Jij ook veel sterkte Wietsje.. Je eerste verjaardag sinds.. Ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond en wilde het dan ook niet vieren (vrienden hadden wel een supriseparty georganiseerd, dus dat was wel lief.. Maar maakte het gemis stiekem nog wat groter). Ga jij het wel gewoon vieren?
Petpa
Berichten: 3342
Geregistreerd: 13-07-09
Geplaatst: 19-07-13 20:35
Annelien92 schreef:
Bedankt allemaal.. Bevat het allemaal nog niet zo, voor mij lijkt de wereld even stil te staan terwijl de rest gewoon doorgaat. En dan ben je wees op de je 20e.. Wie had dat gedacht..
@K_im, eerst was ik dat niet van plan. Nu toch wat vrienden en familie uitgenodigd. Word er een onderzoek door het ziekenhuis op m'n verjaardag gepland omdat het echt niet anders kan. Dus helaas wordt t toch een mindere dag vrees ik.
Sterkte met het onderzoek Wel fijne verjaardag toegewenst
evita13
Berichten: 1159
Geregistreerd: 26-04-10
Woonplaats: hoorn
Geplaatst: 22-07-13 12:47
op 28-12-12 ben ik mijn moeder verloren aan borst kanker met uitzaaing in longen en huid .ook had ze ME dat is een vermoeidheids ziekte ze was heel sterk en konden alles aan self was ik nog maar 16 en mis me moeder heel erg wat zij allemaal heb meegemaakt is niet normaal , ik kende haar altijd als een zieke moeder waar ik niks/ bijna niks mee kon doen shoppen of mee naar de manege was teveel we gingen dus ook nooit op vakantie omdat ze dat niet redde. toen mijn moeder hoorde dat ze kanker had gingen we er vol goede moed tegen aan met chemos en bestralingen . op een gegeven moment kon ze slecht ademen en ook daar zat kanker geen 2 weken later werd ze op genomen in een hospice in hoorn . me moeder bleef daar 3 weken tot we een telefoontje kregen om 7 uur sochtonds kregen we een telefoontje met kom nu naar het hospice het gaat niet goed waarscheinlijk haalt ze het niet , dus wij racen naar het hospice me moeder lach op haar rug ( wat ze heel lang niet kon ze sliep zittend vanwege vocht en benouwd in dr longen ) zwaar haalde ze adem met gekreun , familie kwam en begon beetje afscheid te nemen ik pakte haar had nog en fluisterde in haar oor ik hou van je ook al ga je van ons weg je blijft voor altijd mijn nummer 1 , daarna gingen we naar de kantine en 5 min later kwamen ze ons halen om te zeggen dat me moeder was overleden zo dubbel gevoel het enigste wat ik kon was huilen alleen maar huilen. later kwam de begraven is ondernemer en plande de datum van cremeren . de datum van de crematie was 03-1-13 precies een maand voor mijn 16e verjaardag . het is zware tijd en ondertussen pas een half jaar geleden ,, wat wij hebben berijkt is niet normaal ik heb hier een filmpje die gemaakt is door sonja silva (bnnr ) en martin (fotograaf ) http://www.youtube.com/watch?v=FFUiS-nPvqs dit is mijn moeder .... naja was
reactie zou ik wel fijn vinden vragen mag altijd via pb .
Bedankt iedereen voor de felicitaties en andere wensen Ik moest voor een darmonderzoek en helaas was de uitslag weer niet best, er zijn veel ontstekingen aangetroffen. Ik ben nu 3 jaar bekend met de ziekte van Crohn, maar het is 2 jaar eigenlijk heel rustig geweest. Wel eens wat last gehad toen we veel spanningen om mijn vader hadden, maar dat is eigenlijk best normaal..
Bontebonte, je hebt veel meegemaakt met je moeder zo te lezen. En dan zeker een maand voor je verjaardag lijkt me vreselijk. Je bent dan nog van alles aan het verwerken. Mijn vader is nu 7 maanden geleden overleden en ik was gisteren jarig, ik ben toch weer al een stukje verder in het "proces" en kan het nu beter aan. Veel sterkte!
Bontebonte, veel sterkte. Het berichtje dat je gistermiddag geplaatst hebt, kwam mij bekend voor. En na wat zoeken zag ik dat je hetzelfde berichtje al eens eerder hebt geplaatst. Dit maakt natuurlijk helemaal niet uit, maar ik krijg het idee dat je het er (heel begrijpelijk) nog erg moeilijk mee hebt en er graag met iemand over zo willen praten. Je bent op een zeer jonge leeftijd je moeder verloren en dat heeft een behoorlijke impact op iemands leven.. Heb je iemand om mee te praten? Zou je hier behoefte aan hebben?
Ik heb zelf met een behoorlijk schuldgevoel gelopen na het overlijden van mijn moeder. Dit gevoel heb ik af en toe nog steeds. Had ik niet meer voor d'r moeten zorgen? Met 'r moeten praten? Er meer voor haar zijn? Zelf ben ik absoluut geen prater en als ik wel praat dan doe ik dat zo luchtig mogelijk! Emoties laat ik in het bijzijn van anderen zeker niet toe! Ik ben ik contact gekomen met een psycholoog (in eerste instantie vanwege iets anders, maar dat andere was mede een gevolg van haar overlijden), zij heeft mij heel veel dingen laten inzien en heeft mij stiekem toch wel een beetje geholpen. Ik heb haar ziek zijn en overlijden, nu 2,5 jaar geleden, zeker nog niet verwerkt, maar het helpt wel een beetje..
Misschien is het ook iets voor jou? Maar misschien praat je liever met iemand anders? Een vriendin? Een lotgenoot?
Ik bedoel het natuurlijk niet verkeerd.. maar het viel mij zo op, vandaar.
k_im , ja dat is zeker waar wat je zegt ik praat er best veel over maar niet goed genoeg , ik zoek te veel afleiding zodat ik het niet goed verwerk denk ik , ik heb verder wel iemand om mee te praten maar die begrijpen me niet omdat ze zelf nooit in zoon situatie hebben gezetten , dat maakt het extra moeilijk.
Vergeet niet dat het net een half jaar geleden is dat jouw moeder is overleden.. Je hoeft het echt nog niet verwerkt te hebben, daar moet je de tijd voor (durven) nemen. Hoe je het overlijden het beste kunt verwerken is zeer persoonlijk en niet door anderen in te vullen. De manier waarop, en de tijd die je daarvoor nodig hebt.
Ondanks dat ik mijn moeder haar overlijden zelf ook nog niet heb verwerkt, heb ik wel gemerkt dat een gesprek met de psycholoog mij erg geholpen heeft. Mijn gedachtegang is nog niet helemaal veranderd (schuldgevoel), maar ik kan als ik daar de tijd voor heb, wel bedenken dat ik nog maar een kind (19) was. Dat mijn moeder mij kende en echt wel begreep waarom ik mij op die manier gedroeg. Wat was er anders geweest als ik mij gedragen zou hebben zoals ik achteraf gewild heb.
Dit soort gesprekken heb ik nooit kunnen voeren met anderen. Ik ben geen prater en zo'n gesprek zal dus ook niet door mij geleid worden. Voor zo'n gesprek heb ik iemand nodig die de juiste vragen kan stellen, de juiste antwoorden kan geven en de juiste sfeer kan creëren.
Achteraf gezien had ik deze gesprekken al veel eerder willen hebben. Het overlijden van mijn moeder heeft enorm veel impact op mij en mijn leven gehad en ik had hier steun bij nodig. Maar.. Denk niet dat hier zelf achteraan zou gaan. Ik moest het van mijzelf allemaal alleen aankunnen, dat kon mijn broer tenslotte ook! Zo'n twee jaar lang heeft haar overlijden een grote rol in mijn leven gespeeld, logisch, maar uiteindelijk is het niet goed als het na twee jaar nog steeds een grote invloed op je leven heeft. Het mag er zijn, maar er moet wel een balans zijn. Die balans is moeilijk te vinden.. en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dat nog steeds niet gevonden heb, maar ik ben wel op de goede weg.
Ik kan je van harte aanraden om hier toch eens over na te denken. Het zou enorm kunnen helpen. Maar zoals ik al zei.. Het is pas een half jaar geleden en je hoeft er echt nog niet overheen te zijn. Sterker nog, ik verwacht, in ieder geval van mijzelf, dat ik er nooit overheen zal komen. Er zullen steeds meer momenten komen dat ik mijn moeder zal missen..
lovebengel
Berichten: 441
Geregistreerd: 18-05-07
Geplaatst: 23-07-13 19:28
Heel veel sterkte iedereen, zie veel verhalen wat een beetje herkenbaar is.. Ik ben zelf 2 jaar geleden mn moeder verloren , toen ik 14 was.. Na een gevecht van 5 jaar tegen kanker.. Ik zit er eigenlijk nog ontzettend erg mee, maar wil het eigenlijk niemand laten merken omdat het al 2 jaar geleden is.. Toch zitten haar laatste uren nog steeds in mijn hoofd , ze had zo 'n pijn en het enige wat ze zei tegen de dokter '' ik wil dood'' .. Het dood mijn zo n pijn, ze was altijd zo sterk het is onbegrijpbaar dat het leven nu gewoon verder gaat.. Zonder mama..
Herkennen bokkers het dat het overlijden van een ouder zorgt voor meer verwijdering van de andere ouder? Het romantische plaatje in mijn hoofd was toch wel dat het ons misschien dichter bij elkaar zou brengen. Echter merk ik het tegenovergestelde..
Die van mij waren al jaren gescheiden, dus dat gevoel heb ik zelf niet echt. Ik merk wel dat ik niemand echt in mijn leven toelaat.. bang om weer iemand te verliezen. Daardoor zijn de relaties (ook gewoon die met vrienden en familie) oppervlakkig..
miss een rare vraag maar heeft iemand van jullie nog stem opnames of filmpjes van degene die jullie missen die overleden is ?? ik wel gemaakt door prof foto graaf met haar hele verhaal . zou het erg waarderen als jullie het even bekijken. http://www.youtube.com/watch?v=FFUiS-nPvqs
het liedje van mijn filmpje was een liedje dat mijn moeder erg aansprak en mooi vond deze werd ook gedraaid op de crematie
Wietsje92
Berichten: 3673
Geregistreerd: 25-10-08
Geplaatst: 24-07-13 00:41
Bontebonte, sorry ik begrijp dat je graag wil dat iedereen je filmpje over je moeder bekijkt, maar mij trekken zulke filmpjes niet zo. Ik vind zo'n een filmpje aardig persoonlijk. In dit geval persoonlijk voor jou, het gaat over jouw moeder.
Wij hebben wel video opnames van vroeger waar m'n vader veel op ingesproken heeft, maar durf het nog niet aan om die terug te kijken. Het is voor mij vaak nog te onwerkelijk dat mijn vader nooit meer terug zal komen.
Het is zeker zo dat iedereen zijn eigen manier van verwerken heeft. Zo ga ik op "speciale" dagen een extra bloem naar mijn vader brengen, op mijn verjaardag ook gedaan. Zo heb ik het idee dat ik hem er nog bij betrek, en hij kan "zien" dat ik hem niet vergeten ben.
Sabine, ik herken dat niet, ik trek sinds mijn vader overleden is toch heel erg naar m'n moeder toe, we doen tegenwoordig veel samen.
Ik heb je filmpjes gekeken, wat me best zwaar viel. Wat jou moeder allemaal heeft meegemaakt, dat gun je niemand maar ook niemand. Wel heel erg mooi filmpje
Ik heb eerder in dit topic vermeld dat mijn mama ook gestorven is aan kanker. Het is nu bijna een maand geleden en ik mis haar echt in alles, het huis is zo leeg zonder haar. Ik herken mezelf in het verhaal van een aantal bokkers. Je krijgt dan een periode van de dokters, de tijd dat ze nog te leven heeft. Maar het is uiteindelijk veel sneller gegaan en hoe hard je je er ook op voorbereid, het overlijden komt heel hard aan en het blijft moeilijk. De moeilijkste moment vond ik de begrafenis, maar ik zit me hier thuis ook constant kapot te piekeren. Daarbij zit ook een aantal schuldgevoelens van mijn kant, maar langs de andere kant, ze heeft zo lang geleden... het is beter voor haar.
K_im
Berichten: 3958
Geregistreerd: 30-12-06
Geplaatst: 24-07-13 22:14
Het is pas een maand geleden Cluedoke.. Ik kan je niets anders wensen dat heel veel sterkte
Graag zou ik je willen zeggen dat het anders is, maar ik heb zelf ervaren dat de moeilijkste tijd pas na een paar maanden en langer is.. 'Mijn eerste maanden' heb ik in een roes beleefd, door mijn kop in het zand te steken en maar door te gaan, door te gaan met alles, met het gewone leven. Maar ik ben mijzelf daarin flink tegengekomen.
Ook ik zat (en zit) met schuldgevoelens tegenover mijn moeder. Ik had alles maar wat graag anders willen doen, maar dat kan niet meer.. Ik krijg hier nu wel hulp mee, maar ik denk dat, dat voor jou nog erg vroeg is. Een maand is echt niets.
Kun je wel steun vinden bij anderen? Binnen het gezin of de familie? Vrienden?
Nikka
Berichten: 9415
Geregistreerd: 04-09-04
Geplaatst: 24-07-13 22:27
Ik weet toen mijn moeder net overleden was, ik iemand tegenkwam wiens vader 9 maanden ervoor overleden was. Toen ik het vertelde barstte ze in tranen uit. Ik had zoiets van : huh jij bent toch al 9 maanden verder. Toen het bij mij 9 maanden was snapte ik het, het verdriet duurt gewoon heel erg lang. Het heeft de tijd nodig die het nodig heeft.