Nastik schreef:Eigenlijk bedoel ik onvoldoende zelfvertrouwen.
Ah, dat is wel wat anders ja

Maar dan zie je over het hoofd dat er mensen zijn die gewoon zoveel (zelf)vertrouwen hebben dat de acties van de ander daar gewoon echt geen inbreuk op maken.
Citaat:
En zichzelf daarbij wijsmaakt dat dat een ultiem offer van liefde is. "Kijk mij eens veel van mijn partner houden, dat ik dit voor hem/haar overheb! " (maw, kijk eens hoe moedig ik aan mijn eigen wensen en verlangens of idee van een relatie voorbij ga!)
Maar goed - veel mensen gebruiken NIET vreemdgaan (of andere ontzeggingen, 'ik ben speciaal voor jou thuisgebleven', 'ik was nu ook liever met ... meegegaan') op dezelfde manier.
Het gebruiken van dat soort argumenten is gewoon niet erg gezond voor de relatie, over het algemeen.
Maar bovendien.
Stel, de ene persoon (A) heeft geen zin in seks vanwege, weet ik het, een medisch probleem wat niet opgelost kan worden. Het is in elk geval GEEN teken van een slechte relatie maar duidelijk herleidbaar. Alleen, er is geen goede oplossing voor gevonden.
En de partner (B) heeft wel zin in seks want dat is een hele normale menselijke behoefte tenslotte.
Dan moet er, ergens, iemand iets opofferen.
Dat kan persoon A zijn. Die kan bijvoorbeeld seks hebben, ook al is het niet echt fijn.
Dat kan persoon B zijn, door geen seks meer te hebben en dus een deel van z'n behoefte te onderdrukken.
Er zijn talloze manieren om ermee om te gaan, maar het punt is dat je altijd wat moet opofferen. Er zijn meer oplossingen. Ze kunnen het uitmaken, zodat beiden een partner kunnen vinden die wel dezelfde behoefte heeft. Maar dit is een situatie dat er ook best redenen kunnen zijn om de exclusiviteit op te offeren.
Waarom zou de ene manier beter zijn dan de andere? In alle gevallen moet je wat opgeven. De 'ideale' situatie is namelijk gewoon niet mogelijk.