb ik natuurlijk weer!” je riep het toen, lief en vanmorgen toen je me vanmorgen belde zei je het weer. Toen ging het over zware dingen, pure angst en onmacht. En vandaag, vandaag waren je sleutels kwijt, voor de derde keer deze week. Ik luisterde met een glimlach naar je. Je vertelde over nieuwe dromen, kansen zowel zakelijk als persoonlijk en ga vooral voor jezelf, lief. Jij was, bent en blijft altijd genoeg. Eerder vertelde ik je dat het groei is wat het leven interessant maakt, alles wat je aandacht geeft groeit, positief en negatief. Balans, daar gaat het om, de onverwachtse links- of rechtsaf-j'es om uiteindelijk in het midden te staan en groeien. Ik zie je groeien in balans lief en wat maakt het mij blij.

Nu het leven steeds meer begint te worden zoals je vroeger had verwacht, geef je dit nu zo ontzettend tof door! Je staat soms voor collegezalen vol studenten, vol passie te vertellen en oh wat zijn de mensen enthousiast lief, stuk voor stuk. Compleet jezelf zijn en volledig, nog zo’n doel van toen. Zijn wie je bent, het is je gelukt. Soms vraag ik me af of ik je nog helemaal ken, want af en toe ben je zo anders lief, op een positieve manier. Je bent ook aan een boek begonnen en diverse reizen staan op de planning, Bali staat op een toch?

Dankbaar waren we beide, voor en met elkaar en dat zijn we nog steeds, lief. Vertrouwen staat nog steeds centraal, echt jezelf kunnen zijn en aan een half woord genoeg hebben, super fijn! Het echt elkaar vangen is niet meer van toepassing. Je wordt volgende maand 35, inmiddels is vallen enkel een onderdeel van, geen soort van oneindige tunnel meer, dat zei je vanmorgen. Toch is het anders lief, 2 jaar officieel apart van elkaar en dat was soms best wel een heftig proces. Ik ben nog steeds draak en jij nog steeds lief, al is het voornamelijk via de app of wanneer we elkaar toch weer eens bellen. We zeiden het vanmorgen beide: "Liefde is loslaten" en zo is het.

Liefde bevrijdt, het laat vrij. Liefde zegt ik hou van je. Ik hou van je wanneer je op Bali zit of wanneer je toevallig in de stad bent. Natuurlijk zou ik je graag dicht bij me hebben, lief en dat zal altijd wel een beetje zo blijven. Dat is nu niet mogelijk dus ik hou van je lief, ga en vlieg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-18 21:49

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-18 21:49

Ik wil zoveel tegen je zeggen, maar je gevoel heeft de keuze al gemaakt. Ik weet dat je twijfelt en dat je pijn hebt, maar ik weet ook dat ik geen hoop mag hebben en dat je gevoel wellicht het juiste is. Maar wat had ik graag nog wat meer met jou willen mee maken, samen wat meer van de wereld willen ontdekken en zien. Hoewel ik eerder echt geen kinderen zou willen, zorgde jij voor enige twijfel en zag ik je wel als een vader voor alsnog onze eventuele kind(eren). Maar ik wilde je geen hoop geven, want wat als het toch alsnog een overduidelijke nee werd?
We hebben dezelfde flauwe droge humor, sliepen elke nacht hand in hand en gingen nooit weg zonder een kusje. Ik dacht dat dit het was. Wij. Het perfecte stel. Iedereen om ons heen dacht dat en oh wat wilde ik dat ik niet zo blind en doof was geweest. Wat een gemis ga jij zijn. Sorry voor alles

**Geplaatst**: 28-10-18 00:19

Geplaatst: 28-10-18 00:19

People see your mask, your armor of coldness and anger. They want to see your egotistic characteristicks. They try to tell you how wrong you are, how you should be a better person. More empathatic, kinder, softer.
Because they fail to care, they don’t even try to understand, isn’t that ironic? If they would look just a little further they would see... They would see that you are and have always been too kind, too loyal, too forgiving. Always understanding why people hurt you, always finding arguments that you were at fault, not them, until you couldn’t anymore... So you had to choose, you had to save what was left of your beautiful soul... and so now every day you fight yourself, you use your armor to keep what is left safe. And you still are too kind and too forgiving despite that armor of zero f*cks left to give, because every day you understand and forgive that people don’t see how much it hurts you and how hard you are fighting to find some kind of balance between being torn apart time after time again and being who you truly are. I see you.

**Geplaatst**: 01-11-18 23:00

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 01-11-18 23:00

Loslaten...
Als ik wist hoe het moest zou ik het doen,
Want het geeft allen maar pijn en verdriet.
Als ik wist hoe het moest zou ik het doen,
Maar het punt is ik weet het niet......

**Geplaatst**: 13-11-18 10:19

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-11-18 10:19

Mama... Wat heb jij mij gekwetst. Wat heb jij mij aangedaan. Mijn jeugd afgenomen. Nooit was ik goed genoeg, graag genoeg gezien. Alles deed jij om toch maar op te vallen. Wat trok nu meer de aandacht dan een moeder met 3 kinderen met autisme. Maar ik heb geen autisme. Ik heb jou gesmeekt om mij niet in een instelling te steken. Want volgens jou moest ik behandeld worden. Aan de anti depressiva. Ik mocht niet meer studeren van jou. Niet naar huis.

Toen ik 18 was ben ik weg gegaan in de instelling. Zelf opgestapt. Terug naar ‘huis’. Bij jou. Wat heb ik dat geweten. Elke dag kreeg ik te horen dat ik niet was gewenst, niet had geboren mogen worden. Ik heb nog geprobeert een diploma te halen, maar de achterstand was te groot en de stress te zwaar. Ik had zoveel verdriet, was zo gekwetst. De stempel van autisme in het groot op mijn voorhoofd.

Toen kwam de ommekeer. Jij werd wederom binnen gebracht in het ziekenhuis omdat je zwaar ziek was. Zei je... Het bleek een leugen. Alles bleek 1 grote leugen. Eindelijk hadden de dokters jou toneeltje door. Je bent opgenomen in de psychiatrie ter evaluatie. Zware persoonlijkheidsstoornissen, dat had jij. Narcistis, dat ook. Ook ik werd opnieuw geëvallueerd. Door meerdere dokters, psychiaters etc. Ik bleek niet autistisch te zijn. Jij hebt mijn jeugd afgenomen, mij niet laten studeren, mij emotioneel mishandeld, enkel en alleen zodat jij in een slachtofferrol kon kruipen en aandacht kreeg.

Ze kan er niet aan doen, zeggen ze tegen mij. Ze is ziek. Maar jij kunt er wel aan doen. Ik weet het gewoon. Ik zie het aan jou. Je weet wat je hebt gedaan. Maar je hebt geen greintje spijt. Ik verbrak elk contact. Ik wou jou niet meer horen. Dat was buiten jou gerekend. Het stalken begonnen. Voicemails van jou waar jij weer in jou gekende slachtofferrol kroop. Dat je niemand meer had, nu papa wou scheiden. Na anderhalf jaar heb ik opgegeven. Ik heb de telefoon opgenomen en stemde in met een bezoek. Wat een stress had ik. Na 2 uur was ik al weg, het werd mij te veel. Jou weer in die slachtofferrol zien. Je was nog niets veranderd. Ik kon er mee leven met jou enkele keren per jaar te zien. Dan liet jij mij in de tussentijd tenminste met rust. Toen ik vertelde dat ik zwanger was, werd ik jou held. Op handen gedragen. Toen ik was bevallen, werd mijn dochter jou held. Voor 6 weken... Je bent meerdere keren op bezoek gekomen, had meerdere cadeaus. Stiekem hoopte ik ook op een nieuwe start voor ons. Maar niets was minder waard. Je loog weer tegen mijn vriend. Je mocht een weekendje in ons nieuw huis komen logeren. Tegen mijn vriend zei je dat ik akkoord was gegaan met een week. Toen jij nog langer dan een week wou blijven en ik zei: Nee, nu gaan wij echt verhuizen, was jij boos. Wie gaf jou het recht om boos te zijn op mij? Je hebt spullen meegenomen die niet van jou zijn. Je hebt gestolen van jou eigen dochter. Ook van jou kleindochter. Je moet jou diep schamen. Sindsdien ben je hier niet meer geweest. Ondertussen is Esmé 16 weken. Dus je hebt al 10 weken, bijna 2.5 maand, jou gezicht niet meer laten zien. Ik ben boos. Op mij zelf. Dat ik weer te goed gelovig was. Maar vooral op jou. Ik heb gezworen dat jij Esmé nooit gaat kwetsen. Jij bent geen grootmoeder, geen moeke. Jij bent een fladder, die niet van tel zal zijn in haar leven. Jij zegt nu al dat ze een hele zware jeugd gaat hebben. Toen ik haar per ongeluk met haar hoofd tegen de lamp liet botsen en ik stond te janken van schuldgevoel, kwam jij zeggen dat je hoopte dat ze geen hersenschade had. Dat ze er waarschijnlijk wat aan ging overhouden. Ze had zelfs geen buil, geen blauwe plek. Jij bent iemand die alles moet kapot maken wat mooi en gelukkig is. Jij bent een poedersuiker. Ik haat je. Als ik jou hoor of zie hou ik van jou. Dan gieren de emoties door mijn lijf. Want wat zou ik toch graag een moeder hebben. Maar als jij er niet bent weet ik wel beter. Jij bent een poedersuiker. Laat mij alsjeblief gewoon voor altijd met rust.

Papa.... Jij hebt mama nooit tegen gehouden. Jij liet haar maar begaan. Jij had mij moeten steunen. Wat haat ik jou leugens. Jou loze beloften. Hoe vaak heb jij al niet beloofd om op bezoek te komen. Zitten wij te wachten met eten en kom je niet opdagen. Ook jij bent hier niet meer geweest sinds Esmé 6 weken is. Jij bent op pensioen. Wij werken beiden nog. Wij zijn nog 2 keer naar jou gegaan (200 kilometer enkel) Maar jij komt niet naar hier. Onlangs ging je weer komen, maar je belde af. Je had opeens een klusje voor een weekendje. Ik geloofde jou. Tot het weer een leugen bleek. Wij kwamen erachter dat je gewoon lekker op motorrit was. De motor was weer belangrijker dan jou kleinkind. Ik ben benieuwd wanneer jij nog eens komt opdagen. Maar ook jou zal Esmé niet leren kennen als vaste waarde. Daar zorg jij zelf voor.

**Geplaatst**: 13-11-18 11:43

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-11-18 11:43

De Molenhoek :(:)

Hoewel ik weet dat het niks aan jouw gevoel zal veranderen weet ik ook dat het tóch goed doet als iemand het je zegt. Jij hebt geen schuld in dit verhaal, jij bent een slachtoffer geweest maar hebt van jezelf een overlever gemaakt. Het spijt me dat je dit alles hebt moeten doormaken en het spijt me nog meer, dat je een leven lang zal moeten copen met de eeuwige tweestrijd van frustratie en woede vs het onvermogen om je ouders te haten en zelfs om volledig te geloven dat zij de schuldigen zijn in dit verhaal, wat het zoveel makkelijker zou maken... Mede omdat iedereen rondom je niet die personen ziet die jij wel ziet. Het zijn meester manipulators vaak.

**Geplaatst**: 13-11-18 12:01

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-11-18 12:01

Ik hoop dat jij intens van jouw kindje genieten kan.. je hebt nu je eigen gezin.. jij moet een heel dapper mens zijn!

**Geplaatst**: 03-12-18 23:42

Geplaatst: 03-12-18 23:42

J,

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Begin ik bij m’n gevoelens voor je? Of begin ik bij wat ik graag wil? Je weet mijn gevoelens immers al voor je. Je weet dat ik je ontzettend leuk heb gevonden en misschien nog steeds wel vind.
Jij koos echter voor haar. Je koos haar en niet mij. En dat vond ik oke. Ik had al niet verwacht dat je voor mij zou kiezen en ik denk dat jullie oprecht goed bij elkaar passen. Jij weet ook dat ik inmiddels niks meer van je verwachtte dan een simpele vriendschap. En daar was jij het mee eens. Jij zei dat je het ermee eens was. We zouden er aan werken en dan verder wel zien.

Vrijdagavond hebben we nog samen gepraat. We waren het erover eens. We zouden de toekomst wel afwachten. We zouden werken aan een vriendschap. En die nacht zei ik iets verkeerds. Ik weet nog steeds niet wat, maar ineens hield je op met praten. Je blokkeerde me zonder enig woord verder. En dit was niet de eerste keer he? Dit was de vierde keer. De vierde keer dat je me aan de kant gooide. De vierde keer dat je er zomaar vandoor ging.
Je hebt met gekwetst. Weet je dat? Zondag was ik jarig. Vrijdagavond hebben we het er nog over gehad. Over hoe weinig waarde ik hechtte aan cadeautjes, maar een gemeende felicitatie deed me zoveel meer. Je vond het lief dat ik zo dankbaar was voor kleine dingen. En je zou me zeker feliciteren. En zo gek als ik ben, verwachtte ik die dag ook een felicitatie van jou. Ik heb de hele dag gewacht. En ik wacht nog steeds.

Ik wacht op jou. Ik wacht tot je me weer een berichtje stuurt. En me uitlegt dat dit echt nodig was en dat je dit moest doen. Dat het echt niet aan mij ligt, maar dat dit nodig was. Nodig. Voor de vierde keer wacht ik als een hond op je. Een hond die wacht op haar baas na een lange werkdag. Een hond die niet zo goed weet wanneer haar baas eigenlijk precies terugkomt. Zal haar baas vandaag terugkomen? Of is hij op vakantie? Ik weet niet wanneer ik weer goed genoeg voor je ben. Of ik überhaupt nog goed genoeg voor je zal zijn. Ik weet het niet. En langzaamaan neemt het bezit van me. Het komt vanuit mijn tenen, omhoog kruipend langs mijn benen. De angst dat ik je nooit meer zal spreken. Het verdriet dat die vriendschap waar ik zo op hoopte helemaal niet gaat gebeuren. Het verstikt me. Het verdoofd me. Waarom J, waarom?

Waarom heb je gelogen? Al die keren opnieuw? Al die keren dat je zei dat jij ook om me gaf. Dat je er voor me bent. Dat je klaarstaat en ik altijd welkom bij je ben. Dat ik altijd veel voor je beteken. Dat de klik die wij hebben niet normaal is en dat je deze nooit meer kwijt wil. Waarom trap ik er telkens weer in? Waarom geloof ik je telkens weer op je blauwe ogen, op je mooie lach? Zodra jij bij me bent is alles goed. Alles voelt goed. Totdat het weer misgaat. Dan word ik alles wat ik mezelf heb beloofd, nooit te worden. Een aanhankelijk lam, dat smeekt om de aandacht. Een lam dat je smeekt om niet te gaan. Dat ik beter op m’n woorden zal letten om je niet te kwetsen.

Ik wou dat ik de kracht had om verder te gaan. Om je achter me te laten. Om nooit meer om te kijken naar je en verder te gaan met alles waar ik mee bezig was voordat jij mijn leven binnen kwam gewandeld. Maar ik kan het niet, ik ben niet sterk genoeg. Ik blijf op je wachten. Net zolang totdat ik daadwerkelijk de kracht heb verzameld om weg te lopen. En jij weet dit. Je weet dit en maakt er gebruik van. Ooit zal er een dag komen, dat ik er genoeg van heb. Ooit.

Maar nu nog even niet.

**Geplaatst**: 09-07-19 23:06

Geplaatst: 09-07-19 23:06

Beste V.

Wat ben je eigenlijk een stomme sukkel dat je zoveel mooie dingen misloopt in mijn leven. Ik heb je zo vaak de kans gegeven om een deel van mijn leven te worden. En vanaf kleins af aan kies jij er voor om je hoofd in het zand te steken. En er NIET te zijn. Je bent er niet geweest toen ik je nodig had. Toen ik een rolmodel nodig had, iemand nodig had die me streng toesprak of even moest horen dat ik wel de moeite waard was. Je koos ervoor om tegen iedereen te zeggen dat je trots was behalve tegen mij, je gaf mij het gevoel dat ik geen bal waard was. Ik had je nodig en je stuurde me weg naar familie verder weg. Dat was voor mij een fijne periode want zij waren goed voor me. Alleen jij liet weer niks van je horen.
Toen alles in elkaar stortte en ik finaal aan de grond zat, liep je weg. Je liet me stikken, voor de volledige honderd procent. Mama haalde me op, mama raapte alles bij elkaar en mijn zussen en broer hielpen erbij. Maar jij? Jij liep gewoon weer weg zoals alle keren. Ik ben hierna nog één keer naar je toegekomen om je uit te leggen hoe moeilijk ik het vond dat je nooit contact met me zocht. Hoe het me een waardeloos gevoel gaf dat je soms letterlijk twee straten verderop zat maar nooit bij ons kon langskomen.

Nu hebben we denk ik ál zo'n goeie 8 jaar geen contact meer. Ik heb je nog een keer een brief gestuurd ook géén reactie op gehad. Ik ben zo ontiegelijk boos geweest en nu soms nog. Ik wilde alleen even zeggen ondanks dat jij me liet vallen glashard. Hebben mama en mn zussen en mn broer wel de hoop in mij gehouden. Het vertrouwen. Én ik kan nu zeggen dat ik wél men MBO 3 diploma heb, en dat ik nu nog MBO 4 ga doen. Ik begin mijzelf nu op te bouwen stap voor stap. En ik realiseer me dat ik moet accepteren dat jij nooit meer een deel van mijn leven zal worden. Jij zal er niet zijn als ik straks op mezelf ga wonen, als ik ooit trouw of als ik kinderen krijg.

En weet je wat ondanks dat het me kwetst en dat ik sommige avonden hier onwijs verdrietig om ben. Ga ik honderd procent voor mezelf en het leven dat ik wil. En het spijt me, het spijt me voor jou. Dat jij de rest van je leven zal vluchten voor jezelf en jezelf zal moeten aan kijken in de spiegel met de consequenties van jou acties.