zorro schreef:Ik heb het hele topic doorgelezen, lang zeg..
Ik denk dat we allemaal wel kunnen stellen dat elk mens naar een ander mens kijkt en er een mening over vormt, positief of negatief. De negatieve punten vallen helaas vaak sneller op als de positieve, zeker wat uiterlijk betreft. Ik denk dat dit ook wel met een stukje onzekerheid te maken heeft: stel je loopt ergens met je vriend en er loopt een super mooi meisje voorbij, op haar schoenmaat 48. Knap koppie, mooi lichaam, maat 48. Ik denk echt dat er meer mensen hun vriend wijzen op die maat 48, als op haar knappe koppie en mooie lichaam. Want stel dat hij alleen de positieve punten ziet, en hij vind haar mooier dan jou. Ik denk zelf wel dat het zo werkt, ik denk zelfs dat het menselijk brein zo is ingesteld dat je automatisch de mindere kanten opzoekt van je medemens qua uiterlijk. Iedereen heeft, denk ik, wel een minpuntje aanzich zelf, iets waar je niet tevreden mee bent. En ik denk dat mensen, om dat te verbloemen, om jezelf wat beter te voelen, dus automatisch de minpuntjes van andere mensen zien.
Dit is gewoon even een hersenspinsel van me, ben benieuwd hoe jullie hier over denken.
In ieder geval, ik geef zelf eerlijk toe dat ik mensen kijk. En ja, ik stoot mijn moeder ook wel eens aan als er iemand voorbij komt die in mijn ogen wat afwijkt, of dat nou iemand is die heel dik of dun is, of juist enorme flaporen heeft, weet ik het.. Ik doe dat alleen als ik zeker weet dat de persoon in kwestie het niet ziet, maar ik denk achteraf ook wel eens: hoe weet ik zeker dat ze het niet zien? Ik doe het automatisch, ik merk dat heel veel mensen in mijn omgeving het automatisch doen, maar ik schaam me er ook wel voor hoor. Want eigenlijk wil ik het helemaal niet, andere mensen bekritiseren op hun uiterlijk.. Ik ben me er wel heel goed van bewust dat mensen het natuurlijk ook bij mij doen. Ik zal ook vast en zeker nagewezen worden, mensen zullen ook een mening over mij vormen.
Wat is normaal?
Opzich kan ik van de ene kant een beetje begrijpen wat de TS bedoeld, ik ken een situatie waarin je het, uit ergernis, toe kan passen. Een kennis van mij heeft overgewicht. Dit weet ze zelf ook, en ze klaagt er werkelijk dag in, dag uit over, tegen iedereen. Ik krijg altijd naar mijn hoofd geslingerd dat ik maar geluk heb met mijn figuur (ook niet echt leuk om te horen, heb een lichte eetstoornis..) met winkelen word ze woest op verkopers omdat ze bijvoorbeeld niet in een broek past die ze graag wil, ze snauwt zelfs andere klanten dan af omdat zij die broek wel zouden passen, het gaat allemaal best ver.. Ik snap dat ze er mee zit. Absoluut. Ik heb haar de dietiste aangeraden waar mijn moeder ook is geweest. Mijn moeder is ontzettend afgevallen, een topprestatie! Onder begeleiding kan je ver komen. Ze was blij met het advies, en ging er heen. Ik vroeg regelmatig hoe het ging, hoe ze zich voelde, wilde haar steunen. Ze werd steeds 'bozer', die dieetist troggelde haar geld af, het hielp allemaal niks. Ik ging in die tijd veel met haar om, en was ook best veel bij haar thuis, samen boodschappen doen.. En toen werd ik toch met mijn neus op de feiten gedrukt.
Haar winkelwagen zat vol met slechte dingen, toetjes, ovenschotels, frituur.. Allemaal voor haar man als je haar hoorde. Waar ze dan haar eigen voedsel weg haalt is me nog steeds een raadsel. Ook bij haar thuis zag ik haar eten, allemaal slechte dingen, in een slechte regelmaat. En ik at regelmatig bij haar.. Nee, het was geen wonder dat ze niet afviel, echt, echt niet.. Ze is zo gefrustreerd, maar niet in staat om er echt iets aan te doen..En ja, dan, in zo'n situatie, kan ik me de ts voorstellen, want ik heb ook wel eens de neiging gehad om haar eens de waarheid te vertellen.. Heb het niet gedaan, maar ik heb wel afstand genomen.. Het is niet leuk om altijd klaagzangen aan te horen, terwijl diegene zich er zelf niet voor in zit. Het is niet leuk om afgesnauwd te worden, omdat ik slanker ben dan haar..
Toch, ook bij haar, ik heb me stil gehouden. Wat mij betreft is het ieder voor zich. Je moet je eigen leven zelf inrichten, dat kan een ander niet voor je doen en je ook niet echt bij helpen.
ben het met je eens.
ken ook zo iemand altijd klagen dat ze te dik is maar ondertussen ongezonde dingen eten of véél te veel van iets gezonds waardoor je uiteindelijk alsnog het aantal calorieën binnenkrijgt van iets slechts.
*edit: met naar negatieve punten van mensen ben ik het ook eens, is iets natuurlijks om een beter gevoel over je zelf te krijgen.